Om te voorkomen dat buren meeliften op je internetverbinding, is het belangrijk dat je je netwerk goed beveiligt. Twijfel je of anderen meeliften op je verbinding, dan zijn er diverse apps waarmee je een snelle check kunt uitvoeren om te zien wie er allemaal op je wifi zitten.

Stap 1: Netwerkapparaten

Om je netwerk te onderzoeken, heb je geen kostbare programma’s nodig die diepe controles doen en beveiligingsanalyses uitvoeren. We houden het eenvoudig. Het doel is om inzicht te krijgen in de verbonden apparaten. Hierbij wordt onder andere het IP-adres en de apparaatnaam getoond. Aan de hand van de apparaatnaam kun je meestal eenvoudig opmaken waarover het gaat, bijvoorbeeld een Raspberry Pi, printer, NAS, computer, smartphone of televisie.

©PXimport

Stap 2: Windows

Als je technisch onderlegd bent, kun je de apparaten in je netwerk opsporen via je modem of router. Bij de DHCP-instellingen zie je welke IP-adressen er zijn uitgedeeld. Helaas wordt de apparaatnaam meestal niet getoond en zie je alleen een technisch adres van het verbonden apparaat (MAC-adres).

Wireless Network Watcher geeft snel inzicht in je volledige netwerk: bedraad en draadloos. Zodra je Wireless Network Watcher opstart, krijg je je een volledig overzicht. Belangrijk zijn de kolommen IP Adress en Device name (naam van het apparaat). Als je hieraan niet ziet om welk apparaat het gaat, kijk je bij Network Adapter Company. Aan deze omschrijving is het meestal wel snel te zien. Dubbelklik op een apparaat voor meer informatie. Je kunt bij User text een aantekening toevoegen, bijvoorbeeld ‘router meterkast’ of ‘NAS werkkamer’.

Kun je toch niet achterhalen om welk apparaat het gaat? Schrik dan niet: het hoeft niet meteen te betekenen dat bijvoorbeeld je buurman op je netwerk zit. Mocht je merknamen tegenkomen die je niet kent, dan biedt Google vaak de oplossing. Gebruik de zoekmachine om te achterhalen waar de merknaam vandaan komt. Heb je er toch geen goed gevoel bij? Zorg dan dat je je wifi-wachtwoord verandert en het modem of de router herstart.

Je past het wifi-wachtwoord van je router aan via een browser op je Windows-computer of Mac(Book). Je hebt hiervoor de configuratiepagina nodig van je router. Je gaat daarvoor naar het standaard IP-adres van je router. Normaliter vind je die door 192.168.1.1 of 192.168.0.1 in de adresbalk te typen, maar het kan zijn dat jouw router een ander adres heeft. In veel gevallen staat het adres van de router op een sticker op de onderkant van het apparaat. Nadat je het IP-adres hebt ingevoerd, kun je inloggen op je router en je wachtwoord veranderen. Veel moderne routers beschikken ook over een app, hierin kun je zowel de verbonden apparaten zien als het wifi-wachtwoord veranderen.

Een andere optie is om je netwerknaam te verbergen, al geeft dat vaak een vals gevoel van veiligheid. Zo is het verstandiger om gewoonweg een sterk wachtwoord te gebruiken of om ervoor te zorgen dat je router en apparaten ondersteuning bieden voor minimaal wpa2-personal of wpa3.

©PXimport

Stap 3: Smartphone

De beste app om je netwerk in kaart te brengen op je smartphone heet Fing. Er is een versie voor iOS en Android. Overigens kun je Fing ook op Windows en MacOS installeren. De app geeft onder meer inzicht in je internetsnelheden, wie er van je wifi gebruikmaakt en of je netwerk goed beveiligd is.

Zodra je de app start, zie je de laatste scan. Ververs het overzicht om te zien welke apparaten er online zijn.

Je ziet direct alle relevante informatie, zoals IP-adres, merk- en apparaatnaam. Tik op een apparaat om het eventueel een eigen naam toe te kennen. Hier zijn tevens geavanceerde opties beschikbaar, zoals een portscan.

Als Fing het type apparaat herkent, wordt er ook automatisch een icoontje toegevoegd van bijvoorbeeld een computer of smartphone.

Ook kun je via de app netwerkbeveiligings- en apparaatwaarschuwingen op je telefoon en e-mail ontvangen als zich wijzigingen voordoen op je netwerk.

Stap 4: Router

Zoals in stap 2 al min of meer verteld werd: veel moderne routers beschikken over een app waarin je precies kunt zien welke apparaten verbonden zijn met je draadloze netwerk en zelfs hoeveel netwerkverkeer veroorzaken. Veel fabrikanten beschikken over een handige app: AVM (van de Fritz!box), Netgear, Google Wifi, enzovoort.

Gebruik je een router die je provider heeft meegeleverd, dan kan het voorkomen dat er geen app voorhanden is. Providers zijn er vanwege kosten vaak niet zo happig op om goede (moderne) netwerkapparatuur te leveren. Hierdoor ben je vaak aangewezen op de ouderwetse manier waarbij je de browser naar het netwerkadres van de router moet sturen.

Eventueel kun je ook bij je provider navragen of er nieuwe modem-routerapparatuur beschikbaar is - of je kunt zelf nieuwe netwerk-apparatuur kopen. Dat kan een wifi-router met ingebouwd modem zijn, Europese wetgeving schrijft voor dat providers dit mogelijk maken. Eventueel kun je ook een eigen wifi-router aan de provider-apparatuur koppelen en vervolgens dit wifi-netwerk gebruiken.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!