Multiroom is trending topic in de wereld van speakers. Door het succes van Sonos en de introductie van toegankelijke standaarden als Google Chromecast Audio doen steeds meer merken hun intrede in de wereld van multiroom. Zo ook B&O PLAY, die met de M3 het geluid van Bang & Olufsen naar de woonkamer brengt. Wij mochten de woonkamer inrichten met de Beoplay M3.

B&O PLAY heeft onlangs twee nieuwe multiroomspeakers op de markt gebracht, de Beoplay M3 en Beoplay M5. Deze modellen kunnen als individuele speaker gebruikt worden, maar kunnen ook worden gekoppeld tot een multiroomsysteem met behulp van Google Cast.

Bijpassend

De Beoplay M3 is een compacte speaker met een speakergril die de hele voorkant van de speaker beslaat. Deze is afneembaar en is in verschillende kleuren verkrijgbaar. De minimalistische behuizing is ovaalvormig en dus vrij smal. Op de achterkant vinden we drie knoppen waarmee het volume kan worden bediend en de muziek kan worden gepauzeerd en afgespeeld. De ingang voor de afneembare stroomkabel is mooi weggewerkt achter een soort uitklapbaar deksel aan de onderkant van de speaker. Hier vinden we ook de 3.5mm-ingang, een knop om de speaker aan of uit te zetten en een knop die gebruikt om de speaker met het thuisnetwerk te verbinden.

©PXimport

Het installeren van de speaker is vrij eenvoudig. Het enige wat je nodig hebt is een werkend WiFi-netwerk en de Beoplay-app voor Android of iOS. Bij het instellen van de speaker kun je aangeven of de speaker vrij staat, tegen de muur is geplaatst of in een hoek staat. Het geluidsprofiel – en met name het laaggebied – wordt hierop aangepast. Bijzonder genoeg is bluetooth vereist om instellingen van de speaker te wijzigen, je zou denken dat wijzigen via het thuisnetwerk worden doorgegeven.

Stream on

Om muziek draadloos naar de speaker te sturen, kun je gebruikmaken van AirPlay, bluetooth en de ingebouwde Google Chromecast Audio. Dankzij de Chromecast kun je de Beoplay M3 ook koppelen met andere Chromecast-speakers. In de Google Home-app kun je Chromecast-speakers groeperen om zo muziek naar meerdere speakers tegelijk te sturen. De groep die je maakt verschijnt samen met de individuele speakers in de lijst met beschikbare apparaten in streaming apps als TIDAL of Spotify. De Beoplay M3 ondersteunt geen Spotify Connect, waardoor je voor het streamen van Spotify-audio naar de losse speaker ook gebruik moet maken van de Chromecast.

©PXimport

De Beoplay M3 kan bijzonder hard voor zijn formaat en heeft als individuele speaker genoeg in zijn mars voor een kleine woonkamer. Het geluid is zwoel, met een bovengemiddeld aanwezig laaggebied – wat vaak ten koste gaat van de details in andere frequenties. De hi-hats in een nummer als Chocolate van The 1975 vallen een beetje weg tijdens het refrein. Bij nummers als Stranger in Town van Toto merk je hier weer minder van, aangezien de baspartij en zang wel prima tot hun recht komen.

Voor elk moment

In de app kun je het geluidsprofiel van de Beoplay M3 naar smaak aanpassen met behulp van Tone Touch. Hierbij wordt een matrix weergegeven met in de hoeken de termen Warm, Excited, Relaxed en Bright. Door de stip in het midden naar Warm te schuiven, wordt het laaggebied iets sterker en worden de hoge tonen (nog) minder aanwezig. Excited maakt de muziek energieker door de hoge en lage tonen te versterken. Relaxed maakt het geluid vrij hol door het middengebied en de lage tonen terug te schroeven en Bright maakt het geluid helder door de lage tonen iets terug te schroeven.

©PXimport

©PXimport

©PXimport

Tone Touch maakt de speaker flexibel en bruikbaar voor verschillende situaties. Zo is Warm handig als je niet wil dat de muziek te aanwezig wordt, terwijl Excited ideaal is als dat juist wel de bedoeling is. Toch kun je het zwoele geluid van de Beoplay M3 niet volledig omzeilen met Tone Touch, waardoor de speaker vooral geschikt blijft voor liefhebbers van lage tonen.

De functionaliteit van de app gaat verder. Hier kan namelijk ook worden bepaald of de speaker gebruikt wordt voor video door het vinkje bij ‘Use for video’ aan te zetten. Je kunt de Beoplay M3 via de 3.5mm-ingang aan je televisie hangen – mits die een analoge ingang heeft. Zo kun je de multiroomspeaker ook gebruiken voor je televisie – in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Sonos One. Helaas is het niet mogelijk om twee Beoplay M3-speakers te gebruiken voor een stereo-beeld.

©PXimport

Op het moment dat je aangeeft dat de speaker voor video wordt gebruikt, wordt de analoge ingang ingeschakeld en worden de functies voor streaming uitgeschakeld. Om de Beoplay M3 weer als draadloze speaker te gebruiken moet je in de app het vinkje uitzetten. Gelukkig werkt de app vloeiend genoeg om hiervan een kleine moeite te maken.

Conclusie

De Beoplay M3 is een flexibele en stijlvolle speaker. Helaas is het geluidsbeeld door het te aanwezige laaggebied niet heel gebalanceerd, maar de hoeveelheid aan functies maken veel goed. De mogelijkheid om de speaker aan je televisie te hangen en de aanwezigheid van Tone Touch geven de Beoplay M3 net dat beetje extra ten opzichte van de concurrentie. Tel hier de streamingfuncties bij op dankzij AirPlay, bluetooth en Google Chromecast en je hebt een bijzonder veelzijdige speaker.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!