In navolging van de 13 inch MacBook Pro heeft Apple onlangs ook de 15inch-uitvoering vernieuwd. Wij hebben de instapuitvoering voor je getest en gekeken wat Apple vernieuwd heeft.

Qua behuizing heeft Apple niets veranderd ten opzichte van de vorige uitvoering die op zijn beurt weinig verschilt van de eerste MacBook Pro met Retina-scherm uit 2012. Echt erg is dat niet, de MacBook Pro is een heel fraaie notebook. Wel is de nieuwe uitvoering 20 gram zwaarder, vermoedelijk door de iets grotere accu. Ook binnenin is weinig veranderd. In tegenstelling tot de 13inch-variant is Apple niet overgestapt op Intels Broadwell-processors en is de 15inch-uitvoering nog steeds gebaseerd op Haswell-processors. Lees ook: Apple iMac met Retina 5K-display - Bijna zo goed als zijn voorganger

©PXimport

De behuizing is exact hetzelfde als bij zijn voorganger.

Zelfde processor

Ons testexemplaar is de instapuitvoering met een 2,2GHz-processor en een SSD van 256 GB. Die processor is precies dezelfde Intel Core i7-4770HQ uit Intels Haswell-generatie die ook in de 2014-uitvoering zat, qua processorkracht win je dus niets met de nieuwe uitvoering. Vermoedelijk slaat Apple op de 15inch-uitvoering Broadwell over en zal de volgende uitvoering op de nog te verschijnen Skylake-architectuur gebaseerd zijn. Ook de standaardhoeveelheid RAM is met 16 GB hetzelfde en dit is direct het maximum. Naast de door ons geteste uitvoering is er ook een duurder model met een snellere processor, extra AMD Radeon R9 M370X grafische kaart en een grote SSD. Beide varianten kun je configureren met een snellere processor en een grotere SSD. Apple heeft de capaciteit van de accu licht verhoogt van 95 naar 99,Wh. Je kunt in de praktijk zo'n 8,5 uur werktijd uit de accu persen, ruim genoeg om een werkdag te overleven.

©PXimport

Het Retina-scherm heeft een goede inkijkhoek.

Retina-scherm

Aan het scherm heeft Apple niets gewijzigd en je krijgt hetzelfde 15 inch Retina-scherm. Het scherm gebruikt een IPS-paneel met een goede kleurweergave en prima inkijkhoeken met een resolutie van 2880 x 1800 pixels. Apple gebruikt de hoge resolutie niet om meer op het beeld te tonen, maar om het beeld scherper te maken. Standaard past er net zoveel informatie op het scherm als op een normaal scherm met een resolutie van 1440 x 900 pixels, maar heb je als voordele dat de interface en teksten haarscherp zijn. Je kunt ook kiezen voor werkruimtes van 1680 x 1050 of 1920 x 1200 pixels. Het scherm wordt aangestuurd door de in de processor ingebouwde Intel Iris Pro 5200 die krachtig genoeg is om er soepel mee te werken.

Supersnelle SSD

Waar Apple wel duidelijk verbetering laat zien, is de snelheid van de SSD. Nog steeds gebruikt Apple een PCI-E-SSD, maar die is nu via de snellere PCI-E 3.0-standaard verbonden. Apple belooft snelheden tot 2 GB/s en daar komt de SSD zeker bij in de buurt. In de benchmark Blackmagic Disk Speed Test haalt de SSD een leessnelheid van 1853 MB/s en een schrijfsnelheid van 1175 MB/s. Hiermee is het één van de snelste SSD's op de markt, maar in de praktijk zul je geen verschil merken met de SSD uit de vorige generatie MacBook Pro.

©PXimport

Je ziet het niet, maar ook de 15inch-uitvoering heeft nu een Force Touch-touchpad.

Force Touch

De grootste verandering ten opzichte van de vorige uitvoering zit hem in de touchpad, dat is nu net als in de 13inch-uitvoering van de MacBook Pro en de normale MacBook een Force Touch-exemplaar. Op het eerste gezicht zie je geen verschil: het is nog steeds een glazen multitouch-touchpad. In tegenstelling tot bij de vorige generatie zit er echter geen fysieke knop meer onder en kun je de touchpad dus niet indrukken. Toch lijkt het wel alsof de touchpad klikt door wat Apple Force Touch noemt. Deze technologie laat de touchpad trillen waardoor een klik gesimuleerd wordt. Deze simulatie is erg overtuigend en zeker op de instelling zwaar voel ik weinig verschil met een echte fysieke touchpad. Een voordeel is dat je nu ook aan de bovenkant kunt drukken omdat er geen scharnier meer in verwerkt zit. Force Touch voegt extra mogelijkheden toe doordat je naast de normale klik ook kunt doordrukken. Gebruik je deze extra klik op bijvoorbeeld een woord, dan opent er een pop-up-scherm waarin je meer informatie krijgt. Het toetsenbord dat Apple gebruikt heeft een fijne toetsaanslag en is voorzien van toetsverlichting waarvan je de helderheid zelf kunt instellen.

Conclusie

De 2015-variant van de MacBook Pro 15 inch is vooral veel van hetzelfde en voegt weinig toe aan de vorige variant van de MacBook Pro. Ook met het gebrek aan vernieuwing blijft de MacBook Pro natuurlijk een fantastische laptop met een erg goed scherm. De SSD is wel flink sneller, maar daar zul je in de praktijk niets van merken. De enige verandering waar je in de praktijk wél wat aan hebt, is de Force Touch-touchpad. Functioneel is dat vooralsnog een kleine verandering, maar de 'coolness-factor' is hoog en Force Touch zal in het nog te verschijnen OS X El Capitan meer gebruikt gaan worden.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!