De Galaxy S7 is moeilijk te onderscheiden van zijn voorganger. Het camoufleert dat de smartphone veel meer in z'n mars heeft, want onder de uiterlijke schoonheid is de S7 bewapend met beestachtig goede componenten.

Toen Samsung in 2015 de Galaxy S6 aankondigde was ik bijzonder onder de indruk van het uiterlijk. Vooral de edge-variant, waarbij de schermranden rond aflopen, was wat mij betreft de mooiste smartphone die ik tot dusver voorbij had zien komen. Lees ook: de 24 beste smartphones die je in 2016 kunt kopen.

Curvy

Ook de S7 komt er in edge-variant, die zo'n honderd euro duurder is dan de gewone platte. De verschillen tussen de Galaxy S6 edge en de S7 edge zijn subtiel: de achterkant heeft nu ook rondingen, de camera steekt iets minder ver uit en de glazen voor- en achterkant zijn wat gebold over de boven- en onderzijde. Ook de metalen rand rondom het toestel is wat ronder en netter afgewerkt. Het zijn allemaal kleine details die het toestel net nog even wat mooier maken.

©PXimport

De afgeronde zijkant maakt de edge-variant mooier, maar ook duurder.

Aan de onderkant vinden we een speakertje, koptelefoonaansluiting en een micro-usb-aansluiting. Ergens vind ik het wel jammer dat Samsung er nog niet voor heeft gekozen om een usb-c-aansluiting in het toestel te verwerken, maar het is begrijpelijk. Ook de vingerafdrukscanner in de home-knop is hetzelfde gebleven (maar wel een fractie sneller) en op de achterkant zit naast de camera wederom een hartslagmeter. Waarom Samsung nog steeds vasthoud aan deze hartslagmeter vind ik moeilijker te begrijpen. Het is niet dat deze hele slechte metingen verricht, absoluut niet. Maar de momentopname van zo'n meting is behoorlijk waardeloos. Een doorlopende meting die de opbouw tijdens activiteiten, rusthartslag en algemene pieken en dalen geeft gegevens waar je daadwerkelijk wat mee kunt. Gelukkig kun je er ook de selfie-camera mee bedienen, waardoor er toch wat praktisch nut voor is gevonden.

Aan de bovenkant zit geen infraroodscanner meer om je televisie te kunnen bedienen. Wel zien we het geheugenkaartslot zijn herintrede maken. Het schuifje waar je je nanosimkaart in plaatst biedt nu ook ruimte voor een geheugenkaart. Wie graag veel foto's maakt of muziek en films op z'n smartphone afspeelt een zeer welkome terugkomst. De geheugenkaart kan echter niet gebruikt worden om apps op te installeren. Maar aangezien het toestel over 32 GB aan opslagruimte beschikt lijkt mij dit niet echt een probleem. De verwisselbare accu, die met de introductie van de S6 samen met het geheugenkaartslot opgeofferd werd keert niet terug. Niet verwonderlijk, want met een behuizing van glas en metaal lijkt dat me een onmogelijke opgave voor Samsung.

De grootste aanpassing aan de behuizing is er echter een die je juist niet ziet: het toestel is waterdicht gemaakt. Zonder dat je hiervoor hoeft te frotten met klepjes zoals bij waterdichte Xperia-smartphones. Een plotselinge duik kan altijd, zonder twijfel-paniekmoment over klepjes. Houd er echter wel rekening mee dat de micro-usb-poort wel droog moet zijn voordat je de Galaxy S7 oplaadt, om kortsluiting of schade aan je toestel te voorkomen. Je kunt alleen niet met je S7 de zee in rennen om onderwaterfoto's te schieten. Het touchscreen werkt niet onder water en er is geen fysieke sluiterknop. Voor de beste onderwaterfoto's ben je dus weer aangewezen op de Xperia Z5.

©PXimport

De S7 kan niet te lang en niet te diep onder water. Maar hij kan het wel!

Edge - of toch niet?

