Als je langdurig op je laptop (thuis)werkt zijn een los scherm en een setje invoerapparatuur geen overbodige luxe. Om dergelijke randapparatuur eenvoudig aan te sluiten, kun je gebruik maken van een dock. Heb je een laptop met een usb-c-aansluiting, dan kun je met een LINQ USB-C multiport Hub in één keer je lader, scherm en invoerapparatuur aansluiten. Wij hebben diverse varianten getest.

LinQ USB-C Multiport Hub (6-in-1, 8-in-1)

Prijs € 69,99 (6 in 1), € 89,99 (8 in 1)
Beeldaansluitingen Hdmi (4K 60 Hz)
Overige aansluitingen 2x Usb 3.0, usb-c (usb3.0-snelheid), gigabit-netwerkaansluiting, kaartlezer (8 in 1)
Laptop-aansluiting Usb-c, usb-c-ingang voor oplader
Websitewww.linqbyelements.dk
6,5Score65

LinQ USB-C Multiport Hub (5-in-1, 7-in-1)

Prijs € 59,99 (5 in 1), € 79,99 (7 in 1)
Beeldaansluitingen Hdmi (4K 60 Hz)
Overige aansluitingen 2x Usb 3.0, usb-c (usb3.0-snelheid), kaartlezer (7 in 1)
Laptop-aansluiting Usb-c, usb-c-ingang voor oplader
Websitewww.linqbyelements.dk
8Score80

LINQ maakt diverse USB-C Multiport Hubs. Wij kregen vijf uitvoeringen om uit te proberen: de 4 in 1, 5 in 1, 6 in 1, 7 in 1 en de 8 in 1. Dit zijn allemaal usb-c-hubs waarmee je in ieder geval een hdmi-scherm op je usb-c-laptop kunt aansluiten. De hubs verschillen in het aantal en type aansluitingen, ik zal deze verschillen verderop bespreken en je ziet ze hieronder ook in een tabel staan. Alle hubs zijn gevat in een aluminium behuizing die qua kleur heel dicht aan ligt tegen het Space Grey dat door Apple (en sommige andere laptopfabrikanten) gebruikt wordt. Je sluit de hub aan met het geïntegreerde usb-c-kabeltje aan op je laptop en sluit vervolgens je lader op de usb-c-ingang van de hub aan. Het geheel werkt vervolgens zonder dat je stuurprogramma's hoeft te installeren. Je krijgt een dock met een monitoraansluiting, usb-poorten en afhankelijk van het type ook een netwerkaansluiting. Met één kabeltje verbind je je usb-c-laptop dus met alle op je werkplek benodigde randapparatuur.

©PXimport

Je laptopmoet wel aan een belangrijke eis voldoen: de usb-c-poort moet behalve voor usb-signalen ook geschikt zijn voor video-uitvoer en opladen. Een beeldsignaal over usb-c maakt gebruik van de DisplayPort-standaard en wordt ook wel de DisplayPort Alt Mode genoemd. Windows geeft je een foutmelding als je usb-c-aansluiting hier niet geschikt voor is. Behalve voor laptops, zijn de adapters ook geschikt voor smartphones en tablets. Het hangt van het apparaat af wat er vervolgens mogelijk is.

©PXimport

Allemaal power delivery

Met alle vijf de geteste usb-c-hubs kun je een aangesloten laptop die wordt gevoed via usb-c nog steeds laden. Alle vijf de geteste hubs zijn hiervoor voorzien van een usb-c-ingang. Hier sluit je je lader op aan waardoor die lader nog steeds je laptop kan voeden. Dit werkt met een usb-c-lader van maximaal 100 watt, in de praktijk kun je dus iedere usb-c-laptop gebruiken met de hubs. Dit werkt natuurlijk alleen als je laptop ook daadwerkelijk laden via usb-c ondersteunt. Of de usb-c-poort ook geschikt is voor laden, merk je doorgaans aan de meegeleverde lader bij je laptop. Al heb ik ook laptops getest die je ondanks een aparte laad-aansluiting met bijbehoren de lader toch ook via usb-c kon opladen. In dat geval zul je vermoedelijk nog een usb-c-lader moeten aanschaffen, want je hebt je eigen usb-c-lader nodig die je vervolgens aansluit op de dock.

