Voor wie zijn uitgebreide fotocollectie snel doorzoekbaar wil maken, zit er weinig anders op dan die doordacht te labelen. Foto-metadate staat daaraan ten grondslag. Maar hoe werkt dit precies, en waarvoor staan termen als exif en xmp?

Zo’n beetje de enige manier om orde te krijgen in grote fotocollecties was jaren terug het logisch opdelen in submappen, waarbij elke mapnaam gelieerd was aan het tijdstip of het thema van de foto’s. Aangezien voor elke foto wel verschillende thema’s te bedenken waren – denk aan reis, vakantie, strand, zee, zon et cetera – werd deze ‘filing’-aanpak al snel problematisch: (een kopie van) elke foto in verschillende mappen dan maar?

Een andere methode drong zich zodoende op. De fysieke locatie van de foto’s was niet langer van belang en ‘piling’ (lukraak stapelen) werd prima aanvaardbaar, zolang je de foto’s maar de juiste labels of tags meegaf en je fotobeheertool in een degelijke zoekfunctie voorzag.

Daar werden in de loop der jaren verschillende metadata-frameworks voor ontwikkeld, maar die bleken niet altijd even goed gestandaardiseerd of universeel aanvaard, wat ervoor zorgde dat tags die door de ene tool werden aangebracht niet uitwisselbaar waren met die van een andere, of die zelfs zonder meer overschreven of onbruikbaar maakten. Deze ietwat hobbelige evolutie laat tot op vandaag zijn sporen na.

Exif - Exchangeable image file format

Exif, wat staat voor exchangeable image file format, is het eerste metadata-framework dat min of meer tot een standaard wist uit te groeien. Het werd al in 1995 ontwikkeld door Japan Electronics Industries Development. Nagenoeg alle digitale fototoestellen, evenals apparaten als smartphones en scanners, leggen automatisch deze exif-metadata vast in de header van het beeldbestand zelf.

Typische gegevens zijn de datum en de tijd van de opname, het type en merk van de camera, en instellingen als de belichtingstijd, brandpuntsafstand, diafragmawaarde et cetera.

Deze metadata zijn echter niet strikt gestandaardiseerd, zodat in principe elke cameraproducent eigen data kon toevoegen – de Makernote-tag werd precies daarvoor in het leven geroepen. Sommige producenten doen dat bovendien op een propriëtaire manier die lastig uit te lezen valt door niet product-specifieke software.

De opbouw van deze metadata, gebaseerd op offset pointers, is bovendien nogal chaotisch, met als gevolg dat sommige programma’s kunnen beschadigen bij het opnieuw bewaren. Verder is exif eigenlijk beperkt tot jpeg en tiff, en is er geen voorziening voor raw-bestanden. Aan dit laatste manco werd weliswaar door de meeste fabrikanten tegemoetgekomen, maar wederom ieder op zijn eigen manier.

©PXimport

Iptc-iim - International Press Telecommunications Council

Er zijn weliswaar heel wat tools waarmee je de exif-metadata kunt aanpassen, maar exif is in de eerste plaats bedoeld om door de apparaten zelf te worden opgeslagen. Om ook gebruikers vlot metadata toe te laten voegen, werd in het laatste decennium van de vorige eeuw het iptc-iim-schema ontworpen (International Press Telecommunications Council, gebaseerd op het Information Interchange Model). Dit was in eerste instantie bedoeld om professionele fotografen metadata als copyright, locatie en beschrijving aan hun foto’s te laten koppelen.

Adobe pikte dit iim-formaat op en ontwikkelde een methode om deze metadata in de headers van jpeg-, tiff- en psd-bestanden in te bedden: de zogenoemde iptc-headers. De implementatie hiervan gebeurde echter op een nogal eigenzinnige manier, zodat andere producenten voor eigen uitbreidingen zorgden, met een verwarrende terminologie in de headers tot gevolg.

©PXimport

Xmp - Extensible metadata platform

In 2001 bracht Adobe echter ook een eigen metadata-framework uit, gebaseerd op rdf/xml: xmp (extensible metadata platform). Dit framework, dat inmiddels tot een iso-standaard is uitgegroeid, voorzag ook richtlijnen om xmp-informatie op zo’n manier in populaire beeldformaten als jpeg in te bedden dat ook applicaties die xmp níét ondersteunen er toch mee overweg kunnen.

