Werk je het liefst onder Linux, maar wil je Windows niet helemaal opgeven? Er zijn genoeg opties om met Windows te werken naast of binnen Linux. Zo kun je een virtuele machine opzetten, maar dat is een flinke klus. In dit artikel bekijken we een alternatief waarbij je Windows in een Docker-container installeert. De installatie gaat volledig automatisch en je kunt met alle denkbare Windows-toepassingen werken. Volgens hetzelfde principe kun je ook macOS installeren!

Voor Linux is enorm veel software beschikbaar. Mis je toch net dat ene Windows-programma, dan is dat gelukkig geen probleem. Er zijn genoeg mogelijkheden om die software te blijven gebruiken.

Als eerste kun je een dualboot overwegen, waarmee je Windows en Linux fysiek op één systeem draait. Voor veel mensen is dit echter te complex. Bovendien moet je al bij het opstarten kiezen welk systeem je gaat gebruiken, terwijl dat niet echt nodig is, tenzij je echt maximale prestaties nastreeft. Computers zijn snel genoeg om van alles simultaan naast elkaar te draaien.

Een bekende optie is een compatibiliteitslaag, zoals het opensource Wine of de commerciële variant CrossOver (zie kader ‘Windows-programma’s met Wine en CrossOver’). Een andere optie is virtualisatie, met bijvoorbeeld VirtualBox of QEMU. Je maakt dan een virtuele machine waarin je vervolgens Windows installeert. Dat is wel vrij omslachtig en vraagt best wat voorbereiding.

In dit artikel behandelen we een andere en veel eenvoudigere optie, die gebruikmaakt van Docker. Na het starten van de container geeft elke willekeurige browser toegang tot Windows. Voor betere prestaties kun je daarnaast een RDP-client gebruiken. Bovendien kun je behalve Windows 11 Pro ook andere Windows-versies kiezen, waaronder Windows Server. Tot slot laten we ook nog zien hoe je op vergelijkbare wijze met macOS via Docker kunt werken. Dan ben je echt van alle markten thuis.

1 Wat gaan we doen?

Er bestaat een gratis en opensource-project waarmee je Windows kunt draaien binnen Docker. Je vindt de projectpagina op GitHub. We laten zien hoe je hiermee binnen zo’n tien minuten Windows kunt installeren en gebruiken. We geven ook wat praktische gebruikstips, bijvoorbeeld voor bestandsdeling en beveiliging.

Standaard wordt Windows 11 Pro geïnstalleerd, maar je kunt ook een andere versie kiezen, zoals Windows 10 Pro of 8.1 Pro. Ook zou je Windows Server 2025 of een oudere versie kunnen kiezen, mocht je daar eens mee willen experimenteren.

In paragraaf 12 t/m 14 gaan we ook met macOS aan de slag. Dit besturingssysteem kun je op vergelijkbare wijze binnen Docker draaien. Dit project heeft zijn eigen GitHub-pagina.

Dankzij dit project kun je Windows eenvoudig uitvoeren binnen Docker.

2 Wat heb je nodig?

Voor het uitvoeren van Windows of macOS binnen een Docker-container heb je Linux nodig met ondersteuning voor Kernel-based Virtual Machine (KVM). De meeste moderne distributies ondersteunen dit, waaronder Ubuntu, Debian, CentOS en Arch Linux. We laten zien hoe je vooraf kunt testen of KVM en virtualisatie op jouw systeem werken. Verder heb je Docker en Docker Compose nodig. Je kunt alles gewoon binnen je huidige Linux-desktopomgeving installeren en gebruiken.

Wij gebruiken Ubuntu Desktop 24.10. Heb je al een Linux-server in je netwerk draaien? Dan kun je daarop eventueel Docker en de containers voor Windows en/of macOS installeren. Dat maakt je nog wat flexibeler. Voor toegang tot Windows heb je een browser nodig of – voor betere prestaties – een client voor het Remote Desktop Protocol (RDP).

Hoewel een groter scherm comfortabeler werkt, kun je zelfs vanaf een smartphone of tablet met je Windows-installatie verbinden! Merk op dat we hier x86-systemen gebruiken. Er bestaat ook een variant voor ARM64-systemen, zoals de Raspberry Pi 5.

Zelfs de Raspberry Pi 5 kun je gebruiken voor het werken met Windows.

