Wat moet je doen als je er achterkomt dat je bestanden of mappen hebt weggegooid die je eigenlijk had willen bewaren? Hier leggen we uit hoe je deze bestanden terughaalt op je Mac (en ook stiekem op een Windows pc...).

Controleer de Prullenbak

Het eerste wat je moet doen is controleren of de verwijderde bestanden nog in de prullenbak staan. Zo ja, dan heb je geluk gehad en kun je ze terugzetten. Bestanden die op USB-drives en andere externe apparaten staan worden vrijwel nooit in de prullenbak gezet wanneer je ze verwijdert. Hetzelfde geldt voor bestanden die te groot zijn om in de prullenbak te passen. Lees ook: Haal verloren foto's en documenten eenvoudig terug.

©PXimport

Op je Mac moet je naar de Prullenmand gaan, met de rechtermuisknop op het bestand of de map in kwestie klikken en Zet terug selecteren.

Op je Windows-pc moet je naar de Prullenbak gaan, op het bestand of de map in kwestie klikken en Dit item terugzetten selecteren op de werkbalk. Je kunt ook alles wat in de Prullenbak staat terugzetten door op Alle items terugzetten te klikken wanneer er geen bestanden of mappen geselecteerd zijn. De items worden dan op hun oorspronkelijke locatie teruggezet.

Bestandsherstel

Staan de items die je terug wilt halen niet in de prullenbak maar komen ze wel van je computer af in plaats van een extern apparaat, dan kun je het beste meteen ophouden met het gebruiken van je computer. Een aantal dingen kun je nog gewoon doen, maar sla vooral niets op, installeer geen nieuwe programma's en probeer niets naar je computer te streamen of te downloaden.

Bestanden en mappen die zijn weggegooid zijn namelijk niet helemaal verdwenen. De items zelf bestaan nog, maar zijn verborgen. Het besturingssysteem haalt alleen de links weg die ernaar verwijzen en voegt de opslagruimte die de items ingenomen zouden hebben toe aan de vrije ruimte op je systeem. Zolang er niets anders op je computer wordt opgeslagen, wordt deze fysieke vrije ruimte niet gebruikt en blijft de oorspronkelijke data gewoon staan, zodat je het terug kunt halen.

Recuva

Je kunt proberen om bestandsherstelsoftware te gebruiken, zoals Recuva voor Windows of Disk Drill voor Mac OS X. Als de software die je gebruikt het verwijderde bestand niet terug kan vinden, kan het een goed idee zijn om een ander herstelprogramma uit te proberen. Omdat dergelijke software op verschillende manieren te werk gaat, kan het zijn dat het ene programma je bestanden wel terugvindt terwijl het andere ze niet kan vinden.

Het is een goed idee om de portable versie van herstelsoftware te downloaden en op een externe drive op te slaan, omdat je op die manier geen vrije ruimte op je computer overschrijft waarin zich mogelijk de data bevindt die je wilt herstellen.

Elk programma is een beetje anders, maar meestal moet je selecteren welke harde schijf je wilt scannen. Afhankelijk van het formaat van de harde schijf kan het zoeken naar verwijderde bestanden enkele seconden tot een aantal minuten duren. Vervolgens krijg je een lijst met herstelbare bestanden te zien, samen met een optie om ze te herstellen.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!