Marit gaat offline (deel 3): mailen is het nieuwe (oude) whatsappen
Familie in het buitenland? Dan is het zonder smartphone toch een stuk lastiger om contact te leggen met je dierbaren. Maar ook zoiets vanzelfsprekends als de weg vinden gaat niet van een leien dakje. Gelukkig ervaart Marit ook veel positieve effecten van haar maand zonder smartphone. In dit artikel lees je hoe haar derde week is bevallen.
Lees ook:
Maandag 15 januari
Mijn zusje vliegt vanmiddag om drie uur naar Canada. Helaas moet ik gewoon werken, dus ik kan haar niet uitzwaaien. Gelukkig heb ik haar van het weekend nog veel gezien. Ik stuur nog even snel een sms’je voordat ik allerlei meetings in moet en haar niet meer kan spreken. Ik zal haar wel missen, en daarbij ook de mogelijkheid om contact met haar op te nemen of via Instagram te kunnen zien wat ze doet. Dat is waarom mijn ouders ook Instagram hebben genomen, om mee te krijgen wat m'n zusje allemaal doet. Zijn die social media toch nog écht ergens goed voor.
’s Avonds bedenk ik me dat ik mijn zusje ook gewoon kan mailen! Stom, dat is natuurlijk ook gewoon een communicatiemiddel. 😜
Dinsdag
Ik ben deze week bijna elke dag wel op kantoor. Daardoor ben ik ook minder afgeleid en geneigd om tussendoor even op mijn telefoon te kijken. Als ik even pauze wil nemen, praat ik wel met een collega. Dat is thuis natuurlijk heel anders, want daar is het gewoon helemaal stil.
Dumbphone nodig?
Wel altijd bereikbaar, maar geen onnodige afleiding meer!
In plaats van elke avond het nieuws te kijken/boeken te lezen/af te spreken met vrienden of familie, is het ook leuk om iets nieuws te leren. Ik ben helemaal verknocht aan keyboard spelen. En nee, ik kan het absoluut niet goed en kom niet veel verder dan de simpele versie van Vader Jacob, maar ik vind het wél heel leuk om te doen! Dit is een blijvertje 😄
Keyboard spelen is mijn nieuwe hobby. Foto weer afkomstig van mijn Nokia!
Woensdag
’s Ochtends zie ik dat ik een mailtje terug heb van mijn zusje: leuk! Zij beaamt dat dit ons nieuwe communicatiemiddel is. Beetje alsof we penvriendinnen zijn 😉
In mijn vorige blog had ik het al even over die rottige wekker van me, en die is er helaas nog steeds. Nog steeds schrik ik me elke ochtend kapot als dat ding afgaat. Nog veertien dagen en ik heb m'n oude wekker weer terug. Al is het misschien wel een idee om ook een gewone wekker te kopen. Ik lees her en der namelijk ook dat het sowieso beter is om je telefoon buiten de slaapkamer te laten. Ik denk dat ik dat wel kan beamen, want ik slaap echt zo veel dieper dan voorheen. Ik word nauwelijks nog wakker ’s nachts en ben overdag veel actiever en uitgeruster. Pluspuntje dus!
Deze wekker dus. Sorry, maar die ga ik echt niet missen!
Vrijdag
Ik heb nog nooit zo’n chaotische dag gehad als vandaag. Het plan was om met een groepje collega’s naar de Efteling te gaan. Nu waren de weersvoorspellingen niet geweldig, maar voor vertrek liet degene bij wie we zouden verzamelen nog zien dat er niks aan sneeuw of ijs lag. Dus ik ging vol goede moed de weg op. Maar ik was nog niet eens voorbij Schiphol of 'obstakel 1' vond al plaats: mijn navigatiesysteem was nog niet op de hoogte van dit stukje snelweg. Hij was volledig van de kaart en ik daardoor ook. Ik reed totaal de verkeerde kant op, maar ik kon er ook nergens af. Dan toch maar een stukje doorrijden, was mijn gevoel. Het zweet brak me aan alle kanten uit.
Uiteindelijk bleek m'n instinct toch enigszins te kloppen, want de navigatie herpakte zich. Even later was ik net de grens van Noord-Brabant over toen het plotseling enorm hard begon te sneeuwen. Ook reed ik allerlei files in, omdat mijn navigatie me dat natuurlijk niet op voorhand kon vertellen. Ik kon niks anders doen dan het maar gewoon te accepteren.
Uiteindelijk zijn we dus met een enorm pak sneeuw op de weg naar de Efteling gereden. In de Efteling was het fantastisch: echt een Winter Wonderland. BALEN dat ik mijn telefoon niet bij me had, want dit was echt een moment waarvan ik dacht: dit ga je niet meer meemaken, en nu heb je geen foto’s. Kon die avond ook aan niemand laten zien van: kijk waar ik was vandaag! Nou ja, ze moeten het maar doen met mijn omschrijvingen.
Stiekem toch een selfie genomen op de telefoon van een collega, maar kijk nou hoe fantastisch die sneeuw!
Zondag
Ik moet vandaag naar Leiden voor een verjaardag van een vriendin. Omdat het vrijdag al niet zo best ging met de navigatie, hoop ik dat het vandaag toch een stukje beter gaat. Want zo’n angstmoment hoef ik beslist niet nog eens mee te maken. Gelukkig is er deze keer écht geen sneeuw.
De gesprekken op zo'n verjaardag zijn leuk! Het lijkt alsof ik iedereen veel meer spreek en leuke gesprekken heb. Het is echt een momentje waarin je elkaar na een tijdje weer even ziet en dus ook veel te bespreken hebt. Pluspuntje dus van geen social media hebben en niet helemaal op de hoogte zijn van andermans leven.
Powered by
