ID.nl logo
Windows 10 Taakbeheer, wat kun je ermee?
© Reshift Digital
Zekerheid & gemak

Windows 10 Taakbeheer, wat kun je ermee?

Windows Taakbeheer is zo’n tooltje waar de meeste gebruikers van Windows 10 zich nauwelijks mee bezig zullen houden. Best jammer, want soms kun je er verdraaid interessante informatie uit halen!

Windows Taakbeheer geeft niet alleen een overzicht van alle draaiende processen weer, maar ook hun relatieve belasting, verdeeld over diverse categorieën. Denk aan CPU, netwerk en schijf. Je kunt daardoor razendsnel zien of een proces wellicht veel te veel (continu) processor- of schijfbelasting veroorzaakt. En daarmee heb je dan in een handomdraai dé verklaring te pakken voor die constant loeiende laptop ventilator. Ook vastgelopen processen zijn eenvoudig te herkennen, terwijl de echte speurneuzen ook ongewenste processen er snel uitpikken. Denk in dat geval aan bijvoorbeeld adware. Verder kunnen processen in geval van nood afgesloten worden middels de rechter muisknop, al moet je daar een beetje mee uitkijken. Een systeemproces afsluiten kan leiden tot een niet meer werkend Windows. Gebruik Taakbeheer in eerste instantie vooral als een soort van patiënt-monitor, dat is veilig en praktisch.

Gebruik

Om Taakbeheer te starten, klik je met de rechter muisknop op een leeg stukje taakbalk. Klik dan in het geopende contextmenu op Taakbeheer. Zeker als je dit programma nog nooit hebt gebruikt staat dit ongetwijfeld in de meest minimalistische weergave waarin je weinig interessante informatie aantreft. Klik in het venster Taakbeheer dan ook als eerste op het knopje voor Meer details. Sleep het venster vervolgens groter, zodat – qua breedte – alle kolommen op het standaard geopende tabblad Processen zichtbaar zijn. Je kunt nu per kolom op- of aflopend selecteren; telkens als je op de kolomtitel klikt verandert de sorteervolgorde. Als je bijvoorbeeld de kolom CPU aflopend hebt gesorteerd, zie je de meest belastende processen bovenaan. In een Windowssysteem waar geen verdere programma’s geopend zijn, hoort de totale belasting veelal niet meer dan 1…3% te bedragen, op een ouder systeem misschien net ietsje meer. Zie je hier belastingen van continu meer dan 10%, dan is er iets geks aan de hand. Check in zo’n geval welk proces de meeste belasting vormt. Blijkt dat je virusscanner te zijn die net met een achtergrondscan of een update bezig is, dan heb je alvast een logische verklaring gevonden! Je zult in dat geval zien dat na een tijdje de belasting weer zakt. Processen die continu een hoge belasting vormen is meestal iets mis mee. Check dan eens of er een update voor het getroffen programma is. Of kijk of er op de Systeemwerkbalk rechts onderin beeld een tool staat die continu draait. Sluit je die tool daar af en daalt de processorbelasting dan weet je de oorzaak. Het is dan aan jou om te beslissen of je die tool (continu draaiend) op je systeem wilt hebben.

Let op de uitschieters

Eenzelfde check kun je doen bij schijfactiviteiten, netwerkverkeer en – tegenwoordig – zelfs de GPU. Kijk er vooral naar gekke uitschieters die langdurig zichtbaar blijven. Af en toe een piek van een paar seconden van een of ander proces is geen probleem; soms moet er wat gebeuren. Wil je liever een grafische weergave van de belastingen van de diverse onderdelen, dan kan dat ook. Klik in het venster Taakbeheer op Prestaties. Nadeel is dat je dan de afzonderlijke processen niet meer ziet. Wil je én grafieken én gedetailleerde informatie, klik dan op Broncontrole openen onderaan deze tab. Een oude bekende opent dan: Broncontrole. Met inderdaad een combi van alle mogelijkheden.

©PXimport

Meer tabbladen

Taakbeheer biedt nog andere tabs. Onder App-geschiedenis vind je de gebruikstijd van Windows-apps, mocht je daar geïnteresseerd in zijn. De tab Opstarten is interessanter, hier vind je de processen/programma’s die samen met Windows gestart worden. Als het een beetje meezit zie je er ook een tijdsindicatie achter staan betreffende de opstarttijd. Als die erg lang is, zou je kunnen overwegen om het betreffende programma niet meer automatisch te laten starten. Onder Gebruikers vind je het percentage dat een gebruiker aan belasting vormt en onder Details is gedetailleerde informatie betreffende lopende processen te vinden, inclusief het PID ofwel Process Identification. Dat heb je soms nodig als je ergens in een crashlog alleen een PID van een proces tegenkomt; hier kun je achterhalen om welk proces het dan gaat. Let wel: die PID verschilt per Windows-sessie, dus na herstarten van je systeem heb je niks meer aan een PID uit de sessie voor de herstart. De laatste tab Services geeft een overzicht van alle lopende en gestopte Windows services. Met een rechter muisklik kun je services handmatig stoppen of starten, maar dan moet je wel heel precies weten waar je mee bezig bent!

©PXimport

▼ Volgende artikel
Waarom je tv-beeld onnatuurlijk oogt (en hoe je dat oplost)
© DC Studio
Huis

Waarom je tv-beeld onnatuurlijk oogt (en hoe je dat oplost)

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check
Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

▼ Volgende artikel
Chrome Remote Desktop: ideaal voor ondersteuning op afstand
© ER | ID.nl
Huis

Chrome Remote Desktop: ideaal voor ondersteuning op afstand

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Degene die support geeft, gebruikt het onderste vak.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Wie support krijgt, moet de code via een berichtje of telefoontje doorgeven.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.

Gebruiker A krijgt het volledige scherm van B in een Chrome-venster te zien.