©PXimport

Hdmi-aansluiting

Alle vijf de geteste hubs zijn voorzien van een hdmi-aansluiting die het door de laptop geleverde DisplayPort-signaal omzet naar maximaal 4K met 60 Hz. Vooral dat laatste is prettig, want er zijn ook soortgelijke hubs die maximaal geschikt zijn voor 4K met 30 Hz. Uiteraard hangt het van je laptop zelf af of 4K met 60 Hz daadwerkelijk door de gpu geleverd kan worden, maar bij de meeste laptops kan dat tegenwoordig. De 4 in 1 Usb-c Multiport Hub biedt als enige ook nog een vga-aansluiting naast de aanwezige hdmi-aansluiting. Wellicht handig als je af en toe nog beamers met vga tegenkomt. Sommige van de hubs bieden een usb-c-aansluiting, maar die is ook als je een usb-c-scherm hebt niet geschikt voor het aansluiten van een beeldscherm. Het DisplayPort-signaal wordt alleen gebruikt voor de ingebouwde hdmi- en vga-aansluiting.

Verschil in usb-aansluitingen

Alle vijf de geteste hubs bieden een type a usb-aansluiting die werkt op de usb3.0-snelheid (5 Gbit/s, tegenwoordig ook wel usb 3.1/3.2 Gen 1 genoemd). De 4 in 1 Usb-c Multiport Hub biedt één usb-aansluiting, de vier andere geteste hubs twee usb-poorten. Dat is niet het enige verschil op usb-gebied, want de andere vier hubs bieden ook nog een usb-c-aansluiting die werkt op usb3.0-snelheid (5 Gbit/s). De usb-aansluitingen blijken in een snelheidstest een snelheid van zo'n 451 MB/s te halen in combinatie met een externe ssd die zonder hub 556 MB/s haalt. Iets langzamer dus dan het theoretische maximum, maar daar krijg je het gemak van de hub voor terug.

Verwarrende netwerkaansluiting

Het overige onderscheid tussen de hubs wordt gemaakt door het al dan niet aanwezig zijn van een kaartlezer en netwerkaansluiting. De 7 in 1 usb-c Multiport Hub bevat een micro- en SD-kaartlezer terwijl de 6 in 1 usb-c Multiport Hub een netwerkaansluiting heeft. Wil je zowel de netwerkwerkaansluiting als de kaartlezers, dan biedt de 8 in 1 usb-c Multiport hub alle mogelijkheden.

Een netwerkaansluiting vind ik een belangrijk onderdeel van een usb-c-hub en die vind je dus alleen op de 6 in 1- en 8 in 1-uitvoering. De gebruikte netwerkcontroller is een gigabit exemplaar van Realtek en wordt zonder extra stuurprogramma’s herkend door zowel Windows als macOS. De netwerkadapter zelf maakt netjes via gigabit verbinding. Helaas blijkt de gehaalde snelheid in onze test een stuk lager te liggen en halen we in onze speedtest met zowel de 6 in 1- als 8 in 1-variant een snelheid van maximaal zo'n 340 Mbit/s in plaats van de verwachte 940 Mbit/s. Een blik in het systeemoverzicht van macOS leert dat de netwerkadapter via usb 2.0 verbonden is. Dit blijkt te komen door een eigenaardigheid in de in de hubs gebruikte chipset. Het is wel mogelijk om de netwerkaansluiting op volledige snelheid te laten werken door een usb3.0-opslagaparaat als een usb-stick of harde schijf aan te sluiten op een usb-poort. Dan schakelt de ingebouwde usb3.0-hub in en wordt de netwerkadapter via usb 3.0 verbonden waarna er wel netjes 940 Mbit/s gehaald wordt. Het is fijn dat een gigabitsnelheid met een trucje mogelijk is, want vermoedelijk wil je de netwerkaansluiting juist omdat je behoefte hebt aan een hoge snelheid. Dit trucje moet je dan wel weten, want feedback krijg je niet. Alleen met een speedtest kom je erachter dat de netwerksnelheid niet optimaal is.