Hoewel zo'n rond-aflopend edge-scherm er werkelijk prachtig uitziet, krijg ik nog steeds veel vragen wat nou juist het praktische nut ervan is. Dat valt mij persoonlijk ook wat tegen. Je kunt er wat snelkoppelingen op plaatsen naar contactpersonen en apps, of een klokje, nieuwskoppen, agenda-afspraken en weerinformatie tonen. De meerwaarde zit hem, naast het uiterlijk, vooral in het feit dat je een groot 5,5 inch (14 cm) scherm hebt, terwijl het formaat van het toestel zelf behoorlijk binnen de perken blijft. De gewone Galaxy S7 heeft een iets kleiner formaat en schermdoorsnee van 5,1 inch (13 cm). Dit kleinere formaat gaat wel ten koste van de batterijcapaciteit, die 3.000 mAh bedraagt. De S7 edge heeft een batterij met 3.600 mAh.

Tevens merkte ik in gebruik ook een negatief punt van het edge-scherm. Wanneer je het toestel vasthoudt, raken je vingers aan de zijkanten het scherm. Hierdoor reageert de smartphone soms onverwacht. Dit probleem had ik ook tijdens het testen van de Galaxy S6. Samsung heeft het probleem deels verholpen, maar tijdens het typen had ik er wat last van dat niet iedere toetsaanslag goed overkomen. Ik moest mezelf aanleren om de S7 zo vast te houden dat m'n hand niet de zijkant raakt.

Het amoledscherm zelf is ook iets verbeterd. De kleurweergave is natuurgetrouwer en vooral donkere kleuren zijn heel realistisch. Dit valt vooral op wanneer je foto's en video's bekijkt: de beeldkwaliteit is beter dan we ooit gezien hebben. In de instellingen kun je de kleurweergave bovendien ook nog eens zelf aanpassen. Bovendien is het beeld kraakhelder en scherp, met een overdreven hoge resolutie van 2560 bij 1440. Deze resolutie komt meer van pas wanneer je het toestel in een VR-headset plaatst.

Een andere kleine vernieuwing van het scherm merk je wanneer de S7 in standby-stand springt. Het scherm gaat niet volledig uit, maar blijft constant een klokje tonen. Dit is even wennen en op de eerste testdag dacht ik steeds dat het toestel zonder reden aan was gesprongen. Maar eigenlijk is het bijzonder handig. Zonder moeite zie je altijd hoe laat het is en of je een berichtje hebt. Zonder dat dit een merkbaar effect heeft op de batterij.

Nachtkijker

Tot nu toe heb ik aardig staan jubelen over de Galaxy S7 edge, maar het meest onder de indruk ben ik tot nu toe van de camera. Dankzij een lage diafgrama (lager is beter) van f/1.7 is de camera in staat om meer licht af te vangen, waardoor juist in situaties met weinig licht foto's toch goed uit de verf komen. Sterker nog, foto's die ik in donkere omgevingen maakte (zonder flits) kwamen beter belicht op m'n telefoonscherm dan dat ik zelf kon zien. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt met een camera van een smartphone.

Op papier heeft de Galaxy S7 minder megapixels dan zijn voorganger. Dat komt omdat Samsung een nieuwe techniek gebruikt, waarbij grotere pixels gebruikt worden, die op hun beurt meer kleurdetail vastleggen. Het is een techniek waarbij Samsung met een hoop marketingtermen opschept. Maar in praktijk houdt het in dat met de camera van de S7 de compactcamera definitief te kijk wordt gezet, tenzij je een geavanceerde spiegelreflex- of systeemcamera hebt hoef je niet meer met een losse camera te zeulen. Niet alleen qua fotokwaliteit, maar ook qua mogelijkheden. Want als gevorderde fotograaf kun je behoorlijk aan de knoppen zitten met opnamemogelijkheden, sluitertijd, witbalans, enzovoort. Bovendien zijn foto's ook in raw-formaat op te slaan, waardoor je uitgebreide nabewerkingsmogelijkheden hebt.

©PXimport

Zoek je een smartphone die ook je camera moet vervangen, dan ben je bij de S7 aan het goede adres.

Spierballen

Samsung heeft het toestel van vier GB ram en een eigen Exynos-processor voorzien, die acht cores en een rekensnelheid van 2,3 GHz heeft. Dat zijn specificaties waar je de komende jaren wel mee doorkomt, hopelijk neemt Samsung ook zijn verantwoordelijkheid om het toestel de komende jaren van updates voor besturingssysteem Android te blijven voorzien.

