Lef hebben ze wel bij Codemasters. Grid Legends verschijnt net in de drukste periode in tijden wat betreft grote, langverwachte nieuwe games, waarvan uitgerekend Gran Turismo 7 er één is. Dan ben je of vol zelfvertrouwen over je eigen racegame, of je hoopt dat mensen je game gewoon nog even voor de volle mep aanschaffen.

Dat laatste is in elk geval lastig om aan te bevelen, zeker als je een echte raceliefhebber bent die waarde hecht aan een bepaalde mate van authenticiteit. Nu verwacht niemand van Grig Legends het meest waarheidsgetrouwe rijgedrag - dat was immers ook niet het geval bij voorgaande delen in de reeks. Grid was en is de toegankelijkere en sensationelere opvolger van TOCA / DTM Race Driver, waarmee Codemasters in de jaren rond de millenniumwisseling racefans succesvol bediende.

Maar de inspiratieloze en vooral gevoelloze manier waarmee bolides zich in de nieuwste titel laten besturen, stelt een beetje teleur. Ook met alle hulpmiddelen uit, gaan vrijwel alle auto’s als op rails over de baan. Het (rij)plezier van deze game wordt daarmee al in de kiem gesmoord. Je geeft gas, remt en stuurt een beetje in de bochten. De ene bolide gaat weliswaar wat harder dan de ander, maar zelden communiceren ze hun eigen karakteristiek. Dat is overigens geen enorm groot probleem: voor wie vooral ongecompliceerd wil racen op afgesloten circuits, is Grid Legends een fijne, recht-toe-recht-aan arcaderacer.

©PXimport

Net als Netflix

De nadruk ligt in Grid Legends niet zozeer op het zo goed mogelijk besturen van je auto, als wel het uitdelen en ontwijken van een beuk op zijn tijd. Sterker nog, duw- en trekwerk in duels met je tegenstanders wordt aangemoedigd, want letterlijk elke actie levert je tijdens de race punten op. Liefst onder begeleiding van (letterlijk) vuurwerk, lasershows en joelend publiek. Aan audiovisuele sensatie geen gebrek dus. Al treedt in dat opzicht al gauw een bepaalde mate van inflatie op, want al die elementen zijn zelfs aanwezig als je in je eentje gewoon wat oefenrondjes wilt draaien.

De nadruk op melodramatische elementen blijkt nog een stuk nadrukkelijker in de nieuwe verhaalmodus waarmee de game te koop loopt: Driven to Glory. Dit door échte acteurs gespeelde scenario leunt sterk op Netflix’ documentairereeks Drive to Survive over de Formule 1, maar komt als fictief werk niet heel erg sterk uit de verf. Het acteerwerk is te dik aangezet om te kunnen overtuigen, maar ondertussen neemt het verhaal zichzelf te serieus om als een soort mockumentary te worden beschouwd. Bovendien valt het geheel voor echte autosportkenners door de mand met onlogisch gebruik van bepaalde termen.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de zwakke link met het daadwerkelijke racen tussen deze stukjes acteerwerk door. Want hoewel je als anonieme ‘Driver 22’ als een rookie wordt neergezet, is het zelfs op hogere niveaus niet heel lastig om de successen aan elkaar te rijgen. Leuk, maar als je prestaties en status in daaropvolgende videoscènes weer worden gebagatelliseerd - zelfs door je ‘ervaren’ teamgenoot, ook nadat je haar genadeloos achter je hebt gelaten - kunnen we wel spreken van een ergerlijk stukje ‘ludo-narratieve dissonantie’.

©PXimport

Over de baan knallen

Daarnaast is overigens ook een meer conventionele carrièremodus beschikbaar, al voelt die enigszins als los zand. Er is geen helder gevoel voor progressie en ook het beheren van je eigen auto, teamgenoot en hoofdtechnicus zit ietwat verstopt in de menu’s. Zeker voor korte speelsessies is het dan eigenlijk leuker om gewoon wat losse races te rijden, waarbij je alles naar eigen voorkeur kunt instellen om gewoon even lekker over de baan te knallen. Dat laatste kan trouwens ook best aardig als je online wilt racen. De nieuwe mogelijkheid om in één keer in een (zelfs al lopende) race mee te doen met anderen valt zelfs aangenaam innovatief te noem.

