Even snel een berichtje naar iemand sturen, daar denken we tegenwoordig niet eens meer bij na. Daar is echter bijna zestig jaar ontwikkeling aan vooraf gegaan. We duiken in de geschiedenis van instant messaging.

Het lijkt zo’n eenvoudig idee: elkaar een berichtje sturen. De technologie is ook niet zo ingewikkeld, het probleem is het protocol: er moet een systeem zijn waarop elke gebruiker, vanaf elk apparaat, met elk soort account berichten kan sturen naar iedere willekeurige persoon. Dat wilde lange tijd niet lukken, omdat iedereen z’n eigen feestje wilde vieren. Daarom ontstonden er vooral eilandjes: een Messenger van MSN, eentje van Yahoo, AOL en ga zo maar door. WhatsApp brak de markt open door een multiplatform messenger aan te bieden die gebruik maakt van iets dat iedereen heeft: een telefoonnummer.

BBM / Ping

De ondergang van BBM, oftewel de BlackBerry Messenger, zette vrij plotseling in, maar had volgens velen voorkomen kunnen worden door één eenvoudige beslissing: het openbaar maken ervan. Lang voordat WhatsApp, Facebook Messenger en iMessage bestonden, stuurden BlackBerry-gebruikers al massaal berichten naar elkaar via BBM. Het was een voor die tijd revolutionaire app, die geen equivalenten had op andere platformen. Als BlackBerry de app ook had vrijgegeven voor iOS en later Android, zouden apps als Ping (één van de eerste populaire IM-apps voor iOS, maar een vrij kort leven beschoren) en WhatsApp wellicht niet eens voet aan de grond hebben gekregen, en zou de toekomst van BlackBerry er wel eens heel anders uit hebben kunnen zien.

MSN Messenger

Een aparte vermelding in dit deze tijdlijn verdient deze IM-app van Microsoft absoluut. WhatsApp mag dan veel gebruikt worden, het is vooral een nuttige app. Dat was MSN Messenger in theorie ook, maar de liefde die men voor dit Windows-programma had was ongekend. Uren werden gestoken in het maken van leuke profielplaatjes, het aanpassen van de interface, en natuurlijk in het gebruik van allerlei emoticons om je naam zo kleurrijk mogelijk te maken. Ook was dit één van de eerste apps waarbij je een statusupdate kon geven om de wereld te laten weten hoe je je voelde. Het was een behoefte waarvan we niet wisten dat we hem hadden en dé manier om iemand een stille hint te geven dat je hem/haar toch wel erg leuk vond. Updates met wijzigingen aan het programma zorgden altijd voor enorm veel ophef, want ‘MSN Messenger zou nooit meer hetzelfde zijn’.

©PXimport

IRC

Wellicht heb je nog nooit van IRC gehoord. Toch is het één van de grootste sensaties die de digitale wereld ooit heeft gekend op het gebied van Instant Messaging. Het concept was eenvoudig: je downloadde een programma (een IRC-client) en maakte verbinding met een netwerk. Op dit netwerk vond je vervolgens de wereld aan chatrooms en kanalen, afgestemd op interesses. De populatie van de kanalen kon variëren van enkele zielen tot duizenden gebruikers. Wie eigenaar was van een chatroom genoot een behoorlijke status en geldingsdrang was dan ook aan de orde van de dag. Grote rellen waren er wanneer één van de moderators besloot dat de roem de hoofdmoderator naar het hoofd was gestegen en vervolgens een eigen kanaal startte. Dan moest er een keuze gemaakt worden: aan wie blijf je trouw. Het interessante is dat het vooral een gigantische groep hardcore gebruikers is geweest die zo fanatiek bezig zijn geweest op IRC, terwijl er ook grote groepen mensen zijn die nog nooit van deze vorm van chatten hebben gehoord.

©PXimport

Sociale media

Eigenlijk kun je stellen dat Instant Messengers de voorlopers zijn geweest van sociale media. Het waren immers apps als ICQ en MSN Messenger die begonnen met het toestaan van profielfoto’s, statusupdates en allerlei andere zaken om jezelf digitaal uit te drukken. In principe is dat natuurlijk wat we nu ook doen op sites als Facebook, Pinterest en Twitter. Interessant is daarbij dat het aanvankelijk bij sites als Hyves en MySpace vooral ging om visuele uitdrukking, het aanpassen van de interface en het gebruik van plaatjes, terwijl we over die zaken nu weinig controle meer hebben, en het vooral gaat om het uiten van onze meningen, hobby’s en passies.

©PXimport

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.