Waarom Android-updates zo lastig bij te houden zijn
Google geeft Android-updates inmiddels geen grappige namen meer. Het bedrijf is er vanaf gestapt ze zoete namen als Kitkat en Oreo mee te geven. Men is overgestapt op cijfers, startende bij 10. Wel zo duidelijk... toch? We betwijfelen echter ofhet gaat helpen bij de wirwar van Android-versies, en wel hierom.
We hebben inmiddels heel veel versies van Android gehad. Het feit dat de laatste Android mét naam Android Pie heet, zegt een boel. Google ging het alfabet af en Pie is dus de 16e grote versie van Android. Android 9 legde de focus op kunstmatige intelligentie en de Google Assistant. Android 8 kwam met handigere notificatiemogelijkheden en de optie om audio aan te passen voor mensen met een beperking aan het gehoor.
Android 7 maakte het mogelijk om meerdere vensters tegelijkertijd open te hebben en maakte de visuals van games en apps mooier. In Android 6 werd er vooral veel achter de schermen aangepast, maar werd ook het meldingssysteem onder handen genomen. Android 6 liet je meer zelf beheren, zoals de data waar je apps bij mogen. Android 5 kwam met vooral veel wijzigingen in de technologie, plus ondersteuning voor toestellen van 64 bit.
Android 4 bracht meer kleur en de mogelijkheid meerdere gebruikersaccounts toe te voegen. Android 3 kwam met Honeycomb speciaal voor tablets en Android 2 deed Android meer voelen als één geheel door het ontwerp van menu’s recht te trekken en een zwarte notificatiebalk toe te voegen. Eigenlijk was de hele interface helemaal vernieuwd en werd bijvoorbeeld Google Maps standaard aan het besturingssysteem toegevoegd. Een zeer belangrijke versie dus, zo na de eerste varianten van het inmiddels enorm gegroeide besturingssysteem.
Weten waar je aan toe bent
Nu zijn we de belangrijkste grote updates langsgegaan, maar er zijn ook een heleboel kleinere updates tussendoor. De ene telefoon draait dan nog op die grote update, terwijl een ander nog in een vorige versie van Android is blijven hangen. Bij iPhones weet je waar je aan toe bent. De meeste varianten gaan mee in de updates en elk moderne toestel is daardoor altijd up to date. Dat helpt om de toestellen veilig te houden en het is ook nog eens heel duidelijk. Dat geldt niet voor Android. Neem bijvoorbeeld de meest recente versie, Android 10. Een half jaar geleden zijn er telefoons uitgekomen met Android 10 voorgeïnstalleerd, terwijl menig andere telefoon die wel geüpdate zou moeten worden naar de nieuwe versie nog steeds op Android 9 draaien.
Google krijgt al vrijwel sinds het begin van Android veel kritiek over zich heen, omdat het beleid rondom alle versies van het besturingssysteem enorm vaag is. De Google-eigen telefoons als Pixel staan vaak vooraan in de rij als er een nieuwe versie is, maar er zijn veel telefoons die vervolgens pas maanden later aan de beurt zijn. Soms - ondanks beloften - zelfs helemaal nooit. Dat is ook moeilijk met meer dan een miljard Android-telefoons op de wereld, maar dat ligt niet per se aan de hoeveelheid.
Dat is niet alleen de schuld van Google, maar ook van telefoonmakers. Gezien de kritiek die Google echter te verduren krijgt, heeft het ‘Project Mainline’ geïntroduceerd. Dit zorgt ervoor dat je kleinere updates kunt downloaden via de Play Store, waardoor je niet hoeft te wachten op een smartphoneleverancier. Dat geldt echter niet voor de grote updates, zoals die van 9 naar 10 of straks van 10 naar 11. Dat willen smartphoneleveranciers vaak zelf in de hand houden, mede omdat ze hun eigen ‘schil’ op het besturingssysteem zetten.
