De Moto G-serie van Motorola is al jaren de beste keuze als je een goede smartphone zoekt, voor een portemonnee-vriendelijke prijs. Ook deze nieuwste Motorola Moto G7 Plus is een goede keuze, maar je moet wel een paar concessies doen. Welke? Dat lees je in deze Moto G7 Plus review.

De Motorola Moto G7 Plus is het topmodel uit de Moto G-serie. Deze serie volgt de Moto G6 serie op, die in 2018 verscheen. Opvallend uit deze G6-serie was dat de Moto G6 flinke concessies deed ten opzichte van de Moto G6 Plus. De Plus uitvoering had betere prestaties, een betere camera, een beter scherm en een wat groter formaat. Motorola heeft er hard aan gewerkt in de G7-serie om de verschillen tussen de Moto G7 en deze Moto G7 Plus kleiner te maken. Het formaat en de luxe behuizing zijn hetzelfde gebleven. Deze behuizing is overigens niet waterdicht. Verder heeft de G7 Plus uitvoering wederom een iets snellere chipset, iets betere camera en een iets beter scherm. Maar de verschillen zijn minder merkbaar dan bij de G6-serie. Vorig jaar was nog het advies om altijd de paar tientjes meer te investeren in de Plus-uitvoering. Bij de G7-serie maakt het niet uit. De G7 is een uitstekende basis, die je met deze G7 Plus uitbreidt met een iets betere camera’s, prestaties en een 27 W-snellader.

©PXimport

©CIDimport

Waar voor je geld

De Motorola Moto G7 Plus kost 300 euro, een paar tientjes meer dan de gewone G7. Daarmee is de prijs-kwaliteitsverhouding gewoonweg uitstekend te noemen. De Moto G7 Plus oogt ontzettend luxe, dankzij een glazen behuizing en de voorzijde waarbij een groot 6,3 inch scherm is geplaatst met dunne randen en druppelvormige scherminkeping. Stiekem heb ik ook wel een zwakje voor de rode uitvoering die we te testen kregen. Fraai detail is dat de vingerafdrukscanner aan de achterzijde in het Motorola-logo verwerkt zit. Het ronde camera-eiland maakt de smartphone herkenbaar als Moto-smartphone, maar steekt wel een stuk uit de behuizing. Toegegeven, bij de Moto G6-smartphones was dit erger. Toch is het geen smartphone die je zonder hoesje gebruikt vanwege de camera die uit de behuizing steekt en de glazen behuizing die vingerafdrukken aantrekt.

Niet alleen de buitenkant doet je vermoeden dat je een smartphone van rond de 600 euro in handen hebt. Ook de binnenkant is dik in orde: de Snapdragon 636 chipset met 4GB breken natuurlijk geen snelheidsrecords, maar zijn voor deze prijsklasse dik in orde voor de belangrijkste taken van je smartphone. De accucapaciteit van 3.000 mAh is voldoende om de dag mee door te komen. Maar veel meer ook niet.

Groot scherm

De Moto G7 Plus heeft hetzelfde schermpaneel als de Moto G7: een 6,2 inch scherm met een full HD-resolutie. Net als bij andere moderne smartphones maakt Motorola gebruik van een druppelvormige inkeping, dunne schermranden en een afwijkende beeldverhouding. In dit geval van 19 bij 9. De beeldkwaliteit is dik in orde: het scherm oogt helder en de kleuren komen er mooi uit… Maar er is iets geks aan de hand. Onze testversie van de Moto G7 Plus had een mindere beeldkwaliteit dan de gewone Moto G7 die op de testbank ligt. Onze Moto G7 Plus had een wat grauwer beeld en minder goede kijkhoek. Dat is eigenaardig. Want navraag leerde me dat het toch echt om dezelfde schermpanelen gaat. We kunnen een afwijkend toestel hebben gekregen, maar het zou ook kunnen dat de beeldkwaliteit per toestel wisselt.