De kaartlezer is geschikt voor zowel het micro-SD- als SD-formaat. Een nadeel is wel dat de kaartlezer altijd via een internet usb2.0-hub verbonden is. Ook met een snel SDXC-kaartje haalde ik een maximale snelheid van 26 MB/s. Op zich handig als je laptop geen ingebouwde kaartlezer heeft, maar als je vaak een sd-kaartje gebruikt kun je beter een snellere kaartlezer gebruiken.

Conclusie

De geteste usb-c-hubs van LINQ zijn gehuld in een stevige en prettig ogende aluminium behuizing. Handig is dat alle functionaliteit op zowel Windows als macOS werkt zonder dat je zelf stuurprogramma's hoeft te installeren. Fijn is dat ze allemaal geschikt zijn voor een 4K-signaal met een verversingssnelheid van 60 Hz. Veel usb-docks doen immers maximaal 30 Hz op een 4K-resolutie. Jammer is dat de kaartlezer op de 7 in 1 en 8 in 1 via usb 2.0 verbonden is. Echt onhandig is dat de netwerkaansluiting op de 6 in 1 en 8 in 1 afhankelijk van of je een usb3.0-opslagapapraat hebt aangesloten via usb 2.0 of usb 3.0 is aangesloten. Een netwerkverbinding heb je gelukkig wel altijd, maar mogelijk niet op gigabitsnelheid. Dat is wel een belangrijk nadeel omdat je daar geen feedback over krijgt en mogelijk dus veel minder optimaal werkt dan je wellicht dacht. Op zich bieden de 6 in 1 en 8 in 1 de meeste functionaliteit, maar de onduidelijke implementatie van de netwerkaansluiting zorgt voor een lager oordeel. Je betaalt immers wel een duidelijke meerprijs voor die netwerkaansluiting.

Ben je op zoek naar een nieuwe televisie? Grote kans dat de afkortingen je om de oren vliegen. 4K, OLED, QLED... en dan ook nog die eindeloze lijst aan HDR-formaten. Vandaag zoomen we in op een specifieke term die je vaak op de doos ziet staan, vooral bij televisies van Samsung, Panasonic en Philips: HDR10+. Is het een marketingkreet of zie je het echt?

Het is een bekend scenario: je staat in de elektronicawinkel of scrolt door een webshop, en de specificatielijst van je droomtelevisie lijkt wel een geheimtaal. Fabrikanten beloven gouden bergen met termen die indrukwekkend klinken, maar waarvan de betekenis vaak vaag blijft. Toch is het zonde om deze termen zomaar te negeren, want achter die cryptische afkortingen gaan technieken schuil die je filmavond aanzienlijk kunnen upgraden. Het gaat tegenwoordig namelijk niet meer alleen om hoeveel pixels je scherm heeft, maar vooral om de kwaliteit van die pixels. Om te begrijpen waarom die plus in de naam HDR10+ zo belangrijk is, moeten we terug naar de basis.

Eerst even terug: Wat is HDR ook alweer?

HDR staat voor High Dynamic Range. Simpel gezegd zorgt deze techniek ervoor dat de beelden op je tv een groter contrast en meer kleuren hebben. Het zwart is dieper zwart en de felle lichten, zoals een explosie of de zon, knállen echt van je scherm zonder dat de rest van het beeld flets wordt. De standaardvorm hiervan heet HDR10. Dit is de basislaag die bijna elke moderne 4K-televisie ondersteunt. Maar HDR10 heeft één beperking: hij bepaalt aan het begin van de film de instellingen voor helderheid en contrast, en houdt die vervolgens de hele film vast.