3 Installatie Docker met Docker Compose

Voor de installatie van Docker en Docker Compose kun je de handleiding raadplegen van Docker zelf, bijvoorbeeld voor Ubuntu dat we hier als uitgangspunt nemen. Er is ook een snellere installatiemethode. Hiervoor open je eerst een terminalvenster. Vervolgens haal je een speciaal shellscript voor de installatie op:

Start dit script nu als root-gebruiker of met sudo:

Hierna zijn Docker en Docker Compose geïnstalleerd. Maar we raden aan om jezelf na de installatie nog toe te voegen aan de groep genaamd docker. Zorg eerst dat de groep bestaat:

Daarna voeg je jezelf toe aan die groep:

Hierna moet je uitloggen en opnieuw inloggen, of in sommige gevallen Ubuntu herstarten. Vervolgens kun je de onderstaande opdracht geven, als het goed is zonder foutmeldingen. De opdracht laat in een lijst zien welke containers actief zijn. Dat zijn er nu nog geen.

Je kunt ook testen of Docker werkt door een testimage op te halen en te starten:

Docker Compose maakt standaard deel uit van de installatie van Docker. De aanwezigheid kun je eenvoudig controleren:

Installeer Docker met Docker Compose en test of alles werkt.

4 Controle vooraf

Het systeem waarop je de speciale Docker-containers gaat gebruiken moet KVM en hardware-virtualisatie ondersteunen, zoals Intel VT-x of AMD-V. Dat komt omdat binnen de Docker-container een virtuele machine met Windows wordt opgebouwd, die gebruikmaakt van Qemu én van hardware-virtualisatie via KVM. Dat zal in de regel geen probleem zijn, maar soms moet je deze virtualisatie-opties nog aanzetten in het BIOS. Hoe je dat precies doet verschilt per BIOS. Je kunt voordat je aan de slag gaat relatief eenvoudig controleren of je systeem geschikt is door de onderstaande opdrachten te geven. De tool meldt of KVM beschikbaar is en of jouw systeem kan worden gebruikt voor hardwareversnelling.

Via deze tool controleer je eenvoudig de mogelijkheid voor virtualisatie.

Windows

5 Configuratiebestand

We beginnen met de installatie van Windows. Hoewel je de container via de opdrachtregel kunt starten, is het veel praktischer om een configuratiebestand voor Docker Compose te maken. Ook gelet op eventuele aanpassingen in de toekomst. Open hiervoor een terminalvenster, ga naar je thuismap (cd ~), maak een nieuwe map (mkdir windows) en blader naar die map (cd windows). Maak in deze map vervolgens het configuratiebestand met nano docker-compose.yml en geef het de onderstaande inhoud. Hierbij hebben we de standaardconfiguratie van de projectpagina als startpunt genomen, maar wel enkele opties gewijzigd of toegevoegd. De belangrijkste aanpassingen zullen we straks behandelen.

De configuratie voor de container voor Docker Compose.

6 Uitleg configuratie

De container krijgt simpelweg de naam windows en biedt netwerkfunctionaliteit, inclusief ondersteuning voor VPN/tunneling en externe toegang via RDP (Remote Desktop Protocol).

Poort 8006 op de host wordt onder ports gekoppeld aan poort 8006 in de container voor de webinterface. Je kunt het poortnummer op de host (het nummer links) eventueel wijzigen bij een potentieel conflict. Bijvoorbeeld als je op hetzelfde systeem Proxmox VE gebruikt, dat een webinterface aanbiedt via diezelfde poort. Via poort 3389 geven we RDP-toegang via TCP en UDP.

Onder volumes koppelen we een fysieke map (in dit geval ./data) aan /storage in de container waar alle bestanden voor Windows worden bewaard. De host-map wordt automatisch gemaakt als deze nog niet bestaat. Dit volume is belangrijk, omdat Windows anders bij elke herstart van de container opnieuw zal worden geïnstalleerd.

Docker wacht overigens standaard maar tien seconden om een container netjes te stoppen voordat deze geforceerd wordt gestopt. Deze periode is in de configuratie bij stop_grace_period verruimd naar twee minuten, wat lang genoeg is om Windows af te sluiten.

Zorg dat Windows genoeg tijd krijgt om netjes af te sluiten.

7 Aanpassingen

In het configuratiebestand uit paragraaf 5 onder environment kun je nog enkele aanpassingen maken, die we hier bespreken. In de getoonde configuratie zie je bij VERSION de waarde 11. Dat is de keuze voor Windows 11 Pro. Andere populaire opties zijn Windows 10 Pro (10), Windows Server 2025 (2025), Windows Server 2022 (2022) en Windows XP Professional (xp). Merk op dat voor ARM64 andere versienummers worden gebruikt, controleer dat via de projectpagina!

We hebben zoals je in de configuratie kunt zien de parameter LANGUAGE toegevoegd met de waarde Dutch. Daarmee zal de Nederlandstalige versie van Windows worden geïnstalleerd.

