Move over, Google Nexus One. De HTC Desire is de ultieme Android-smartphone en legt de lat voor de concurrentie wel érg hoog.

Vodafone wil de Google Nexus One deze maand in Europa (en dus ook Nederland) introduceren. Mosterd na de maaltijd, wat ons betreft. Want de HTC Desire ligt al een paar weken in de winkel en eerlijk is eerlijk, de Desire geeft de Nexus One wel érg weinig bestaansrecht. De HTC Desire is namelijk een doorontwikkeling van de populaire Google-telefoon. Qua specificaties zijn de twee smartphones identiek, maar HTC heeft een paar nuttige tweaks uitgevoerd. Zo is de trackball -- gevoelig voor stof -- vervangen door een optisch exemplaar, zijn er een aantal knoppen onderaan het scherm geplaatst en heeft HTC de Desire voorzien van zijn eigen interface.

Begrijp ons niet verkeerd, er is weinig mis met de Nexus One, maar Android in zijn standaarduitvoering mist toch net even wat sjeu. HTC levert met Sense daarentegen een gebruikersinterface af die met kop en schouders boven de concurrentie uitsteekt. Dat was al duidelijk op de HTC Legend. Zo zijn er drie thema's met elk zeven homescreens, die voorzien kunnen worden van nuttige widgets en applicaties. En HTC levert er genoeg mee. Prettig is de vergevorderde integratie met sociale netwerkdiensten als Flickr, Twitter en Facebook. HTC levert standaard Friendstream mee, waarin alle sociale updates in één overzicht getoond worden. Gebruikt u liever losse applicaties? Ook dat is geen probleem.

Dan de smartphone zelf. De Desire voelt heerlijk aan; het toestel is even plat als de iPhone, de achterkant is uitgerust met een antislipcoating. Het scherm is een tikkeltje groter (3,7 inch) dan zijn concurrent, maar dankzij oled-techniek zien beelden er véél scherper en kleuriger uit dan op Apple's smartphone. Multitouch is geen probleem voor de Desire. Nieuw in HTC Sense is dat een pinch-beweging op één van de homescreens een overzicht van alle schermen oproept. Hiermee is razendsnel te schakelen tussen homescreens (en dus applicaties). Dit 'helicopteraanzicht' is niet alleen praktisch, maar werkt ook razendsnel, dankzij de 1 GHz Snapdragon-processor die de Desire aan boord heeft. Tel daar 576 MB ram-geheugen bij op en het is duidelijk dat de Desire een vlotte jongen is.

De cameraresolutie is opgewaardeerd. In de Desire zit een 5-megapixel sensor, waarmee u redelijke snapshots kunt maken. Een led-flitser maakt het mogelijk onder slechte lichtomstandigheden te fotograferen, de ingebouwde gezichtsherkenning stelt de camera automatisch scherp op het onderwerp en uiteraard wordt de ingebouwde gps-ontvanger gebruikt voor het geotaggen van foto's. Naast gps ondersteunt de Desire quadband gsm, hsdpa en 802.11 b/g. Volgens de geruchten is er zelfs een 802.11n-ontvanger aan boord, maar of deze vrijgeschakeld kan worden is nog maar de vraag. Echt nodig is het in ieder geval niet, zeker niet als u uw accu niet te zwaar wilt belasten. Over de accu kunnen we kort zijn: met een capaciteit van 1400 mAh kunt u prima twee dagen zonder lader.

Waar we op sommige Android-smartphones moeite hebben met het typen op het virtuele toetsenbord, zorgt het riante scherm van de Desire ervoor dat we vlotjes tekstberichten en e-mails produceren. Een fysiek toetsenbord zult u niet snel missen, tenzij u gewend bent blind te typen. We missen sowieso weinig in het dagelijks gebruik. Een 3,5-inch koptelefoonuitgang is aanwezig voor het luisteren naar muziek, de Desire ondersteunt mpeg4- en wmv-bestanden voor wie graag onderweg een filmpje kijkt, voor radiofanaten is er een fm-tuner aanwezig en het microsd-slot accepteert kaarten tot 32 GB.

PluspuntenConclusie

De HTC Desire de beste Android-smartphone die u op dit moment in de winkels aantreft. Maar dat is niet de enige eer die HTC opstrijkt: ook buiten het Android-testveld weet de Desire zijn kroon te behouden. Met aanzienlijk krachtigere specificaties dan de iPhone en een bedieningsgemak die Apple's smartphone benadert blijft alleen de Android Market achter op zijn concurrent. De Desire bewijst dat Android nu écht volwassen is geworden.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.