Toch: waar Forza Horizon 5 en Gran Turismo 7 overkomen als racegames voor de nieuwe generatie spelcomputers die ook op de uitgaande beschikbaar zijn, voelt dat bij Grid Legends precies andersom. Het is zeker geen lelijke game, maar ondanks tal van effecten (ook op het gebied van weerseffecten en nachtraces) en een vrij stabiele framerate, laat de PlayStation 5-versie je ook geen moment écht op het puntje van je racestoel zitten.

Wel weer leuk: de originele en zeer brede selectie aan auto’s, inclusief zeldzame pareltjes zoals de Porsche 917/30 en de Ferrari F40 Competizione. Met dat soort machines kun je je prima vermaken, al geldt dat eigenlijk ook voor een race met Mini’s door de verregende straten van Londen. Op zulke momenten doet Grid Legends zelfs denken aan de hoogtijdagen van Project Gotham Racing. Maar in de buurt van die kwaliteit komt deze nieuwe titel eigenlijk zelden. Logisch dan ook, dat Codemasters’ nieuwste werk zich ook niet echt staande weet te houden te midden van actuele grootheden in het racegenre.

Grid Legends is getest op PlayStation 5 en nu verkrijgbaar, ook op PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One en pc.

Honor is in Nederland – na al die jaren aanwezigheid – nog steeds een klein merk met een beperkte bekendheid. Best zonde, want toestellen als de Honor 400 laten zien dat de fabrikant een goede prijs-kwaliteitverhouding kan bieden. In deze review lees je meer over deze midrange smartphone.

Strak ontwerp

Een midrange smartphone kan er heus premium uitzien, bewijst Honor met zijn nieuwste model. De Honor 400 heeft een frame van kunststof, een achterkant van mat glas en oogt naar onze mening erg fraai. Met 184 gram is de smartphone van gemiddeld gewicht. Je kunt hem lastig met één hand bedienen, wat vooral te wijten is aan het forse 6,55inch-scherm.

©Rens Blom

De Honor 400 draagt een IP65-certificering, wat wil zeggen dat hij tegen stof en een flinke regenbui kan. Let op: het toestel is niet bedoeld om mee te nemen in het zwembad. Sommige concurrerende smartphones kunnen dat wel.

©Rens Blom

Goed scherm

Het is vandaag de dag moeilijk om een midrange smartphone met een slecht scherm te vinden. Er is echter een groot verschil tussen een prima en een echt goed scherm. De Honor 400 is voorzien van een echt goed scherm. Het 120Hz-oledscherm heeft een hoge resolutie van 2736 x 1264 pixels, waardoor het beeldscherm scherper oogt dan een standaard Full-HD-display (1920 x 1080 pixels). De kleuren, maximale helderheid en functies om je ogen minder te vermoeien zijn allemaal indrukwekkend.

©Rens Blom

Specificaties

Van een midrange smartphone mag je anno 2025 krachtige en complete hardware verwachten. Honor heeft de expertise in huis om aan die verwachting te voldoen, maar weet ons niet op alle vlakken te overtuigen. Laten we beginnen met de processor. Dat is een Qualcomm Snapdragon 7 Gen 3. Een echte midrange processor die op zich snel genoeg is voor alle populaire apps. In dit prijssegment kun je echter ook krachtiger smartphones in huis halen. Dat merk je vooral bij het spelen van games. Daar is de Honor 400 geen koning in.

Voor de hoeveelheid werkgeheugen geldt hetzelfde. Met de 8 GB in de Honor 400 hoef je echt niet te klagen, maar er zijn veel concurrerende toestellen die over 12 GB beschikken. Op de lange termijn kun je daar profijt van hebben, want software- en app-updates lijken steeds meer werkgeheugen op te eisen.

