The Quarry - sfeervol horroravondje

The Quarry, het nieuwe horrorspel van Supermassive Games, voelt niet niet echt aan als een kloon van Until Dawn, maar inmiddels kunnen we wel stellen dat het veel wegheeft van een spirituele opvolger. Beide games hebben een soortgelijke sfeer, grotendeels vergelijkbare personages en ze dienen ook allebei als een creature feature. Toch zijn er gelukkig ook een aantal verschillen, de een wat positiever dan de ander.

The Quarry speelt als een filmische horrorgame waarin jouw keuzes de loop van het verhaal bepalen, evenals het aantal bewijsstukken dat je verzamelt. Er is een sterrencast aanwezig bestaande uit David Arquette (Scream), Lin Shaye (A Nightmare on Elmstreet, Insidious), Ted Raimi (Spider-Man), Brenda Song (Secret Obsession) en Ariel Winter (Modern Family). 

De personages zijn zoals we gewend zijn van voorgaande Supermassive-games tot leven gebracht met motion capture. Soms pakt dit minder goed uit en kijken ze scheel of trekken ze een gekke bek. Het verpest de sfeer echter niet: deze kampeer-slasher creature feature heeft genoeg spannende scènes en cruciale keuzes om meerdere horroravonden mee te vullen. 

Een ode aan horror uit de jaren 80

Hoewel het verhaal zich afspeelt in 2021 Upstate New York, zijn de knipogen naar horrorklassiekers uit de jaren 80, zoals Friday the 13th of Sleepaway Camp, merkbaar. Dat is slechts het slasher-gedeelte van het spel, want al gauw verschuift de focus van de game naar de mysterieuze, bovennatuurlijke kant van het verhaal – dit doet tot zekere mate meer denken aan horrorfilms als Pet Sematary of Predator. Deze ode aan horrorfilms uit de jaren 80 is niet per se subtiel, want een van de personages vergelijkt de benarde situatie waarin hij zit letterlijk met Evil Dead.

Als een typische kampeer-slasher uit die tijd volgt The Quarry een aantal hormonale en soms ronduit ongemakkelijke tieners op hun laatste dag als kampbegeleiders van zomerkamp Hackett’s Quarry. De proloog start met koppel Laura en Max, die een dag te vroeg op weg naar Hackett’s Quarry zijn terwijl de mist laag hangt en de volle maan de enige lichtbron op de weg vormt. De spannende sfeer is gezet, maar valt na de proloog bijna meteen weg in een montage waarin de kampeerbegeleiders voorgesteld worden. The Quarry bestaat naast dit proloog uit tien hoofdstukken van elk ongeveer dertig tot negentig minuten, wat onze totale speeltijd laat uitkomen op iets meer dan acht uur.

In de eerste paar uur leer je zoals gezegd de tieners en hun karakteristieke persoonlijkheden kennen, die gelukkig gaandeweg meer gelaagdheid krijgen. Abigail is het introverte kunstmeisje, Jacob de impulsieve grappenmaker, Ryan de gecompliceerde einzelgänger, Dylan de extroverte radiomaker, Kaitlyn de zelfverzekerde doe-het-zelver, Emma de wannabe influencer en Nick de Australische casanova. Speel roekeloos en asociaal of compassievol en loyaal om te zien wie de nacht overleeft.

Slordige start

Ondanks dat de pc waarop The Quarry werd gespeeld ver boven de minimale systeemvereisten van de game zat, had The Quarry grafisch en audiovisueel gezien een erg rommelige start. Haperende beelden, inspringende details en vertraagde audio ruïneren helaas de spannende sfeer die de proloog wil neerzetten. Let dus aan het begin van de game op welke settings het best aansluiten op het platform waarop je The Quarry speelt voor de beste ervaring.

Voornamelijk richting het einde van het spel is soepele gameplay wel nodig om in leven te blijven, maar vrees niet: The Quarry biedt je drie levens waarmee je een dood kunt terugdraaien. Deze zogenoemde ‘Death Rewind’ is nadat je het spel een keer volledig hebt uitgespeeld altijd toepasbaar.

Dat is maar goed ook, want dat geeft ons des te meer reden om de andere modi van The Quarry uit te proberen nu we het verhaal hebben uitgespeeld. De online multiplayermodus laat nog even op zich wachten, maar de Movie Night- en co-up-modus zijn al wel beschikbaar. Movie Night is een filmmodus waarin je een aantal factoren kunt vaststellen, waarna de game in feite zichzelf speelt. Dat is ideaal voor de degenen die lekker willen snacken tijdens een horroravond en geen zin hebben om daadwerkelijk de game te spelen. In de co-op-modus kun je samen met zeven andere vrienden een griezelavond op de bank organiseren, waarbij jullie elk je eigen kampbegeleider uitkiezen en elkaar kunnen helpen of tegenzitten.