Niet alleen heeft de S7 behoorlijk wat spierballen en een scherm dat bijna een kamer kan verlichten, het kost het toestel weinig moeite om hiermee om te gaan. De accuduur is opvallend goed. Zelfs bij zwaar gebruik gedurende m'n testperiode had ik na 24 uur nog steeds een kwart accu over. Bij normaal gebruik had ik aan een half uurtje opladen genoeg om de dag door te komen. Een grote winst ten opzichte van aartsrivaal Apple, die met z'n iPhone 6s veel sneller aan het infuus moet.

TouchWiz

Wat betreft hardware heeft Samsung zichzelf wederom overtroffen. Maar het is wederom weer op het softwaregebied waar de Zuid-Koreanen steken laten vallen. De Galaxy S7 draait op Android 6.0, waar de eigen skin en apps (TouchWiz) van Samsung overheen zijn gelegd. Samsung krijgt al vele jaren kritiek op TouchWiz: het zou teveel onnodige rotzooi en functies bevatten en als een molensteen aan het krachtige hardware hangen. Daarom begon Samsung vorig jaar met de S6 aan een grote schoonmaak, waarbij veel onnodigheid werd geschrapt. Dit heeft Samsung doorgezet met de S7. Althans, wat betreft de eigen apps. Dit is tot een acceptabel minimum teruggebracht: S Health, een eigen applicatiewinkel waarvan de noodzaak me volkomen ontgaat, een eigen browser (naast Chrome) en een paar basale appjes. Prima.

©PXimport

Qua bloatware valt het wel mee, maar toch lijkt TouchWiz een moloch.

Nee, de bloatware komt van andere partijen. De Smart Manager met z'n onnodige McAfee virusscanner is helaas weer aanwezig. Ook staan er zes Microsoft-apps op, die stuk voor stuk dubbelop zijn met standaard Android-apps, maar deze apps spammen je ook nog eens in het notificatiescherm. Vooral OneDrive en OneNote vallen je lastig, zelfs wanneer je de app nog nooit hebt gestart. Dat zijn vervelende praktijken die voor Google al aanleiding zijn om de app uit de (doorgaans open) Play Store te verwijderen. Maar blijkbaar is het oké op een toestel waar je veel geld voor neer moet leggen. Gelukkig werkt de app Package Disabler Pro ook gewoon op de S7, waarmee je in een klap alle onderdelen die je niet nodig hebt verwijdert.

Ondanks de enorme spierballen en redelijk opgeschoonde TouchWiz lijkt het toestel soms wat vertraging op te lopen. Bijvoorbeeld bij het openen van een app, scrollen door webpagina's en apps of het oproepen van het toetsenbord. Er is genoeg rekenkracht aan boord om dit niet te hoeven ervaren. Wat extra oppoetswerk van Samsung lijkt dus nog wel nodig.

Het is echter niet allemaal kommer en kwel op het gebied van TouchWiz op Android 6.0. Integendeel. Qua uiterlijk komt het helemaal overeen met de fraaie behuizing van de smartphone zelf. Ook kun je het ontwerp helemaal naar eigen smaak aanpassen met thema's, wat een erg leuke toevoeging is.

Conclusie

Samsung heeft zich qua hardware ontzettend uitgesloofd met de Galaxy S7 edge. Het design, de camera, het scherm, de accuduur en de rekenkracht zijn ongeëvenaard van wat ik tot nu toe in een smartphone tegen ben gekomen. Alleen is het toch weer TouchWiz dat een inhaalslag moet maken om mee te komen met de hardware én de hoge prijs van het toestel.

Bluetooth-speakers zijn er in overvloed, waardoor fabrikanten zich maar moeilijk kunnen onderscheiden. Met zijn kersverse Grip doet JBL een dappere poging. Volgens het Amerikaanse merk is deze draadloze luidspreker met ingebouwde verlichting erg krachtig. Bijzonder, want de behuizing is niet veel groter dan een colablikje. Maakt JBL zijn belofte waar?

De Grip is een begrijpelijke toevoeging binnen het uitgebreide gamma van de bekende audiofabrikant. Ten opzichte van de goedkopere GO 4 en Clip 5 is dit nieuwe model weliswaar iets groter, maar je krijgt daar een voller geluid voor terug. Vergelijken we de Grip met de iets duurdere Flip 7, dan is de cilindervormige behuizing van 6,4 × 15,3 × 6,5 centimeter juist weer iets compacter. Logischerwijs zag JBL dus een kans om dit gat in zijn assortiment te vullen. De speaker heeft een adviesprijs van 99,99 euro.

