Vorig jaar schreef ik een ‘recensie’ over State of Decay voor de Xbox 360 en pc. Ik dacht, ik doe eens wat origineels en schrijf de recensie in briefvorm, gestuurd door een van de vele personages die je speelt in het spel. Niet tot ieders blijheid. ‘Doe gewoon normaal’, was de strekking van de kritiek op de kritiek. En terecht, want wat in die brief een beetje onderbelicht bleef, was dat State of Decay een hele vermakelijk zombiegame is.

In State of Decay sprokkel je resources, wapens en ammunitie bijeen om je kamp en andere vestingen in de gigantische open wereld te versterken. Zo versterk je tegelijkertijd je eigen vaardigheden. Als diepgaande mengelmoes van genres en invalshoeken (open wereld-game, actie-rpg, ’n tikkeltje resourcemanagement) is State of Day het best te omschrijven als overlevingsgaming pur sang.

©PXimport

Overlevingsgaming

Nou ja, overlevingsgaming aan de hand van een vangnet: echt dood ga je nooit, want als de zombies je personage door midden weten te scheuren, word je een van de andere overlevenden die in de wereld ronddwaalt. Met hem of haar kun je dan zelfs de letterlijke rugzak met spulletjes van je wijlen voorganger oppikken op de plaats waar hij of zij het leven liet.

State of Decay voelt aanvankelijk als een gevecht dat je niet kunt winnen, maar de progressie die je boekt met je personage(s) is naast verslavend bovenal vermakelijk. Je vecht tegen zombies terwijl je de kastjes van huisjes doorzoekt in de vele kleine stadjes, zoekt andere overlevenden, doet klusjes voor hen, leert omgaan met de militanten die je niet altijd gunstig gezind zijn, et cetera.

Je snapt misschien dat dit vooral een zombiegame is, maar zombies zijn uiteindelijk niet meer dan een van de vele (typische) charmes van State of Decay. De drang om je vaardigheden te upgraden, je relaties met anderen op peil te houden, een nog sterkere verdediging voor je kamp te bouwen en meer resources voor beter wapengerei te vergaren is uiteindelijk de grootste drijfveer om te investeren in deze zombiesurvivalgame.
 

©PXimport

Kritiek

Het is in die zin jammer dat deze versie van State of Decay weinig extra’s doet om ons te overtuigen. Deze Year One Survival Edition is allesbehalve spannend. Wie bijvoorbeeld hoopte dat de game ein-de-lijk zijn coöperatieve modus zou krijgen, komt bedrogen uit.

Naast de logische toevoeging van de DLC pakketten Breakdown (een soort van steeds moeilijker wordende survival-modus) en Lifeline (waarin je het verhaal benadert als militant), draait deze remaster op 1080p (en dertig frames-per-seconde, niet zestig), kun je je save uit het voorgaande deel importeren en krijgen kopers de beschikking over een eenmalig luchtorderpakketje met drie zeer bruikbare wapens.

Dat zijn fijne toevoegingen als je net als wij met veel plezier opnieuw de wereld van State of Decay induikt, maar ze sneeuwen een beetje onder door de slordigheden die niet verholpen zijn. De upgrade naar 1080p is verwaarloosbaar aangezien State of Decay al op de Xbox 360 een redelijk lelijke game was. Nu rekenen we het diepgaande State of Decay zeker niet af op de graphics, maar het gebrek aan anti-aliasing en de lelijke textures zijn echt even schrikken voor wie next-gen-gaming al een tijdje gewend is.

Ergerlijker zijn de bugs. In State of Decay op de Xbox 360 zakten we meermaals door de grond (letterlijk) en waren clipping-foutjes onvermijdelijk. In de Year One Survival Edition ervoeren we al na een uur spelen exact hetzelfde. Het spel kampt nog altijd met veel van de technische en slordige eigenaardigheden uit het origineel. Deze remaster is dankzij een hoop updates technisch gezien een iets betere game dan toen z’n voorganger lanceerde, maar is verre van een gestroomlijnd product.

©PXimport

Survival Edition

En dus is deze Year One Survival Edition voor de prijs een goede deal, maar tegelijkertijd teleurstellend voor wie hoopte dat Undead Labs nog even flink zou uitpakken, zeker na het annuleren van die eerder aangekondigde coöpmodus (tot grote teleurstelling van de community). Nee, deze versie van State of Decay is verre van de Ultimate Edition. Het is simpelweg de Survival Edition, met als kanttekening dat State of Decay als zombiesurvivalgame alle lof verdient.

State of Decay: Year One Survival Edition is gespeeld op de Xbox One.

Het merk Nothing is inmiddels berucht én geliefd om zijn semi-transparante telefoons, dappere designkeuzes en de knipoog naar oldskool tech. Vandaag voegt het bedrijf daar een betaalbare variant aan toe: de Phone (3a) Lite. Die naam roept meteen vragen op, want hoe 'Lite' is hij eigenlijk?

Vandaag heeft Nothing de Phone (3a) Lite officieel onthuld. Vanaf 4 november ligt het toestel ook daadwerkelijk in de winkel voor een bedrag van 249 euro. Er zijn twee uitvoeringen beschikbaar met 8 GB RAM en 128 of 256 GB opslag, en die zijn leverbaar in de kleuren zwart en wit. Beide varianten bieden ruimte voor een microSD-kaart tot 2 TB, wat in deze prijsklasse vrij uitzonderlijk is.