Verbonden mysteries

The Quarry heeft drie hoofdmysteries waar je bewijzen voor moet verzamelen: de geschiedenis van de Hackett-familie, de geschiedenis van zomerkamp Hackett’s Quarry en de afgebrande freakshow in de bossen. Deze laatste heeft een direct verband met Eliza, een personage dat vergelijkbaar is met The Curator uit The Dark Pictures Anthology-games of The Analyst in Until Dawn. In dit spel vind je verschillende tarotkaarten die je aan het einde van het hoofdstuk bespreekt in Eliza’s hutje. Zij geeft jou dan ook de verfrissende kans om een vage beschrijving van de toekomst ter harte te nemen, of deze mogelijke toekomst ook daadwerkelijk te zien in haar glazen bol.

Hoewel al deze gebeurtenissen veroorzaakt worden door dom tienergedrag, lukt het de game om je mee te laten leven met het clubje kampbegeleiders. Het is echter niet de romantiek die in de lucht hangt, maar het mysterie. Er zijn onvergeeflijke jagers in het bos rondom het kamp, maar op wie – of wat – jagen ze? Waarvoor hebben zij al die eigenaardige vallen klaargezet? En wat voor een wezen stalkt en bedreigt de angstige tieners zo genadeloos? Het is een vermakelijk mysterie om op te lossen, al doet het weinig echt nieuws ten opzichte van eerdere games van de ontwikkelaar.

Oude gebreken 

Toch durft Supermassive Games hier en daar wel te experimenteren met nieuw gameplaydesign, maar het neemt ook wat oude imperfecties en frustraties mee. Het toevoegen van de interruptie-knop is een goede keus. Hiermee kun je een gebeurtenis die op het punt staat om zich af te spelen verstoren met een andere handeling, bijvoorbeeld de keus om vuil in het gezicht van een bedreigende jager te smijten. Maar je hoeft niet per se dit moment te onderbreken, wat in dit voorbeeld betekent dat je meewerkt met de jager en je gedeisd houdt.

Ook is het menu een stuk stijlvoller gemaakt, zodat het goed aansluit op het jaren 80-gevoel dat de game teweeg wil brengen. Bewijsstukken worden weergegeven als oude polaroidfoto’s en plotwendingen worden bijgehouden als klassieke videotapes, inclusief jaren 80 filmcoverdesign. Samen met het toevoegen van een plattegrond en de optie om de toekomst niet helemaal voorgekauwd te krijgen, is het te merken dat de makers veel geëxperimenteerd hebben om dit een frisse toevoeging aan hun horrorgame-bibliotheek te maken.

Daarom is het zo teleurstellend dat The Quarry toch last heeft van een paar frustrerende clichés en gameplayelementen. De grootste ergernis is iets dat voorgaande Supermassive-horrorgames tot zekere mate ook delen: de interactiepunten. Deze zien er allemaal hetzelfde uit, maar dienen niet dezelfde functie. Het is niet duidelijk of je de interactie aangaat met een bewijsstuk, iets dat dient als achtergrondcontext of het verlaten van je huidige gebied. Die laatste zorgde voor de meeste problemen, omdat je hierdoor onbedoeld je onderzoeksgebied verlaat zonder overal rond te hebben gekeken, terwijl bewijzen verzamelen juist een cruciaal onderdeel is van de gameplay.

Domme keuzes

Het kritiekpunt met betrekking op horrorclichés is een welbekende, maar het blijft her en der storend. Personages maken domme keuzes of houden zichzelf expres voor de domme in potentieel gevaarlijke situaties. Natuurlijk hoort dat bij het horrorgenre, maar wanneer de tieners zelf refereren naar horrorfilms, betekent het dus ze beschikken over uitgebreide horrorfilmkennis en slimmer zouden moeten zijn. Het lijkt daarom ongeloofwaardig wanneer ze expres roekeloos of naïef doen, terwijl een horrorgame met rationele tieners met overlevingsinstinct misschien uitdagender is om te maken, maar waarschijnlijk leuker is om te spelen.

The Quarry heeft de meeste goedkope jumpscares gelukkig al ingeruild voor ijzingwekkende subtiele narigheden en gefluister, dus hopelijk zet deze verschuiving naar verfrissende horror door in de volgende Supermassive-horrorgame.