Er is een hoop te doen omtrent usb-c. Niet alleen is dit de standaardpoort die we straks overal op aantreffen en waarmee we onze apparaten kunnen opladen, ook is het zo dat de aansluiting nog veel meer in z’n mars heeft. Zo kun je bijvoorbeeld muziek beluisteren via de poort.

Voordat we antwoord kunnen geven op de vraag wat usb-c audio precies is, moeten we eerst nog even terug naar de usb-c-poort. Dit is een gestandaardiseerde aansluiting die je sinds 2014 op allerlei apparaten aantreft, en die vanaf 2024 verplicht is in de Europese Unie.

Smartphones, laptops, camera’s en meer producten moeten allemaal usb-c ondersteunen voor het opladen. Op zich een prima idee, omdat je dan als consument alleen maar aan een usb-c-kabel hoeft te denken wanneer je een apparaat wil opladen of wanneer je bekabeld gegevens uit wil wisselen tussen producten.

In 2016 heeft de organisatie achter het usb-protocol USB Audio Device Class 3.0 gepubliceerd, met als doel dat de poort ook audio door kan sturen. Daarmee zou de usb-c-poort dus ook dienst kunnen doen als vervanger van de koptelefoonaansluiting. Echter, in tegenstelling tot die audiojack, verstuurt usb-c audio de gegevens alleen digitaal; er is dus geen analoog signaal, zoals bij die oude poort. Daar is immers ook een digital-to-analog converter (dac) voor nodig en die zit niet altijd ingebakken in moderne smartphones. Het is dan aan de koptelefoon om het signaal te versterken.

©AI_images

De voordelen van usb-c audio

Tussen usb-c audio en de koptelefoonaansluiting zit dus al een groot verschil. Dat biedt voordelen voor de fabrikant van bijvoorbeeld smartphones, die daardoor intern ruimte overhoudt voor andere onderdelen. En voor jou als consument geldt dat je zelf kunt investeren in een goede dac, en daarmee het geluid kunnen laten klinken zoals je zelf het prettigst vindt. Je zit dan niet vast aan het generieke geluid dat een smartphone soms produceert. Bovendien zorg je met een externe dac potentieel voor minder ruis en gaat de accuduur van je smartphone erop vooruit, omdat die minder energie verbruikt.

©PXimport

De nadelen van usb-c audio

Maar er kleven ook nadelen aan het gebruik van usb-c audio. Niet alleen moet je zelf investeren in een externe dac, ook kan het zijn dat je toestel alsnog meer energie verbruikt wanneer je een analoge koptelefoon met (meegeleverde) dac koopt. Die moet namelijk aangedreven worden door je smartphone. Bovendien is het zo dat je één poort vaker gebruikt. Er gaat elke dag een usb-c-kabel in, aangezien je die voor audio en opladen (en mogelijk meer) gebruikt, waardoor de kans op slijtage toeneemt. Daarnaast kun je een telefoon niet opladen tijdens het luisteren.

Mogelijk vind je online wel ergens een soort dubbele usb-c-kabel die koptelefoons en oplaadkabels tegelijkertijd accepteert, maar dat ziet er niet echt tof uit. En dan heb je nog het probleem met compatibiliteit. Je kunt niet van buitenaf zien of een usb-c-koptelefoon werkt met jouw smartphone. In het ergste geval werkt de audio niet, maar je kunt er ook achter komen dat bijvoorbeeld de inline volumeknoppen niet werken. En als je een dac koopt om geen gedoe te hebben met aansluiten, dan moet je veel geld investeren in de betere opties – goedkopere dacs zijn geen lang leven beschoren.

Beter dan audiojack?

Het is niet voor niets dat de koptelefoonaansluiting al jarenlang populariteit geniet onder muziekliefhebbers. Niet alleen klinkt de audio goed, ook heb je geen geëmmer met aansluiten. Bovendien is de audiokwaliteit vaak even gokken als je helemaal overgaat op usb-c audio.

Daarom is het op dit moment nog zo dat usb-c audio geen goede vervanger is van de aux-aansluiting, ongeacht wat fabrikanten beweren. Is het een zeer gemakkelijke optie? Dat wel, maar ook omdat het ons een beetje opgelegd wordt sinds Apple ‘heel moedig’ de koptelefoonaansluiting weghaalde.

Gelukkig heb je nog een alternatief waar je naar kunt kijken: bluetooth. Dat is waarschijnlijk de grootste concurrent van usb-c audio. Versie 5.0 verscheen in 2016 (inmiddels zijn we aanbeland bij 5.3), en die verviervoudigde het bereik, verdubbelde de snelheid en verhoogde de data-overdacht met een factor van acht voor Low Energy-apparaten. Over het algemeen klinkt audio over bluetooth ook nog steeds niet net zo goed als aux, maar ze worden wel steeds beter en klinken desondanks – voor een wellicht minder getraind oor – fantastisch. Zonder gedoe met kabels en adapters.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.