Intussen werden ook de schema’s iptc core en iptc extension ontwikkeld, die samen de basis vormen van de Iptc Photo Metadata Standard. Deze implementatie maakt gebruik van Adobe’s xmp-technologie en vervangt in feite het stilaan uitgefaseerde iptc-iim-formaat. In de praktijk komt het erop neer dat compatibele programma’s bij het updaten van metadata automatisch het volledige iptc-iim-blok zullen inlezen en herschrijven naar het xmp-formaat, een proces dat voor de gebruiker in principe transparant blijft.

Deze Iptc Photo Metadata Standard is intussen aan versie 2071.1 toe (met iptc core 1.2 en iptc extension 1.4 als basis).

©PXimport

Consistentie

Allemaal behoorlijk complex dus, en dat is jammer genoeg ook nu nog te merken aan de verschillende manieren waarop foto-applicaties met deze metadata omspringen. Dat wordt pijnlijk duidelijk wanneer we bijvoorbeeld nagaan waar zulke applicaties de (iptc-)metadata in het fotobestand bewaren: dat kan in de ‘old school’ iptc/iim-headers zijn, maar ook in het Adobe xmp-blok, elders in het fotobestand.

Als het goed is houdt de applicatie de metadata in beide formaten (iptc/iim én xmp) netjes synchroon, maar het kan ook gebeuren dat de aanpassing van de metadata slechts op één plaats in het bestand wordt doorgevoerd. Daar komt bij dat er een paar iptc-achtige velden in de exif-header beschikbaar zijn, zoals de ImageDescription- en de Artist-tag, en niet alle applicaties schrijven een ingevulde titel of auteursnaam ook netjes naar deze exif-velden.

Tools voor aanpassen metadata

Wanneer je zo’n bestand in een of andere fotobeheertool opent, valt het dus nog af te wachten welke informatie (exif, iptc/iim of xmp) precies wordt uitgelezen. Wat het schrijven van metadata betreft, hanteren de meeste applicaties de botte bijl en overschrijven ze vaak niet-gesynchroniseerde data. Sommige toepassingen daarentegen laten je kiezen welke metadata (iptc/iim of xmp) je precies wilt overschrijven, zoals Photo Mechanic, of laten je de keuze tussen het inbedden van data en het opslaan in een afzonderlijke xmp ‘sidecar’-bestand.

Het ziet er alvast naar uit dat op langere termijn (de Iptc Photo Meta Standard met) xmp het pleit zal winnen, dus je doet er goed aan met een fotobeheertool aan de slag te gaan die zulke metadata fatsoenlijk kan verwerken, zowel bij het inlezen als bij het opslaan. Bekende programma’s die deze schema’s alvast ondersteunen zijn onder meer ACDSee Pro 10, Adobe Photoshop CC 2017 en Lightroom CC 2015.8, DigiKam 45.0, ExifTool 10.46, Photo Mechanic 5 en XnView MP 0.84.

De beste aanpak is wellicht dat je zo veel mogelijk binnen eenzelfde workflow blijft. Dat wil zeggen dat je tools gebruikt, eventueel afkomstig van dezelfde makers, die op elkaar zijn afgestemd, en dat je bij twijfel de diverse metadata even controleert met een gratis tool als XnView MP.

Een houten terras geeft je tuin direct sfeer. Maar hout is, anders dan natuursteen of beton, gevoelig voor weer, vuil en vergrijzing. Zonder goed onderhoud kan een mooi terras al na een paar seizoenen zijn glans verliezen. Daarom is het slim om je vlonderterras een paar keer per jaar aan te pakken. Hoe, dat lees je hier.

Lees ook: Verzakt terras of pad zelf herstellen? Zo doe je dat!

Verplaats eerst alle planten, meubels en bloempotten, zodat je overal goed bij kunt. Veeg vervolgens bladeren, takjes en ander los vuil weg met een bezem. Zand, stof en aarde die diep in de nerven van het hout zijn getrokken, krijg je daar niet mee weg. En ook de groene aanslag blijft dan gewoon zitten. Daar heb je meer voor nodig – bijvoorbeeld een speciale terrasreiniger of een hogedrukreiniger met terrasopzetstuk. Pas wel op bij houten vlonders: te veel druk kan het oppervlak beschadigen. Weet je niet zeker hoe het hout reageert? Test het dan eerst op een onopvallend plekje. 

Terrasreiniger of hogedrukreiniger?

