Draadloos opladen is handig, maar vaak ook traag en onbetrouwbaar. Je legt je smartphone of tablet neer, maar als hij net niet goed ligt, laadt hij nauwelijks op. Qi2 moet daar verandering in brengen. Maar wat is er precies anders aan Qi2 ten opzichte van het vertrouwde Qi?

Lees ook: 5 redenen waarom je smartphone langzaam oplaadt (en de oplossingen)

Nog niet zo heel veel mensen maken gebruik van draadloos opladen. Het idee erachter is heel mooi, maar in de praktijk levert het meestal nog een ondermaatse ervaring op. Dat komt doordat het opladen op een lage snelheid gebeurt, een apparaat op een specifieke plek moet liggen en je alsnog met een draad in de weer ben (van de lader naar de muur). De nieuwe standaard Qi2 lost niet alle problemen op, maar het maakt wel goede stappen vooruit.

Nu met magneten

De eerste versie van de Qi-standaard werkt op basis van elektromagnetische inductie om stroom over te dragen tussen een oplaadpad en een compatibel apparaat. Daarvoor moet je smartphone of tablet precies goed op de oplader liggen. Ligt hij een beetje scheef, dan laadt hij amper op. Veel mensen vinden dat onhandig. Na een tijdje weet je wel ongeveer hoe je je device moet neerleggen, maar in het begin ben je vooral meer aan het schuiven en proberen dan aan het opladen.

Daarom heeft de organisatie achter de oplaadstandaard, het Wireless Power Consortium (WPC), voor Qi2 een handige oplossing bedacht. Dit systeem maakt gebruik van de Magnetic Power Profile, dat sterk doet denken aan MagSafe van Apple. Zowel de lader als het apparaat dat je wilt opladen zijn dan voorzien van een magnetische ring, die het gepriegel dus overbodig maakt. Je hoeft niet meer te zoeken naar de perfecte positie, en dat is niet alleen makkelijker, maar ook beter voor het laden zelf. De magneten zorgen ervoor dat de spoelen in de oplader en de telefoon precies tegenover elkaar liggen.

©Ugreen | https://nl.ugreen.com

Laadvermogen en compatibiliteit

Zodoende gaat er minder energie verloren en kunnen apparaten sneller opgeladen worden. Ten opzichte van Qi1 is het laadvermogen in elk geval al flink verhoogd. Daar waar de vorige versie nog tot vijftien watt ondersteunt, maar meestal op vijf watt laadt, zet Qi2 standaard een vermogen neer van vijftien watt. Zelfs iPhones kunnen hiervan profiteren. Als je een oudere MagSafe-oplader gebruikt, dan wordt het laadvermogen beperkt tot 7,5 watt. Maar met een nieuwe Qi2-oplader zou je de beschikking moeten krijgen tot een verdubbeling in vermogen.

Misschien heb je het al tussen de regels door gelezen, maar Qi2 is compatibel met bestaande Qi-apparaten. Heb je dus nog oudere apparaten die Qi1 ondersteunen, dan kun je daar je nieuwe lader gewoon mee gebruiken. Verder is het goed om te weten dat het consortium allerlei veiligheidsmaatregelen heeft ingebouwd. Zo beschikt het systeem over objectdetectie: het herkent vreemde voorwerpen zoals sleutels, munten of paperclips die per ongeluk tussen de oplader en je telefoon terechtkomen. Zulke objecten kunnen anders warm worden en schade veroorzaken. Ook houdt Qi2 de temperatuur in de gaten om oververhitting te voorkomen. Daardoor kun je je telefoon gerust 's nachts laten opladen.

©Rens Blom

Welke apparaten ondersteunen Qi2?

Op moment van schrijven biedt nog slechts een handjevol apparaten Qi2-support aan. Je komt de draadloze oplaadstandaard in elk geval tegen vanaf de iPhone 12. Een van de eerste Android-toestellen met deze standaard aan boord is de HMD Skyline. En… dat is het eigenlijk wel. De toestellen uit de Samsung Galaxy S25-reeks zijn slechts Qi2-ready. Dat betekent dat je ze kunt opladen met een snelheid van vijftien watt, maar dat de toestellen niet beschikken over de magneten om allerlei laders en andere accessoires te kunnen bevestigen.

Je kunt dit oplossen door bijvoorbeeld een hoesje met een magneet te kopen. Die magneet komt dan precies overeen met de plaatsing van de spoelen in de smartphone en oplaadmat. Datzelfde geldt vooralsnog voor de OnePlus 13, een van de beste Android-smartphones van 2025. Technisch gezien beschikt dat apparaat over een magneetring, maar die is niet krachtig genoeg om accessoires vast te kunnen houden. Ook hier dien je dus eigenlijk een hoesje te kopen, mocht je van plan zijn het toestel met een Qi2-lader op te laden.

Qi2-accessoires

Als je een toestel met Qi2 hebt, wil je vast ook al weten wat handige Qi2-accessoires zijn. Natuurlijk kun je dan denken aan een geschikte oplader, maar wat dacht je van een powerbank die je gewoon magnetisch vastklampt aan een smartphone? Dan heb je geen gedoe met draden meer. Daarnaast zijn portefeuilles heel populair. Als je je smartphone ergens mee naartoe neemt, dan heb je ook altijd je belangrijke pasjes bij je, en eventueel wat cash geld.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.