Achter DISK_SIZE zie je de hoeveelheid schijfruimte voor Windows. Standaard is dat 64 GB (64G). Je kunt dit eventueel verhogen naar bijvoorbeeld 128 GB (128G) of 256 GB (256G). Dat kan overigens ook nog ná de installatie, zonder verlies van gegevens.

Je kunt verder ook het aantal processorkernen en de hoeveelheid werkgeheugen aanpassen. Standaard worden 2 cores gebruikt en 4 GB werkgeheugen. In het voorbeeld hebben we dit verhoogd naar 4 cores en 6 GB werkgeheugen. Binnen Windows kun je de waarden onder meer via de instellingen achterhalen. De cores zijn overigens niet exclusief voor de virtuele machine, maar worden gedeeld met de host. Meer cores maken het systeem ook niet sneller.

Via de instellingen van Windows kun je informatie over het systeem achterhalen.

8 Container en installatie starten

Als je klaar bent met de configuratie kun je de container starten met de opdracht:

Open nu een browser en verwijs deze naar poort 8006. Op hetzelfde systeem als de host is dat http://localhost:8006. Als je vanaf een ander systeem toegang zoekt, is dat http://IPADRES:8006.

Je ziet dat direct na het starten van de container eerst automatisch een iso-bestand wordt opgehaald voor de installatie van Windows. Voor de meeste varianten van Windows is dat bestand ongeveer 5 GB groot. Via je browser zie je de vordering van deze download. Hierna start ook direct het installatieproces dat je kunt volgen.

Je hoeft nergens iets te kiezen, alles wordt volledig geautomatiseerd afgehandeld. De installatie duurt ongeveer tien minuten. Je kunt je gewenste programma’s installeren zonder beperkingen. Als je klaar bent met (het werken in) Windows kun je de container stoppen met:

Een volgende keer staat Windows al binnen enkele seconden klaar na het starten van de container.

Start de container en controleer op eventuele foutmeldingen.

9 Toegang via RDP-client

Door een RDP-client te gebruiken, zijn veel hogere prestaties mogelijk en profiteer je van een betere beeldkwaliteit en extra features zoals audio. Hier gebruiken we Remmina onder Linux. Je kunt ook andere programma’s gebruiken. In Windows is bijvoorbeeld het programma om te verbinden met een extern bureaublad heel geschikt.

Installeer en open de tool, in dit voorbeeld Remmina. Maak hierin een nieuwe configuratie. Kies bij Protocol voor RDP – Remote Desktop Protocol. Bij Server vul je localhost in, of als verbinding maakt vanaf een ander systeem: het ip-adres. Achter Resolutie kies je bij voorkeur voor Clientresolutie gebruiken. Daarmee wordt de resolutie in Windows steeds aangepast aan de resolutie van je client, in dit geval de venstergrootte van Remmina.

Als gebruikersnaam vul je Docker in en het wachtwoord laat je leeg. Meldingen over certificaatfouten kun je negeren. Net als een eventuele melding dat de identiteit van de externe computer niet kan worden geverifieerd. Je kunt na het starten met je RDP-client overigens omschakelen naar volledig scherm. Dan kun je op het volledige scherm met Windows werken.

Met een RDP-client heb je betere prestaties en een betere beeldkwaliteit.

10 Extra beveiliging

Merk op dat er bij het werken met deze container met Windows een potentieel veiligheidsrisico ontstaat. Iedereen kan immers vanaf het netwerk jouw Windows-omgeving openen via een browser. En ook bij gebruik van een RDP-client is er nauwelijks een beveiliging. Er zijn wat manieren om dat op te lossen, bijvoorbeeld met een firewall of door het instellen van een wachtwoord. Het makkelijkst is om alleen verbindingen naar localhost toe te staan. Dat is het adres 127.0.0.1. In de configuratie voor Docker Compose kun je daarvoor onder ports de volgende aanpassingen maken:

Deze aanpassingen kun je doorvoeren met:

Daarna kun je alleen nog vanaf het systeem waarop deze Docker-container met Windows draait verbinding maken. Dit geldt bij deze aanpassingen zowel voor het verbinden met een browser als met een RDP-client.

Standaard kun je vanaf elk systeem verbinding maken.

11 Bestanden delen

Je kunt eenvoudig bestanden uitwisselen tussen de host en het Windows-systeem in de container. Hiervoor hoef je alleen de configuratie voor Docker Compose aan te passen. Bedenk welke map op de Linux-host je wilt delen met Windows in de container. In dit voorbeeld kiezen we /home/gertjan waar Ubuntu alle gebruikersbestanden bewaart. Koppel dan onder volumes die lokale map /home/gertjan met de map /data in de container:

Start de container met de veranderingen:

Blader dan in Windows naar Netwerk. Open host.lan. Hier zie je een overzicht met bestanden en mappen, wat correspondeert met /home/gertjan op de host. Zo kun je eenvoudig in Windows aan al je bestanden werken.

