Een pure Spaghetti-western. Oude pistolen, kanonnen en bajonetten op de geweren. Wie van first person shooters houdt én van een onvervalste western-sfeer, zal zeer gelukkig worden van Call of Juarez 2.

Het spel begint met een openingsfilm waarbij de twee broers, Ray en Thomas tegenover elkaar staan. Ze hebben een geweer op elkaar gericht. Al snel is duidelijk dat er veel is misgegaan. Na het filmpje gaat het spel terug in de tijd. Ray bevindt zich tegenover soldaten van de Union. Hij hoort dat zijn broer, Thomas, in de problemen zit en besluit hem te redden. Nadat Ray samen met zijn broer de linie hebben veilig gesteld, moeten ze van hun kolonel vertrekken richting Atlanta. Echter, hun familie is nog in gevaar. En dat is reden genoeg voor de broers om te deserteren. Een actie die niet alleen tevergeefs is, maar ook onverstandig.

Hier en daar geschaafd

We hebben al eerder de preview bekeken van Call of Juarez 2. Die beloofde al veel goeds, al was het wel duidelijk dat er hier en daar nog wat geschaafd moest worden. Het geluid liet te wensen over en de effecten op water, waren zeker niet om over naar huis te schrijven. Ook bleek de Chrome-engine niet altijd even stabiel. Bij een preview is dat al snel vergeven.
De officiële versie is op nagenoeg alle vlakken verbeterd. De engine is erg snel en bijzonder stabiel. We ondervinden nooit hikjes terwijl het grafisch allemaal prima oogt. Zo is het water detailrijk. Echter, echt natuurlijk stroomt het nog niet. De omgevingen en karakters zien er iets beter uit dan bij de preview. Het niet allemaal top-notch, maar daardoor draait het spel wel lekker vlot. Ook op een gemiddelde game-pc prima te spelen. Op ons testsysteem: een QX9770 op 4,1 GHz, 4GB Adata ddr3-1600X V2.0-geheugen, Gigabyte GTX 285 2GB en twee Western Digital Raptor in Raid-0 is het perfect te spelen op Full HD met alle detail op maximaal.
Helaas is het geluid nog altijd erg slecht. Stemmen hebben overduidelijk een lage bitrate en geweerschoten klinken blikkerig. Tevens zijn de surroundeffecten niet om over naar huis te schrijven. Jammer, want daardoor raken we toch minder in het spel. En dat terwijl het verhaal de speler juist helemaal meetrekt.

Tijdsbesef

Een goede shooter is altijd te kort. Echter, COJ is wel heel kort. Na ongeveer zeven uur zijn we door het spel heen. We moeten toegeven dat we het spel in easy hebben gespeeld, dus wellicht is het in hard iets langer, maar de single player is kort.
Daar is wel iets aan te doen door het spel op twee manieren te spelen: één keer met Ray en nog een keer met Thomas. Het is namelijk mogelijk bij bijna elke missie te kiezen voor Ray of Thomas. Beide broers hebben hun eigen voordelen. Echter, het verhaal blijft hetzelfde en het is nog maar de vraag of het zoveel verschil brengt in de beleving van het spel.
Gelukkig kent COJ ook de mogelijkheid online te gaan. Daar bestaat de mogelijkheid te kiezen tussen drie interessante en goed uitgewerkte modi: de ouderwetse – maar altijd leuke – deathmatch, Manhunt en Wild West Legends. In Manhunt wisselen teams elkaar af om ‘bad guys’ te pakken. In Wild West Legends is het de bedoeling het andere team ervan te weerhouden objectives te behalen.
PluspuntenMinpuntenConclusie

Een prima verhaal met veel diepgang, goed uitgewerkte karakters en een prima Western-gevoel. Call of Juarez 2 biedt de liefhebber zonder twijfel veel speelplezier. Jammer genoeg is er ook een keerzijde. Het geluid in het spel is slecht en ook op grafisch gebied mag er nog hard gewerkt worden. De textures zijn plat en het detailniveau is wisselend.UitgeverUbisoftOntwikkelaarTechlandDemo downloadJaBesturingssysteem (min. benodigd)Windows XPProcessor snelheid (min. benodigd)P4 3,2 of hoger, 2,66 GHz dual coreHoeveelheid RAM (min. benodigd)1Grafische kaart (minimaal benodigd)nVidia 6800 of ATI X1650Benodigde hardeschijfruimte (GB)10Online gamingjaGamepad ondersteuningjaOns TestsysteemAsus P5E3 Premium, QX9770 (overklokt 4,1 GHz), 4GB Adata DDR3-1600X v2.0 Ram, Gigabyte GTX285 2GB, 2 raptors Raid-0, Creative X-Fi Fatality Platinum, Windows Vista 64 bit.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!