Apple maakt er al jaren een kunst van om spannende namen te koppelen aan producten en technologieën die het bedrijf lanceert. Vaak wordt dit ook nog eens zo aangekondigd dat je bijna het idee krijgt dat je er niet meer bij hoort wanneer je niet in het bezit bent van apparaten die gebruik maken van Apple’s hippe marketingtermen. In dit eerste deel van een reeks artikelen over Apple-termen leg ik je precies uit wat deze termen nu precies betekenen. Deze week staat het onderwerp connectie centraal.

MagSafe

Op elke moderne Apple-laptop is een MagSafe-aansluiting aanwezig. Dit is de aansluiting die je gebruikt om je laptop op het stroomnetwerk aan te sluiten. De reden waarom Apple deze connectie voor de adapter de naam MagSafe heeft meegegeven, zit hem in de manier waarop de kabel van de adapter op de laptop wordt aangesloten. Zo zit er een magneet in de aansluiting, waardoor de kabel automatisch op zijn plaats klikt. Dit zorgt er ook voor dat jouw laptop niet beschadigt wanneer er bijvoorbeeld iemand over de stroomkabel struikelt. Sinds de lancering van de MagSafe-stekker heeft Apple twee versies van de veilige aansluiting uitgebracht. Het verschil zit hem in de grootte van de aansluiting.

©PXimport

De eerste en tweede generatie van de MagSafe-aansluiting

Lightning

Met de iPhone 5 en de vierde generatie van de iPad introduceerde Apple ook een nieuw type aansluiting voor accessoires en de oplader van deze mobiele apparaten. Deze Lightning-aansluiting was een stuk kleiner dan de dock-connector die vele jaren trouwe dienst had gedaan bij de mobiele apparaten van Apple. Naast het kleinere formaat is bij veel Apple-fans vooral het feit bijgebleven dat zij met de introductie van de Lightning-connector veel van hun accessoires hebben moeten vervangen.

Thunderbolt

Thunderbolt is een technologie die Apple heeft ontworpen in samenwerking met Intel. Het is een aansluiting die aanwezig is op recente Macs en het mogelijk maakt om verschillende accessoires te verbinden. Thunderbolt kenmerkt zich door de extreem hoge doorvoersnelheden en de mogelijkheid om veel verschillende apparaten, zoals externe harde schijven en beeldscherm te verbinden met een Mac. Alhoewel de aansluiting op elke recente Mac aanwezig is, zul je Thunderbolt slechts op een selecte groep accessoires vinden.

©PXimport

Een van de mogelijkheden van Thunderbolt

AirPlay

AirPlay is voornamelijk groot geworden met de introductie van Apple TV. Met AirPlay is het namelijk mogelijk om draadloos audio of video vanaf een Mac, iPhone of iPad te versturen naar bijvoorbeeld een Apple TV of gecertificeerde speakers. De mogelijkheden van AirPlay worden steeds verder uitgebreid, waardoor het nu bijvoorbeeld ook mogelijk is om de volledige inhoud van het scherm van je Mac te delen met een Apple TV.

AirPrint

Vanuit bezitters van een iPhone of iPad is er altijd veel geklaagd over het feit dat ze niet konden printen vanaf deze apparaten. Met iOS 4.2 is hiervoor AirPrint geïntroduceerd. Deze technologie maakt het mogelijk om, zonder installatie, te printen vanaf een iPhone of iPad. AirPrint is alleen te gebruiken bij geselecteerde printers die de technologie ondersteunen. Wil je weten welke printers AirPrint ondersteunen? Kijk dan even hier.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!