Je kunt bestanden delen tussen de host en de container met Windows.

macOS

12 Installatie macOS

Heb je het gemak ervaren van het werken met Windows binnen Docker, dan is het goed om te weten dat je vrijwel dezelfde procedure kunt volgen voor een installatie van macOS! We gebruiken de onderstaande configuratie. Merk op dat standaard macOS 13 wordt geïnstalleerd, bekend onder de naam macOS Ventura. Deze versie werd uitgebracht in 2022 en zou in deze situatie de beste prestaties geven. Je kunt ook macOS 14 of 15 proberen door het versienummer aan te passen. Voor details kun je de projectpagina op GitHub raadplegen.

Het configuratiebestand voor macOS in Docker Compose.

13 Installatie macOS Ventura

Start de container met:

Verwijs een browser naar poort 8006, op het lokale systeem is dat ook hier http://localhost:8006. Nu zal macOS op de achtergrond worden gedownload. Vervolgens verschijnt een menu. Kies Disk Utility en klik op Continue. Nu moet je de grootste schijf uit de getoonde lijst selecteren met de naam Apple Inc. VirtIO Block Media. Deze is standaard ongeveer 68 GB. Klik op Erase. Vul een herkenbare naam in en klik op Erase om de schijf daadwerkelijk te formateren met het APFS-bestandsformaat (Apple File System). Dit is binnen enkele ogenblikken voltooid. Klik op Done. Sluit het venster via het rode kruisje. Kies Reinstall macOS Ventura, klik op Continue en doorloop het installatieproces. Hierbij moet je akkoord gaan met de gebruiksvoorwaarden en de zojuist geformatteerde schijf selecteren.

We installeren macOS Ventura op de geformatteerde schijf.

14 Installatie afronden

Je moet bij de installatie van macOS wel extra veel geduld hebben, zeker als je het vergelijkt met de procedure voor Windows. De installatie vraagt veel tijd, al is het uiteraard een eenmalig proces.

De laatste stap na het kopiëren van alle bestanden is het instellen van je regio en taal. Ook kun je eventueel gegevens migreren of inloggen met je Apple ID. Zulke stappen kun je overslaan, als je niet heel actief in macOS gaat werken.

Als laatste maak je een account om binnen macOS mee te werken. Hierna verschijnt de desktop van macOS en kun je daadwerkelijk aan de slag. Het werkt in een browser relatief traag. Gebruik daarom een programma als RealVNC Viewer voor betere prestaties en een hogere resolutie. Om te verbinden hoef je alleen het ip-adres van het systeem in te voeren of je gebruikt localhost.

Met RealVNC Viewer haal je veel betere prestaties binnen macOS.

Losse containers

15 Overige toepassingen

In dit artikel draaien we een heel besturingssysteem via Docker. Maar er zijn ook losse toepassingen die je op vergelijkbare wijze via een browser kunt gebruiken. Een goed voorbeeld is Calibre, de bekende software voor het beheren van je e-books. In het artikel, Calibre via Docker: boekenplank op je server, kun je nog eens teruglezen hoe je deze toepassing kunt installeren en gebruiken via Docker.

Ook veel andere toepassingen kun je op vergelijkbare wijze via een browser gebruiken. Zo kun je bijvoorbeeld diverse browsers zoals Firefox of Chrome via Docker draaien. Je kunt dan veilig in een geïsoleerde omgeving browsen, los van de browser waarin je de toepassing gebruikt.

Visual Studio Code wordt ook vaak via een browser gebruikt. Dit wordt doorgaans op een server geïnstalleerd, zodat je binnen VSCode ook direct toegang hebt tot bijvoorbeeld configuratiebestanden of de programmacode waar je aan werkt. Een bekend voorbeeld is Home Assistant.

Er is een container voor PuTTY, handig als je incidenteel SSH-toegang nodig hebt. Ook HandBrake, de bekende tool voor het converteren van video’s, kun je via een container draaien. Verder bestaat er een container om via een browser met LibreOffice te werken.

Zulke containers maken de drempel om over te stappen naar bijvoorbeeld Linux wellicht een stuk kleiner. En bij een eventuele herinstallatie van je besturingssysteem hoef je geen rekening met de bewuste toepassing te houden.

Een ander interessant project is Kasm Workspaces. Hiermee kun je uiteenlopende toepassingen kiezen in een vaste downloadstek en draaien via een browser.

Met Kasm Workspaces kun je uiteenlopende toepassingen via je browser gebruiken.