Nokia is de updatekoning
Oppo, LG en Samsung zijn bedrijven die enorm lang de tijd nemen om een update naar hun telefoons te brengen. Nokia is het snelste, na Google zelf uiteraard. Het duurt echter lang. Volgens onderzoek naar het updaten van Android 9 hebben slechts drie telefoonmakers hun toestellen binnen een jaar naar Android 9 overgeheveld. Echter gaat het zelfs bij die drie om slechts de helft van hun toestellen. Bij Samsung en Huawei was het zelfs maar eenderde.
Google weet dat dat niet al te best is. Het probeert via een speciale website mensen op de hoogte te houden van updates van Android en in hoeverre deze al zijn doorgevoerd. Maar, ook die website wordt niet goed bijgehouden. De laatste cijfers dateren van juni 2019. Toen bleek dat het gros van de telefoons nog op Oreo draait, daarna een flinke taartpunt Nougat en Marshmellow, met uiteindelijk minder dan een achtste op Android 9.
Wat niet helpt, dat is dat telefoons de laatste jaren geen enorme evolutie doormaken in mogelijkheden, waardoor mensen vaak langer doen met één telefoon. Echter geldt hoe ouder het toestel, hoe kleiner de kans dat deze op de nieuwste variant van Android draait. Dat komt onder andere omdat telefoonmakers bij oudere toestellen bang zijn dat een te grote update problemen veroorzaakt met het netwerk.
Sowieso is het voor telefoonmakers vaak een uitdaging om bij een nieuwe Android-update te zorgen dat alles binnen hun variant van Android blijft werken of meeverandert. Mede daarom, en door het feit dat er veel getest aan te pas moet komen, is het nagenoeg onmogelijk voor een smartphonemaker om meteen in de eerste maand al met een update te komen.
Wat Google kan doen
Google kan telefoonmakers niet dwingen tot updates over te gaan. Dat komt omdat Android een open source besturingssysteem is waar in principe iedereen mee kan ontwikkelen. Wel probeert Google de manier waarop Android is gebouwd aan te passen. Door Project Treble in het leven te roepen wordt Android opgebouwd in stukjes, om het zo voor telefoonmakers aantrekkelijker te maken om eigen code erop bovenop te zetten. Het klinkt als meer vrijheid, maar uiteindelijk betekent het juist dat smartphoneleveranciers minder vrijheid hebben om alles aan te passen, want het gaat stukje voor stukje.
Tegelijkertijd kan Google niet teveel macht opeisen wanneer het gaat om Android. Hoewel zelfs onze eigen Consumentenbond een telefoonmaker (in dit geval Samsung) heeft aangeklaagd omdat het te laat zou zijn met updates, heeft Google niet het alleenrecht. Het werd zelfs al teruggefloten omdat het op Android alleen Chrome als browserstandaard had, waardoor je nu kunt kiezen welke browser je wil gebruiken. Plus, Google heeft er baat bij dat telefoonmakers Android aanbieden. Wordt het te streng, dan loopt het risico dat er naar alternatieven wordt gezocht.
Bovendien zijn het uiteindelijk consumenten die kiezen voor een bepaalde aanbieder, mede omdat ze de ‘schil’ van die aanbieder prettig vinden. En juist die schil bovenop Android zorgt er mede voor dat updates vaak maandenlang na release moeten worden getest en klaargestoomd voor uitgave op niet-Google-toestellen. Het gaat in ieder geval niet meer gebeuren dat Google de verantwoordelijkheid zal nemen voor alle Android-versies op alle telefoons.
Hoewel het dat wel kan met bijvoorbeeld Google Maps of de Play Store, is het onmogelijk om het open source-platform Android nog zo in te richten. En uiteindelijk zal een consument dat ook niet willen, omdat die gewend is aan bijvoorbeeld Android met een OnePlus- of een Huawei-saus eroverheen. Enerzijds is het dat verschil in versies en dus ook toestellen dat Android zo interessant maakt, maar anderzijds is dat ook een gevaar dat inmiddels geen halt meer toe te roepen lijkt. Ook niet door het de oppermachtige eigenaar Google.