Voor de tweede keer binnen jaar heeft Apple de MacBook Pro vernieuwd en introduceert het in de vorm van M3-chips een nieuwe processorgeneratie. Voor het eerst verwerkt Apple nu ook de basisprocessor in dezelfde behuizing als de snellere processors. Wij hebben de MacBook Pro met M3-processor voor je getest.

Begin 2023 bracht Apple MacBook Pro's voorzien van M2-processors op de markt, toch is het alweer tijd voor vernieuwing. Nieuw is dat ook de normale M3 nu te kiezen is in een moderne MacBook Pro: voorheen was de vernieuwde MacBook Pro alleen te koop met Pro- of Max-uitvoeringen van Apples processors. Er was wel een MacBook Pro met M2-processor, maar dat was het oude Intel-ontwerp inclusief de toch wel mislukte Touch Bar. Van die wat vreemde laptop neemt Apple nu dus afscheid. Voortaan hebben alle MacBook Pro’s hetzelfde ontwerp. Wij hebben deze ‘instapuitvoering’ voorzien van een M3-processor getest. Overigens is de M3 alleen verkrijgbaar als 14inch-model, de 16inch-uitvoering is alleen verkrijgbaar met een M3 Pro of M3 Max. Die snellere chips zijn er natuurlijk ook in 14 inch.

©Jeroen Boer | ID.nl

Het ontwerp heeft Apple niet aangepast: dit is de 14inch-behuizing die we sinds 2021 kennen toen Apple MacBook Pro’s voorzien van M1 Pro- en M1 Max-processors introduceerde. Toch is er wel een kleine vernieuwing, want de MacBook Pro is nu ook in het zwart te koop. Althans als je kiest voor een duurdere variant voorzien van een M3 Pro of M3 Max, want dan heb je de keuze uit zilver of zwart. Wanneer je kiest voor de normale M3, dan kun je naast zilver kiezen voor spacegrijs.

©Jeroen Boer | ID.nl

Iets minder mogelijkheden

De geteste variant is overigens niet volledig identiek aan de eerdere door ons geteste MacBook Pro 14 inch van de M2-generatie, want de variant met de normale M3-processor die begint bij 2029 euro voor een uitvoering met 8 GB RAM en 512 GB ssd heeft twee in plaats van drie Thunderbolt-poorten. En je krijgt niet alleen een aansluiting minder, je kunt ook maar één extern scherm aansluiten in plaats van twee of drie schermen op de Pro- of Max-varianten. Heb je meer dan één extern scherm nodig, dan moet je automatisch voor een M3 Pro kiezen. Die is er vanaf 2549 euro en heeft naast een sneller processor en meer aansluitmogelijkheden ook 18 GB RAM. Updates zijn zoals we van Apple gewend zijn prijzig: zo kost 16 GB RAM 230 euro extra en betaal je ook voor een 1 TB-ssd 230 euro extra. Beide opties zaten in ons testmodel dat daarmee op 2489 euro komt.

©Jeroen Boer | ID.nl

Dat maakt dat deze MacBook Pro voor sommige professionele gebruikers simpelweg niet professioneel genoeg is. De MacBook Pro met M3-processor is daarmee meer een (flink) luxer consumentenmodel dan een echte Pro-laptop. Toch is de laptop wel een stuk krachtiger dan een MacBook Air met M2-processor en hij heeft een mooier scherm. Die MacBook Air is voor minder geld weer wel te koop met een groter 15inch-scherm.

©Jeroen Boer | ID.nl

Fantastisch scherm

Net als op de vorige generatie maakt Apple gebruik van een 14inch-scherm waarin een ips-paneel gecombineerd wordt met in zones verdeelde mini-led-verlichting. Dat zorgt voor een scherm dat een goede helderheid combineert met een indrukwekkend contrast en daarmee de eigenschappen van een oled-scherm benadert. De helderheid is in de dagelijkse SDR-modus zelfs nog wat verbeterd ten opzichte van de M2-generatie en bedraagt nu 600 in plaats van 500 nits. In vergelijking met de doorsnee Windows-laptop is dat erg hoog. HDR-content blijft hetzelfde met een helderheid van 1000 nits en pieken tot 1600 nits. Het Liquid Retina XDR-display heeft daarbij een hoge resolutie van 3024 x 1964 pixels wat voor een mooi plaatje zorgt. Al met al blijft het een fantastisch scherm dat wel hetzelfde compromis kent als de voorganger: er is bovenin een uitsnede gemaakt waar de webcam in is weggewerkt. Dat is gelukkig nog steeds een heel goed exemplaar dat ook in moeilijkere lichtomstandigheden een scherp en helder plaatje produceert. Wel zo prettig in een tijd waarin nog steeds veel thuisgewerkt wordt.

