De Poco M3 is een 149 euro kostende smartphone met specificaties die passen bij een duurder toestel. Daarnaast heeft hij een reusachtige batterij. In deze Poco M3 review testen we of de budgetsmartphone een schot in de roos is.

Poco was een dochtermerk van Xiaomi en bracht in de afgelopen maanden onder andere de Poco F2 Pro en Poco X3 NFC uit. Poco claimt inmiddels op eigen benen te staan en met Xiaomi samen te werken voor de productie en software. Ik vind het een weinig overtuigend verhaal en vermoed dat Xiaomi nog steeds een stevige vinger in de pap heeft bij de ontwikkeling en verkoop van Poco-toestellen. De nieuwste Poco M3 is in ieder geval de eerste 'eigen' smartphone en in deze review lees je wat de voor- en nadelen van het toestel zijn. 

Ontwerp

Het uiterlijk van de Poco M3 is opvallend. Niet alleen omdat Poco de smartphone in de kekke kleuren blauw en geel verkoopt (er is ook een zwart model verkrijgbaar), maar ook omdat de kunststof achterkant als leer overkomt. Het ziet er zo uit en voelt ook redelijk zo aan, wat ik prettig vind omdat de afwerking geen vingerafdrukken toont. Wel is het materiaal wat glad. Het enorme camera-eiland met het Poco-logo had van mij niet gehoeven, maar stoort me ook niet. 

©PXimport

©PXimport

©PXimport

Belangrijker vind ik dat de smartphone stevig aanvoelt, prettig in de hand ligt en voorzien is van een usb-c-poort en infraroodsensor. Met die laatste functie kun je je televisie bedienen. Poco installeert daarom ook een afstandsbediening-app op de smartphone. Verder heeft de Poco M3 smalle randen rond het scherm, een redelijk forse inkeping voor de (prima) selfiecamera en zit de vingerafdrukscanner in de aan- en uitknop op de rechterzijkant. De scanner is snel en accuraat en een fijne extra op zo’n betaalbare telefoon. 

©PXimport

Scherm

Het scherm van de smartphone is met 6,53 inch aan de grote kant en daarom niet tot nauwelijks met één hand te bedienen. Ik vind dat niet erg. Het grote formaat betekent namelijk ook dat je lekker veel ziet en prettiger met twee handen kunt typen. De schermkwaliteit is boven verwachting voor zo’n goedkope telefoon. De Poco M3 gebruikt een full-hd-display dat dus lekker scherp oogt. De kleurweergave is ook prima, het scherm reageert goed op aanrakingen en kan fel genoeg op een zonnige winterdag. 

©PXimport

Specificaties

De Poco M3 draait op een Snapdragon 662-processor, die ook in veel concurrerende budgetsmartphones zit. Poco stopt er 4 GB werkgeheugen en 64 of 128 GB opslaggeheugen bij, wat bovengemiddeld is. Het toestel draait populaire apps vlot genoeg en kan eenvoudigere games ook prima aan. Natuurlijk is de Poco M3 niet zo snel als duurdere smartphones, maar gezien de prijs heb ik niets te klagen.

Ook prettig is dat het toestel twee simkaarten én een micro-sd-kaartje slikt en overweg kan met het snellere wifi 802.11ac op de 5 GHz-frequentie. Veel goedkope smartphones bezuinigen hierop en leveren daarom langzamere internetsnelheden. De Poco M3 bezuinigt – net als veel concurrenten – wel op zijn camera’s. Achterop vind je een 48 megapixel hoofdcamera, aangevuld met een 2 megapixel macrolens en een 2 megapixel dieptesensor. 

©PXimport

De hoofdcamera maakt overdag en in het donker prima plaatjes. De nachtmodus helpt zeker. Al met al een aardige camera in zo’n goedkope smartphone, maar het nut van de dieptesensor en macrolens is zeer beperkt. Poco lijkt dat zelf ook te snappen, want de macrostand is zorgvuldig weggewerkt in de camera-app. De portretmodus is wel snel in te schakelen, maar is niet nauwkeurig genoeg om je foto’s écht te verfraaien. 

Poco M3 accu: de beste batterijduur

Het belangrijkste verkoopargument van de Poco M3 is zijn accuduur. Het toestel is voorzien van een 6000 mAh-accu en dat is veel groter dan gebruikelijk (4000 tot 5000 mAh) voor dit type smartphone. Sowieso zijn er nauwelijks smartphones met een 6000 mAh-accu. In de praktijk levert de reusachtige accu een gebruiksduur van twee tot vier dagen op, afhankelijk van hoe intensief je de Poco M3 gebruikt. De uitstekende accuduur is helemaal noemenswaardig omdat de Poco M3 één van de goedkoopste smartphones van dit moment is. Een grote accu hoeft dus niet duur te zijn.