©Maikel Dijkhuizen

Luistertijd en bouwkwaliteit

Wie de JBL Grip koopt, moet zelf voor een usb-c-kabel zorgen, want deze kabel zit niet in het productdoosje. Eenmaal opgeladen gaat de accu van 2600 mAh op een gemiddeld volumeniveau ongeveer veertien uur mee. Normaal gesproken hebben JBL-speakers een stevige constructie. Dat is bij de Grip ook het geval, al kunnen we de behuizing op bepaalde plekken diep indrukken. Gelukkig veren het textiel en kunststof soepel terug. Wellicht verklaart het flexibele materiaal het lichte gewicht van 385 gram. Toch gaat deze luidspreker naar verwachting niet zo gauw stuk. JBL claimt dat de Grip een val van één meter hoogte op beton moeiteloos overleeft. Bovendien voldoet dit product aan de eisen van de IP68-norm. Het speakerkastje is dus volledig dompel- en stofdicht. Zeker voor luistersessies in de buitenlucht is dat natuurlijk een pluspunt. Dankzij de geïntegreerde lus hang je de Grip makkelijk ergens aan op.

©Maikel Dijkhuizen

Muziek luisteren

Zodra de Grip met een bluetooth-bron is verbonden, bedien je de muziekweergave eenvoudig vanaf de speaker. Boven het JBL-logo vind je twee volumeknoppen en een play/pauze-toets. Door tweemaal op laatstgenoemde knop te drukken, kun je nummers skippen. Bovenop is er nog een optie om een andere geschikte JBL-speaker draadloos te koppelen. Je profiteert dan van een grootser geluid. Hoewel veel cilindervormige luidsprekers een zogeheten 360 graden-geluid ondersteunen, is dat bij dit exemplaar helaas niet het geval. De achterkant klinkt beduidend minder dan de voorkant.

Bij eenvoudige muziekcomposities, podcasts en luisterboeken is de geluidskwaliteit goed. Het is nogal verrassend hoeveel volume dit kleine apparaatje kan produceren. Met name bij opzwepende genres als dance en hiphop komt dat goed van pas. Verder zijn mensen duidelijk te verstaan, zodat je bijvoorbeeld een radioshow of audioboek makkelijk kunt volgen. Bij bombastische muziekstukken met veel instrumenten schiet de Grip iets tekort. Denk bijvoorbeeld aan genres als rock, metal en klassiek. Logisch, want het is ondoenlijk om de benodigde audiofrequenties uit een enkele fullrange-audiodriver te persen. Zeker op een wat hoger volumeniveau klinken dergelijke nummers ietwat chaotisch. Geen schande, want dat is vrijwel bij alle bluetooth-speakers met slechts één actieve audiodriver het geval.

©Maikel Dijkhuizen

Sfeerverlichting en app

Op de achterkant zit een ledstrip van zo'n 6,5 centimeter. Dat geeft met name in het donker een leuk effect. Druk meermaals op de bijbehorende lichtknop voor verschillende thema's. Via de JBL Portable-app pas je optioneel de lichtintensiteit en kleur aan. Ook om andere redenen loont het de moeite om deze app op je smartphone te installeren. Je zet hiermee onder andere diverse equalizerinstellingen naar je hand. Kies bijvoorbeeld voor Chill, Vocal of Energetic. Tot slot stelt JBL vanuit de app regelmatig software-updates beschikbaar.

©Maikel Dijkhuizen

JBL Grip kopen?

Als je een compacte luidspreker met IP68-certificering wilt kopen, is de JBL Grip het overwegen waard. Je haalt voor amper honderd euro een degelijke speaker in huis die in alle weersomstandigheden blijft doorspelen. Overige pluspunten zijn de respectabele accuduur en geïntegreerde verlichting. Voor audiopuristen is de aanwezigheid van één actieve driver een nadeel. Dat geeft op audiovlak namelijk beperkingen. Zoek je een bluetooth-speaker die alle muziekstijlen op een hoog volumeniveau zonder vervorming laat horen, dan is de Grip niet de beste keuze.