Voor houten vlonders zijn terrasreinigers met elektrische borstelrollen bijzonder geschikt. Ze combineren kracht met zachtheid en gebruiken relatief weinig water. De roterende borstels maken het vuil los zonder dat je zelf hoeft te schrobben. Tegelijkertijd spoelen de geïntegreerde sproeiers het vuil direct weg. Ideaal voor grote oppervlakken van bijvoorbeeld geïmpregneerd grenen of lariks.

Een hogedrukreiniger kan ook, mits je zorgvuldig werkt. Hout is gevoelig voor te hoge druk of te veel wrijving. Vooral zachtere houtsoorten zoals vuren en beuk kunnen beschadigen bij verkeerd gebruik. Kies daarom altijd de juiste stand of gebruik een speciaal opzetstuk voor terrassen. Die verdeelt het water gelijkmatig en voorkomt dat vuil opspat. Dankzij de brede, waaiervormige waterstraal en de instelbare afstand tot het hout maak je het oppervlak schoon zonder risico op beschadiging. Blijf het opzetstuk in beweging houden om strepen te voorkomen.

Gebruik je de hogedrukreiniger zonder opzetstuk? Kies dan voor een brede, waaiervormige straal en houd minimaal 20 centimeter afstand tot het hout. Zo voorkom je beschadigingen aan het oppervlak.

©Kärcher

Reinigingsmiddelen voor extra effect

Bij veel hogedrukreinigers kun je een houtreiniger toevoegen via een ingebouwd reservoir of een externe slang. Zo’n middel helpt niet alleen om hardnekkig vuil los te weken, maar verzorgt het hout tegelijk. Het beschermt tegen vocht en uv-straling, waardoor kleur en structuur beter behouden blijven. Een aparte behandeling met olie is dan vaak overbodig, tenzij je het hout extra wilt voeden of opnieuw op kleur wilt brengen.

Extra tips:

🪵 Reinig altijd met de nerf mee om beschadiging te voorkomen.
🪵 Laat het hout na reiniging goed drogen, vooral als je daarna een beschermmiddel wilt aanbrengen.
🪵 Gebruik bij voorkeur milieuvriendelijke reinigers, zeker als je terras grenst aan beplanting of gazon.
🪵 Maak het terras in ieder geval minimaal een keer schoon in het voorjaar en opnieuw voor de winter begint.

Tot slot

Een houten terras vraagt wat aandacht, maar je krijgt er veel voor terug. Door regelmatig schoon te maken, voorkom je aanslag en verwering en blijft het hout in goede conditie. Of je nu kiest voor een borstelmachine, hogedrukreiniger of gewoon wat handwerk: met de juiste aanpak ligt je vlonder er het hele jaar verzorgd bij.

Met een adviesprijs van 429 euro zit de Bowers & Wilkins Px7 S3-koptelefoon iets onder de gangbare prijzen van marktleider Sony WH-1000XM6. Beide producten mikken op hetzelfde publiek – is dit dan het moment om een paar tientjes te kunnen besparen?

De Bowers & Wilkins Px7 S3 is een draadloze over-ear hoofdtelefoon die, door zijn adviesprijs van 429 euro, in het hogere segment valt. Hij is voorzien van actieve ruisonderdrukking en richt zich op het leveren van een gedetailleerde geluidsweergave. Als opvolger van de Px7 S2e brengt de S3 verschillende technische verbeteringen en een aangepast ontwerp. Je luistert via bluetooth, maar kunt ook kiezen voor de meegeleverde usb-c-kabel – die tevens dient om de batterij op te laden.

De Bowers & Wilkins Px7 S3 is uitgerust met nieuw ontworpen 40mm-drivers en ondersteunt de Qualcomm aptX Lossless-codec. Daarmee kun je, in combinatie met een geschikt bronapparaat, audio streamen in cd-kwaliteit (16-bit/44,1kHz). Naast aptX Lossless ondersteunt de hoofdtelefoon ook andere codecs zoals aptX Adaptive, AAC en SBC. Intern zorgt een digitale signaalprocessor (DSP) voor de verwerking en fijnafstemming van het geluid.

©Wesley Akkerman

Metaal, kunststof en stof

Voor de constructie van de Px7 S3 zijn materialen als metaal, kunststof en stof gebruikt. Vergeleken met eerdere modellen is het ontwerp iets slanker geworden, met als resultaat een lager gewicht en een compacter profiel. De bediening van het volume, afspelen en het aannemen van gesprekken gebeurt gelukkig via fysieke knoppen (en niet via vervelende aanraakgevoelige oorschelpen). De hoofdtelefoon wordt geleverd met een hard opbergetui dat is afgestemd op het nieuwe, slankere ontwerp. Opvouwen is helaas niet mogelijk.

