Met name bezitters van een iPad hebben er sinds de komst van iPadOS 15 een ergernisje bij: pull-to-refresh in Safari. Vooral in combinatie met een muis raak je daardoor nogal eens content op een in de cloud draaiende dienst kwijt. Tijd dus voor een alternatief! We stellen enkele browsers zonder pull-to-refresh aan je voor.

Apple heeft bedacht dat het een uitstekend idee is dat je door vanaf de bovenkant van een pagina verder naar beneden te ‘trekken’, de betreffende pagina ververst wordt. Pull-to-refresh dus. Klinkt lollig? Niet als je bedenkt dat deze truc ook via een muis werkt. Alleen volstaat dan het nét iets te ver naar boven doorscrollen met het muiswieltje, ofwel: de kans dat ’t per ongeluk gebeurt is meer dan levensgroot. En dat leidt tot diverse klagers. 

Denk aan mensen die via een CMS als Wordpress een nieuw bericht plaatsen. Scroll je te ver naar boven, dan wordt de pagina ververst en is alles wat je getikt heb weg. In dat geval is het hopen dat de automatische back-up niet te lang geleden heeft plaatsgevonden en het grootste deel van je tekst en overige zaken als concept is terug te vinden. Anders is het uithuilen en opnieuw beginnen.

Andere wegen naar Rome

Als professional (en meer serieuze hobbyist) zit je vanzelfsprekend niet op een onzekerheidsfactor veroorzaakt door een gimmick te wachten. Helaas heeft Apple in z’n oneindige wijsheid óók besloten dat deze ‘feature’ niet uitschakelbaar is voor Safari. 

Gelukkig zijn er alternatieve browsers voor iPadOS (en iOS) beschikbaar die geen last hebben van deze opgedrongen pull-to-refresh. Overigens geldt er altijd een beperking onder iOS en iPadOS: alternatieve browsers moeten van Apple gebruikmaken van Webkit om pagina’s mee te renderen. An sich niks mee, maar het betekent wel dat bijvoorbeeld Chrome of Firefox geen gebruik maken van hun eigen systemen onder de motorkap. Wat voor- en nadelen kan hebben.

Voordeel is in ieder geval dat Webkit volledig geoptimaliseerd is voor de apparaten waarop het draait. Ofwel: snel en tegelijkertijd energiezuinig.

Brave

©PXimport

Brave is een bekende ‘alternatieve’ browser die niet alleen onder iOS en iPadOS geliefd is. Qua gebruikersinterface tref je er alle features die je maar kunt wensen in aan. Vooral de focus op privacy is prettig, je kunt niet gevolgd worden door adverteerders. Zoeken verloopt standaard via het anonieme DuckDuckGo, terwijl tabbladen standaard in de privacy-modus worden geopend. Dat alles doet niets af aan de snelheid van het geheel, dus daar hoef je je alvast geen zorgen om te maken. 

Verder beschikt het over tal van aardige extraatjes als het maken playlists gevuld met diverse media. Ook handig is de menuknop (bereikbaar via …) Create PDF, kun je in een stap – dus zonder tussenkomst van de afdruk-preview – direct een PDF-bestand van de geopende pagina maken. 

Om het gewraakte pull-to-refresh uit te zetten (wat in de meest recente versies van Brave standaard eveneens aan lijkt te staan) tik je op de knop met de drie puntjes, gevolgd door een tik op Settings. Zet vervolgens de schakelaar achter Enable Pull-to-refresh uit. Heb je daar voortaan geen last meer van!

Chrome

©PXimport

Google Chrome voor iPadOS heeft - op moment van schrijven - helemaal geen pull-to-refresh aan boord. Hoef je dus nergens bang voor te zijn wat dat betreft. Enig nadeel van Chrome is dat ’t door Google wordt geleverd, wat een notoire data-verzamelaar is. Gelukkig kun je bij de eerste keer dat je de app installeert dat gedrag uit zetten (in hoeverre dat gerespecteerd wordt is vanzelfsprekend altijd een beetje afwachten). 

Ook kun je de sync-optie beter uitlaten, eveneens uit privacy-overwegingen. Voor de rest is het een prima bruikbare browser. Qua settings is er eigenlijk niks voorhanden, je kunt dus weinig tweaken helaas. Wel mooi is de optie om via de …-knop rechtsboven in beeld en dan Geschiedenis heel precies je browsergeschiedenis te kunnen wissen. Per item, per tijdsbestek of gewoon alles. Dát zouden we graag in elke browser terugzien!

Edge

©PXimport

Edge van Microsoft is een wat ‘gecompliceerde’ browser. Want Edge beschikt onder de motorkap over de engine van Chrome. Alleen is dat dan onder iOS en iPadOS dus weer Webkit. Wat we wel – zeer tevreden – constateren is dat pull-to-refresh net als in de Chrome-browser ontbreekt. Ook geen opties om het aan te zetten. 

Verder valt op dat Edge over een stuk meer instellingsmogelijkheden beschikt als Chrome zelf. En dat in combinatie met de nauwkeurig tweakbare geschiedeniswisser, wat het een an sich interessante browser maakt. Minder geslaagd is dat we op de productpagina in de App Store zien dat er nogal wat gegevens met Microsoft uitgewisseld worden. Een deel daarvan (zoals browsergeschiedenis) is privacygevoelig. Bezint eer ge begint dus. 

Gebruik je Edge als standaardbrowser onder Windows, dan zou je kunnen overwegen om je aan te melden met dezelfde Microsoft-account als die je voor Windows gebruikt. Op zich lever je daarmee nog meer data af aan Microsoft, maar als je toch al Windows- én Edge-gebruiker bent maakt dat niet heel veel meer uit. 

Tot slot: standaard maakt Edge gebruik van Bing als zoekmachine, om Google te gebruiken dien je een andere standaard zoekmachine te selecteren in de instellingen.

Relatief beperkte keuze

Daarmee hebben we de echt interessante vervangers voor Safari wel zo’n beetje gehad. Veel alternatieve browsers die je verder nog aantreft in de App Store zijn van beroerde kwaliteit, en/of al jaren niet meer bijgehouden. Een deel van de alternatieven stamt uit China, waar je dan vaak niks aan hebt omdat de gebruikersinterface in het Chinees of steenkolen-Engels is (om vanzelfsprekend nog maar te zwijgen over de veiligheidsrisico’s die je ermee loopt). 

Een ander deel van de alternatievelingen is heel specifiek gericht op privacy, zoals Onion Browser. Heel mooi voor dat doel, maar door allerlei beperkende en versleutelende activiteiten niet echt geschikt voor bijvoorbeeld CMS-werk. Van de ‘grote vier’ Firefox, Chrome, Brave en Edge valt Firefox af door het ontbreken van de mogelijkheid om pull-to-refresh uit te zetten. Brave lijkt het meest voor de hand liggende en meest privacy-vriendelijke alternatief te zijn!

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.