Een inbouw-magnetron is ideaal als je op zoek bent naar een vaste plek voor je magnetron in een strakke, opgeruimde keuken. Maar hoe weet je welke je moet kiezen? De opties zijn uitgebreid: van compacte solo-magnetrons tot volwaardige combi-magnetrons met stoomfunctie. In dit artikel lees je waar je op moet letten zodat je een model vindt dat past bij jouw keuken én bij de manier waarop je kookt!

Meten = weten

Een inbouw-magnetron moet precies passen in de nis van je keukenmeubel. Daarom is het belangrijk om goed naar de afmetingen te kijken. Fabrikanten vermelden altijd de benodigde nishoogte, nisbreedte en nisdiepte in de specificaties. De standaard nishoogtes zijn meestal 38 cm of 45 cm. Sommige modellen zijn hoger, maar dan gaat het vaak om combi-ovens of apparaten met extra functies.

De nisbreedte is vrijwel altijd 56 cm. 60 cm komt ook voor, maar dat is eigenlijk meer geschikt voor een volledige oven dan voor een inbouw-magnetron. De nisdiepte varieert tussen de 55 en 58 cm. Meet de beschikbare ruimte goed op, inclusief de diepte van de achterwand en eventuele obstakels zoals elektriciteitsleidingen. Zit er een plint of deur onder? Controleer dan ook of de klep van de magnetron volledig open kan. Hieronder lees je nog wat meer over de afmetingen.

©RossandHelen

Solo of combi: welk type magnetron heb je nodig?

Een solo-magnetron gebruik je voor het opwarmen van voedsel, het ontdooien van diepvriesproducten of het bereiden van eenvoudige gerechten. Dit type magnetrons is eenvoudig in gebruik, vaak goedkoper en verbruikt minder stroom. Gebruik je de ovenfunctie nauwelijks, dan is dit een logische keuze.

Een combi-magnetron combineert de magnetronfunctie met een heteluchtoven. Je kunt er dus ook pizza's, taarten of ovenschotels in maken. Sommige combi-magnetrons hebben zelfs een grillstand of een stoomfunctie , waardoor je meerdere keukenapparaten kunt vervangen door één toestel. Houd er wel rekening mee dat een combi-magnetron doorgaans iets duurder is en iets langer nodig heeft om voor te verwarmen dan een volwaardige oven.

Voorbeeld: kook je veel met verse groenten en vis, dan is een model met stoomfunctie interessant. Warm je vooral soep en kant-en-klaarmaaltijden op, dan is een solo-magnetron vaak meer dan voldoende.

Bediening: draaiknop of touch?

Het gebruiksgemak verschilt per model. Traditionele modellen hebben vaak draaiknoppen: één voor het vermogen, één voor de tijd. Simpel en overzichtelijk, vooral geschikt als je de magnetron hoofdzakelijk gebruikt voor opwarmen en ontdooien.

Moderne inbouw-magnetrons zijn vaak uitgerust met touchbediening of zelfs een touchscreen. Je selecteert dan via het display het programma, de temperatuur of het gewicht. Sommige modellen hebben automatische programma's die zelf de bereidingstijd en het vermogen aanpassen. Handig, maar soms ook wat omslachtiger bij simpele taken.

Tip: probeer in een winkel of showroom hoe intuïtief het menu aanvoelt. Kies een bediening die past bij hoe jij graag kookt.

©Tom Baker | tab62

Let op de aansluiting en ventilatie

Een inbouw-magnetron werkt op een standaard stopcontact (230 volt), maar let goed op het vermogen. Sommige combi-modellen hebben een hoger piekverbruik; zorg dat de groep waarop je het aansluit dit aankan. Kijk ook waar de stekker zit: die moet je kwijt kunnen achter het meubel of via een uitsparing in de achterwand.

Daarnaast is ventilatie belangrijk. Tijdens het gebruik komt warmte vrij. In de handleiding van het apparaat staan minimale ventilatieruimtes aangegeven, bijvoorbeeld 2 cm boven en 5 cm achter. Houd je je daar niet aan, dan kan de magnetron oververhit raken of minder lang meegaan. Zit er al een oven onder of boven de plek waar je de magnetron wilt inbouwen? Controleer dan of de gecombineerde warmteafvoer goed geregeld is.

Praktische keuzehulp

Stel jezelf de volgende vragen voor je een keuze maakt:

☐ Waar komt de magnetron precies? In een hoge kast, boven een oven of op ooghoogte?
☐ Gebruik je nu vooral de magnetronfunctie of bak je ook regelmatig in de oven?
☐ Heb je al een aparte oven? Dan heb je vaak voldoende aan een solo-magnetron
☐ Wil je kunnen grillen of stomen?
☐ Wil je eenvoudige bediening of juist veel automatische programma's?
☐ Komt de magnetron in een bestaande nis of kastenwand, of wordt de keuken nog gebouwd?