Zoals gezegd is de Px7 S3 voorzien van actieve ruisonderdrukking om omgevingsgeluid te reduceren. Voor die functie en voor spraakopname tijdens telefoongesprekken maakt de hoofdtelefoon gebruik van een systeem met in totaal acht microfoons. Vier van deze microfoons zijn specifiek bedoeld voor het meten en filteren van het omgevingsgeluid voor de anc, terwijl de overige microfoons zich richten op het opvangen van de stem van de gebruiker. Via de bijbehorende Bowers & Wilkins Music-app kun je de mate van ruisonderdrukking en andere instellingen aanpassen. Ten opzichte van zijn voorgangers is de app overigens niet aangepast. Behalve de instellingen voor de noise cancelling vind je in de app ook een handmatige equalizer en opties om je muziek te bedienen.

©Wesley Akkerman

Px7 S3 vs. Px7 S2e vs. WH-1000XM6

Ten opzichte van het vorige model, de Px7 S2e, zijn er bij de Px7 S3 een aantal duidelijke vernieuwingen doorgevoerd. De nieuwe versie beschikt over de eerdergenoemde aptX Lossless-ondersteuning, wat de S2e niet heeft. Het aantal microfoons is verhoogd van zes naar acht, waardoor de actieve ruisonderdrukking en gesprekkwaliteit beter zijn. Ook heeft Bowers & Wilkins de interne drivers en de digitale signaalverwerking herzien. Daarnaast is het fysieke ontwerp aangepast, resulterend in een slankere en lichtere bouw. Het oogt ook allemaal net wat strakker. Dat gezegd hebbende vinden we de Sony WH-1000XM6 wat beter zitten. De cups zijn groter (waardoor kleine oorbellen niet in je nek prikken) en de band zit iets minder strak.

De batterijduur van de Px7 S3 bedraagt maximaal dertig uur met anc aan; dat is vergelijkbaar met de Sony, maar loopt iets achter op andere concurrenten. De snellaadfunctie biedt na vijftien minuten opladen pakweg zeven uur luisterplezier. Verder is de koptelefoon voorbereid op support voor LE Audio en Auracast, maar die functies zijn op dit moment nog niet beschikbaar.

©Wesley Akkerman

Gedetailleerd en verfijnd

De geluidskwaliteit van de Px7 S3 is gedetailleerd en verfijnd, met een karakter dat je dicht bij de muziek brengt. Het voelt alsof je midden in de opname zit. De bas klinkt krachtig en diep, maar blijft goed onder controle en dringt zich niet op. Het midden- en hooggebied is helder en je hoort een mooie scheiding tussen instrumenten, waardoor alles goed te volgen blijft. De ruisonderdrukking werkt overtuigend, al hoor je onderweg nog wel geluiden van je omgeving.

Vergeleken met zijn voorgangers biedt de Px7 S3 duidelijk meer detail en ruimtelijkheid, waardoor eerdere modellen wat vlak kunnen klinken. Ten opzichte van zijn concurrenten onderscheidt hij zich door een intiemere presentatie. Waar andere modellen soms een breder, opener geluidsbeeld hebben, legt de Px7 S3 de focus op de controle en textuur binnen de muziek, wat resulteert in een andere, meer gefocuste luisterervaring. De Sony klinkt wat meer open en dynamischer – of dat fijner is, hangt af van je eigen voorkeur.

©Wesley Akkerman

Bowers & Wilkins Px7 S3 kopen?

Of de Bowers & Wilkins Px7 S3 het geld waard is, hangt af van wat je belangrijk vindt. Het geluid is helder en gebalanceerd, met een stevige maar beheerste bas. De ondersteuning voor aptX Lossless is een pluspunt voor wie hoge kwaliteit zoekt. Ook het ontwerp en de fysieke knoppen voelen doordacht aan.

Toch blinkt de Px7 S3 niet op elk vlak uit. De concurrent van Sony zit comfortabeler en biedt betere ruisonderdrukking, vooral voor onderweg. De keuze komt neer op voorkeur: geef je de voorkeur aan het gelaagde, precieze geluid van B&W, of juist aan de ruimere, energiekere klank van anderen? Het ontwerp en de bediening kunnen daarbij de doorslag geven.