Een slim huis zorgt ervoor dat je nooit meer in de kou of het donker thuiskomt en je tegelijkertijd niet vergeet om de verwarming of verlichting uit te schakelen. Maar het wordt pas écht slim als je al je slimme producten aan elkaar knoopt. Wat is anno 2019 de staat van smart homes?

Slimme verlichting

Je kunt je verlichting op twee manieren slim maken: of je maakt de infrastructuur achter je verlichting slim door de installatie van inbouwmodules, of je kiest ervoor om de lamp die je in de armatuur draait te vervangen door een slimme variant. Inbouwmodules zijn er voor verschillende standaarden als KAKU of Z-Wave. Het vervangen van je normale lampen voor slimme varianten is eenvoudiger en Philips Hue is het bekendste product dat dankzij een api ook eenvoudig te integreren is met een domoticasysteem.

Voor de draadloze communicatie maakt Hue gebruik van Zigbee Light Link (ZLL) en het systeem is compatibel met andere ZLL-lampen, zoals de TRÅDFRI-lampen van Ikea. Toch loop je in de praktijk bij het mengen van merken tegen problemen aan. Zo kun je de firmware van lampen alleen upgraden via de eigen bridge van het merk. Verder werken ZLL-lampen van andere merken in combinatie met Hue niet via Apple HomeKit, terwijl Hue ze zelf wel ondersteunt.

Slimme verwarming

Naast verlichting is de slimme thermostaat de meest bekende slimme oplossing. De bekendste slimme thermostaat is vermoedelijk de Nest, maar er zijn inmiddels veel meer merken te koop. Naast de slimme thermostaat brengen steeds meer fabrikanten ook slimme radiatorknoppen op de markt. Hiermee kun je zoneverwarming aanleggen, waarmee je per ruimte een verwarmingsschema kunt instellen.

Met elke slimme thermostaat is het mogelijk een klokprogramma in te stellen en je verwarming ook buitenshuis met een app te bedienen. Iets dat niet altijd mogelijk is, is om een slimme thermostaat te verbinden met een eigen domoticasysteem. Ben je van plan om in de toekomst meer te doen met domotica, let er dan op of je slimme thermostaat een api heeft en te koppelen is met domoticasystemen. Dat is trouwens niet alleen handig voor bediening en programmeren, je kunt de gegevens uit een thermostaat ook gebruiken om een dashboard te maken met de huidige status van je slimme huis.

Spraakbesturing

Van televisies tot routers: anno 2019 lijkt het wel of elk product is voorzien van spraakbediening. Koop je een luxere televisie, dan krijg je een afstandsbediening met ingebouwde microfoon meegeleverd, waarmee je het toestel met je stem bedient. Amazon introduceerde de slimme assistent Alexa in 2014 tegelijkertijd met de slimme luidspreker Echo.

Google volgde in 2016 met Google Assistent en introduceerde tegelijkertijd de slimme luidspreker Google Home. Apples Siri is het derde grote spraakplatform en werd al in 2011 geïntroduceerd. Apple was wel laat met een slimme luidspreker: de HomePod kwam pas in 2018 op de markt.

©PXimport

Eén systeem

Ga je thuis aan de slag met domotica, dan zul je in een bestaand huis doorgaans kiezen voor een systeem dat draadloze communicatie gebruikt. Bekende draadloze standaarden zijn KlikAanKlikUit, Z-Wave en ZigBee. Daarnaast gebruik je wellicht ook producten die met een eigen app worden bediend, zoals een slimme thermostaat.

Uiteindelijk wil je natuurlijk één systeem dat je vanaf één plek kunt programmeren of bedienen. Een domoticacontroller kan door het gebruik van meerdere radio’s voor draadloze standaarden en het ondersteunen van api’s allerlei producten aan elkaar knopen. Zo kun je goedkope KAKU-componenten mengen met duurdere Z-Wave-sensoren. Er zijn diverse domoticacontrollers te koop, zoals de Athom Homey en diverse controllers van Vera of Fibaro.

Zelf knutselen

Het steeds slimmer maken van je eigen huis kun je beschouwen als een hobby, en bij een hobby hoort knutselen. Je kunt met bijvoorbeeld een Raspberry Pi en software als Domoticz, Home Assistant of openHAB zelf een domoticacontroller bouwen. We raden je aan een aantal pakketten uit te proberen om te kijken wat jij prettig vindt werken.

Sommige slimme producten, zoals Hue-verlichting of slimme thermostaten, kun je zonder andere hardware via api’s aan je eigen domoticasysteem koppelen. Voor andere zaken, zoals draadloze sensoren, kun je het systeem uitbreiden met bijvoorbeeld een Z-Wave-radio. Maar je kunt uiteraard nog verder gaan en aan de slag met een microcontroller voorzien van wifi om uitbreidingen aan je domoticasysteem te koppelen.

Het met Arduino compatibele NodeMCU-ontwikkelbordje is bijvoorbeeld interessant, en met ESP Easy is er zelfs speciale firmware waarmee je sensoren eenvoudig kunt koppelen aan een domoticasysteem. Ook in dit nummer gaan we met de NodeMCU aan de slag en gebruiken we de microcontroller om een ledstripcontroller met webinterface te bouwen.

©PXimport

Api's

Koop je een slim product, let er tot slot dan goed op of dat product aan andere producten te koppelen is via een api. Zo kun je bijvoorbeeld je slimme thermostaat of verlichting aan een eigen domoticasysteem koppelen.

Heb je al een slim product gekocht zonder api? Wellicht is er wel ondersteuning voor een dienst als IFTTT of Olisto, waarmee je apparaten ‘buitenom’ via internet toch aan elkaar kunt knopen. Het nadeel is doorgaans wel dat een actie via een dergelijke dienst langzamer wordt uitgevoerd en dus minder geschikt is voor acties die direct moeten worden uitgevoerd.

Ook geïnteresseerd in professionele beveiliging?

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.