Wie graag sportief bezig is, of dit juist ambieert, kan de assistentie van de Fitbit Charge 2 goed gebruiken. Niet alleen helpt dit sportarmbandje je prestaties te meten en gezondheidsgegevens zoals je hartslag en slaap te meten, ook word je uitgedaagd om je eigen grenzen te verleggen.

De Fitbit Charge 2 lijkt niet alleen op zijn voorganger (de Fitbit Charge HR), maar ook op de Fitbit Alta HR, die overigens ongeveer hetzelfde prijskaartje heeft. De laatstgenoemde is echter een subtieler bandje om je dagelijkse activiteiten te meten, terwijl de Charge 2 meer bedoeld is voor sporters. Via het bandje kun je zelf activiteiten starten en stoppen, een stopwatch bedienen, hoogteverschillen meten (trappen) en kunnen hardloop- en fietsroutes via GPS worden vastgelegd (waar ik zo nog op terugkom). Het bandje is iets groter, wat wel zo handig is tijdens het sporten en is in tegenstelling tot de Charge HR spatwaterdicht.

Het bandje is gemaakt van rubber, wat na verloop van tijd voor enige huidirritatie kan zorgen. Persoonlijk kan ik dit redelijk voorkomen door het bandje af en toe aan de andere pols te dragen. Maar dit verschilt natuurlijk van persoon tot persoon. Overigens zijn de bandjes ook verwisselbaar.

Overeenkomsten

Maar verder zijn de bandjes in feite hetzelfde. Een hartslagmeter is continu bezig om je hartslag bij te houden, wat de meter van de Fitbit veel waardevoller maakt dan de meeste andere sportwearables, die alleen op oproep of periodiek je hartslagsnelheid meten.

Fitbit heeft veel werk gestoken in z’n apps, die beschikbaar zijn voor iOS, Android en Windows. Alle verzamelde gegevens over slaap, activiteiten, hartslag, verbrande calorieën, aantal gelopen trappen en je gelopen stappen kun je meteen zien. Eventueel kun je dit aanvullen met voeding en gewicht. Via challenges kun je jezelf (en andere Fitbit-gebruikers) uitdagen.

©PXimport

©CIDimport

©CIDimport

Duurloper

Omdat het armbandje dus doorlopend bezig is, ben je niet geneigd hem af te doen. Straks mis je nog stappen, of erger, je stappendoel! Prettig is daarom dat de batterij aardig lang meegaat, in praktijk haal ik er een dag of vijf uit. Dat is iets langer dan de Charge HR, maar de Alta HR hield het zelfs zo’n tien dagen uit. Het is overigens een groot voordeel dat het bandje waterdicht is, je hoeft je daarom niet zoveel zorgen te maken als je zonder er goed bij na te denken onder de douche of in het zwembad springt, en daarmee meteen je dure wearable een verdrinkingsdood biedt. Om zwemactiviteiten te meten is de Charge 2 ongeschikt, maar je kunt het bandje wel altijd omhouden, zonder erover na te hoeven denken.

©CIDimport

GPS

Wie interesse heeft in de Charge 2 vanwege de GPS, moet echter wel opletten. De wearable heeft zelf geen GPS-chip, maar kan gebruikmaken van de GPS-chip in je smartphone om bijvoorbeeld je (hard)loop en fietsroutes in kaart te brengen. Dat is toch wel een beetje teleurstellend, als je sport vervang je je smartphone het liefst met zo’n sportarmbandje, maar in dit geval moet je juist beide bij je dragen. Bovendien, als het bandje gewoon gebruikmaakt van je smartphone voor GPS-locatiegegevens, dan valt niet goed te praten waarom andere (goedkopere) Fitbits dit juist niet kunnen.

Conclusie

Wie de beste fitnesswearable zoekt, kiest voor Fitbit. Vooral dankzij de app en hartslagmeter verkies ik hem boven bijvoorbeeld TomTom, Misfit of Garmin. Toch ben ik een beetje teleurgesteld in de mogelijkheden van de Charge 2 ten opzichte van de kleinere Alta HR en voorganger Charge HR.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.