Hoeveel smartphone krijg je voor een scherpe prijs? In deze uitgebreide test vergelijken we negen populaire smartphones die tussen de 200 en 300 euro kosten. Uit die ervaringen blijkt dat een budgetsmartphone in heel wat gevallen voldoende kan zijn, maar er ook duidelijk argumenten zijn om door te sparen voor een duurder model.

We testen voortdurend smartphones in allerlei prijsklassen, waaronder het goedkope segment tot 300 euro. Heb je interesse in een budgetsmartphone, dan kun je bij veel merken terecht. Uiteraard van bekende namen als Samsung en Motorola en de Chinese grootmachten als Xiaomi en Oppo. Nieuwere merken zoals HMD en Nothing willen ook een puntje van de taart claimen. In deze test bespreken we – in willekeurige volgorde – smartphones van Samsung, Motorola, Xiaomi, Poco, Nothing, Oppo en HMD.

Testverantwoording

We hebben negen budgetsmartphones getest. In dit geval zijn dit toestellen die bij bekende (web)winkels tussen de 200 en 300 euro kosten. We hebben bij het selecteren van de geteste smartphones gekeken naar de straatprijzen van bekende aanbieders in november 2025. We nemen dus niet de adviesprijzen van fabrikanten, want die zijn veelal hoger. De straatprijzen geven het meest realistische beeld van de smartphones die je voor een bepaald budget kunt kopen.

Bij het testen van een toestel letten we onder andere op de bouw- en schermkwaliteit, aanvullende technische functies als de mate van repareerbaarheid en in hoeverre het apparaat bestand is tegen stof en water. We noteren ook hoe een smartphone bevalt in het dagelijks gebruik, van de snelheid en de accuduur tot hoe snel het opladen verloopt en of het opladen ook draadloos kan. Natuurlijk maken we ook de nodige foto’s en video’s met een smartphone, zowel overdag als in het donker. We nemen verder de geïnstalleerde softwareschil en het beloofde updatebeleid onder de loep. Zo kun je ook vergelijken tot wanneer je een smartphone comfortabel en veilig kunt gebruiken. Tot slot besteden we aandacht aan eventuele onderscheidende functies van een smartphone. Die zijn er namelijk, ook in het budgetsegment.

©Livinsky Alex

CMF Phone 2 Pro

De CMF Phone 2 Pro is een toestel van techbedrijf Nothing, en de tweede smartphone in de CMF-lijn. De telefoon heeft een industrieel ontwerp dat duidelijk opvalt ten opzichte van de concurrentie en is geschikt voor los verkrijgbare accessoires van Nothing.

Nothing brengt een magnetische kaarthouder uit die je op de achterkant kunt plakken, een setje cameralenzen om meer functies aan de camera’s toe te voegen en een nekkoord. Enkel het nekkoord werkt ook met de vorige CMF-smartphone, waar overigens na de initiële drie accessoires geen nieuwe extra’s voor zijn uitgebracht. Nothings modulaire strategie weet ons daarom nog niet te overtuigen.

De CMF Phone 2 Pro doet dat als telefoon beter. Het 6,77inch-oledscherm (120 Hz) ziet er erg goed uit, onder de motorkap draait een prima MediaTek-processor met 8 GB werkgeheugen en de opslagcapaciteit bedraagt 128 GB. Blij zijn we met de hoofdcamera en de zoomcamera. De groothoekcamera is kwalitatief minder goed. De 5000mAh-batterij gaat zonder zorgen een lange dag mee. ‘s Nachts opladen is aan te bevelen. Dat kan met maximaal 33 watt via usb-c. De CMF Phone 2 Pro draait op Android 15, krijgt drie Android-upgrades en zes jaar beveiligingsupdates. De softwareschil voegt visueel toffe functies toe en is vrij van bloatware.

Samsung Galaxy A36

Als je een betaalbare, moderne Samsung-smartphone zoekt, kun je bijvoorbeeld de Galaxy A26 overwegen. In deze test bespreken we beide modellen, te beginnen met de A36. Die weet ons niet helemaal te overtuigen. Ja, het toestel is waterdicht, kan tegen stof en heeft een prachtig 6,7inch-oledscherm met 120Hz-verversingssnelheid. Ook de accuduur is ruimschoots voldoende, wat knap is omdat de 5000mAh-accu niet bijzonder groot is. Opladen kan de smartphone met maximaal 45 watt en dat is ook lekker rap.

