Op netwerkgebied komen er iedere maand handige tools bij en met de juiste tips ontdek je mogelijkheden die je eerder nog niet voor mogelijk hield. In deze maandelijkse rubriek praten we je daarover bij. Netwerkbeheerders, opgelet!

Schakel wpad uit

Zoals de meeste besturingssystemen (waaronder iOS, macOS, Chrome OS en Linux) ondersteunt ook Windows iets dat heet web proxy auto-discovery (kortweg wpad). Dat kan handig zijn in bepaalde omgevingen, zoals scholen of bedrijven, waar de gebruikers geacht worden via een proxyserver het internet op te gaan.

Op die manier kan bijvoorbeeld het webverkeer worden gefilterd en gecachet. Wanneer wpad is ingeschakeld, hoef je de configuratie voor de verbinding met de proxyserver niet zelf uit te voeren, maar gebeurt dat eigenlijk automatisch.

Handig, maar het probleem in Windows is dat wpad standaard is ingeschakeld. Dat maakt het in principe mogelijk voor hackers om je langs een eigen proxyserver om te leiden wanneer je je met een (malafide) openbaar wifi-netwerk verbindt, zodat je privacy niet langer gewaarborgd is.

Tenzij je deze functie absoluut nodig hebt, doe je er beter aan die uit te schakelen. Ga in Windows naar Instellingen en kies Netwerk en internet / Proxy, waar je de knop uitzet bij Instellingen automatisch detecteren.

Facebook blokkeren

Facebook heeft absoluut geen goede naam als het op privacy aankomt. Het bedrijf kan je traceren op andere sites die het bezit (zoals Instagram en WhatsApp) of zelfs op willekeurige sites die een of andere Facebook-module hebben geïnstalleerd.

Er zijn echter verschillende manieren waarop je Facebook (of andere sociale media) op computers kunt blokkeren: dat kan bijvoorbeeld via een proxyserver, firewall of alternatieve dns (zoals het gratis OpenDNS Home). Maar het kan ook via het hosts-bestand. Dit bestand zorgt voor het omzetten van url’s in ip-adressen nog voor er een (externe) dns-service aan te pas komt.

Je vindt dit bestand in de Windows-map %systemroot%\system32\drivers\etc. Standaard is 127.0.0.1 localhost zowat de enige ingang die je in dit platte-tekstbestand aantreft. Wanneer je een ingang toevoegt als 0.0.0.0 www.facebook.com, dan leidt de url www.facebook.com voortaan nergens toe.

Echter, om alle mogelijke ‘kanalen’ voor Facebook af te sluiten, moet je bijna 1500 regels toevoegen: die kun je gelukkig in je hosts-bestand plakken door ze te kopiëren vanuit de lijst die je vind via deze link. Start wel je teksteditor (zoals Kladblok of een betere tool als Notepad++) als administrator op als je het hosts-bestand wilt bewerken.

©PXimport

Https op nas inschakelen

Https is een logische veiligheidsvoorziening om je nas (op afstand) te benaderen, maar dat leidt doorgaans tot certificaatfoutmeldingen, omdat de gebruikte certificaten niet ondertekend zijn. Met de dienst Let’s Encrypt vermijd je zulke foutmeldingen. De dienst is gratis en zowel QNAP als Synology hebben inmiddels een Let’s Encrypt-client geïntegreerd. We nemen een Synology als voorbeeld.

Meld je aan met je beheerdersaccount en open het Configuratiescherm. Klik rechtsboven op Geavanceerde modus, kies Beveiliging, ga naar het tabblad Certificaat en klik op Toevoegen. Selecteer de optie Een nieuw certificaat toevoegen, druk op Volgende, vul een duidelijke beschrijving in en vink Krijg een certificaat van Let’s Encrypt aan. Eventueel vink je hier ook de optie Instellen als standaardcertificaat aan.