Het opladen van die enorme accu duurt een paar uur. Niet verwonderlijk en ook niet storend als je het mij vraagt. Het opladen kan immers prima een keer ’s nachts. Poco levert netjes een oplader mee die de smartphone met 18 Watt oplaadt. 

©PXimport

Software en updatebeleid

De Poco M3 draait bij zijn release op Android 10, de versie van 2019. Een Android 11-update volgt nog, maar wanneer is niet duidelijk. Android 11 is de versie van 2020 en had naar mijn mening standaard op de smartphone geïnstalleerd moeten zijn. Jammer is dat Poco geen verder updatebeleid communiceert. Het is dus niet duidelijk of de Poco M3 een Android 12-update krijgt en hoe lang en met welke frequentie er beveiligingsupdates beschikbaar komen. 

©PXimport

©PXimport

©PXimport

De softwareschil is ook noemenswaardig. Poco gebruikt de MIUI-schil van Xiaomi en die wijkt visueel en onder de motorkap nogal af van de standaard Android-software. Poco wilt graag dat je automatisch diagnostische gegevens doorstuurt, meedoet aan het gebruikersprogramma en zet standaard het vinkje aan bij gepersonaliseerde advertenties. Dit zou ik allemaal uitschakelen. Na de installatie blijkt dat er aardig wat commerciële apps geïnstalleerd zijn, onder andere van Facebook, Amazon, Netflix en LinkedIn. Gelukkig kun je die apps verwijderen als je ze niet nodig hebt. 

Conclusie: Poco M3 kopen?

De Poco M3 is een 189 euro kostende smartphone die naar mijn mening ongelooflijk veel waar voor zijn geld biedt. Van een degelijk ontwerp en scherp scherm tot complete hardware en een geweldige accuduur: dit toestel scoort op alle punten goed en komt met prima software. De MIUI-schil is wat ingrijpend en komt zonder duidelijk updatebeleid, maar gezien de prijs kan ik daar mee leven. Onder de streep imponeert de Poco M3 met zijn prijs-kwaliteitsverhouding en is hij een goede keuze als je minder dan 199 euro wilt uitgeven aan een smartphone. Zoek je een goedkoper model met de beste accuduur, dan kun je ook niet om de Poco M3 heen.

Koffiedrinkers met verschillende smaak in bonen waren tot nu toe aangewezen op twee apparaten of gehannes met verwisselen van koffiebonen. De Philips Baristina is een koffiemachine waarmee je snel wisselt tussen twee soorten bonen. ID.nl testte hem uit.

Eerste indruk: compact en eenvoudig

De Philips Baristina met bean swap is een relatief compacte, niet al te zware machine met een grotendeels kunststof afwerking. Hij biedt de opties om twee verschillende soorten koffiebonen in twee afgescheiden reservoirs boven op het apparaat te doen. Je maakt daarmee naar keuze espresso of lungo met een van beide bonensoorten, of een mix ervan. De bedoeling is dat iedereen makkelijk een koffietje naar zijn eigen smaak maakt. Er is een standaardinstelling voor beide typen dranken, maar het is ook mogelijk om de espresso of lungo sterker te maken met een druk op de knop. Klinkt als een overzichtelijke hoeveelheid functies.

©Saskia van Weert

Verpakking en materiaalgebruik

Zoals bij alle eerder geteste Philips-apparaten zit de Baristina stevig verpakt. Ditmaal niet in een 'gewone' kartonnen doos, maar in een opvallende verpakking waarbij je het karton openklapt om de machine als een soort cadeautje te onthullen. Direct valt op dat het een apparaat zonder veel toeters en bellen is: een eenvoudige grijze body met een uitlekbakje onder het tuitje, een apart verpakte portafilter en een waterreservoir achterop. De behuizing bestaat voor 50 procent uit gerecycled kunststof, waardoor hij helaas wel wat goedkoop oogt gezien de adviesprijs van 349 euro (inmiddels een stuk in prijs gedaald).

