Het werd in 2016 vol trots gevierd, Privacy Shield. Een akkoord tussen Europa en de VS over de opslag van persoonsgegevens. Zo kan data nog steeds op een Amerikaanse server worden geplaatst, zonder dat onze privacy hieronder te lijden heeft. Inmiddels is het Privacy Shield echter opgeheven. Wat nu?

Privacy Shield bestond onder andere om de rechten van Europese gebruikers van Facebook, Gmail en andere platforms die in de cloud werken te waarborgen. Gegevens die worden opgeslagen in Amerika, zijn normaliter onderhevig aan de Amerikaanse regels, die voorschrijven dat Amerika altijd toegang moet hebben tot die gegevens.

Het Privacy Shield zorgde ervoor dat er een opvolger was van Safe Harbor, waarbij de gegevens wel werden beschermd, waardoor Amerika er niet zo makkelijk meer bij kon en al zeker niet massaal mocht surveilleren.

Op zich een grote winst voor Europa, maar toch heeft juist de Europese Commissie ervoor gekozen om het Privacy Shield op te heffen. De reden? Het Europese Hof meent dat de privacy van de Europese burgers onvoldoende werd gewaarborgd. Dat is in lijn met de kritiek die er vanaf het begin van Privacy Shield was, namelijk de vergaande bevoegdheden van de CIA en andere veiligheidsdiensten van de Verenigde Staten waren er nog steeds.

Ze mogen bovendien niet alleen noodgevallen of alleen specifieke gegevens bewaren. Te allen tijde kunnen ze welke informatie er ook op een server staat raadplegen. Natuurlijk was het al een verbetering op de Safe Harbor, maar uiteindelijk was het niet genoeg.

Ongeldig verklaard

Daardoor is op 16 juli in de Schrems II-zaak besloten dat het Privacy Shield ongeldig is. Je mag op dit moment dus geen persoonsgegevens doorspelen aan de VS met als waarborg Privacy Shield. Een waarborg is wel nodig wil je volgens de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG) persoonsgegevens naar derde landen (landen buiten de Europese Economische Ruimte) sturen.

Privacy Shield was dat waarborg waar het gaat om het certificeren van bedrijven binnen de Verenigde Staten, om te bewijzen dat er genoeg was gedaan om te zorgen dat de persoonsgegevens van Europeanen werden beschermd.Nu dat waarborg is weggevallen, mogen organisaties binnen de EU geen persoonsgegevens meer doorspelen aan organisaties die zich binnen de Verenigde Staten bevinden.

De VS heeft geen AVG of iets soortgelijks, waardoor de privacy van gegevens aanzienlijk minder goed is gewaarborgd. In de Amerikaanse wet staat zelfs dat de Amerikaanse inlichtingendienst en overige veiligheidsdiensten recht hebben om gegevens van Amerikaanse bedrijven te zien én te gebruiken. Kortom, alle data van burgers uit de EU kan hierdoor worden gebruikt, zolang dit op een server staat die zich binnen Amerika bevindt.

©PXimport

Dat het waarborg niet meer bestaat heeft verregaande gevolgen voor Europese bedrijven. Zij moeten exact weten waar zij hun data heen sturen. Is dat binnen de VS, dan is dat in principe nog geen probleem. Het wordt namelijk pas een issue wanneer je zonder toestemming de gegevens van mensen naar een derde land stuurt. Je kunt hier zien met welke bedrijven je in de problemen komt, mocht je hiermee gegevens delen van je klanten.

Je mag altijd gegevens op jouw verzoek aan de VS doorgeven, zolang dit echt alleen je eigen gegevens betreffen. Denk dus aan je privé-account van Instagram of het opslaan van foto’s in iCloud. Gaat het echter om gegevens van anderen, dan moet je mensen hier nadrukkelijk over informeren en hun nadrukkelijke toestemming hebben. Je kunt er ook voor kiezen om uit te wijken naar een Europees bedrijf.

In ieder geval moet je actie ondernemen. Of je vraagt nadrukkelijk om toestemming en laat zien wat de risico’s zijn in Amerika, of je gaat naar een Europese dienstverlener en stopt de samenwerking met het Amerikaanse bedrijf. Zorg dat je goed kunt aantonen dat je actie hebt ondernomen, want als je je niet aan de AVG houdt, dan kun je miljoenenboetes verwachten.

Ombudsman

Er is nog een reden waarom het Europese Hof het Privacy Shield ongeldig heeft gemaakt. Het ombudsmanprincipe dat ervoor bestond bood ook onvoldoende bescherming. Via een onbudsman konden burgers uit de EU hun klachten aankaarten met betrekking tot de verwerking van hun persoonsgegevens. Het zou uiteraard een onafhankelijke ombudsman moeten zijn, maar volgens het Hof kan die onafhankelijkheid niet worden verzekerd.

Sowieso is het van belang om goed in de gaten te houden wat de Europese politiek gaat doen met het wegvallen van het Privacy Shield. Dat er een alternatief moet komen waarin de privacy van Europese burgers buiten Europa nog beter wordt gewaarborgd is duidelijk. De European Data Protection Board (EDPB) gaat nu kijken wat de mogelijke vervolgstappen kunnen zijn. De verwachting is dat het vormen van de opvolger van het Privacy Shield nog maanden in beslag neemt.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.