Eind 2008 kwam The Force Unleashed uit. In deze game speel je de geheime leerling van Darth Vader. Deze verhaallijn is verweven in de officiële verhaallijn en speelt zich af tussen de twee welbekende trilogieën. Nu een jaar later verschijnt er eindelijk een pc-versie in de vorm van The Ultimate Sith Edition.

De geheime leerling

The Force Unleashed is een actie-avontuur waarin je de rol aanneemt van Darth Vader's geheime leerling. Darth Vader heeft grote plannen met hem en je wordt ingezet om de resterende Jedi uit te schakelen. Echter weet niemand van je bestaan af waardoor iedereen je vijand is. Zodoende kun je ongestraft alles en iedereen aanvallen met je Lightsaber en je superkrachtige Force Powers. Met de Force kun je erg veel. Je kunt vijanden grijpen met de 'Force Grip'. Je kunt ze wegsmijten alsof het niets is. Ook tegen elkaar. Ook zijn er genoeg andere materialen om los te laten op de vijand. Denk aan rotsblokken, computers, panelen, noem maar op. Verder heb je ook 'Force Lightning' tot je beschikking waarmee je de vijand onder stroom zet en is het zelfs mogelijk je Lightsaber te gooien. Al deze mogelijkheden zijn te combineren en dit kan af en toe leiden tot spectaculaire resultaten, welke ook nog eens op te waarderen zijn met punten die je verdient door vijanden te verslaan en kubussen met bonuspunten te vinden.

Force Grillen

De console-versies lieten nogal te wensen over op het gebied van besturing. Vooral het onder controle krijgen van de Force is met een gamepad erg lastig. Op de pc gaat dit iets gemakkelijker, mits je de game bestuurt via de muis en het toetsenbord. Daarentegen zijn de speciale gevechtscombo's weer gemakkelijker met een gamepad uit te voeren. Je zult dus een keuze moeten maken. De besturing is, mede dankzij het 3d-camerawerk, chaotisch waardoor je nooit het gevoel dat je de Force echt onder controle hebt. Ook het slechte targeting systeem draagt hier aan bij. Je kunt namelijk niet echt je doelwit uitkiezen. Je moet naar hem toe bewegen en hopen dat er een 'target-blokje' op hem verschijnt zodat je je Force-krachten kunt loslaten op hem. Switchen tussen doelen is niet mogelijk. Hiervoor moet je dus met de camera en het poppetje bewegen. Het is erg jammer dat het camera en targeting-gedeelte niet verbeterd is ten opzichte van de versie op de consoles. Zonde!

Wel echt Star Wars

Grafisch is de game behoorlijk goed, hoewel 'The Apprentice' wel over de grond lijkt te zweven, maar dat is een detail. De sfeer, de muziek en de niet officiële ingesproken stemmen zijn bijzonder goed geslaagd, en je waant je echt in het Star Wars universum. Verder bevat deze versie behalve de originele game ook alle downloadbare content die tot nu toe is uitgebracht. Dit zijn drie levels met alternatieve verhaallijnen, waarin je onder andere als Sith Assassin op Jedi-jacht gaat.PluspuntenMinpuntenConclusie

De sfeer is authentiek, het verhaal is fantastisch, de stemmen lijken geweldig goed en de mogelijkheden met The Force zijn overweldigend. Maar de chaotische gameplay zorgt voor een 'net geen vier bollen' score. Het is jammer dat Activision niet van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt de duidelijk tekortkomingen van de oorspronkelijke game te verbeteren.UitgeverActivisionOntwikkelaarLucas ArtsBesturingssysteem (min. benodigd)Windows XPProcessor snelheid (min. benodigd)Intel Core 2 Duo 2.4 GHz of AMD Athlon X2 5200+Hoeveelheid RAM (min. benodigd)2Grafische kaart (minimaal benodigd)256 MB DirectX 9.0c videokaart met Shader 3.0 ondersteuningBenodigde hardeschijfruimte (GB)26Online gamingneeGamepad ondersteuningjaOns TestsysteemWindows 7, Intel Core 2 Duo 8400, 4 GB ram (1066 MHz), 2x300 GB sata disks in Raid 0; Geforce GTX 285; Creative Soundblaster X-Fi Platinum

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!