Handleiding en voorbereiding

De bediening bestaat uit drie knoppen die met iconen aangeven waarvoor ze bedoeld zijn. Uiteraard is er ook een snoer om hem aan te sluiten, een garantieboekje en een flyer met een QR-code om de handleiding te bekijken en te downloaden. Philips heeft er ditmaal gelukkig voor gekozen niet alle EU-talen in één pdf te zetten, zoals bij de airfryer met stoomfunctie, maar beperkt zich tot een handvol talen. Want hoe eenvoudig een apparaat er ook uitziet, de handleiding even doornemen is altijd een goed idee. Zeker omdat koffiemachines vaak wat handelingen vereisen voordat ze klaar zijn voor gebruik. In dit geval zijn de voorbereidingen overzichtelijk: even doorspoelen met schoon water en uiteraard het portafilter en waterreservoir goed uitspoelen en afdrogen.

©Saskia van Weert

Bonen erin, water erbij

Dan aan de slag. De bonen zijn van bovenaf in het reservoir te gieten. Daarvoor moet wel eerst het bovenklepje open, wat niet zo heel gemakkelijk gaat – ik moet er mijn nagel tussen zetten. Iets van een randje of flapje was handig geweest. Het vullen zelf is een kwestie van de bonen ofwel links ofwel rechts in het reservoir gieten, en dan het klepje weer goed aandrukken. Het waterreservoir haal je gelukkig wel makkelijk uit de behuizing en vul je gewoon onder de kraan. Er zit geen Min-Max-aanduiding op, maar dat is verder geen probleem; er is geen vlondertje om in de gaten te houden.

©Philips

Koffie zetten: zo werkt het

Om koffie te zetten, draai je eerst de knop bovenop naar de gewenste koffiebonensoort. Er zijn drie mogelijkheden: links, rechts of de knop naar onderen draaien. Dat laatste zorgt voor een mix van beide bonensoorten. Druk op de knop voor de espresso of lungo en eventueel de knop voor een extra sterke variant. Vervolgens duw je het portafilter in de opening boven de schenktuit en beweeg je hem naar rechts. Hij komt schuin in een hoek vast te zitten en de machine gaat meteen malen. Dat maakt behoorlijk veel lawaai, en dat is natuurlijk inherent aan het proces van bonen malen. Direct na het malen schiet het portafilter terug naar de beginpositie en begint het water door te lopen. Tijdens dit alles knippert de knop van de gekozen drank.

©Philips

Drab en dosering

Stopt het knipperen, dan is de koffie klaar. Het portafilter kan eruit en moet worden leeggegooid. Direct na het zetten is de koffiedrab erg nat en waterig, dus meteen in de vuilnisbak is geen handige optie. Beter werkt het om de koffie even te laten opdrogen en de drab later alsnog weg te gooien. Er zit een soort uitwerpknopje aan de onderzijde van het portafilter, en dat werkt prima om alles weg te gooien zonder de koffieresten aan te hoeven raken.

Standaard komt er 110 ml lungo of 40 ml espresso uit de machine. Zeker dat eerste is wat krap aan voor een 'Hollandse bak', maar de Baristina kan worden geprogrammeerd om meer koffie te produceren. Dat gaat aan de hand van de drukknoppen en is heel eenvoudig uit te voeren, net als het herstellen van de fabrieksinstellingen.

Consistente smaak

Ook bij meerdere koppen koffie achter elkaar blijft de temperatuur stabiel, wat belangrijk is voor een consistente smaak. Gemalen koffie wordt ondersteund via het portafilter. Dat is ideaal voor speciale single origin-koffies of cafeïnevrije varianten die je niet altijd in bonenvorm kunt krijgen. Het proces is simpel: je voegt de gemalen koffie toe, drukt de juiste knop in en de machine doet de rest.

©Philips

Wat opvalt, is dat de machine zijn werk razendsnel doet. Vanaf het indrukken van de keuzeknop is de koffie in luttele seconden klaar. Qua koffiekwaliteit levert de Baristina een volle, ronde smaak. De cremalaag is mooi egaal en de extractie verloopt zonder spetters of lekkages. Bij de Extra Sterk-stand is de smaak overigens merkbaar krachtiger, dus die voegt zowaar iets toe.

Plus- en minpunten

De belangrijkste pluspunten zijn de snelheid en het gemak van de bean swap-functie, de programmeerbare koffiematen, het gebruiksvriendelijke ontwerp en de veelzijdigheid dankzij de ondersteuning voor zowel bonen als gemalen koffie. Minpunten zijn de minder luxe afwerking, het ontbreken van een klepje op het bonenreservoir en de kleinere inhoud van de dubbele bonencontainers.