©ER | ID.nl

De plus maakt het dynamisch

Hier komt HDR10+ om de hoek kijken. Die plus staat eigenlijk voor dynamische metadata. In plaats van één instelling voor de hele film, stuurt HDR10+ extra informatie mee naar je tv. Hierdoor kan de televisie het beeld scène voor scène of zelfs frame voor frame aanpassen. Zie het als een lichttechnicus die continu aan de knoppen draait om te zorgen dat elk specifiek shot er perfect uitziet, in plaats van dat hij het licht aan het begin instelt en daarna rustig koffie gaat drinken.

Wanneer zie je het verschil echt?

Klinkt goed op papier, maar merk je dit in de praktijk? Het antwoord is ja, vooral in films met veel wisselingen tussen licht en donker. Stel, je kijkt een film die begint met een scène in een zonovergoten woestijn, gevolgd door een scène in een pikdonkere grot. Bij standaard HDR10 stelt de tv zich in op het gemiddelde van de hele film. Omdat die woestijn zo fel is, kan de grot-scène er daarna wat te donker of dichtgelopen uitzien, waardoor details in de schaduw wegvallen.

Bij HDR10+ krijgt je tv, zodra de camera de grot in gaat, een seintje dat het donker wordt en het contrast moet worden aangepast. Hierdoor zie je opeens wél de details op de rotswanden en de texturen in de schaduw, terwijl de felle scènes nog steeds spathelder blijven. Kortom, HDR10+ haalt meer detail uit zowel de donkerste schaduwen als de felste hooglichten, precies op het moment dat het nodig is.

©Gorodenkoff - stock.adobe.com

Wat heb je nodig?

Om van HDR10+ te genieten, moeten alle schakels in de ketting kloppen. Allereerst heb je een geschikte televisie nodig. Vooral Samsung is de grote aanjager van HDR10+, maar ook merken als Panasonic, Philips en TCL ondersteunen het vaak. Let er wel op dat LG en Sony meestal kiezen voor de concurrent Dolby Vision.

Daarnaast moet de content (de film of serie die je kijkt) in HDR10+ geschoten zijn. Amazon Prime Video is de grootste aanbieder van HDR10+-materiaal op streaming-gebied, maar ook Apple TV+ en Google Play Movies bieden het aan. Netflix gebruikt helaas voornamelijk concurrent Dolby Vision. Tot slot ondersteunen veel 4K Ultra-HD Blu-rays het formaat ook als je liever fysieke schijfjes kijkt.

Direct aanschaffen dan maar...?

Is HDR10+ een reden om je huidige tv direct bij het grofvuil te zetten? Nee, dat niet. Maar sta je op het punt een nieuwe tv te kopen, bijvoorbeeld een Samsung, dan is het wel een hele fijne bonus. Het zorgt ervoor dat je films en series ziet zoals de regisseur ze bedoeld heeft: levendig, contrastrijk en vol detail. En ze hoeven tegenwoordig al helemaal niet meer de wereld te kosten.

Voor miljoenen gebruikers was Microsoft Paint de eerste stap richting digitale creativiteit. Kinderen tekenden er hun eerste computerkunstwerkjes in, volwassenen plakten er snel iets functioneels mee in elkaar. Sinds Windows 11 is Paint door de toevoeging van AI-functies en de ondersteuning van lagen veel slimmer geworden, zonder zijn eenvoud te verliezen.

Geen download, geen licentie en altijd beschikbaar … Paint is er al sinds de vroegste Windows-versies en het is er nog altijd. Hoewel de mogelijkheden beperkt zijn, blijft het geliefd om zijn eenvoud en simpele bediening of puur vanwege nostalgie. Zelfs wie zwaardere grafische software heeft, grijpt vaak terug naar Paint om snel iets te tekenen, een schermafbeelding bij te snijden of iets te markeren. Met de nieuwe functies groeit het programma uit tot meer dan een digitaal speeltje. 