Met die vriendelijke prijs positioneert Nothing het toestel overigens slim tussen de budget- en middenklasse in. Dus ónder de Nothing Phone (3a), maar boven instappers van bijvoorbeeld Realme of Motorola.

©Nothing

Kleine concessies

De transparante achterkant blijft, maar het Glyph-systeem – de lichtstrips waarmee je meldingen op de achterkant kunt waarnemen – lijkt te ontbreken. Nothing vermeldt het in elk geval niet op de officiële pagina, wat doet vermoeden dat het systeem hier is geschrapt of versoberd. Het toestel heeft een glass finish en een IP54-certificering tegen stof en spatwater, maar is vermoedelijk niet volledig van glas.

Het scherm is een 6,77-inch amoledpaneel met een resolutie van 1084 × 2392 pixels, een piekhelderheid van 3000 nits en een adaptieve verversing van 120 Hz. Het toestel draait op een MediaTek Dimensity 7300 Pro-chip (8-core, 4 nm, tot 2,5 GHz) met een Mali-G615 GPU. Niet de snelste op aarde, maar ruim voldoende voor dagelijks gebruik en je favoriete spelletjes. De batterij heeft een vermogen van 5000 mAh en kun je met 33 watt opladen; in twintig minuten zit je op 50 procent, volledig laden duurt ongeveer een uur. Ook reverse charging (5 watt) wordt ondersteund.

De camera’s zijn inmiddels officieel bevestigd: een 50 MP-hoofdcamera (f/1.88), een 8 MP-ultragroothoeklens (f/2.2) en een 2 MP-macrocamera (f/2.4). De selfiecamera telt 16 MP. Video’s schiet je in 4K met 30 fps of 1080p met tot 60 fps. Daarmee is het een nette, zij het eenvoudige, cameraconfiguratie voor deze prijsklasse.

Software

De telefoon draait op Nothing OS 3.5 (gebaseerd op Android 15). Versie 4.0, gebaseerd op Android 16, volgt later met nieuwe camera- en lockscreenfuncties zoals Stretch mode en Lock Glimpse.

Die laatste optie zorgt trouwens wel voor enige opschudding: Lock Glimpse zou advertenties laten zien op je vergrendelscherm. Gebruikers moeten naar links vegen om ze te bekijken en de functie is weliswaar opt-in, maar het is wél een breuk met Nothings eerdere ‘geen bloatware, geen onzin’-imago. Het voelt een beetje wrang: het merk dat ooit minimalisme predikte, introduceert nu vrijwillige reclame. Maar goed, een kleine prijs voor een lage prijs, zullen we maar zeggen.

Niettemin lijkt de Nothing Phone (3a) Lite een charmant compromis. Minder luxe, minder toeters en bellen, maar nog steeds een eigen gezicht in een markt vol generieke toestellen. Wie vooral design en merkbeleving zoekt voor een zacht prijsje, zal hier vermoedelijk blij van worden.

©Nothing

Conclusie

Met de Phone (3a) Lite brengt Nothing een deel van zijn kenmerkende design naar een lagere prijsklasse. De hardware is degelijk, de prijs scherp en de uitstraling is toch herkenbaar. Maar er zijn ook duidelijke concessies: geen Glyph-lichtshow deze keer, de camera’s zijn bescheiden, en die optionele advertenties...? Nou ja, een aantrekkelijke instapper dus, zolang je weet wat je inlevert voor dat lagere prijskaartje.

Reizigers die de oversteek maken op de Noordzee naar Groot Brittannië of Noorwegen kennen het probleem: je moet je roaming uitzetten omdat je anders onbedoeld verbinding maakt met een dure maritieme provider. Dat is binnenkort verleden tijd, want door een samenwerking met Tampnet betaal je - net als in Nederland - gewoon de normale kosten voor het gebruik van je mobiele data en gesprekken bij in ieder geval KPN en Odido.

Mobiele provider KPN heeft aangeven dat klanten vanaf 1 november 2025 geen extra roamingkosten meer betalen als ze gebruik maken van mobiel internet en telefonie tijdens bijvoorbeeld een overtocht met een ferry naar Groot Brittannië. Door een samenwerking met maritiem provider Tempnet worden er geen exorbitante prijzen meer gerekend als je met je smartphone op internet surft. Ook klanten van Youfone en Simyo vallen onder deze nieuwe regeling.

Odido volgt in januari
Ook Odido heeft eerder al bekend gemaakt dat de roamingkosten voor klanten van deze provider, waar ook klanten van Ben en Simpel onder vallen, verdwijnen en ook deze klanten dus niet meer betalen dan in Nederland. Bij Odido verdwijnen de roamingkosten per 1 januari 2026.

Het is nog niet bekend wanneer andere provider zoals Vodafone roamingkosten zullen aanschaffen voor reizigers op de Noordzee, maar de verwachting is dat ook dit rond de jaarwisseling zal worden doorgevoerd.

Voorheen hoge kosten
Wanneer reizigers op het oude maritieme netwerk verbinding maakten met internet, konden de kosten extreem hoog oplopen. Bij Odido kon je bijvoorbeeld bundels afkopen voor 3 euro voor 25MB of of 25 euro voor 500MB, bedragen waar je dus behoorlijk diep in de buidel voor moet tasten. Had je geen bundel en maakte je per ongeluk verbinding, dan liepen de kosten nog verder op.