Een voorbeeld: stel, je woont alleen, kookt snel en gebruikt de oven amper. Dan is een solo-magnetron van 38 cm hoog met draaiknoppen prima. Heb je een gezin, kook je gevarieerd en wil je ruimte besparen? Dan is een combi van 45 cm met grill en stoomfunctie een betere match.

Conclusie

Een inbouw-magnetron kiezen begint bij de afmetingen, maar gaat vooral over hoe jij kookt. Warm je snel iets op, dan is een eenvoudige solo-magnetron vaak genoeg. Bak je graag of heb je weinig ruimte, dan loont het om te investeren in een goede combi-magnetron. Let altijd op de inbouwmaten, ventilatie en bediening. Zo voorkom je verrassingen en haal je het meeste uit je keuken.

Er komen steeds meer toepassingen voor het automatiseren van je huis. SwitchBot is al wat langer in Nederland actief en heeft naast robotstofzuigers, schakelaars voor lichtknoppen en elektronische sloten ook een automatisch open- en sluitsysteem voor gewone gordijnen in het assortiment. Daar is nu een systeem voor rolgordijnen bijgekomen: de Roller Shade.

Thuisautomatisering is een handige manier om apparaten in het huishouden te bedienen zonder dat je in de meeste gevallen ook zelf thuis hoeft te zijn. Denk bijvoorbeeld aan het aanpassen van de temperatuur in huis, het bedienen van de verlichting of deuren, maar ook het openen of sluiten van de gordijnen. Op warme dagen kan het bijvoorbeeld slim zijn om die gordijnen automatisch te sluiten als de temperatuur boven een bepaalde waarde uitkomt, of wanneer er een bepaalde intensiteit van lichtinval is.

Al deze zaken en meer kun je inregelen met de spullen van SwitchBot. Het ecosysteem van dit bedrijf omvat een scala aan apparaten, variërend van raam- en deursensors en lichtknoprobots die je lichtknoppen kunnen indrukken tot complete aircosystemen en zelfs robotstofzuigers. Maar ook slimme lampen en gordijnsystemen dus. We hebben van SwitchBot al eerder de SwitchBot Curtain en de SwitchBot Curtain 3 getest, systemen die bedoeld zijn voor gordijnen op rails.

Complete set

De SwitchBot Roller Shade is een rolgordijnsysteem waar het rolgordijn zelf al bij wordt geleverd, in tegenstelling tot de SwitchBot Curtain die bedoeld is om aan een bestaand gordijnsysteem te koppelen. Overigens kun je ook je eigen bestaande rolgordijn op het systeem van de Roller Shade monteren.

De Roller Shade is een compleet rolgordijnpakket, en in de doos vind je alles wat je nodig hebt om het systeem op te hangen. Alle beugels, het rolsysteem, schroeven en pluggen worden meegeleverd, en zelfs gereedschap voor het vastdraaien van schroeven en het op maat snijden van het rolgordijn zelf ontbreekt niet. Verder krijg je er een bedieningspaneeltje bij, bestaande uit een omhoog- en omlaagknopm, en een kabeltje van zo'n twee meter dat kan worden aangesloten op de daarvoor gemaakte aansluiting op het frame. De Roller Shade wordt aangedreven door een interne batterij die volgens SwitchBot acht maanden lang werkt zonder tussentijds opladen. Via de usb-c-poort kan het systeem indien nodig bijtanken.

Goed opmeten

Voordat je aan de slag gaat met de Roller Shade, of eigenlijk: voordat je er eentje gaat kopen, moet je eerst even goed controleren of je de juiste afmetingen in je winkelwagentje hebt. De SwitchBot Roller Shade is beschikbaar in vier breedteversies en in twee basiskleuren: gebroken wit en grijs. Voor de breedte kun je kiezen uit small, medium, large en extra large, waarbij je opeenvolgend kunt kiezen voor breedtes van 58 t/m 80 cm, 80 tot 110 cm, 110 tot 140 cm en 140 tot 185 cm.

Wij hebben voor de XL-versie gekozen, omdat het kozijn waarop de SwitchBot wordt getest een breedte van 171 cm heeft. Geen enkele SwitchBot Roller Shade zal direct passen op het raamkozijn waar je hem wilt gebruiken, waardoor je waarschijnlijk altijd een stuk gordijnstof zult moeten verwijderen. Verderop lees je hoe dat werkt.

