September 2017: zes miljoen Instagram-accounts gehackt. Wanneer je een veelvuldig gebruikt sociaal platform hebt, kun je erop rekenen dat hackers hun beste beentje voorzetten. Zeker als je eigenaar Facebook is, want dat ligt sowieso al enige tijd onder vuur om haar datalekken. Hoge bomen vangen veel wind, maar wat doen ze er eigenlijk aan om te zorgen dat ze niet omwaaien?

Doxagram

De Doxagram-hack in september 2017 werd veroorzaakt door slimmeriken die een bug in de application programming interface (API) misbruikten. Het is onbekend wat Instagram precies aan veiligheidsmaatregelen heeft genomen, zeker na dit gênante lek waarbij de contactgegevens van grote beroemdheden op straat eindigden voor een luttel bedrag van 10 dollar. Wel is er duidelijk een focus van het bedrijf om de boel zo veilig mogelijk te houden en situaties zoals in 2017 te voorkomen.

Instagram is een van de grootste social media-platformen en moet haar beveiliging daardoor veel beter op orde hebben dan een kleinere website dat nodig acht. Instagram is ook niet heel open over welke beveiligingsmethodes het zelf gebruikt, om uiteraard toekomstige hacks te voorkomen. Het gaat er dan ook meestal om wat gebruikers kunnen doen om hun eigen account zo veilig mogelijk te houden.

Aan de andere kant heeft Instagram al eerder dingen verkondigd die niet helemaal zuivere koffie waren. Zo zei het over de hack van 2017 dat het slechts een klein percentage accounts was die te kampen had met de hackers. Op zich klopt het als een bus, maar is dat een eerlijke manier van communiceren als je een platform hebt van meer dan 700 miljoen actieve gebruikers per maand?

API’s

Terug naar de hackers. Het is een slimme zet van ze om juist voor de API’s te gaan. API’s zorgen er namelijk voor dat software met elkaar wordt gelinkt, zodat je als programmeur kunt bouwen op een platform terwijl je niet helemaal hoeft te weten hoe het werkt. API’s bouwen bruggen tussen verschillende platformen. Instagram heeft dan ook een speciale pagina gewijd aan deze API, en wat je daar als ontwikkelaar zoal mee mag doen.

Het O Auth 2.0 protocol kleeft aan het gebruik van dit programmeerplatform. Dat is in feite een soort boek met regels, variërend van “servers dienen wachtwoord-verificatie te ondersteunen, ondanks dat wachtwoorden een beveiligingszwakte zijn” tot hoe je een zogeheten toegangstoken kunt krijgen compleet met schematische tekeningen van hoe de authorisatiecodeflow gaat. Die toegangstoken is waar het allemaal om draait, want dit is een soort goedkeuring van Instagram waarin bijvoorbeeld te lezen is van wie de gebruikersnaam is en wat de profielfoto is.

©PXimport

Instagram verlangt dat er gebruik wordt gemaakt van SSL (Secure Sockets Layer) om ervoor te zorgen dat de communicatie tussen systemen geëncrypt is. De gebruiker kan uit de SSL-informatie halen wie de eigenaar van de website is en wie het certificaat heeft afgegeven, waardoor bij problemen snel duidelijk is tussen welke partijen er gegevens worden uitgewisseld.

Het fotoplatform heeft ook voor gebruikers die een veiliger gevoel willen hebben maatregelen genomen. Zo kun je twee-stapverficatie aanzetten, waardoor je bij elk nieuw toestel waarop je inlogt weer opnieuw een speciale toegangscode moet gebruiken die telkens verandert. Naast het gebruik van een sterk wachtwoord wordt bovendien aangeraden om de app zo vaak mogelijk te updaten: immers is het vaak verouderde informatie die niet genoeg meer in de gaten wordt gehouden, die door hackers als een soort achterdeur wordt gebruikt om binnen te komen.

Zet je account op privé

Een andere tip die wordt gegeven is er eentje die eigenlijk bijna overal geldt: laat zo min mogelijk persoonlijke informatie achter, open geen e-mails over wachtwoorden als je deze zelf niet hebt aangevraagd en let erop dat als je een account op privé zet, dat niet wil zeggen dat niemand buiten je kring je informatie ooit te zien krijgt. Alles is te hacken.

Logischerwijs wordt ook aangeraden geen gebruik te maken van apps van derden, omdat hier die API’s weer van toepassing zijn waardoor het dus ongeveer een jaar geleden bijna faliekant misging. Helemaal alles dichttimmeren zal ook Instagram niet lukken, vandaar dat het het nodige vraagt van haar gebruikers om het platform in ieder geval zo veilig mogelijk te houden aan die kant. Zeker sinds het drama in 2017 is de focus meer op die beveiliging komen te liggen, door onder andere tweestapsverificatie toe te voegen.

Wat Instagram precies aan de binnenkant doet om hackers geen kans te geven, dat is om terechte redenen geheimzinnig. We kunnen dus niet stellen dat Instagram 100 procent veilig is. Wel lijkt het de focus te hebben gelegd op de beveiliging van de persoonsgegevens van de klanten, door een deel van de verantwoordelijkheid bij de gebruiker zelf neer te leggen.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.