Verder dan een vermakelijke kennismaking met de spelmechanismen reikt de vier á vijf uur durende singleplayer niet. Toch loont het om met die modus te beginnen, want For Honor is met zijn (onvermijdelijk) complexe opzet geen ‘vriendelijke’ game. Je maakt kennis met de multiplayer in een filmpje vol warrig jargon over de spelwereld. Van het tutorialmenu dat bolstaat van filmpjes met tekstuele uitleg over de movesets word je vervolgens weinig wijzer. Lees ook: Horizon Zero Dawn - Beste game sinds The Witcher 3?

Intimerend

We gamen lang genoeg om met die opzet te kunnen leven, maar we kunnen ons goed voorstellen dat For Honor aanvankelijk nogal intimiderend aandoet.

For Honor combineert nou eenmaal veel ideeën. Neem de hoofdmoot van de multiplayer, een speelkaart met daarop de drie gebieden van de drie speelbare facties, de samoerai, ridders en Vikingen. Om de zoveel uur volgt er een update van de kaart: als bijvoorbeeld de samoerai op bepaalde plekken aan de winnende hand zijn, worden die gebieden op de kaart van de samoerai. Vervolgens hangen de maps in de veroverde gebieden vol met vlaggen en andere memorabilia van de samoerai.

De continue cosmetische updates van zowel de maps als de speelkaart zijn maar een klein element van de zogeheten Faction War die in For Honor centraal staat. Om de twee weken wordt er een ronde afgesloten en kijkt de game welke factie in die periode het best gepresteerd heeft op de kaart, wat unieke uitrusting oplevert voor de winnende factie. Na tien weken wordt er een seizoen afgesloten. Volgens Ubisoft heeft de afloop van ieder seizoen veel impact op hoe de spelwereld er de rest van de game uit zal zien.

Afijn, vanzelfsprekend hebben wij die claim nog niet kunnen testen – For Honor is amper een week uit. De wisselwerking tussen de drie facties creëert echter nu al een zeker competitiegevoel. Op Reddit wordt al sinds de allereerste bèta uitgevochten welke factie nou het beste, stoerste of gewoon het grappigst is. Het is enkel jammer dat je daar in het spel zelf niet zo heel veel van meekrijgt, want er zijn binnen de game niet echt mogelijkheden om met je factiegenoten te communiceren, bijvoorbeeld over strategieën om een gedeelte van de map te veroveren.

Vechten

For Honor slaagt er niet veel beter in om uit te leggen hoe de twaalf personages, vier per factie, van elkaar verschillen, of waar ze überhaupt in gespecialiseerd zijn. De tutorials zijn nodeloos ingewikkeld omdat ze vooral bestaan uit hints in tekstvorm, begeleid met een kort filmpje van de betreffende move of combo. Er zijn maar twee tutorials die je juist in de praktijk laten oefenen. We raden daarom iedere beginner het personage Warden aan, gezien Warden het meest rechttoe-rechtaan is.

De basis van het vechten is voor ieder personage hetzelfde: met het rechterpookje bestuur je diens zwaard of andere wapen, met je linkerpookje voer je dodges uit en geef je de looprichting van het personage aan. Wanneer het op de duels aankomt, is de fysieke houding van de tegenstander essentieel. Houdt je opponent het wapen boven zijn of haar hoofd, dan kun je enkel raakslaan door links of rechts op het torso in te slaan, gezien het hoofd al wordt verdedigd. Het loont dus op het laatste moment van houding te wisselen als je aanvalt. Zo zet je de tegenstander op het foute been, om vervolgens weer opnieuw aan te kunnen vallen - of inkomende klappen gemakkelijk te verdedigen.

Het duurt niet lang voordat je ook combo’s toevoegt aan die manier van spelen. Ieder personage blinkt namelijk uit in een zekere speelstijl die door zijn of haar unieke moveset worden getekend. Met de Orochi van de Samoerai doen we in korte tijd heel veel schade, maar willen altijd als eerste aanvallen. Voor de Orochi is de eerste klap goud waard, en meestal het begin van een stortvloed aan andere aanvallen. Die stijl verschilt veel van ons spel met de Warlord, de ‘slager’ van de Vikingen. Met Warlord leunen we letterlijk op ons schild: zodra de vijand ons benadert, beuken we ons slachtoffer met het schild tegen de grond – of idealiter in een afgrond.

In het toe-eigenen van de unieke krachten van de personages gaat veel lol schuil. Het duurde bijvoorbeeld even voordat we wisten hoe we effectief met Orichi konden zijn op het slagveld, maar inmiddels kennen we de gehele moveset uit ons hoofd en doen we niets liever in de game dan anticiperen op de aanvallen van onze tegenstanders. Het is oprecht leuk ons in het diepe te gooien met weinig health en te kijken of we een duel zo kunnen overleven. Dat is zowel een kracht als zwaktebod: For Honor is eigenlijk alleen leuk als je aan het duelleren bent.

Wanneer je het tegen meer dan één tegenstander op moet nemen, is van tactiek geen sprake meer en dien je vooral de continue stroom aan inkomende aanvallen af te weren tot er versterking komt (of in het geval van de modi zonder respawns: tot je dood bent). Gelukkig zijn veel modi op duels toegespitst en gaan ze van start in één versus één-situaties. De enige welkome uitzondering op die formule is Dominion, waarin twee kampen van vier spelers de frontlinie proberen op te schuiven totdat de tegenstander dusdanig moet terugtrekken dat ze niet meer kunnen respawnen. Omdat de AI in Dominion meespeelt is die chaos best vermakelijk. Toch zweren we bij de één-versus-één-modus.

Geen sleet

For Honor teert vrijwel volledig op die fantastische gameplay. Hoewel het menu anders impliceert, zijn er uiteindelijk niet veel randzaken om in verdwaald te raken. Ja, er zijn mogelijkheden om je personage aan te passen, maar de statistieken van je uitrusting tellen enkel mee in de Dominion-modus, dus verwacht vooral cosmetische aanpassingen voor je personage. Overigens is daar helaas een in-game currency aan gekoppeld die ook met echt geld verkrijgbaar is, maar die opzet is de gemiddelde gamer inmiddels welbekend.

Los van de hoge instapdrempel is For Honor een zeer geslaagde online game, hoewel we wel vaak te maken hebben gehad met lag en triviale disconnects. We hebben geen idee hoe lang die problemen aanblijven, maar ze staan een serieuze competitieve toekomst voor For Honor op dit moment in de weg. Vanwege de peer-to-peer-opzet bepalen hosts van speelsessies bovendien de spelkwaliteit voor alle andere spelers in het potje. Ook dat is niet erg handig voor een game die zo leunt op eerlijke balans en competitiveit.

Conclusie

For Honor is op dit moment erg diepgaand én gebalanceerd, maar doet wel maar één trucje: het is een duelspel, een mind-game bijna, waarin je anticipatievermogen tijdens iedere confrontatie opnieuw op de proef wordt gesteld. Er is geen andere manier van spelen. Waar je in sommige online games kunt wisselen naar een klasse die bijvoorbeeld andere spelers geneest of die een meer Support-achtige rol heeft, is het in For Honor bloedvergieten dat de klok slaat. Dat gezegd hebbende: van sleet op onze zwaarden is vooralsnog geen sprake.

For Honor ligt op dit moment in de winkels voor Xbox One, PlayStation 4 en pc.