Lekker tikken

Apple heeft de MacBook Pro voorzien van een comfortabel toetsenbord. De zwarte toetsen zijn naadloos geïntegreerd in een donker deel aan de bovenkant. Dit is dus geen apart element zoals bij sommige andere laptops, maar vervaardigd uit hetzelfde blok aluminium als de rest van de behuizing. De toetsen beschikken over een verlichtingssysteem dat zich automatisch aanpast aan het omgevingslicht. Je kunt de helderheid ook handmatig naar wens aanpassen via de macOS-instellingen. Functietoetsen om de toetsenbordhelderheid fysiek te regelen ontbreken ook bij deze generatie helaas weer. De uiterst rechtse toets in de rij met functietoetsen fungeert als aan-/uitknop, en bevat tevens een goed werkende vingerafdruksensor.

Onder het toetsenbord is een ruime touchpad geplaatst en nog steeds geldt dat Apples Force Touch-trackpad de beste touchpad op de markt is.

©Jeroen Boer | ID.nl

Prestaties

Hoewel wel de nieuwste, is de M3 niet de snelste Apple-chip die we getest hebben. Wel is hij een stuk sneller dan de directe voorganger M2. Waar deze MacBook Pro met M3-processor in Geekbench 5 een single-core-score van 2377 en een multi-core-score van 10796 punten neerzet was dat bij de MacBook Pro met M2-processor respectievelijk 1936 en 8985 punten. Een zelfde verbetering zien we in Cinebench 6 waar deze chip in de single-core-test (1943 punten) en in de multi-core-test (10470 punten) een flink stuk sneller is dan de 1593 en 8985 punten die een M2-processor in dezelfde test haalt. Op single-core-gebied is deze chip sneller dan alle processors uit de M1- en M2-generatie. Op multi-core-gebied is dat niet zo. Zo scoort de M2 Pro 14826 punten in de multi-core-test van Cinebench R23 en is ook de M1 Max met 12781 punten sneller. De M3 is dus een snelle chip, maar geen upgrade voor gebruikers van de snellere Pro- en Max-varianten van vorige generaties.

Opvallend is dat de M3 in de MacBook Pro wat beter en zeker veel consistenter presteert dan dezelfde processor in de iMac M3. Bij de iMac zien we verval in de prestaties bij langdurige taken terwijl er bij deze MacBook pro vrijwel geen verval zichtbaar is. Daar staat wel tegenover dat de koeling op de MacBook Pro hoorbaar aanslaat bij langere taken.

De door ons geteste configuratie heeft een ssd met een opslagcapaciteit van 1 TB. Deze ssd heeft een prima lees- en schrijfsnelheid van 2899,2 en 3008,7 MB/s. Het is mogelijk dat de kleinere ssd van 512 GB minder goed presteert.

De accuduur van deze MacBook Pro in een browsertest is met 17 uur en 31 minuten de beste tijd die we tot nu toe op een MacBook gemeten hebben. Zo haalde de 14 inch MacBook Pro met M2 Pro een accuduur van net iets meer dan 14 uur en haalde de 13 inch MacBook Pro met M2-processor die je kunt beschouwen als de directe voorganger een tijd van 15 uur en 29 minuten. De accuduur is ook flink hoger dan zowel de 13- als 15inch-uitvoering van de MacBook Air die in dezelfde test respectievelijk een accutijd van 12 uur en 44 minuten en 14 uur en 54 minuten halen. Voor consumenten die op zoek zijn naar zo lang mogelijk werken op de accu is de MacBook Pro met M3 momenteel de beste keuze in Apples assortiment.

©Jeroen Boer | ID.nl

Conclusie: MacBook Pro met M3 kopen?

De 14 inch MacBook Pro blijft een prachtige laptop die opvalt door een uitstekende bouwkwaliteit, fantastisch scherm en uitstekende accuduur. De geteste M3-uitvoering is onder de Pro-laptops wel echt een instappertje dat bijvoorbeeld niet in 16 inch te koop is en wat beperkingen heeft ten opzichte van de andere MacBook Pro’s. Zo krijg je een Thunderbolt-poort minder en kun je slechts één scherm aansluiten. Het is daarmee eerder een flink luxer consumentenmodel dan een echte Pro-laptop. Voor veel normale consumenten en alledaagse taken zal een MacBook Air echter al ruim voldoende zijn, maar met deze MacBook Pro haal je wel een nog fraaier apparaat met een echt indrukwekkende accuduur in huis.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!