Marit gaat offline (deel 2): 'Navigeren zonder smartphone, hoe dan?!'

Zondag 8 januari

’s Ochtends mis ik mijn telefoon wel echt tijdens het opmaken. Het is zo stil en ik kon altijd zo goed multitasken 😉 Ach ja, niks aan te doen. Ik ben aan mijn tweede boek begonnen, maar er zijn nog niet echt andere hobby’s naar voren gekomen. Jammer, want ik heb nu in feite alle tijd om meer te schilderen en tekenen of keyboard te leren spelen, maar ik kies er toch voor om een boek te lezen. Naja, ik vind het fijn, dus prima voor nu. 

Vanmiddag gaan we voor de verjaardag van mijn tante jeu de boulen. Ik rijd en gelukkig weet ik precies waar we moeten zijn, dus ik heb geen navigatie nodig. We hebben een paar leuke foto's gemaakt met z'n allen, maar die krijg ik helaas niet te zien. Nu kijk ik wel weer uit om mijn smartphone terug te hebben. Het zijn die contactmomenten die ik toch wel mis. Ik sms wel en bel af en toe, maar het is niet hetzelfde. Sms'en met dat T9 toetsenbord blijft gewoon lastig, dus ik lijk steeds vet kortaf en bot over de sms. Ik beloof je dat ik dat in het echt niet ben 😛

Maandag

Vandaag moet ik naar een klantafspraak. Om er echt zeker van te zijn dat ik op het juiste adres aankom, heb ik een reservetelefoon meegenomen (hier staat verder niks op en ik gebruik 'm alleen in geval van nood). Ik heb van tevoren verschillende parkeerplekken rondom het gebouw opgezocht en genoteerd. Just in case. Maar mijn navigatiesysteem heeft me echt naar het juiste adres geleid. Véél te vroeg sta ik daar in die parkeergarage, maar dat maakt niet uit, want ik ben er! Het lullige is wel dat ik nu in de auto moet wachten en niks te doen heb. Een beetje voor me uitstaren dus... Boooooring!

Op de terugweg denkt m'n navigatiesysteem wel even met me te kunnen sollen en rijd ik heel eventjes op een landweggetje. Sightseeing van dorpjes waar je normaal gesproken nóóit zou komen. Gelukkig is het maar een kleinigheidje en ben ik ook weer gewoon heelhuids thuisgekomen.

Dinsdag

Ik merk dat ik nog echt 'aan sta' als collega’s een notificatie op hun telefoon krijgen. Ik ben meteen weer uit mijn concentratie, terwijl ik zelf natuurlijk helemaal geen meldingen zoals deze kan ontvangen. Grappige is wel dat mijn Nokia, dat apparaatje wat echt alleen maar Snake, sms en bellen heeft, best wat bekijks trekt bij collega's. Ze willen hem toch allemaal even zien en het liefst foto's en filmpjes maken 🤣

Woensdag

De motivatie om te gaan sporten is sinds de kerstvakantie echt ver te zoeken. Ik realiseer me dat ik vaak vooral door TikTok word gemotiveerd om te gaan sporten. Het hele algoritme is inmiddels zo gebouwd om mij te motiveren, haha! Maar ik mis ook gewoon de muziek. Als je geen smartphone hebt, moet je het dus hebben van een oude iPod of mp3-speler. En die heb ik niet. Sporten gaat dus niet zoals ik had gehoopt in het nieuwe jaar. Ach ja, in februari pak ik het wel weer op.

Vrijdag

Ik meld iedereen dat de challenge heel goed gaat, TikTok en Instagram mis ik nagenoeg niet. Maar vanochtend realiseer ik me dat ik één social platform heel erg mis, en dat is YouTube. Ik ben er echt mee opgegroeid en kijk al vanaf m'n veertiende dagelijks naar YouTube-video’s. Het is voor mij hetzelfde als tv-kijken. In het begin dacht ik nog: heerlijk, die rust. Maar het begint me nu toch echt wel te vervelen.

Ik besef uiteraard dat er talloze video’s voor me klaarstaan als deze challenge eenmaal achter de rug is. Maar dát is nu juist níet de bedoeling van deze challenge: terugvallen in het oude patroon. Ik weet nog niet zo goed hoe ik dat ga aanpakken… We gaan het zien, al vind ik eigenlijk ook wel weer dat YouTube niet hetzelfde is als TikTok en Instagram.

Zaterdag

Ergens heen navigeren als je geen mobiel hebt blijft een pijnpuntje. Ik ben er van tevoren veel meer mee bezig dan normaal gesproken het geval is. Uiteindelijk maak ik me echt druk om niks, want ook mijn nieuwe kapper vind ik uiteindelijk, zonder het aan voorbijgangers te vragen. Wachten is op dit soort momenten wel irritant, maar ook wel weer chill. Je bent niet direct weer afgesloten van de wereld en kijkt veel meer om je heen. Maakt het ook wel weer leuker om op openbare plekken te komen.

’s Avonds heb ik met mijn zusjes afgesproken. Mijn jongste zusje vertrekt komende maandag voor vijf(!) maanden naar Canada (alweer). Reality check: ik kan de rest van de maand januari geen contact meer met haar opnemen, want bellen en sms’en is echt te duur van en naar Canada. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe mensen dat vroeger deden als familieleden of vrienden aan de andere kant van de wereld woonden. Brieven sturen duurt toch véél te lang?! Haha, de oudere generatie die dit nu leest zal wel denken: meid, waar maak je je druk om?!

0

Powered by