WhatsApp is onderdeel van Facebook, en als je sommige doemdenkers moet geloven maakt dat de chat-app een rechtstreekse spreekbuis naar de NSA en het sociale netwerk. Wie echter zegt dat WhatsApp niet veilig genoeg is, overdrijft en maakt het gebruikers nodeloos moeilijk. Hoe veilig is WhatsApp nu werkelijk?

Er is veel lof voor veilige chat-apps zoals Signal, zeker sinds we weten dat de NSA ons op grote schaal afluistert. Door de overname van WhatsApp door Facebook vroeg iedereen zich in 2014 (terecht) af of al die intieme berichtjes nog wel echt tussen jou en de ontvanger bleven. Signal was een van de eerste chat-apps die garanderen je veilig blijft.

Ook toen Telegram een paar jaar geleden in opkomst was werd de chat-app door fans de hemel in geprezen voor zijn focus op privacy en veiligheid van de gebruiker – voordat de zelfgebouwde cryptografie zo lek als een mandje bleek te zijn. Die wanhopige drang naar superveilige en hyperanonieme chat-apps is echter behoorlijk overdreven.

Toen WhatsApp in 2014 voor een recordbedrag door Facebook werd overgenomen was de ophef groot. Het bedrijf dat grof verdiende met het aanleggen van profielen van zijn miljard gebruikers kreeg ineens de app in handen waar 900 miljoen mensen iedere dag de meest persoonlijke berichten naar elkaar stuurden. Was dat wel verenigbaar met elkaar? De beloofde massale exodus van gebruikers bleef uit, al wist het ‘veilige’ Telegram rond die tijd flink wat nieuwe gebruikers te werven.

WhatsApp-encryptie

Uiteindelijk bleek die angst ongegrond. Sinds een jaar na de overname voegt WhatsApp eind-tot-eind-encryptie toe aan alle berichten die je verstuurt. Aanvankelijk ging het alleen om berichten die onderling op Android werden verstuurd, later werden daar iOS en groepsgesprekken aan toegevoegd en inmiddels is er geen enkel berichtje dat niet wordt versleuteld. Het gaat bovendien niet om de minste encryptie: WhatsApp maakt daarvoor zelfs gebruik van dezelfde versleuteling als Signal, een axolotl-protocol met AES-256-algoritme dat nagenoeg onkraakbaar is.

Die encryptie is meer dan goed genoeg voor 99 procent van alle gebruikers. Waarom zijn er dan nog steeds zoveel gebruikers die roepen dat WhatsApp niet goed genoeg is? Is het omdat moederbedrijf Facebook nog steeds metadata kan aflezen, en je contactlijst te zien krijgt? Dat als even groot risico te bestempelen als het lezen van de daadwerkelijke inhoud van berichten is niet alleen naïef, maar ook gebruiksonvriendelijk.

WhatsApp heeft bijna een miljard gebruikers, Signal significant minder. De app verbindt miljoenen mensen met elkaar, zelfs mensen die normaal nooit aan de smartphone wilden maar nu juist meer contact hebben met hun familie of vrienden. Is het dan realistisch om tegen gebruikers te zeggen dat ze moeten stoppen met WhatsApp?

Encryptie werkt. Dat bleek in maart wel weer toen WikiLeaks een grote hoeveelheid informatie over de CIA naar buiten bracht. Wat bleek? De Amerikaanse inlichtingendienst worstelde met de versleuteling van chat-apps. Niet alleen Signal was onkraakbaar, maar ook WhatsApp.

Om de apps af te luisteren moest de spionagedienst inbreken op het besturingssysteem van een verdachte, een peperduur en intensief karwei. Dat is hoe encryptie moet zijn, en wat het gelukkig nu is: onkraakbaar, tenzij je heel specifiek achter één toestel aan gaat.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.