Wanneer je de P10 in handen krijgt merk je direct dat de Chinese smartphonemaker Huawei ondertussen de ‘made-in-China’-fase ver achter zich heeft gelaten. Op sommige fronten kunnen smartphonemakers als Apple zelfs nog wat opsteken. Waar de Huawei P10 op scoort lees je in deze review.

In feite is de Huawei P10 een voortzetting van de weg die ingeslagen werd met de Huawei P9. Het toestel was een startpunt van een samenwerking met cameramerk Leica en beschikt over een uitstekende dubbele camera. De bouwkwaliteit van de P9 was ook keurig. Helaas was ik echter niet wildenthousiast over de smartphone. Dat kwam vooral omdat het aan de software-kant niet goed zat. Slordigheden, taalfouten, onoverzichtelijk, bloatware en er werd onnodig veel over de schutting gekeken bij Apple.

iP10

Gelukkig is men bij Huawei niet doof geweest voor kritiek. Natuurlijk, roept het uiterlijk van de P10 vergelijkingen met de iPhone op, vooral nu de vingerafdrukscanner van de achterkant naar de voorkant is verplaatst. Maar omdat Huawei bijvoorbeeld weer in staat is geweest de camera wel netjes in de achterkant weg te werken, denk ik dat de designers van Apple op hun beurt ook even over de Chinese schutting mogen kijken. Het toestel van Huawei is daarentegen niet waterdicht, wat wel jammer is.

©CIDimport

©CIDimport

Ook de Android-skin van Huawei (Emui 5.1) verbetert. Dat is een koers die ze ten tijde van de Mate 9 al in hebben gezet, maar het is fijn dat je de mogelijkheid hebt om bijvoorbeeld een app-overzicht aan te zetten. Bovendien kwam ik minder iOS-inspiratie en slordigheden tegen. Maar nog steeds valt er nog behoorlijk wat te verbeteren. Ik stuitte op veel onnodige voorgeïnstalleerde apps en het instellingenmenu is bijzonder onoverzichtelijk. Het straalt nog niet de luxe uit die je verwacht van een topsmartphone met deze prijs, bouwkwaliteit en specificaties. Gelukkig is het toestel wel geoptimaliseerd qua stroomverbruik, dat met anderhalf à twee dagen gewoon dik in orde is.

Het besturingssysteem en bijbehorende skin zijn overigens wel bij de tijd: Android 7. Hopelijk neemt Huawei de moeite om het toestel minstens de komende twee jaar van (veiligheids)updates te voorzien.

Twee ogen zien meer

Waar Huawei vooral mee wil scoren zijn de camera’s. De dubbele camera van P9 scoorde vorig jaar opvallend goed in een vergelijkende cameratest. Bij de P10 is het concept hetzelfde gebleven: de twee camera’s werken samen om het beste plaatje op te leveren. Bij de dubbele camera van LG G6 en de iPhone 7 Plus worden een gewone lens en een groothoeklens gebruikt, waardoor toch een soort optische zoom mogelijk lijkt. Bij de P10 worden de kleurloze en gewone foto samengesmolten tot één eindfoto, die scherper moet zijn en met meer diepte. In theorie klinkt het leuk, maar het is de praktijk waar het om draait. Uiteraard heb ik daarom in meerdere situaties de camera’s het vuur aan de schenen gelegd.

Ik moet zeggen dat ik wederom weer behoorlijk onder de indruk ben van de foto’s die de camera schiet. Vergeleken met directe concurrentie van Samsung, Apple en LG lijken de foto’s op het eerste gezicht wat grauwer, maar dat komt omdat de kleuren juist erg natuurgetrouw zijn. Andere fabrikanten (en schermen) willen de kleuren nog wel eens overdrijven. Verder valt op dat de camera snel scherpschelt en foto’s schiet, mits er voldoende licht voorhanden is.

Iets minder was ik onder de indruk wanneer ik een donkere ruimte betrad. Zo heb ik bijvoorbeeld tijdens een concert met de automatische stand wat foto’s geprobeerd te nemen, die veelal niet lekker uit de verf kwamen. Het toestel probeerde softwarematig hard om de afbeelding te verscherpen. Terwijl mijn eigen (oude) Nexus 6P, nota bene ook van Huawei, betere plaatjes schoot. Wellicht heeft Huawei hier nog wat af te stellen of ligt het aan het wat hogere diafragma (f/2.2), waardoor de camera iets minder in staat is licht af te vangen. Gelukkig kon ik met handmatige instellingen de foto’s een stukje opkrikken.

Je hebt namelijk veel camera-instellingen voorhanden. Wanneer je het camerabeeld naar rechts veegt kun je veel modi kiezen. De monochroomcamera is zeker de moeite waard om eens uit te proberen en levert mooiere foto’s op dan een gewone foto die je later met een zwartwit-filtertje bewerkt. Gevorderde fotografen kunnen ook hun hart op met rawfotografie en een pro-menu waarin gestoeid kan worden met onder andere de witbalans en sluitertijd.

©PXimport

©CIDimport

De selfiecamera kent ook opvallend veel instelmogelijkheden. Grappig is dat hij bij portretten automatisch de achtergrond vervaagt, waardoor een portret er al gauw opgepoetst uit ziet. Overigens valt dit natuurlijk ook gewoon uit te zetten als de resultaten je niet bevallen.

Maatje

Ondanks dat de P10 veel weg heeft van zijn voorganger heb ik in gebruik een zwakje gekregen voor het toestel. Natuurlijk, het is even behelpen met de software. Maar het toestel is handzaam, ligt uitstekend in de hand en tegelijk voelt luxe aan. Geduld wordt ook niet op de proef gesteld, alles werkt uiterst vlot en zelfs een tikje van een miliseconde op de vingerafdrukscanner is genoeg om het toestel te ontgrendelen. Een vingerafdrukscanner onder het scherm die verder geen enkele andere functie kent voelt echter wat onnatuurlijk aan.

