Na de succesvolle introductie van de eigen M1-processor is het tijd voor de tweede generatie Apple-processor in de vorm van de M2. De 13inch-uitvoering van de MacBook Pro is de eerste laptop met een nieuwe processor. Dat lijkt ook direct de enige vernieuwing te zijn.

De eerste laptops met een eigen processor die Apple op de markt bracht waaronder de MacBook Air, maakten gebruik van de behuizingen die al voor de Intel-laptops gebruikt werden. Daarna volgden duurdere 14 en 16 inch MacBook Pro-uitvoeringen met de snellere M1 Pro en Max in een gloednieuw ontwerp. Dat geldt helaas niet voor de opvolger van de 13 inch MacBook Pro met M2-processor. Deze nieuwe laptop heeft wederom een ontwerp dat niet veel anders is dan de MacBook Pro met Touch Bar die Apple in 2016 op de markt bracht.

Het is een ontwerp dat zijn leeftijd inmiddels een beetje verraadt, bijvoorbeeld door de relatief brede schermranden. Daarbij hebben de duurdere MacBook Pro-modellen duidelijk gemaakt dat de Touch Bar echt geen toekomst heeft, maar dit toetsenbordschermpje is op deze laptop nog steeds aanwezig. Het blijft wel een laptop met een uitstekende bouwkwaliteit gemaakt uit fraai aluminium.

©PXimport

©PXimport

Weinig aansluitingen

Hoewel dit een MacBook Pro is, is dit binnenkort een van de laptop-modellen met het minste aansluitingen in Apples assortiment. Zelfs de nieuwe MacBook Air heeft meer aansluitingen. De MacBook Pro-laptops met Intel-processor in deze behuizing hadden vier Thunderbolt-aansluitingen. Deze laptop heeft net als de voorganger met M1-processor slechts twee Thunderbolt-poorten. 

Op zich heeft ook de nieuwe MacBook Air M2 twee Thunderbolt-poorten, maar op die laptop verloopt laden standaard via MagSafe waardoor je voor het laden geen Thunderbolt-aansluiting verliest. Die MagSafe-aansluiting is ook aanwezig op de vorig jaar geïntroduceerde duurdere 14- en 16inch-uitvoeringen van de MacBook Pro.

©PXimport

Apple M2

De enige vernieuwing die we in deze laptop terugvinden is de nieuwe Apple M2-processor, een doorontwikkeling van de originele M1. Het is een directe opvolger van de M1 want de M1 Pro en M1 Max in de 14- en 16inch-modellen zijn nog steeds sneller. 

De M2 maakt gebruik van een verbeterd 5nm-procede en heeft 20 miljard transistors. Dat zijn er 25 procent meer dan in de M1. De M2 is volgens Apple zo’n 18 procent sneller terwijl de gpu zelfs 35 procent krachtiger is. Qua opbouw is de chip gelijk en voorzien van vier prestatiecores en vier energie-efficiënte cores. De maximale kloksnelheid van de chip is met 3,49 GHz wat hoger dan de 3,2 GHz van de M1. 

©PXimport

Scherm zonder notch

Op de MacBook Pro vinden we geen scherm met een grotere beeldverhouding in combinatie met een notch, maar hetzelfde ips-scherm als in de voorganger. Een prima scherm met goede kleuren, een hoge helderheid en een erg goede inkijkhoek, maar inmiddels wel echt het kleinste scherm in het assortiment. 

Er is ondersteuning voor True Tone dat de temperatuur aanpast aan de omgeving en voor de P3-kleurweergave. Boven het scherm is een 720p-camera geplaatst. Dat is vergeleken met heel veel laptops een prima camera, maar op de duurdere MacBook Pro-uitvoeringen gebruikt Apple een betere 1080p-camera, een vernieuwing die ook de nieuwe MacBook Air krijgt.

Toetsenbord en touchpad

Het toetsenbord is het Magic Keyboard dat gebruik maakt van een schaarmechanisme en het butterfly-toetsenbord verving dat oorspronkelijk in deze behuizing gebruikt werd. Het is een prettig toetsenbord om op te werken met een fijne aanslag. In plaats van functietoetsen heeft het toetsenbord de Touch Bar, een scherm waarvan de functionaliteit per programma wijzigt. Die Touch Bar zit niet meer op de duurdere modellen, dus hij voelt op deze laptop overbodig.