Belangrijk is om vooraf goed te bedenken hoe je de SwitchBot Roller Shade(s) wilt inzetten. De gordijnen zijn van polyester en verduisteren volledig. Dat kan donkerder zijn dan je gewend bent, maar in een slaapkamer is het juist vaak ideaal. Houd er wel rekening mee dat de kosten snel oplopen als je meerdere kozijnen naast elkaar hebt, omdat je voor elk raam een afzonderlijke Roller Shade nodig hebt.

Daarnaast bedekken de gordijnen nooit de volledige breedte van het kozijn. Aan beide zijden van de rol blijft een paar centimeter open, omdat de roller niet strak tegen het ophangframe aansluit. Afhankelijk van de montage kunnen hierdoor kieren ontstaan, waardoor er toch licht binnenvalt, vooral aan de kant van de motor. Plaats je meerdere Roller Shades naast elkaar voor één breed raam, dan blijven er altijd kleine openingen zichtbaar tussen de afzonderlijke gordijnen.

Op maat maken

Omdat de Roller Shade direct uit de doos waarschijnlijk niet meteen past, moet het systeem op maat worden gemaakt. Hoe dat werkt? Het ophangsysteem bestaat uit een verschuifbare aluminium balk waartussen het rolgordijn hangt. Aan een van de zijdes bevindt zich de motor, die via een stang in de aluminium rol van het gordijn is geschoven. De gordijnrol kan door de andere zijkant los te maken van de motorstang worden afgeschoven en eventueel worden vervangen door je eigen rolgordijn. In dit artikel houden we het bij de uitleg van het meegeleverde gordijn.

Om het meegeleverde SwitchBot-gordijn op maat te maken, is een vrij ingenieus systeem bedacht: aan de niet-gemotoriseerde kant kun je een apart blokje met een snijmes monteren, waar het rolgordijn met buis en al doorheen moet worden gehaald. Op die plek wordt het rolgordijn namelijk op maat gesneden.

In de SwitchBot-app geef je aan dat je een snij-sessie wilt starten. De motor van het rolgordijn begint nu langzaam te draaien. Tijdens het draaien moet je met de meegeleverde schroevendraaier het messysteem aandraaien, zodat het mes steeds dieper door de gordijnstof snijdt. Dat aandraaien doe je net zo lang tot het mes volledig door de stof heen is en bij de buis zelf is beland.

Het laatste deel van de buis waarop het gordijn is gerold, bestaat uit plastic. Als de snij-sessie correct is uitgevoerd en het mes met de schroevendraaier strak genoeg is aangedraaid, kan zelfs het plastic worden doorgesneden, of er in elk geval voor zorgen dat het makkelijker kan worden afgebroken.

Volledig uitrollen

Wanneer het overtollige stuk stof is losgesneden van de rest van het rolgordijn, blijft dat stuk aan het eind natuurlijk nog wel vastzitten aan de oprolbuis. Om dat stuk los te kunnen krijgen, moet de hele gordijnrol worden afgerold. Met een totale lengte van maar liefst 2,20 meter is dat nogal wat. Dat afrollen kan door middel van de app, maar kan ook handmatig door de oprolbuis eerst van de motorstang af te halen. Nadat het gordijn tot het eind is afgerold, kan het overtollige deel van de oprolbuis worden losgeknipt. Daarna breek je (zoals hierboven besproken) het overtollige plastic deel van de oprolbuis buis af, maar beter kun je proberen om dat stuk met een goed stanleymes af te snijden (het plastic is niet heel dik).

Het complete plastic deel van de oprolbuis moet er nu afgehaald worden, zodat de rest van het gordijn fatsoenlijk aan de buis kan worden bevestigd. De oprolbuis heeft nog een binnenste buis die je weer door het plastic deel moet schuiven. Vervolgens schuif je het dikke gedeelte van het gordijn door de sleuf van de plastic buis en schroef je alles vast.

Het opnieuw oprollen van het rolgordijn dient zorgvuldig te gebeuren, waarbij de linker- en de rechterkant gelijkmatig moeten worden opgerold. Gaat dat niet helemaal netjes, dan bestaat de kans dat het gordijn na het oprollen niet helemaal recht en strak om de oprolbuis zit. In ons geval moesten we het een paar keer opnieuw doen om alles strak te krijgen. Als het gordijn scheef op de rol zit, kan deze vast komen te zitten tijdens het automatisch omhoog rollen.

Ophangen

Het ophangsysteem van de Roller Shade is anders dan het gemiddelde rolgordijn. Die worden doorgaans links en rechts van de oprolbuis op het kozijn geschroefd. Bij de Roller Shade zit het bevestigingssysteem boven de aluminium balk en moet het systeem daar schuin in worden geklikt. Op zich is dat een prima manier, maar het vergt wel wat handigheid en je moet ietsje boven je macht werken omdat het hele systeem relatief zwaar is. De klus kun je dan ook beter met z'n tweeën doen.

