Het was september 2010 toen belangrijke ontwikkelaars van OpenOffice.org opstapten en The Document Foundation oprichtten. Daarmee begonnen zij de ontwikkeling van LibreOffice. Nu, iets meer dan twee jaar later, zijn we al aanbeland bij versie 4 van de officesuite.

Versie 4 verkeert nog wel in bèta, maar er valt desondanks al genoeg over te vertellen. We zullen beginnen bij, waarschijnlijk, het meest gebruikte onderdeel van de suite, namelijk Writer, de tekstverwerker. De eerste functie die daarin verbeterd is, is het toevoegen van notities. In eerdere versies konden notities alleen aan woorden worden vastgemaakt. Nu is het mogelijk om ze aan hele stukken tekst vast te maken, waarbij die stukken tekst gemarkeerd worden zodat eenvoudig te zien is welke notitie waarbij hoort.

De importeer- en exporteermogelijkheden van Writer zijn eveneens verbeterd. Nieuw is de mogelijkheid om Ink-annotaties te importeren uit Word- en rtf-documenten die gemaakt zijn op een tabletcomputer. Daarnaast kunnen nu native wiskundeformules uit het Rich Text Format van Microsoft worden geïmporteerd en is opnieuw het importeren van .docx-documenten verbeterd – floating tables worden nu ondersteund, net als OLE-objecten binnen rechthoeken en de marges van inline-afbeeldingen worden nu goed overgenomen.

Ten slotte zijn in Writer nog wat kleine wijzigingen aangebracht, zoals de optie om een eigen scheidingskarakter in te stellen bij het tellen van woorden en de mogelijkheid om een verschillende header en footer te hebben op de eerste pagina zonder dat een aparte stijl hoeft te worden gemaakt.

Calc en Impress

In Calc, het spreadsheetprogramma van LibreOffice, zien we dat het importeren van .ods en .xlsx (het bestandsformaat van Excel) versneld is. Waar het in versie 3.6 40 seconden duurt om een bestand met 5 kolommen en 20.000 rijen te laden, doet bèta 2 van LibreOffice 4 daar minder dan 10 seconden over. Daarnaast ondersteunt Calc nu .ods-bestanden tot 4 Gb, waar dat eerst 2 Gb was.

Verder zijn het vooral kleine dingetjes die in Calc zijn verbeterd. Zo wordt in het Text Import Dialog nu het scheidingskarakter van de vorige keer onthouden, worden grafieken beter gevisualiseerd – wij konden geen verschil ontdekken – kan nu een lege string aangemerkt worden als False en geeft de autofilterpop-up nu suggesties.

Impress heeft helaas erg weinig veranderingen ondergaan. Het PowerPoint-alternatief onthoudt in deze nieuwe versie de status van de zijbalk, media worden nu een stuk sneller weergegeven en op Linux kunnen nu voorbeeldweergaves worden weergegeven van embedded video’s. 

Bij Impress had toch nog wel het een en ander kunnen gebeuren. Zo missen we goede gereedschappen om foto’s en video’s te bewerken en de standaardlayouts zijn nogal saai. Verwacht dus niet dat het eenvoudig wordt om een aantrekkelijke presentatie te maken met Impress.

Geen grote klapper

Als we dan nog even kijken naar wat algemene wijzigingen in de suite, zien we dat er ondersteuning is toegevoegd voor CMIS. Hierdoor kunnen documenten nu worden opgeslagen op bijvoorbeeld SharePoint en vergelijkbare software, zoals Nuxeo. 
De grote klapper ontbreekt echter in versie 4.0 van LibreOffice en dat is jammer. Wij, en vast de rest van de LibreOffice-gebruikers, hadden graag wat frisse graphics gezien. Dan hebben we het nog niet eens over een nieuwe interface die op ons verlanglijstje staat. En ook de standaarddocumentstijl van Writer en Impress mogen een opfrisbeurt krijgen, zodat aantrekkelijkere documenten gemaakt kunnen worden.

LibreOffice 4.0 bevat tot nog toe minder wijzigingen dan het compleet nieuwe versienummer zou doen vermoeden. Het is een evolutionaire update die de suite met veel kleine veranderingen en toevoegingen beter maakt. De grote, wereldschokkende wijzigingen waar velen op hopen, komen er voorlopig niet aan. Desalniettemin is LibreOffice veruit het beste alternatief voor Microsoft Office, al was het maar omdat de suite hard werkt aan compatibiliteit met Microsofts pakket.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.