Samsungs updatebeleid is met zes jaar Android- én beveiligingsupdates ook erg goed. Veel fabrikanten van budgetsmartphones kunnen hier nog een voorbeeld aan nemen. Maar die merken focussen zich weer op betere specificaties en op dat punt laat Samsung steken vallen met de A36. Het toestel is simpelweg traag in gebruik, zowel bij het navigeren door de softwareschil als bij het gebruiken van apps en games. De foto- en videokwaliteit valt ons ook tegen. Voor sociale media is de kwaliteit op zich prima, maar het moge duidelijk zijn dat je in dit prijssegment smartphones kunt kopen die realistischere plaatjes schieten. Door de zwakke prestaties vragen we ons ten zeerste af of de A36 na jarenlang gebruik én allemaal software-updates nog wel mee kan komen.

Motorola Edge 50 Neo

Motorola biedt heel wat betaalbare smartphones aan in zijn Moto G- en Edge-series. De nieuwe Edge 60-serie is nog aan de dure kant en verderop in deze test bespreken we een Moto G-model. We zijn ook in de Edge 50 Neo gedoken, die nu bijna een jaar op de markt is. Dit toestel is met name interessant voor wie veel functies in een compacter toestel zoekt. De Edge 50 Neo weegt namelijk slechts 171 gram en is met zijn 6,4inch-scherm ook wat handzamer dan veel concurrenten. Het 120Hz-oledscherm laat een goede indruk achter. De gebruikte MediaTek-processor is niet de snelste, maar dat wordt deels gecompenseerd door liefst 12 GB werkgeheugen. Helemaal royaal is de opslagcapaciteit van 512 GB. Ook aanwezig zijn functies als e-sim, wifi 6E en draadloos opladen (met maximaal 15 watt). Dat laatste is best zeldzaam in dit prijssegment. Via de usb-c-poort kan de smartphone laden met maximaal 65 watt, al dien je zelf de juiste adapter te regelen. Het toestel heeft drie prima camera’s achterop, waarvan de hoofdcamera en groothoeklens optische beeldstabilisatie (OIS) hebben. Motorola geeft de Edge 50 Neo vijf jaar Android-upgrades en beveiligingsupdates. Dat is netjes en – verwarrend – langer dan de meeste duurdere Motorola-smartphones.

Xiaomi Redmi Note 14 Pro 5G

Let goed op, want Xiaomi’s Redmi Note 14-serie bestaat uit een handvol toestellen. Die hebben onder andere Pro- en Pro Plus-aanduidingen en zijn er soms ook al 4G- en 5G-versies, met iets uiteenlopende specificaties. Wij hebben de Note 14 Pro 5G onder handen genomen, die net onder de prijsgrens van deze test valt. Het toestel komt luxe over met zijn stevige behuizing, die ook een IP68-certificering bevat tegen water en stof. De smartphone heeft een groot 6,67inch-oledscherm (120 Hz) met scherpe resolutie van 2712 × 1220 pixels, dat een genot is om naar te kijken.

De prestaties zijn dankzij de vlotte MediaTek-processor ook dik in orde, geholpen door 8 GB werkgeheugen. Met 256 GB is de opslagcapaciteit van gebruikelijke grootte. Dankzij de 5110mAh-accu kun je de smartphone meer dan een dag gebruiken. Opladen gaat snel via de usb-c-poort (maximaal 45 watt) en we worden blij van de goede hoofdcamera. De extra camera’s vallen ons kwalitatief helaas tegen. Xiaomi’s softwareschil MIUI bevalt ook minder goed dan de andere geteste softwareschillen. MIUI bevat heel veel extra apps en onnodige functies en toont bovendien reclames. Het updatebeleid is met drie Android-upgrades (waarvan Android 15 er al één was) en vier jaar beveiligingsupdates ook wat benedengemiddeld.

Samsung Galaxy A26 5G

Iets eerder in dit artikel hierboven bespraken we de Galaxy A36 van Samsung, die wat duurder is dan de A26 die we nu toelichten. Wat direct opvalt, is dat Samsung nog meer compromissen moest sluiten om tot de lagere prijs te komen. Zo heeft de Galaxy A26 een usb 2.0-poort en is het sterk verouderde wifi 5 de hoogste wifistandaard. In de praktijk vallen ook de macrocamera en groothoekcamera erg tegen en heeft de gebruikte processor ook moeite om ons bij te benen. Het snelheidsverschil met sommige andere geteste telefoons is duidelijk merkbaar.

