In de trailers van The Gunk zagen we hoe hoofdpersoon Rani met een stofzuigerhandschoen allerlei smerige blubber opruimde op een buitenaardse planeet. Dat zag er heerlijk zen en vermakelijk uit. Nu is de game uit en zijn we vooral smerige blubber aan het opruimen op een buitenaardse planeet, en is het ineens toch niet zo heel vermakelijk.

Het is een vreemd gegeven dat we met het eindproduct precies krijgen waar de trailer ons zo enthousiast voor maakte, maar dat we toch niet echt tevreden zijn. Begrijp ons niet verkeerd: het opzuigen van al die smurrie geeft best een ontspannen gevoel, maar we hadden gehoopt dat The Gunk meer om het lijf zou hebben.

Verkenningstocht

Jij bestuurt Rani, die samen met haar partner Becks en hun weinig spraakzame robot landen op een onontdekte planeet. Ze zijn bijna blut en zoeken naar iets waardevols dat ze kunnen verkopen, of op zijn minst kunnen ruilen voor brandstof. Met een bijna lege tank kom je niet zo ver in het universum.

Op haar zoektocht stuit Rani op de titulaire Gunk, een soort parasitair gelei dat het leven op de planeet opslurpt. Zodra Rani de smurrie heeft opgeruimd met haar stofzuigende handschoen, keren de planten in één keer terug in het gebied in een explosie van kleur.

Het ziet er prachtig uit om al dat groen tevoorschijn te toveren en dat maakt The Gunk een lust voor het oog. Het verkennen van de planeet is sowieso een van de sterkste punten van de game, al blijft het allemaal wel erg lineair.

©PXimport

©PXimport

©PXimport

Gun(k)-factor

Een ander hoogtepunt is het constante geklets tussen de personages. Becks blijft liever bij het schip terwijl Rani op ontdekkingsreis gaat, maar ze blijven via de radio wel in contact met elkaar. De dialogen zijn uitstekend geschreven, waardoor de relatie tussen de twee heel echt aanvoelt. De avonturiers kennen elkaar al jaren en dat krijg je ook duidelijk mee.

Het is daarom extra vreemd dat het verhaal een plotselinge ruzie tussen de twee introduceert. Zonder veel te spoilen, is het een onenigheid die totaal uit de lucht komt vallen en niet erg logisch lijkt. Als ze even vijf minuten met elkaar zouden praten, zouden ze er samen uit kunnen komen. Het voelt als een geforceerde zet van de ontwikkelaars om iets van spanning in het verhaal te introduceren.

Ook vreemd is dat The Gunk de relatie tussen Rani en Becks niet expliciet wil duiden. Het voelt in alles als een romantische relatie. Becks is duidelijk emotioneel als Rani gevaar loopt, ze noemen elkaar ‘partner’ en het beste dat hen ooit is overkomen, maar echt ‘liefde’ wil The Gunk het niet noemen. Het lijkt alsof de ontwikkelaars wel een lesbische relatie wilden maken, maar dat niet als zodanig durfden te benoemen.

©PXimport

Sowieso laat de rest van het verhaal ook wat steken vallen. Als je een game maakt waarin je vooral rondloopt en geklets aanhoort, moet het verhaal je wel gelijk pakken. Helaas schiet The Gunk niet echt op in de eerste helft van zijn toch al korte speeltijd van vier uur. Als het verhaal dan eenmaal goed op gang komt, is het eigenlijk wat te laat en verloopt het ook redelijk voorspelbaar.

Hersenloos

Daar zou The Gunk het wel van moeten hebben, want de combat en puzzels hebben eigenlijk weinig om het lijf. Af en toe vecht je tegen kleine Gunk-monsters die je opzuigt en weer wegschiet. Soms komt er een groter wezen voorbij, maar echt tactisch of moeilijk wordt het nooit. De zwakke plekken zijn zeer herkenbaar en het is vrijwel direct duidelijk wat de bedoeling is.

Ook de puzzels vragen niet al teveel van je brein. Ze komen eigenlijk niet veel verder dan ‘haal de hendel over’ of ‘zoek een sleutel om verder te gaan’.

©PXimport

©PXimport

©PXimport

Het verkennen van de prachtige wereld is heerlijk en het is een genot om naar de gesprekken tussen de hoofdpersonen te luisteren, maar uiteindelijk heeft The Gunk te weinig om het lijf om echt tot grote hoogtes te stijgen. Tenzij je echt héél erg van stofzuigen houdt.

The Gunk is verkrijgbaar op pc, Xbox Series X en S en Xbox One. Ook staat de game op Game Pass.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.