Het scherm van de Huawei P10 lijkt vergeleken met andere smartphones wat doffer qua kleurweergave. In feite valt het wel mee, de P10 toont kleuren iets realistischer dan z’n concurrenten, die vaak kleuren iets op te blazen. Qua scherpte, kijkhoek en vooral helderheid van het scherm ben ik ook erg te spreken.

Conclusie

Zoals ik al liet doorschemeren heb ik een zwakje voor de Huawei P10 gekregen. Gewoonweg omdat het toestel (op wat software-slordigheden na) all-round goed is, handzaam en luxe tegelijk en nét even wat goedkoper geprijsd dan zijn directe concurrenten. Écht er uit springen doet de P10 niet, in zowel positief als negatief opzicht.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!

Bij ID.nl zijn we gek op producten waar je niet de hoofdprijs voor betaalt of die zijn voorzien van bijzondere eigenschappen. Met een robotstofzuiger wordt de vloer schoongehouden, terwijl je er niet bij hoeft te zijn. En stofzuigen is dan wel het minste dat ze kunnen, want ook dweilen is voor veel modellen geen proleem. We vonden vijf geavanceerde exemplaren.

Philips HomeRun 7000 Series XU7100/01

De Philips HomeRun 7000 Series XU7100/01 is ontworpen om grote ruimtes aan te kunnen. Het apparaat heeft een stofzak van 3 liter en een werktijd tot 180 minuten in de laagste stand. In tegenstelling tot veel kleinere robots is deze HomeRun uitgerust met een stille motor; de opgave van 66 dB maakt hem relatief stil.

Er zit een dweilfunctie in zodat je de robot na het stofzuigen ook direct kunt laten dweilen. Via de app kies je voor een van de modi of plan je een schoonmaakprogramma in. De robot kan zichzelf navigeren, obstakels omzeilen en keert na gebruik terug naar het laadstation. Omdat de opvangbak groot is hoef je niet vaak te legen en dankzij de Li‑ion‑accu is hij geschikt voor grotere woningen. Het apparaat is van recente datum en daarom nog volop verkrijgbaar.

Dreame L10s Pro Ultra Heat

Deze robot combineert een groot stofreservoir van 3,2 liter met een lange werktijd van ongeveer 220 minuten. Dankzij de geïntegreerde dweilfunctie verwijdert hij niet alleen stof maar kan hij ook nat reinigen. De L10s Pro Ultra Heat gebruikt een zak in het basisstation, waardoor je het reservoir minder vaak hoeft te legen.

De Dreame is voorzien van een Li‑ion‑batterij aanwezig en de robot keert automatisch terug naar het station voor opladen en legen. De sensortechnologie helpt bij het vermijden van obstakels en het nauwkeurig schoonmaken van zowel harde vloeren als tapijt. Dankzij de meegeleverde app stuur je de schoonmaak aan, stel je no‑go‑zones in of plan je een dweilrondje.

Philips HomeRun 3000 Series Aqua XU3100/01

Deze Philips‑robot is bedoeld voor wie minder vaak handmatig wil schoonmaken. Hij beschikt over een gecombineerde stofzuig‑ en dweilfunctie en kan zichzelf legen via het automatische station. Met een gebruiksduur tot 200 minuten in de laagste stand en een geluidsniveau van 66 dB kan hij urenlang zijn werk doen zonder al te veel herrie. De stofcontainer van 35 cl is kleiner dan bij de HomeRun 7000, maar door het automatische leegmechanisme is dat geen probleem.

Je bedient het apparaat via de app en kunt daar zowel een schema programmeren als zones instellen. De Aqua XU3100/01 is een model uit de recente 3000‑serie en doordat hij een mop‑pad heeft kan hij zowel droog als nat reinigen, wat handig is voor harde vloeren zoals tegels en laminaat.

iRobot Roomba Combo j9+

De Roomba Combo j9+ is een model dat je vloeren zowel kan stofzuigen als dweilen. De Combo j9 beschikt over een opvangbak van 31 cl en hij kan zelf zijn inhoud legen in het automatische basisstation dat bij de set hoort. De Li‑ion‑accu zorgt voor een lange gebruiksduur en de robot maakt een routeplanning zodat elke ruimte efficiënt wordt schoongemaakt.

Via de app kun je zones instellen waar de robot niet mag komen en het dweilelement in‑ of uitschakelen. In de basis maakt de Combo j9+ zelfstandig een kaart van je woning en keert terug naar het station wanneer de accu moet opladen of de stofcontainer vol is. De robot is bedoeld voor huishoudens die gemak belangrijk vinden en biedt naast stofzuigen ook een dweilfunctie voor hardere vloeren.

MOVA Tech P50 Ultra

De MOVA Tech P50 Ultra is een forse robotstofzuiger met een basisstation. Het apparaat heeft een stofreservoir van 30 cl en wordt geleverd met een basisstation waarin je het stof eenvoudig kunt verwijderen. De robot produceert een geluidsniveau van 74 dB, iets hoger dan de Philips‑modellen, en weegt inclusief station ruim 13 kg.

Hij kan uiteraard ook automatisch terugkeren naar het station om op te laden of te legen. In de specificaties staat dat de MOVA is voorzien van een Li‑ion‑batterij en dat hij zowel kan stofzuigen als dweilen. De meegeleverde app maakt het mogelijk om routes in te stellen en zones te blokkeren. Met een vermogen van 700 W is hij krachtig genoeg voor tapijten en harde vloeren. Het is geschikt voor mensen die een uitgebreid station met automatische functies willen.