Het roept twijfels op over de prestaties van de A26 na een paar jaar gebruik. Op papier kan de smartphone lang mee. Samsung garandeert namelijk zes jaar updates, wat gelet op de scherpe prijs een erg sterk updatebeleid is. De A26 scoort ook pluspunten met zijn accuduur van ruim een dag, zijn goede hoofdcamera en zijn mooie oledscherm met 120Hz-verversingssnelheid. Dat scherm is 6,7 inch groot en heeft een wat ouderwetse waterdruppel-inkeping bovenin voor de selfiecamera. Moderner is de IP67-certificering, die aangeeft dat het toestel bestand is tegen stof en water. Ten opzichte van sommige andere geteste smartphones vinden we dat de Galaxy A26 meer duidelijke aandachtspunten heeft.

Poco X7 Pro

Op de valreep kan hij mee, deze 8/256GB-versie van de Poco X7 Pro. Het zustermerk van Xiaomi verkoopt ook een 12/512GB-variant, die duurder is. Wat opvalt aan deze Poco X7 Pro is allereerst zijn ontwerp. Dit toestel is duidelijk gemaakt voor wie aandacht wil trekken. Spreekt het hippe ontwerp je niet aan, dan biedt een hoesje uitkomst. De smartphone is waterdicht en stofbestendig en heeft een groot 6,67inch-oledscherm. Met een resolutie van 2712 × 1220 pixels oogt het beeld erg scherp. Een 120Hz-verversingssnelheid maakt het scherm soepel in gebruik.

Ook soepel zijn de prestaties: dankzij de MediaTek-processor en 8 GB werkgeheugen is de telefoon erg snel. Van de camera’s zijn we minder onder de indruk, al kun je er prima mee uit de voeten. Vrolijker worden we van de accuduur. De 6000mAh-accu is op papier bovengemiddeld groot en gaat in de praktijk ook uren langer mee dan veel andere smartphones. Opladen kan vlot via de usb-c-poort. Poco levert de X7 Pro met Android 15 en garandeert drie Android-upgrades en vier jaar beveiligingsupdates. Dat is aardig, maar korter dan heel wat concurrenten. Jammer is dat Poco zijn softwareschil volstopt met commerciële apps en games, al kun je een deel zelf verwijderen.

Oppo A5 Pro 5G

Heb je behoefte aan een erg stevige smartphone, dan lijkt de Oppo A5 Pro (5G) een boeiende kandidaat. Dit toestel is IP66-, IP68- en IP69-gecertificeerd. Wat wil zeggen dat het toestel bestand is tegen stof, een val in het water en een harde waterstraal. Oppo zegt ook dat de smartphone geen schade oploopt door extreme temperaturen en dat er extra stevig glas voor het beeldscherm geplaatst is. Prettig is dat het stevige karakter van het Oppo-toestel helemaal niet opvalt. Er zit geen klepje voor de usb-c-poort, het toestel is met 194 gram niet bovengemiddeld zwaar en voelt ook aan als een reguliere telefoon. De prijs vinden we erg vriendelijk, zeker als je weet dat Oppo drie Android-upgrades en zes jaar beveiligingsupdates garandeert.

De fabrikant heeft een extra grote accu (5800mAh-capaciteit) in zijn budgetsmartphone gestopt. Wij kunnen dan ook twee dagen vooruit met de A5 Pro (5G), al komt dat ook deels omdat het HD-scherm minder stroom verbruikt dan de Full-HD-schermen in concurrerende telefoons. Het HD-scherm oogt duidelijk minder scherp en is een stevige compromis. Op alle andere vlakken presteert de Oppo A5 Pro prima, zonder onderscheidend te zijn. Van Oppo’s drukke softwareschil vol bloatware zijn we minder gecharmeerd.