Ook zijn de beugels waarin het aluminium frame wordt opgehangen niet heel stevig, waardoor alles een beetje naar beneden zakt op het moment dat het systeem wordt vastgeklikt. Ook belangrijk om te weten: past het frame precies in een raamnis, dan moet je het systeem compleet met het rolgordijn erin ophangen. Het rolgordijn er achteraf in plaatsen is dan niet mogelijk, omdat het systeem alleen vanaf één kant kan worden losgemaakt en het rolgordijn over de aandrijfstang van de motor geplaatst moet worden.

©MG | ID.nl

Kalibratie

Nadat de Roller Shade is opgehangen, is het tijd voor de kalibratie. Dat is nodig voor het systeem om te kunnen bepalen wanneer het rolgordijn volledig is opgerold en wanneer hij helemaal is uitgerold. Het rolgordijn is namelijk geschikt voor ramen tot zo'n 2 meter hoog, en dan moet op een bepaald moment worden ingesteld tot hoe ver het gordijn moet uitrollen totdat het venster compleet door het gordijn is bedekt. Het systeem kan niet uit zichzelf zien of het zich helemaal heeft opgerold; ook dat moet worden gekalibreerd.

Je start de kalibratie met behulp van de app, waarbij eerst moet worden bepaald wanneer het systeem volledig is opgerold. Aan de onderkant van het gordijn is een (eerder gemonteerde) aluminium stang geplaatst, die fungeert als tegengewicht om het gordijn op zijn plek te houden. Die stang dient tevens als buffer om te voorkomen dat het gordijn na het compleet oprollen blijft doordraaien. Tijdens het kalibratieproces kun je zelf niet aangeven wanneer tijdens het oprollen het einde is bereikt; dat stopt vanzelf zodra de aluminium stang het ophangframe bereikt. De app vraagt de gebruiker vervolgens of het systeem is vastgelopen of dat het einde is bereikt.

Het oprollen stopt hierdoor echter wel vrij abrupt en lijkt hiermee het ophangsysteem te beschadigen, omdat de aluminium balk relatief bruusk tegen het ophangframe wordt getrokken. Deze manier van kalibreren voelt al met al wat primitief aan, maar het werkt wel. De volgende stap is het bepalen van de afrollengte. Hierbij bepaalt de gebruiker wanneer het einde is bereikt en het raam naar wens is bedekt. Je drukt dan simpelweg op de stopknop en accepteert de stand van het gordijn. Na de kalibratie kun je de Roller Shade volledig gebruiken.

Schema's en timers

De SwitchBot-app voor de kalibratie en de bediening gebruik je ook als je andere apparaten van dit merk in huis hebt. De app is niet specifiek gericht op het rolgordijnsysteem, maar kan ook worden gebruikt voor het uitlezen van de verschillende temperatuur- en vochtmeters van SwitchBot, het bedienen van de andere gordijnsystemen zoals de SwitchBot Curtain 1 en Curtain 3 en andere slimme apparaten.

Handig is dat je verschillende apparaten en meters van SwitchBot aan elkaar kunt koppelen. Zo kun je er bijvoorbeeld bij het bereiken van een ingestelde temperatuur voor zorgen dat de Roller Shade automatisch wordt gesloten of geopend. Dat kan ook bij een bepaalde lichtintensiteit: als je een (apart te verkrijgen) zonnepaneel aan de usb-c-poort op de Roller Shade aansluit, kun je aangeven bij welke intensiteit het gordijn moet sluiten of openen. Met het aansluiten van zo'n zonnepaneel wordt de Roller Shade trouwens ook automatisch opgeladen.

Conclusie

De SwitchBot Roller Shade is een mooie manier om je huis te automatiseren en kan een prima toevoeging zijn als je al delen van je huis hebt geautomatiseerd. In combinatie met bijvoorbeeld een slimme thermostaat, verlichting en koel- of verwarmingsapparaten kun je bij warm weer je huis koel houden, of 's winters juist warmer krijgen. Dankzij het SwitchBot-ecosysteem is het handig dat je het rolgordijnsysteem kunt meenemen in alle routines voor huisautomatiseringen.

De Roller Shade is 100 procent verduisterend. Dat kan prettig zijn, maar dat werkt alleen goed als je het rolgordijnsysteem ook echt goed passend krijgt. Helaas lukt dat niet altijd, omdat het rolgordijn zelf niet de volledige breedte van het montagesysteem heeft. Daarnaast luistert de installatie vrij nauw, dus alles goed van tevoren opmeten is essentieel.