Druk op Volgende en vul je domeinnaam in. Let wel, zorg dat je nas op poort 80 via die domeinnaam bereikbaar is, zodat Let’s Encrypt de nodige controles kan uitvoeren. Desnoods forward je tijdelijk poort 80 op je router naar poort 80 op je nas. Bevestig met Toepassen. Als alles goed is, wordt je certificaat nu aangemaakt. Je kunt het verder configureren via Beveiliging, op het tabblad Certificaat via de knop Configureren.

©PXimport

Cloud- & serveropslag met Cyberduck

Maak je gebruik van verschillende cloudopslagdiensten en wissel je geregeld data uit tussen deze diensten, dan komt een tool als Cyberduck handig van pas. Dit programma kan met diverse diensten en protocollen overweg, waaronder (s)ftp, webDAV, Amazon S3, Google Cloud Storage, Google Drive, Microsoft Azure, Dropbox en Backblaze B2, en sinds versie 6 is daar ook Dracoon en OneDrive bijgekomen. Gebruik je de gratis encryptietool Cryptomator, dan kun je met Cyberduck ook de digitale kluizen van deze tool benaderen.

Er is ook een commandline-interface beschikbaar, met de naam Duck. Die biedt ongeveer dezelfde mogelijkheden en laat zich bedienen zowel vanuit de Windows Opdrachtprompt als een shell in Linux of MacOS. Eén voorbeeld: met onderstaand commando kopieer je een bestand van Dropbox naar een ftp-server, weliswaar na het invoeren van een autorisatiecode:

Wie verder graag zijn server- of cloudopslagruimte vanuit Finder (macOS) of Verkenner (Windows) benadert kan hiervoor Mountain Duck installeren; na een proefperiode moet je hier wel voor betalen (39 dollar, ca. 33 euro).

©PXimport

Mac-spoofing

Heel wat routers voorzien in een of meer functies voor ouderlijk toezicht, waarbij je vaak niet meer hoeft te doen dan een toestel te selecteren en de tijden aan te geven waarop dat toestel het internet niet op mag. In nagenoeg alle gevallen werkt deze beveiliging op basis van het unieke mac-adres (media access control) van het apparaat en volstaat mac-spoofing (het maskeren van het mac-adres) om de beveiliging te omzeilen. Overigens volstaat deze truc vaak ook wanneer je computer tegen andersoortige routerblokkades aanloopt.

Op een Windows-pc kan dat meestal vanuit het Apparaatbeheer (devmgmt.msc). Open daar het eigenschappenvenster van je netwerkadapter: ga naar het tabblad Geavanceerd en pas het Network Address aan.

In macOS doe je het vanuit een terminalsessie met het commando:

Om het mac-adres op een mobiel apparaat (permanent) te wijzigen moet je het in de meeste gevallen rooten (Android) of jailbreaken (iOS), waarna je een app kunt inzetten.

Snellere dns

Zoals je weet zorgt dns voor het omzetten van internet domein- en hostnamen in ip-adressen. De kans is groot dat je computer of router de dns-servers van je eigen internetprovider gebruikt. Maar met alternatieve dns-servers krijg je extra functionaliteit zoals websitefilters of meer snelheid.

Een van de betere tools om de snelste dns-servers op te sporen is DNS Benchmark van Gibson Research Corporation. Start de tool, open het tabblad Nameservers en klik op Run Benchmark. Er worden nu enkele tientallen bekende servers gecontroleerd. De kans bestaat dat je Local Network Nameserver als snelste uit de bus komt, maar dat is wellicht je router aangezien die op je lokale netwerk beschikbaar is en gecachete resultaten nagenoeg onmiddellijk retourneert.

De router maakt op zijn beurt gebruik van de dns-servers van je provider. Wil je die testen, dan moet je die zelf aan DNS Benchmark toevoegen, via de knop Add/Remove. Je achterhaalt die externe dns-servers via de webinterface van je router of eventueel door je pc rechtstreeks aan je modem te hangen en vervolgens op de Opdrachtprompt het commando

uit te voeren.

©PXimport

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.