Een internetverbinding is inmiddels bijna net zo belangrijk als stromend water uit de kraan. Hoewel we met smartphones telkens meer draadloos verbonden zijn, blijven vaste internetverbindingen voor thuis onverminderd belangrijk.

Een vaste internetverbinding kan op drie manieren je huis inkomen: de televisiekabel, het telefonienetwerk (dsl) of glasvezel. Kijk je naar de populariteit van de technieken, dan is volgens marktonderzoeksbureau Telecompaper kabel de meest gekozen vorm van internettoegang: maar liefst 3,38 miljoen van het totaal aantal vaste internetaansluitingen van 7,34 miljoen maakt gebruik van kabel. Dsl is tweede met 2,86 miljoen aansluitingen terwijl glasvezel goed is voor 1,1 miljoen aansluitingen.

Dat is overigens niet het totaal aantal aansluitingen, zo zijn volgens Telecompaper 2,65 miljoen huizen van een glasvezelaansluiting voorzien. Niet iedereen gebruikt immers iedere aansluiting, veel woningen zijn van meerdere aansluitingen voorzien. Marktleider KPN heeft overigens aangegeven de uitrol van fiber to the home (ftth) terug te schroeven en te investeren in het verder verglazen van het dsl-netwerk. Hierbij blijft de uiteindelijke aansluiting in huis de vertrouwde koperdraad.

Kabelinternet

Kabelinternet gebruikt het kabeltelevisienetwerk voor het verzorgen van de internetverbinding. Vanuit het verleden heeft kabelinternet een slechte naam omdat de snelheid zo sterk gedeeld werd met ander gebruikers dat de snelheid vaak merkbaar daalde. Tegenwoordig is het ‘kabelnetwerk’ sterk verglaasd en alleen het laatste stuk naar de huizen gebruikt nog koper. De verbinding op dat laatste stuk koper wordt nog wel per segment gedeeld. In de praktijk is echter niet iedereen tegelijkertijd in een segment volop aan het downloaden, waardoor de beloofde snelheid vaak gewoon gehaald wordt.

Net als dsl is kabelinternet asynchroon: de uploadsnelheid is lager dan de downloadsnelheid. Ziggo biedt voor consumenten momenteel een maximale downloadsnelheid van 300 Mbit/s terwijl de uploadsnelheid dan beperkt is tot 30 Mbit/s. Dat is lang niet de maximale snelheid: zakelijk biedt Ziggo al 500 Mbit/s (40 Mbit/s up). Daarnaast moet DOCSIS 3.1, de opvolger van de huidige standaard EuroDOCSIS 3.0, een snelheid van 1 Gbit/s mogelijk maken terwijl dit in theorie zelfs 10 Gbit/s (met 2 Gbit/s up) wordt.

DSL

Dsl (Digital Subscriber Line) transporteert data digitaal over de telefoonlijn. Je hebt net als bij glasvezel je eigen lijn naar een centrale, maar deze is wel gevoelig voor storing. Hoe langer de afstand is, hoe langzamer de verbinding wordt. Via deze site kun je voor dsl controleren welke maximale snelheid op jouw adres op basis van lijnlengte en technologie vermoedelijk mogelijk is. De meest gebruikte technologie is vdsl2 (Very High Speed Digital Subscriber Line 2).

Bij gebruik van vectoring waarbij voor ruis in de verbinding gecompenseerd wordt, is een snelheid van 100 Mbit/s mogelijk. Daarnaast kunnen twee lijnen gecombineerd worden (bonding) waarmee 200 Mbit/s mogelijk wordt. Daarnaast test KPN opvolger VPlus waarmee momenteel 200 Mbit over één aderpaar en 400 Mbit/s over twee aderparen gehaald wordt. Al deze dsl-technieken zijn asynchroon: de upload is een tiende van de download.

Glasvezel

Glasvezel is de modernste techniek en spreekt het meest tot de verbeelding. Zo is niet alleen de downloadsnelheid razendsnel, dankzij de mogelijkheid tot een symmetrische verbinding geldt datzelfde voor de uploadsnelheid. De glasvezelaansluiting is afgemonteerd met apparatuur die geschikt is voor 100 Mbit/s of 1 Gbit/s. De maximale snelheid die je daadwerkelijk kunt afsluiten is doorgaans 500 Mbit/s, al zijn er regionale aanbieders die al 1 Gbit/s bieden.

Naast de synchrone up- en downloadloadsnelheid is een voordeel van glasvezel dat het een directe verbinding tussen jouw huis en de glasvezelcentrale is die niet beïnvloed wordt door externe storingsbronnen. De snelheid van je abonnement wordt tussen jouw huis en de centrale ook daadwerkelijk gehaald. De centrale zelf deel je uiteraard wel met andere abonnees en die heeft een gelimiteerde beschikbare bandbreedte.

De markt van internettoegang is grotendeels verdeeld tussen twee aanbieders: Ziggo en KPN. Ziggo beheert een groot gedeelte van het kabelnet, terwijl KPN het telefonienetwerk en een groot gedeelte van het glasvezelnetwerk in handen heeft. Het huidige Ziggo is een fusie van UPC en Ziggo nadat Liberty Global, het Amerikaanse moederbedrijf van UPC, Ziggo in 2014 overnam. Volgens onderzoeksbureau Telecompaper heeft Ziggo met 3,19 miljoen aansluitingen een marktaandeel van 43,4 procent terwijl de internetproviders van KPN samen een marktaandeel van 40,4 procent hebben.

Achterlopers

De Europese Unie heeft als doelstelling dat iedereen in 2020 een breedbandverbinding met een snelheid van 30 Mbit/s kan hebben. Die doelstelling is met een dekking van zo’n 97 procent in Nederland overigens al bijna gehaald. Die laatste drie procent waarvoor minimaal 30 Mbit/s nu nog niet mogelijk is, zijn inwoners van de zogenoemde buitengebieden: woningen en bedrijven buiten de bebouwde kom. Een internetverbinding via dsl is doorgaans nog wel voorhanden, maar beperkt tot een paar megabit.

Natuurlijk is het probleem eenvoudig op te lossen door glasvezel aan te leggen, maar de investeringen wegen niet op tegen de kosten. KPN kwam onlangs wel met goed nieuws, want hun mobiele abonnement Internet Buitengebied heeft sinds augustus geen datalimiet meer. Voor 39 euro krijg je een onbeperkte 4G-verbinding met een gemiddelde snelheid van 20 Mbit/s. Overigens mag het 4G-modem alleen gebruikt worden op het adres waar het abonnement is afgesloten en is Internet Buitengebied niet overal beschikbaar.

Het is ook mogelijk om Internet Buitengebied gratis af te nemen als je in het buitengebied een vaste internetaansluiting van KPN hebt. KPN is verder van plan om de vaste en 4G-verbinding te combineren voor een stabielere en snellere internetaansluiting. Wellicht dat de situatie over een paar jaar met bijvoorbeeld 5G verder verbetert. Sommige inwoners van de buitengebieden kunnen niet wachten tot een punt ver in de toekomst en nemen het heft in eigen handen middels een eigen glasvezelinitiatief.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.