Image Creator

Met Image Creator maak je in Paint rechtstreeks afbeeldingen door simpelweg te beschrijven wat je voor je ziet. De functie gebruikt het DALL·E-model van OpenAI voor tekst-naar-beeldgeneratie. Open Microsoft Paint en klik bovenaan op Copilot. Selecteer vervolgens Image Creator om het zijvenster te openen. In de interface van Cocreator verschijnt een tekstvak waarin je beschrijft wat je wilt zien en in welke stijl. Hoe preciezer en gedetailleerder je bent, hoe beter het resultaat aansluit bij je verwachtingen.

Kies vervolgens een stijl – bijvoorbeeld Houtskool, Ink Sketch, Anime, Fotorealistisch of een andere – en klik op Maken. Image Creator genereert telkens drie varianten van je afbeelding. Selecteer de versie die je het meest bevalt om die meteen op het canvas te plaatsen.

Achtergronden

Een veelvoorkomende taak in beeldbewerking is het isoleren van een onderwerp uit de achtergrond. Met de functie Achtergrond verwijderen wordt dat verrassend eenvoudig. Houd er wel rekening mee dat deze functie niet zo verfijnd werkt als in Photoshop. Bij fijne details zoals haartjes, takjes of kleine blaadjes kan Paints AI soms een wat grof resultaat opleveren.

Ook hier start je via het pictogram Copilot. Kies vervolgens Achtergrond verwijderen. Paint analyseert het beeld en probeert automatisch te bepalen wat het onderwerp is en wat tot de achtergrond behoort. Aan de rechterkant verschijnt een miniatuurvoorbeeld waarin de achtergrond vervangen is door een schaakbordpatroon. Dat is de standaardweergave voor transparantie.

Onderaan in de zijbalk staat een vierkant pictogram. Als je daarop klikt, verschijnt hetzelfde schaakbordpatroon ook in de grote afbeelding. Je kunt via dit pictogram ook een achtergrondkleur kiezen in plaats van transparantie. Wil je een afbeelding opslaan met transparantie (bijvoorbeeld nadat je een achtergrond hebt verwijderd), dan moet je een bestandsformaat gebruiken dat transparantie ondersteunt. Het veelgebruikte jpg-formaat doet dat niet. Kies in dat geval voor png, dat wel transparante achtergronden kan bewaren.

Generatief wissen

Je kunt ook het selectiegereedschap linksboven gebruiken om een object in de afbeelding te verwijderen. Kies hiervoor het gereedschap Rechthoekige selectie of Vrije vorm selectie. Zodra je een gebied hebt geselecteerd, verschijnt er een klein contextmenu naast de selectie. Kies daar de optie Generatief wissen.

Je vindt deze functie ook via de knop Copilot. Vervolgens zie je een blauwe rechthoekige animatie rond het geselecteerde object. Paint analyseert de omgeving en vervangt het object door een realistisch ogende achtergrond die past bij de rest van de afbeelding.

Lagen

Lagen: verwijderen

De nieuwe Microsoft Paint (vanaf versie 11.2306.30.0 op Windows 11) ondersteunt lagen. Dit is een belangrijke stap richting meer geavanceerde beeldbewerking. Lagen werken als transparante vellen met afzonderlijke elementen die je op elkaar stapelt. Elke laag kun je apart bewerken zonder de andere lagen te beïnvloeden. Dat biedt veel meer controle en flexibiliteit tijdens het creatieproces. We tonen dit met een voorbeeld.

We beginnen met een afbeelding van een meisje. Via Copilot / Achtergrond verwijderen halen we de achtergrond weg. Klik je vervolgens bovenaan op de knop Lagen, dan zie je dat de achtergrond is vervangen door het schaakbordpatroon.

