Even een autostoeltje (veel mensen zeggen dan meteen de Maxi Cosi) bevestigen in de auto: het klinkt zo gemakkelijk. Helaas gaat er in de praktijk toch nog weleens mis en daarom geven we je graag wat tips.

Isofix of autogordel?

Een kinderstoeltje of autostoeltje vastzetten in de auto kan op twee manieren: met behulp van de autogordel of met Isofix. In dit artikel gaan we dieper in op beide manieren. Daarbij hebben we ook oog voor de voor- en nadelen. We beginnen met Isofix. Want wat is Isofix precies? En hoe herken je een Isofix auto?

Wat is Isofix?

Een veelgehoorde vraag is: wat is Isofix? Isofix is een systeem waarmee je een kinderzitje in de auto bevestigt. Een Isofix autostoel bevestigen doe je via de speciale Isofix-bevestigingsbeugels in de auto. Een Isofix autostoel (of het Isofix-onderstel) is uitgerust met grijphaken, die je in de bevestigingspunten vastklikt. Dit kunnen de al eerder genoemde beugels zijn (die of al standaard in de auto zitten, of die je er in kunt laten monteren), plus een extra bevestigingspunt. Dit extra punt kan op verschillende plekken in de auto zitten.

Autostoeltje vastzetten met behulp van Isofix

Het Isofix-autostoeltje of de Isofix base zijn voorzien van grijphaken. Je installeert het autostoeltje door die grijphaken in de Isofix aansluiting in de auto te klikken. De bevestigingspunten bevinden zich tussen de rugleuning en de zitting van de achterbank, en zitten vast aan de carrosserie van de auto.

Bij baby- en peuterautostoelen is er een derde bevestigingspunt nodig: een Top Tether-aansluiting of een steunpoot. Daar gaan we verderop wat dieper op in. Raadpleeg voor het kopen van een zitje altijd de handleiding van je auto om te bepalen of jouw auto geschikt is.

©PXimport

Universele en niet-universele Isofix-autostoeltjes

Universele Isofix-autostoeltjes hebben naast twee haken ook nog een haak aan de bovenkant van de stoel, ook wel de Top Tether-aansluiting genoemd. Hiermee kun je, met een speciale bevestigingsgordel, het stoeltje op een extra punt in de auto vastzetten. Je voorkomt hiermee dat het kinderzitje bij een eventuele aanrijding voorover kantelt.

Niet-universele Isofix-autostoeltjes hebben in plaats van een derde bevestigingspunt aan de bovenkant een extra steunpoot. Deze poot steunt op de vloer van de auto. Je kunt ze niet voor elke auto gebruiken: er bestaan bijvoorbeeld auto’s waarbij er een bagagevak onder de vloer zit. De steunpoot zou het deksel hiervan kunnen beschadigen.

Heeft mijn auto Isofix?

Je kunt dus alleen een Isofix-stoeltje gebruiken als je auto een Isofix-systeem heeft. Je volgende vraag laat zich zodoende gemakkelijk raden: heeft mijn auto Isofix? Je kunt dit terugvinden in de gebruiksaanwijzing van je auto en/of een label op de bekleding. Zo ja, dan kun je het Isofix-stoeltje (of de Isofix base) op deze Isofix-punten vastmaken. Auto's met een bouwjaar vanaf 2014 beschikken sowieso over dit systeem. Het is echter alsnog zaak even goed te kijken: oudere auto’s hebben bijvoorbeeld vaak nog geen Top Tether-bevestigingspunt, zodat je het autostoeltje niet extra kunt vastzetten.

Mocht jouw auto niet over dit systeem beschikken, maar wil je toch gebruik maken van een Isofix-stoeltje? Isofix inbouwen is soms mogelijk. Ook kun je sommige Isofix-autostoeltjes ook bevestigen met de autogordel. Doe dat echter nooit zonder de handleiding van het autozitje erop na te slaan!

Autostoeltje vastzetten met behulp van de autogordel

Zoals gezegd, zijn er dus twee manieren om een autostoeltje vast te zetten. Een autostoel bevestigen met de 3 punts-gordel van je auto is waarschijnlijk de bekendste manier. Je maakt hierbij gebruik van de gewone autogordel. Je zóu denken dat deze methode juist simpeler is dan een Isofix-systeem, maar helaas klopt dat in de praktijk meestal niet. Er worden namelijk vrij veel fouten gemaakt, zodat de gordel vaak niet strak genoeg zit. Raadpleeg bij het autostoel vastzetten met de gordel dan ook goed de instructies in de gebruiksaanwijzing: dat is van essentieel belang voor het veilig vervoeren van je kind.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.