©Rens Blom

Honor hecht blijkbaar meer waarde aan de hoeveelheid opslagcapaciteit. Want waar de meeste midrange smartphones het moeten doen met 256 GB, zit er 512 GB in de Honor 400. Een zee aan opslagruimte, waar na de installatie van de smartphone zo'n 475 GB van beschikbaar blijft.

Lange accuduur

De accuduur vinden we een heel belangrijk punt bij een smartphone. Honor scoort hier goed, want de 5300mAh-accu in de Honor 400 houdt het bij ons gemengde gebruik probleemloos een lange dag vol. We laden de smartphone op als we naar bed gaan of doen dat 's ochtends, als we onder de douche stappen. Opladen kan met maximaal 66 watt. Een adapter moet je – door EU-wetgeving – zelf regelen.

Aardig om te vermelden is dat de Honor 400 een silicium-koolstofaccu heeft. Dit nieuwe type accu voor smartphones kan meer energie opslaan, zonder fysiek groter te zijn dan de vorige generatie accu's. Meer energie leidt tot een hogere capaciteit – gemeten in mAh – en zo dus meer stroom voor jou als gebruiker. Steeds meer (midrange) smartphones krijgen een silicium-koolstofaccu. Honor loopt dus in de voorhoede mee.

©Rens Blom

Een 200 megapixel-camera

Achter op de Honor 400 vind je twee camera's en een grote flitser. De hoofdcamera heeft een zeer hoge resolutie van 200 megapixels en combineert al die pixels standaard om betere foto's in een lagere resolutie te maken. De camera presteert ruim voldoende, ook bij minder licht. Over de groothoeklens zijn we minder enthousiast, maar in de meeste situaties kun je er prima mee uit de voeten.

Hieronder van links naar rechts: de hoofdcamera (1X), de groothoekcamera en 4x zoom via de hoofdcamera.

©Rens Blom

Hoewel de Honor 400 geen aparte zoomcamera heeft, kun je wel aardig zoomen. Dat is te danken aan de megaresolutie van de hoofdcamera. Je zoomt in de camera-app in via de hoofdcamera, die eigenlijk een uitsnede maakt van een foto en het 'ingezoomde' resultaat aan je voorlegt. Onderstaande fotoserie laat zien wat je op die manier kunt bereiken. De herenhuizen aan de overkant van de gracht staan er duidelijk genoeg op.

©Rens Blom

Drukke software

De Honor 400 is voorzien van Android 15, voorzien van Honors eigen softwareschil. Die schil vinden we visueel en qua functies nogal druk. We vinden het ook jammer dat Honor wat extra apps zoals TikTok, Temu en Block Blast! op het toestel installeert. Gelukkig kun je ze verwijderen. Positiever zijn we over de samenwerking tussen Google en Honor om allemaal nuttige AI-functies in de telefoon te bakken. Daar kun je zeker leuk mee experimenteren.

©Rens Blom

Tot slot het updatebeleid. Honor scoort goede punten door de smartphone zes jaar Android-upgrades en beveiligingsupdates te geven. Dat is langer dan veel concurrenten.

Conclusie: Honor 400 kopen?

De Honor 400 is een waardevolle toevoeging aan het midrange smartphonesegment. Het toestel laat op veel vlakken een (erg) positieve indruk achter en krijgt zes jaar software-updates, waardoor je hem lang kunt blijven gebruiken. Wij zijn al met al enthousiast over de Honor 400.

Bitcoin heeft deze week opnieuw zijn hoogste koers ooit bereikt. De verleiding is groot om mee te doen, zeker als je bekenden hoort over hun winst. Maar wie nu overweegt om in crypto te stappen, moet ook stilstaan bij de risico's én de beveiliging van zijn investering. Want hoe zorg je dat je je digitale munten veilig bewaart? Veel ervaren beleggers kiezen voor een hardware wallet: een klein apparaatje dat je crypto offline beschermt tegen hackers en fouten. In dit artikel lees je hoe het werkt, wat de voor- en nadelen zijn, en hoe je veilig begint.

