Lege flessen, oude kranten, groente- en tuinafval… Daarvan weten we wel in welke bak we het moeten gooien. Een stuk lastiger wordt het met lege koffiecupjes, chipszakken en kunststof kinderspeelgoed. Of met kapotte plastic tuinstoelen. Wat mag er allemaal bij het plastic afval en wat niet?

Lees ook: Een milieuvriendelijk huishouden: zo wordt afval scheiden appeltje eitje

Jaarlijks gooien we in Nederland gemiddeld zo’n 490 kilo afval weg. Daarvan leveren we, zo heeft Milieu Centraal becijferd, 59 procent gescheiden in. De top 5 bestaat uit metalen verpakkingen/blik (95 procent gescheiden ingeleverd), elektrische apparaten, spaar- en ledlampen (81 procent), klein chemisch afval (81 procent), papier en karton (79 procent) en glas (76 procent). Plastic afval valt met 75 procent net buiten deze top 5. Drinkpakken komen nog vaker bij het restafval terecht: slechts 54 procent wordt gescheiden ingeleverd. Dat kan beter! 

Waarom zou je je afval scheiden?

Behalve dat het goed is voor het milieu (want veel van het afval dat gescheiden wordt ingeleverd kan gerecycled worden), is er een reden die voor veel mensen minstens zo belangrijk is: geld. In steeds meer gemeenten moet je betalen voor de hoeveelheid afval die je kwijt wilt. Dit systeem heet Diftar – geDIFferentieerde TARieven. De bedragen daarvoor variëren per gemeente. Hoe meer je weggooit (dus hoe vaker je kliko geleegd moet worden of je de klep van de ondergrondse container opent), des te meer je moet betalen. En hoe minder je weggooit … juist. De overheid wil overigens dat we in 2025 per persoon per jaar nog maar maximaal 30 kilogram restafval weggooien. Dan hebben we nog een flink eind te gaan: volgens de meest recente cijfers van het CBS was de stand in 2022 nog 183 kilo per inwoner.

Dit mag bij het plastic afval

De PBD-afvalbak (dit is de officiële naam voor de plasticbak; de afkorting staat voor plastic verpakkingen, blik en drinkpakken) is niet alleen voor plastic bestemd; er mag veel meer in. Naast lege plastic verpakkingen en metalen verpakkingen zoals blikjes en deksels mag je ook lege melk- en drinkpakken erbij doen. Denk bij plastic verpakkingen niet alleen aan de zak waar je brood in zit of het folie om een tijdschrift, maar ook aan shampooflessen, lege pakken pasta, tandpastatubes, plastic yoghurtbekers Deze items worden later gescheiden en gerecycled. Kleine plastic voorwerpen (bijvoorbeeld klein speelgoed) mag er ook bij, mits ze alleen uit plastic bestaan en er niet ook stukjes metaal of batterijen in zitten. Ook aluminiumfolie en cupjes voorin waxinelichtjes hebben gezeten mogen erbij.

💡 Tip: Schroef plastic doppen terug op de lege verpakking (die je eerst hebt dubbelgevouwen). Zo voorkom je dat ze tijdens het recyclen door de sorteerzeef vallen en alsnog gewoon verband worden.

©luismolinero

Dit mag óók bij het plastic afval

Veel mensen denken dat plastic met een metaallaagje, zoals bijvoorbeeld lege chipszakken en lege(!) medicijnstrips, bij het restafval moeten. Dat was inderdaad zo, tot begin 2020. Sindsdien zijn de regels veranderd: tegenwoordig mag dit soort afval gewoon in de PBD-bak.

©Lemonsoup14

Dit mag niet bij het plastic afval

Plastic met een metaallaagje mag dus, maar niet altijd. Zo moeten lege koffiecupjes bij het restafval: daar blijft altijd koffiedrab in achter, waardoor ze niet als PBD gerecycled kunnen worden. Ook netjes die bijvoorbeeld om mandarijnen of sinaasappels zitten en piepschuim mogen er niet bij. Dat geldt ook voor metalen spuitbussen, bijvoorbeeld van deodorant of slagroom: daar kunnen nog drijfgassen in zitten. Die gaan dus ook bij het restafval. Lege verfblikken zijn van metaal, maar moeten apart worden ingeleverd. Zijn ze echt helemaal leeg en schoon, dan mogen ze bij het restafval (of je levert ze in bij de ijzerbak van de milieustraat). Zit er nog een restje verf in? Dan horen ze bij het klein chemisch afval.

Ook het formaat speelt een rol. Kapotte tuinstoelen, plastic trapauto’s, lege speciekuipen: iets kan dan wel helemaal van plastic zijn, maar als het groter is dan 75 centimeter, dan moet je ermee naar de milieustraat, of een afspraak maken voor grof vuil.

Niet in de PBD-bak, wat nu?

Als iets niet in de plastic afvalbak mag, wat doe je er dan mee? Voor sommige van deze items zijn er specifieke inzamelpunten, zoals voor elektronica of gevaarlijk afval. Ander materiaal dat niet recyclebaar is, zoals die oude tuinslang, kan soms een nieuw leven krijgen in een creatief project. En als er geen andere optie is, dan hoort het bij het restafval.

Goed afval scheiden: zo pak je dat aan

Effectief recyclen begint bij het bewust worden van wat je koopt en hoe je het weggooit. Een goede gewoonte is om verpakkingen schoon te maken voordat je ze weggooit, omdat voedselresten het recyclingproces kunnen verstoren. Het is ook handig om te onthouden dat niet alles wat van plastic is, in de plastic afvalbak thuishoort. Check bij twijfel altijd de lokale richtlijnen of de afvalscheidingswijzer.

©PBXStudio

Scheiden via een app

Twijfel je vaak of iets in een bepaalde bak mag? Download dan de Afvalscheidingswijzer (iOS | Android). Je kunt de Afvalscheidingswijzer ook via je browser raadplegen.  

Smartphone voor je Afvalscheidings-app 👇

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.