Onder het toetsenbord is een Force-Touch touchpad geplaatst dat een van de beste touchpads op de markt blijft en een klik simuleert door trillingen. Het blijft prettig dat je overal kunt klikken en de sterkte van de klik zelf kunt aanpassen.

©PXimport

Prestaties

Apple belooft dat de M2 sneller is dan de M1 en dat zien we in benchmarks terug. In Geekbench 5 zet deze laptop een single-core-score van 1936 punten neer terwijl de multi-core-score 8985 punten bedraagt. Dat is respectievelijk 12,3 en 19 procent sneller dan de 1723 en 7547 punten die een MacBook Air met M1-processor in dezelfde benchmark scoorde. Ook in Cinebench R23 zien we met 1583 punten in de single-core-test en 8739 punten in de multi-core-test hogere resultaten dan de 1519 en 7634 punten die de M1-processor scoorde. Dat is een multi-core-score die zo'n 14,5 procent hoger ligt.

De MacBook Pro met de M1 Max chip scoort in de multi-core-testen overigens wel aanzienlijk sneller en blijft zoals verwacht dus de snellere laptop voor bijvoorbeeld professionele videobewerking. Wel is deze M2 sneller in de single-core-testen, een teken dat de cores zelf sneller zijn geworden.

Wij ontvingen van Apple de goedkoopste uitvoering voorzien van een ssd met een opslagcapaciteit van 256 gigabyte. Normaal gesproken gebruik Apple indrukwekkende ssd’s, maar de ssd in deze MacBook is langzamer dan verwacht. In de benchmarks zet de ssd in het reviewexemplaar een maximale lees- en schrijfsnelheid van 1611,34 en 1640,18 MB/s neer terwijl we op basis van de voorganger snelheden rond de 2900 MB/s verwacht hadden. 

Apple blijkt voor deze vernieuwde MacBook Pro een ssd met minder geheugencellen te gebruiken voor de kleinste ssd. Bij varianten met een grotere ssd speelt dit niet. Het is een verschijnsel dat je ook wel bij andere ssd’s ziet. In de praktijk hebben we hier weinig van gemerkt, maar bij grafisch zware taken met grote bestanden is een snellere ssd wel prettig.

Gebruikers van dergelijke zware programma's hebben in de praktijk vermoedelijk al wel snel een grotere en dus snellere ssd nodig, de opslagcapaciteit van de standaard-ssd is aan de krappe kant. De upgradeprijzen naar meer opslagcapaciteit en werkgeheugen zijn helaas fors.

Apple belooft een accutijd van zo’n 17 uur en de accuduur voelt in de praktijk erg goed aan. Je kunt bij normaal kantoorgebruik de twee dagen zonder lader halen. Om de accuduur wat objectiever te meten, hebben we een script gebruikt dat geautomatiseerd websites bezoekt. De MacBook Pro heeft hiermee een accuduur van 15 uur en 29 minuten. Een erg goede score en ruim meer dan de MacBook Pro 16-inch met M1 max die in dezelfde test 13 uur en 29 minuten neerzet.

Conclusie

De vernieuwde MacBook Pro met M2-processor is een beetje vreemde laptop in Apples huidige assortiment. Hoewel dit op het moment van schrijven de nieuwste Apple-laptop is die je kunt kopen, voelt hij door zijn ontwerp uit alweer 2016 ouderwets aan. Zo heeft deze laptop als enige nog een Touch Bar en mist ook een groter scherm met notch. De tegelijkertijd geïntroduceerde MacBook Air met M2-processor die binnenkort te koop is met dezelfde processor heeft juist wel een nieuwe ontwerp met een groter scherm en MagSafe-aansluiting. 

Bij de MacBook Pro en MacBook Air met M1-processor zat er voor veel taken relatief weinig verschil in prestaties tussen de passief gekoelde Air en actief gekoelde Pro. We verwachten dat ook de nieuwe Air met M2 in veel taken vergelijkbaar met deze Pro zal scoren waardoor die laptop voor veel consumenten waarschijnlijk een betere keuze wordt. Dat betekent niet dat dit een slechte laptop is. De MacBook Pro is razendsnel, heeft een echt indrukwekkende accuduur en is bijzonder stevig gebouwd.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.