Lagen: combineren

Achter het meisje willen we nu een nieuwe achtergrond plaatsen. Daarvoor klik je in bij Lagen op het plusteken, zodat er een tweede, transparante laag wordt toegevoegd. Klik op de miniatuur van deze nieuwe laag om die actief te maken. Vervolgens gebruik je de opdracht Bestand / Importeren naar canvas / Uit een bestand om een nieuwe afbeelding - de achtergrond - toe te voegen op deze tweede laag. Let op, als je vergeet eerst de juiste laag te selecteren vóór je importeert, wordt de laag met het meisje overschreven door de nieuwe afbeelding.

In Lagen kun je de laagvolgorde wijzigen door te slepen. Zorg ervoor dat de laag met het meisje boven de achtergrondlaag staat. Op die manier verschijnt het meisje op de voorgrond in een nieuwe omgeving. Wil je het meisje nog wat naar links of rechts verplaatsen? Druk dan op Ctrl+A om alles in de actieve laag te selecteren. Vervolgens verschijnt de verplaatsingshandgreep, waarmee je het onderwerp kunt verschuiven.

Lagen: manipuleren

Wanneer je met de rechtermuisknop op Lagen klikt, dan zie je zes mogelijkheden. Je kunt de laag verbergen. Dan verschijnt er in de rechterbovenhoek van de miniatuur een oogje dat doorstreept is. Als je op dit pictogram klikt, wordt deze verborgen laag opnieuw zichtbaar. Je kunt ook de opdracht Ctrl+H (met de H van hide) gebruiken om de geselecteerde laag te verbergen.

De opdracht Dubbele laag kies je als je een laag wilt dupliceren. De opdracht Samenvoegen naar beneden gebruik je wanneer je klaar bent, om alle laaginformatie te bundelen in één laag. Dat is vooral nuttig als je de afbeelding wilt opslaan in een formaat dat geen lagen ondersteunt. De opties Naar boven en Naar beneden gebruik je om lagen te verplaatsen. Persoonlijk slepen we de lagen liever in het deelvenster. En ten slotte is er de opdracht Laag verwijderen.

Lagen: tekst toevoegen

Je kunt ook tekst toevoegen op een aparte laag. Zorg er eerst voor dat je een nieuwe, lege laag aanmaakt via het plusteken in het lagenvenster voordat je het tekstgereedschap gebruikt. Zodra je met het tekstgereedschap op het canvas klikt, verschijnt er een extra werkbalk waarin je het lettertype, de lettergrootte en de stijl instelt. Via een schuifregelaar kies je een lettergrootte tussen 8 en 72 pt. Let wel: bij foto's blijkt zelfs 72 pt vaak te klein. Je kunt dit oplossen door handmatig een groter getal in te voeren in het veld voor lettergrootte.

In ons voorbeeld kozen we een lettergrootte van 800 pt. In de knoppenbalk bovenaan kun je zowel de tekstkleur als de achtergrondkleur van het tekstvak instellen. Klik op de bovenste grote kleurcirkel om de tekstkleur te kiezen via de kleurstalen of de kleurkiezer. Klik op de onderste kleurcirkel om een achtergrondkleur voor het tekstvak te selecteren. In de tekstwerkbalk moet je de optie Opvulling voor achtergrond activeren als je wilt dat de tekstachtergrondkleur zichtbaar moet zijn.

Paint is groot geworden

Kijk je naar de nieuwe mogelijkheden in Paint, dan kun je gerust zeggen dat het programma volwassen is geworden. Het is nog steeds even laagdrempelig als vroeger, maar inmiddels wel uitgerust met een AI-brein en een flink aantal nieuwe functies. Of je nu snel iets wilt knutselen of een slimme bewerking wilt uitvoeren met lagen en AI, Paint laat zien dat zelfs oude software prima meekan met de tijd. En het mooiste? Je hoeft niets te installeren of te betalen. Gewoon openen, klikken en creëren. Met of zonder AI-hulp, die keuze is aan jou!