Alles bij elkaar is de Philips Baristina met bean swap een uitstekende keuze voor koffiedrinkers die graag variëren in smaak en dat zo eenvoudig mogelijk willen doen. De kernfunctionaliteit is sterk, de koffie is van goede kwaliteit en het gebruiksgemak is hoog. Kleine gemiste details in afwerking en ontwerp doen niets af aan de praktische waarde, maar zorgen er wel voor dat het apparaat minder premium aanvoelt dan sommige concurrenten in dezelfde prijsklasse. Voor wie flexibiliteit belangrijker is dan luxe, is dit echter een zeer geslaagde machine.

Shokz heeft de OpenDots ONE aangekondigd, een setje draadloze clip-on oordopjes met open-ear ontwerp en ondersteuning voor Dolby Audio. De ultralichte dopjes moeten een strak design met krachtig geluid combineren en zijn per direct verkrijgbaar.

©Shokz

Shokz heeft de OpenDots ONE aangekondigd, een nieuwe set draadloze clip-on oordopjes. Het model combineert de open-ear technologie waar het merk om bekendstaat met een compact ontwerp. De fabrikant richt zich met dit product niet alleen op sporters of zakelijke gebruikers, maar ook op een bredere groep consumenten die hun oordopjes de hele dag door willen gebruiken, zowel onderweg als thuis. Daarmee breidt Shokz zijn assortiment uit naast de bestaande bone conduction-koptelefoons.

Voor langdurig comfort

De OpenDots ONE maken gebruik van JointArc-technologie, een ultradunne titaniumlegering die zich automatisch aanpast aan de vorm van het oor. In combinatie met een siliconen afwerking moeten de dopjes licht en flexibel aanvoelen. Dit ontwerp moet ervoor zorgen dat de oordopjes stevig blijven zitten zonder drukpunten te veroorzaken, wat vooral bij langdurig gebruik van belang is. Shokz benadrukt dat de OpenDots ONE ontworpen zijn voor uiteenlopende situaties, van een werkdag achter de computer tot lange treinreizen of een wandeling buiten.

©Shokz

Ruimtelijk geluid

Voor de geluidsweergave heeft Shokz gekozen voor een dual-driver systeem. Dit moet prestaties leveren die vergelijkbaar zijn met die van een 16 mm driver, maar in een compacter formaat. Daarnaast zijn Bassphere- en OpenBass 2.0-technologie geïntegreerd, die zorgen voor extra nadruk op de lage tonen. Samen met de ondersteuning voor Dolby Audio moet dit leiden tot een ruimtelijk geluid dat beter tot zijn recht komt bij muziek, podcasts en films. De fabrikant positioneert de OpenDots ONE hiermee als een alternatief voor traditionele in-ear of over-ear hoofdtelefoons, maar dan met een open-ear ontwerp.

©Shokz

Bediening en accuduur

De bediening verloopt via tik- en knijpbewegingen op de oordopjes zelf. Zo kunnen gebruikers het volume aanpassen, nummers overslaan of telefoongesprekken aannemen zonder hun smartphone erbij te pakken. Een extra functie is Dynamic Ear Detection: ongeacht welk dopje als eerste wordt opgepakt, start de audio automatisch zodra het in het oor wordt geplaatst. De accuduur bedraagt maximaal 10 uur op één lading. Met de meegeleverde oplaadcase kan dat worden verlengd tot 40 uur. Voor korte laadmomenten biedt de snellaadfunctie twee uur speeltijd na tien minuten opladen, wat handig kan zijn als je een drukke dag voor de boeg hebt.

Geschikt voor dagelijks gebruik

Omdat oordopjes vaak worden gebruikt in uiteenlopende omstandigheden, heeft Shokz de OpenDots ONE voorzien van een IP54-certificering. Dat maakt ze bestand tegen zweet en spatwater, waardoor ze ook inzetbaar zijn tijdens sport of bij nat weer. De oplaadcase ondersteunt draadloos opladen, wat natuurlijk wel zo handig is als je even geen kabels en stroom in de buurt hebt. Verder zijn er vier ingebouwde microfoons met ruisonderdrukking aanwezig. Deze moeten ervoor zorgen dat telefoongesprekken helder blijven, ook in omgevingen met veel achtergrondgeluid, zoals in het openbaar vervoer of op straat.

De Shokz OpenDots ONE zijn zoals hierboven al vermeld per direct verkrijgbaar in de kleuren grijs en zwart. De adviesprijs is vastgesteld op 199 euro. Met deze introductie wil de fabrikant een nieuw segment binnen zijn productlijn aanboren: compacte, open-ear oordopjes die zowel als audioproduct als stijlvol dagelijks accessoire gebruikt kunnen worden.