©CIDimport

Moto G7 Plus camera

Aan de achterzijde van de Moto G7 Plus zit een dualcam. Deze kan helaas niet gebruikt worden voor geavanceerde mogelijkheden zoals zoomen zonder kwaliteitsverlies. De tweede cameralens is puur bedoeld voor diepte-waarneming, die weer toegepast wordt in bijvoorbeeld de portretmodus (waarbij een scherptediepte-effect wordt gebruikt), uitsnedes en spotkleur (die een monochrome foto maakt, met uitzondering van één kleur die je zelf ingeeft). Desondanks voelt zo’n tweede lens altijd een beetje overbodig als het geen zoomfunctie biedt. Google kan de mogelijkheden die ik net noemde namelijk ook softwarematig uitvoeren met een enkele lens aan de achterzijde van de Pixel-smartphone.

©CIDimport

©CIDimport

©CIDimport

©CIDimport

Bij moeilijke lichtomstandigheden merk je al gauw dat de Moto G7 Plus (links) in staat is betere foto's vast te leggen.

De hoofdlens is in staat om goede foto’s te schieten. Smartphones in dezelfde prijsklasse laten vaak veel grauwere foto’s zien dan deze Moto G7 Plus. Dat is overigens ook het verschil tussen de G7 en G7 Plus. Wie een degelijke camera zoekt in een budgetsmartphone is beter af om die paar tientjes extra te investeren in de Plus-uitvoering, want vooral wanneer de lichtomstandigheden moeilijker worden, merk je het verschil duidelijk. De Moto G7 Plus schiet levendige foto’s, waarbij het dynamisch bereik groot genoeg is om zowel donkere als lichte oppervlaktes in een foto redelijk duidelijk weer te geven. Natuurlijk komt de Moto G7 met zijn foto’s niet in de buurt van de duurste Huawei, Samsung of Apple smartphone. Maar desondanks, de foto’s die je met de G7 Plus schiet zijn dik in orde.

Android 9.0 met Motosaus

Naast de prestaties en de betere camera’s is de G7 Plus gelijk aan de Moto G7. Uiterlijk, bouwkwaliteit, maar ook de software. De Motorola’s draaien op Android 9 (Pie), met een Motorola-sausje. Toevoegingen zijn bijvoorbeeld Moto Acties, waarbij je de smartphone handig bedient. Bijvoorbeeld door de zaklamp aan te zetten door de smartphone te schudden of de camera te starten met een polsbeweging. Motorola is een voorbeeld voor veel fabrikanten, door niet te ingrijpend zaken te veranderen in Android, gewoon de meest recente Androidversie op de smartphone te leveren en duidelijk te zijn over het updatebeleid. Toch laat Motorola op softwaregebied wat steken vallen. Het updatebeleid kan namelijk beter: je krijgt één grote versie-update en twee jaar lang veiligheidspatches. Veel andere budgetsmartphones draaien op Android One en zien daarmee betere ondersteuning tegemoet.

©CIDimport

©CIDimport

©CIDimport

Alternatieven voor de Moto G7 Plus

Hoewel de Moto G7 Plus een van de beste budgetsmartphones is, zijn er genoeg alternatieven. Natuurlijk is er de Moto G7, die qua camera en prestaties iets minder scoort, maar wel wat goedkoper is. Maar ook Xiaomi’s Pocophone F1 is een interessant alternatief voor ongeveer dezelfde prijs. Qua prestaties loopt deze smartphone rondjes om de Moto G7 Plus, alleen kan de Pocophone niet tippen aan de Androidversie van Motorola. Wie juist het beste zoekt wat Android te bieden heeft kan beter in dezelfde prijsklasse op zoek naar een Android One smartphone, zoals de Nokia 6.1 en Nokia 7.1.

Conclusie: Motorola Moto G7 Plus kopen?

Net als bij de vorige generaties van de Moto G-serie is de Moto G7 Plus de beste budgetsmartphone die je kunt kopen. De smartphone oogt luxe en modern en het toestel heeft gewoonweg geen grote minpunten. Dat gezegd hebbende, er komt steeds meer serieuze concurrentie, qua beter presterende smartphones en smartphones met betere Android-support. Ook zijn de verschillen tussen de gewone Moto G7 en Plus-versie minder groot.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.