Motorola Moto G75 (Redactietip)

De Motorola Moto G75 is één van de vele Moto G-smartphones. Een ietwat verwarrende strategie van het merk, maar goed om te weten is dat de G75 een van de betere keuzes is. Niet alleen ten opzichte van zijn broers, maar ook in vergelijking met de concurrerende smartphones in deze test. Dat begint bij de buitenkant. De Moto G75 draagt een MIL-STF-810H-certificering, wat inhoudt dat hij een val van 1,2 meter hoogte moet overleven en IP68-gecertificeerd is. De smartphone kan dus tegen stof en water. Ook ondersteund zijn e-sim en draadloos opladen (met maximaal 15 watt), twee functies die we op maar weinig andere budgettelefoons terugzien.

Daar staat tegenover dat die smartphones veelal een oledscherm hebben en de Moto G75 het moet doen met een iets minder mooi lcd-scherm. Dat scherm meet maar liefst 6,78 inch, toont een Full-HD-resolutie en heeft een 120Hz-verversingssnelheid. Onder de motorkap draait een aardige processor met 8 GB werkgeheugen, maar er zijn snellere geteste smartphones. De opslagcapaciteit is met 256 GB wel van gebruikelijke grootte.

Motorola maakt een goede sier met zijn goede hoofdcamera en groothoekcamera – die ook een nauwkeurige macromodus heeft. Ook het updatebeleid is positief verrassend. De Moto G75 krijgt vijf Android-upgrades en zes jaar beveiligingsupdates. Motorola’s softwareschil is lekker rustig.

HMD Fusion

De HMD Fusion is misschien wel de opvallendste smartphone in deze vergelijkende test. Dat komt door twee uiterlijke aspecten. Enerzijds is de Fusion zo ontwikkeld dat je hem met behulp van gereedschap en handleidingen van reparatiebedrijf iFixit zelf grotendeels uit elkaar kunt halen. Daarna kun je onderdelen vervangen. iFixit biedt onder meer een nieuw batterij, scherm en achterkant aan. De prijzen bedragen enkele tientjes per onderdeel. We waarderen deze duurzame aanpak van HMD.

Ook interessant zijn de pogo-pinnetjes op de achterkant van de smartphone, waar je speciale HMD-hoesjes aan kunt bevestigen. Zo’n hoesje biedt bijvoorbeeld een flitser aan de voorkant (voor betere selfies in het donker), de mogelijkheid om de smartphone draadloos op te laden of te veranderen in een handheld. De prijzen van de hoesjes vallen ons ook mee.

Toch kunnen we de HMD Fusion moeilijk aanraden. Als smartphone valt hij ons namelijk nogal tegen. Het HD-scherm ziet er niet zo fraai uit, door de eenvoudige Snapdragon-processor is de telefoon – nu al – vrij traag en HMD belooft slechts twee Android-upgrades en drie jaar beveiligingsupdates. Een telefoon uitbreiden met toffe hoesjes en onderdelen vervangen willen wij pas doen als de basis goed is. De HMD Fusion weet daar niet in te overtuigen.

Conclusie

Na het testen van negen budgetsmartphones, hebben we – niet voor het eerst – gemerkt dat er veel verschil zit in de totale gebruikservaring van goedkope toestellen. Natuurlijk, ten opzichte van bijvoorbeeld drie jaar geleden krijg je nu sowieso een betere telefoon voor hetzelfde geld. De geteste budgetsmartphones hebben allemaal een stevig ontwerp, voldoende werkgeheugen en opslagcapaciteit. Er is ook ruimte gekomen voor innovatie, zo laten Nothing en HMD zien met hun modulaire toestellen. Sommige merken geven hun budgetsmartphones ook een serieus updatebeleid. Met name Samsung en Motorola scoren goed op dit vlak. Deze test maakt ook duidelijk dat elk merk – nog steeds – compromissen moet sluiten om een prima budgettelefoon uit te brengen. Zo kiezen HMD en Oppo voor een HD-scherm, heeft een Samsung-model wifi5-ondersteuning en stopt Xiaomi zijn software vol reclames.

Onder de streep zijn we aangenaam verrast door veel smartphones, de Motorola Edge 50 Neo voorop. Die biedt een heel fijn totaalpakket voor een scherpe prijs. Dit toestel krijgt dan ook het predicaat Best getest. Onze Redactietip blijkt na grondig nadenken óók een Motorola-smartphone, namelijk de Moto G75. Die is nog goedkoper maar bevalt ook hartstikke goed, te danken aan prettige specificaties en rustige software die zes jaar updates krijgt.