Partnerbijdrage - in samenwerking met Bitcoinmagazine.nl

Wat is een hardware wallet?

Een hardware wallet is een fysiek apparaatje (vaak een soort USB-stick) dat je private keys offline bewaart. Die private keys zijn nodig om toegang te krijgen tot je cryptomunten. In tegenstelling tot een software wallet op je computer of telefoon, is een hardware wallet niet constant verbonden met het internet. Daardoor is je crypto beter beschermd tegen hackers en malware.

Bekende merken zijn Ledger en Trezor. Bij transacties sluit je de wallet kort aan op je computer of telefoon. De transactie wordt daar voorbereid, maar pas op de hardware wallet zelf goedgekeurd. Je private key verlaat het apparaat nooit.

Waarom is dit veiliger dan een software wallet?

• Offline opslag: hackers kunnen niet zomaar bij je sleutels, omdat die fysiek op het apparaat staan.
• Geen afhankelijkheid van apps of browsers: een phishing-link of malware op je pc krijgt geen toegang tot je wallet.
• Bevestiging op apparaat zelf: elke transactie moet je fysiek goedkeuren op het apparaat, bijvoorbeeld via een knop of touchscreen.

Let op: veilig gebruik vereist wel discipline. Wie zijn pincode of herstelzin (seed phrase) kwijtraakt, kan zijn crypto definitief verliezen. Schrijf deze dus op en bewaar hem veilig, bijvoorbeeld in een kluis.

©rawcaptured

Wanneer kies je voor een hardware wallet?

Een hardware wallet is vooral slim als:

• je voor langere tijd crypto wilt bewaren (hodlen);
• je meer dan een paar honderd euro aan crypto bezit;
• je waarde hecht aan maximale controle en veiligheid.

Voor wie af en toe wat koopt en verkoopt via een app als Bitvavo of Binance is een software wallet of custodial wallet voldoende. Maar als je serieus bezig bent met investeren in crypto, is een hardware wallet een logische stap.

Zijn er ook nadelen?

Zeker. Een paar punten om rekening mee te houden:

• Je moet het apparaat kopen: reken op 50 tot 200 euro.
• Je moet de seed phrase handmatig opslaan en beveiligen.
• Een hardware wallet is minder snel toegankelijk dan een mobiele app.
• Als je hem kwijtraakt zonder back-up, ben je alles kwijt.

En hoe zit het met regulering?

Cryptovaluta blijven risicovol. De Autoriteit Financiële Markten (AFM) adviseert particuliere beleggers om zich goed in te lezen voordat ze beginnen met beleggen in crypto. Op hun website vind je een praktische checklist waarmee je snel kunt zien of beleggen — in crypto of andere producten — iets voor jou is.

Ook handig: voor wie meer wil weten over actuele trends in crypto en blockchain, biedt Bitcoinmagazine.nl dagelijks nieuws, koersinformatie en uitleg. Dit soort bronnen helpen je op de hoogte te blijven zonder dat je blind ergens instapt.

Tot slot: hoe houd je overzicht?

Een hardware wallet gebruik je vaak in combinatie met desktopsoftware of een app. Daarmee kun je transacties voorbereiden, je saldo bekijken en notificaties instellen. Voor mobiel gebruik blijft een bankapp natuurlijk onmisbaar. Denk aan betalen, alerts en koppeling met je beleggingsrekening. De Consumentenbond heeft een overzicht gemaakt van wat je veilig mag verwachten van mobiel bankieren.

Een slimme strategie? Gebruik een hardware wallet voor opslag, je mobiel voor notificaties, en je desktop voor analyse. Zo heb je snelheid, overzicht én veiligheid in één.