Programma's heten in Windows 10 bijna geen programma's meer. Sowieso is de term 'apps' sinds de opkomst van de smartphone de gangbare benaming geworden voor programma's, en ook in Windows 10 komt die semantische verandering duidelijk naar voren. In het startmenu staat bijvoorbeeld 'Alle apps' te lezen, en ook in de menu's en de instellingen is dit hoe we onze programma's tegenwoordig noemen. De belangrijkste indicatie voor de verschuiving naar 'apps' is echter de 'Store', de app-winkel in Windows 10 waar alle programma's bij elkaar te vinden zijn.

1. Inleiding

2. Het uiterlijk

3. Dagelijks gebruik

4. Het vernieuwde startmenu

5. Virtuele bureaubladen

6. Standaard-apps

7. Edge

8. Cortana

9. Store10. Conclusie

De 'Store' heeft nog geen Nederlandse vertaling in Windows 10, wat al een klein beetje moet aangeven hoe 'af' de 'Winkel' is. De Store is bedoeld als centrale hub voor alle Windows 10-applicaties, waar je straks met één druk op de knop alles kunt downloaden wat je maar wilt. Daarmee hoef je niet meer naar een specifieke website of zelfs downloadsites als SourceForge, maar kun je je programma's in één keer hier vinden.

In theorie.

Alleen mobiele apps

In de praktijk is de Store op dit moment nog niet erg handig. Hoewel het programma prominent op de taakbalk staat weergegeven, is de Winkel in het begin alleen nog geschikt voor het downloaden van mobiele applicaties. Zoek je op 'Word', dan krijg je geen Office-pakket te zien. Je kunt dan alleen Word Mobile downloaden, de mobiele variant die weer wel werkt op grotere schermen. Microsoft maakt in Windows 10 (nog) geen onderscheid tussen mobiele apparaten of desktops, en dat kan verwarrende resultaten opleveren.

Iedere app die je downloadt uit de Store is op dit moment dan ook nog een mobiele app - wil je de desktop-variant hebben, dan ga je gewoon ouderwets naar een website.

De 'Store' is deel van Microsofts verdienmodel, en één van de redenen waarom het bedrijf Windows 10 gratis aanbiedt. Om meer te lezen over het verdienmodel van Windows kun je terecht bij onze collega's van PCM, die je precies uitleggen waar Microsoft zijn geld aan verdient.

Zooitje

De Store is op dit moment een zooitje. Vooral de zoekfunctie is een ramp. Het is zeker niet de eerste keer (of de laatste) dat er iemand klaagt over de indeling van de apps in de winkels, maar we hadden stiekem gehoopt dat de zoekfunctie bij een grote release van Windows 10 wel wat beter was.

Weinig toezicht

In tegenstelling tot Google (met de Play Store) of Apple (met de App Store) houdt Microsoft weinig toezicht op wat er in de Store komt te staan. Op mobiele apparaten betekende dat in de praktijk een wildgroei aan malafide apps, bijvoorbeeld die zich voordeden als andere apps maar er dan geld voor vroegen. In het ergste geval werd er zelfs malware verspreid.

Je kunt hier een perfect voorbeeld van zien als je zoekt naar VLC, de populaire media-speler. Je hebt VLC ook nodig als je dvd's wilt afspelen in Windows 10, want Microsoft heeft de video-codec voor dvd's uit het besturingssysteem gelaten.

Je kunt hier meer lezen over welke programma's en functies allemaal ontbreken in Windows 10.

Nep-apps

Als je zoekt naar 'VLC' in de Store, dan krijg je tientallen 'apps' die pronken met het bekende logo van de videoplayer, de oranje pylon. Sommige van die apps zijn betaald, terwijl VLC sinds het begin der dagen een gratis (en open source) programma is. Ook staan hier tientallen 'guides' te vinden waarvan je je heel sterk kunt afvragen of je ze nodig hebt. Je hebt er een flinke kluif aan om de 'echte' VLC te vinden, want die staat überhaupt niet in de Store.

Waar je VLC dan wel moet downloaden? Gewoon, van de website.

VLC heeft geen app in de Store, omdat de Store alleen maar mobiele apps weergeeft en VLC heeft geen mobiele app.

Als je dat weet, dan kun je de Store verbergen en nooit meer openen, want heb je nou aan al die mobiele apps op een desktop?

Ook goede apps

Toch zijn weer niet álle apps in de Store slecht. Zo kun je makkelijk de Facebook- of de Twitter-app gebruiken, en die werken dan weer heel goed. Ideaal daaraan is bijvoorbeeld dat ze je notificaties sturen, en dat die met een melding binnenkomen in het notificatiecentrum. Dat is enorm handig en reden genoeg om de apps alsnog te installeren.

Kleine titels

Nu zul je 'Facebook' heus wel vinden in de zoekresultaten van de Store, maar met kleinere en minder bekende apps heb je net zoveel problemen als wanneer je VLC zoekt. Nep-apps, gidsen, betaalde versies die pretenderen 'echt' te zijn, apps die inbreuk maken op elkaars logo...

Niets staat bovendien geordend. Gidsen staan gewoon tussen de apps, betaalde apps staan tussen de gratis apps, het is een wildwest-scenario was geen chocolade van te maken is.

Popcorn Time

Een ander goed voorbeeld is Popcorn Time, de notoire app waarmee je films en series kunt streamen. Popcorn Time is illegaal en maakt inbreuk op alle auteursrechten van films, maar Microsoft staat het doodleuk toe in de Store. De grootste grap? Het is niet eens echt Popcorn Time. Het is een app die meelift op het succes van Popcorn Time, maar die in werkelijkheid streams aanbiedt naar dubieuze websites als GorillaVid en Vodlocker (die vol met adware staan). Wat doet dat in de Store? Zolang Microsoft dergelijke apps nog steeds toelaat, vertrouwen we niks van wat er te downloaden is.

Simpel

We klinken wel erg negatief, maar van de andere kant is er ook een hoop goed aan de Store. Zo maakt het het downloaden en installeren van apps en films wel kinderlijk eenvoudig. Je hoeft alleen maar op één knop te drukken je app wordt op je systeem gezet. Je hoeft er geen wizard voor te doorlopen, en door dit downloadproces kunnen er ook geen sneaky toolbars van Ask worden geïnstalleerd op je systeem - ook wel eens prettig.

Conclusie: Handig in theorie, ramp in praktijk

Hoewel het downloaden en installeren van apps via de Store makkelijk is en een hoop gedoe scheelt, is Microsofts toezicht op de app-winkel zwaar ondermaats. Daardoor ontstaat een anarchistisch allegaartje van applicaties waarbij iedere klik funest kan zijn. Dat mijnenveld is niet alleen vervelend, maar kan in gevallen als die van Popcorn Time ook nog eens gevaarlijk zijn (in verband met adware). Ons advies is dus om ver van de Store vandaan te blijven, applicaties gewoon via een website te installeren, en daarbij tools als Unchecky of Ninite te blijven gebruiken. Of je gezonde verstand.

<- Vorige: CortanaVolgende: Conclusie ->

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.