Project Treble maakt onderdeel uit van Android 8.0, dat in 2017 verscheen. Project Treble moet ervoor zorgen dat je Android-apparaat sneller updates krijgt en langer ondersteund wordt. Dat is veiliger en je krijgt de mogelijkheid nieuwe functies van Android te gebruiken op je oudere toestel. Maar hoe werkt Project Treble?

Android-ondersteuning is al sinds de opkomst van het mobiele besturingssysteem een zorgenkindje. Fabrikanten zien het vaak niet zitten om toestellen te updaten, omdat ze een ingrijpende skin over Android hebben gelegd waardoor updates werkend krijgen een tijdrovende klus is. Ook brengen updates kosten met zich mee die fabrikanten niet echt zien zitten, de toestellen zijn immers verkocht. Het geld is al verdiend. Bovendien, wanneer je een verouderde Androidversie draait ben je eerder geneigd een nieuw toestel aan te schaffen.

Heel soms zijn het ook chipfabrikanten zelf die dwarsliggen. Zo heeft de Galaxy Nexus bijvoorbeeld maar een korte ondersteuning gekregen en is er nooit een update naar Android 4.4 (KitKat) verschenen. Dat kwam omdat chipmaker Texas Instruments besloot geen mobiele processoren meer te maken en daarmee vond geen verantwoordelijkheden meer te dragen voor de nodige (driver-)ondersteuning van uitgebrachte chips.

Security-patches

De over het algemeen matige ondersteuning is een probleem voor Google, de ontwikkelaar van Android. Smartphones en tablets blijven kwetsbaar omdat fouten in het besturingssysteem niet worden gladgestreken. Nu is Android bij lange na niet zo onveilig als bijvoorbeeld Windows, waarbij in theorie al je gehele machine gekaapt kan worden door ransomware na het bezoeken van een verkeerde site. Dat komt omdat je alleen apps installeert, die als een soort containers op je systeem staan. Opties om in het systeem te wroeten of andere apps te beïnvloeden zijn zeer beperkt. Dat is overigens ook de reden waarom je beter geen virusscanner op je Android installeert. Toch bevat Android (net als elk ander besturingssysteem) fouten. Zo werd in 2015 Stagefright ontdekt, waarmee in theorie code uitgevoerd kan worden op aangevallen Androids door middel van MMS-berichten. In praktijk is Stagefright gelukkig nooit uitgebuit door kwaadwillenden.

©CIDimport

Je wilt echter als Android-ontwikkelaar snel kunnen ingrijpen wanneer zo’n grote fout ontdekt wordt. Of beter nog, zulke bugs voor zijn. Daarom introduceerde Google in Android Marshmallow ‘security patches’, veiligheidsupdates die makkelijk en maandelijks uitgerold kunnen worden, omdat het ingrijpt in de kern van Android waar fabrikanten niet (meer) aan mogen frutselen. Probleem is echter nog altijd dat de verantwoordelijkheid voor de uitrol van de veiligheidsupdates bij fabrikanten ligt... en die bleven er een potje van maken.

Project Treble

Om serieuzer werk te maken van het veilig en up-to-date houden van Android, hebben de ontwikkelaars van Android in 2017 Android Oreo voorzien van ‘Project Treble’. Hiermee wordt Android in feite in tweeën gedeeld, de basis en het deel dat door de fabrikanten wordt aangepast. De basis wordt door Android-ontwikkelaars onderhouden, en de andere helft, min of meer de Android-skin, door de fabrikanten zelf. Zo kan Google zelf de verantwoordelijkheid nemen wanneer kwetsbaarheden worden ontdekt of nieuwe functies en versies voor Android beschikbaar komen. Ook moeten hierdoor updates sneller beschikbaar komen en worden uitgerold. Dat zou in theorie Android een stuk weerbaarder moeten maken en de fragmentatie tussen alle veelgebruikte Androidversies moeten verkleinen.

©PXimport

©PXimport

Oreo zonder Treble

Hoewel Treble geïntroduceerd werd met Android 8.0 Oreo, betekent het nog niet dat iedere smartphone met deze Androidversie erover beschikt. Wanneer een toestel een update ontvangt voor Android Oreo, hoeft de fabrikant geen Treble toe te voegen. Wellicht omdat het technisch in sommige gevallen een lastig verhaal kan worden. Nieuwe toestellen met Android Oreo moeten echter wel Treble ondersteunen. Maar er zijn dus nog redelijk recente toestellen die wel Android 8 draaien, maar geen Treble hebben. Denk aan de OnePlus 5T, Nokia 8, Huawei Mate 10 Pro en Samsung Galaxy S8 en Note 8.

Welke smartphones hebben Treble?

Sommige toestellen die de update naar Android 8 Oreo ontvangen, krijgen wel ondersteuning voor Treble. Uiteraard vallen Google’s eigen Pixel-smartphones hieronder, maar ook toestellen als de Razer Phone, Zenfone 4, Huawei Mate 9 en Huawei P10.

Sinds 2018 draaien alle nieuwste Android-smartphones Android 8 Oreo, mét Treble. Het verschil wordt nu al gemaakt. Zo werd onlangs de betaversie van Android P aangekondigd, die op verschillende toestellen al kan worden geïnstalleerd. Normaliter kon dit bijna alleen op Google’s eigen Nexus- en Pixeltoestellen. Dankzij Treble kan dit ook op bijvoorbeeld de Nokia 7 Plus, OnePlus 6 of de Xperia XZ2 (en de XZ2 Compact). Wanneer Android P beschikbaar komt, zou de uitrol naar Treblesmartphones een stuk sneller en probleemloos moeten verlopen.

©PXimport

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.