Vroeger was ik een groot console fan. Sterker nog, ik vond console gaming leuker dan pc gamen omdat je op de console tenminste nooit gezeur had. Alles werkte gewoon. Maar helaas zijn sinds de Xbox 360 en de Playstation 3 die tijden voorbij. Hoe meer ik met die consoles werk, hoe meer ik de pc als gameconsole waardeer.

Ten eerste heb je het drama dat online gaming heet. Op de Xbox 360 gaat dit nog wel redelijk, hoewel je per game soms wel uren kan klooien voordat je met een vriend samen in co-op een spelletje aan het spelen bent. Een voorbeeld: ik wil Dungeon Siege III samen spelen met mijn collega Jeroen Geelhoed. Als we ervoor kiezen dat we met elkaar een spel willen spelen krijgen we alleen maar 'connection to host failure' boodschappen. Nee, de juiste methode is dat persoon 1 het spel start en dat persoon 2 dan vervolgens 'joint'. Waarom wordt dit niet uitgelegd? We waren 2 uur verder voordat we dat geintje doorhadden.

Maar op de Playstation 3 is multiplayen pas echt een drama. Opties met namen die verkeerde ideeën suggereren zijn meer regel dan uitzondering en videochats worden dan weer wel en dan weer niet  geïnitieerd. Soms kun je dan beter de PS3 rebooten.... Wacht even. Dat klinkt eng bekend!

Het menu van de PS3 ziet er gemakkelijk en gebruiksvriendelijk uit, maar als je echt in de opties duikt, dan loop je tegen een muur van tekortkomingen aan. Wat denk je bijvoorbeeld onder de optie 'chatinstellingen' te vinden? Als je denkt aan instellingen voor je microfoon of cam, dan heb je het mis. Het enige wat onder deze optie staat is 'videogesprek starten'. Nee, daar heb je wat aan... Pas na door alle opties gewandeld te hebben, vond ik de juiste opties om mijn headset in te stellen. Stond weer ergens onder accessoires en daar weer onder audio of zo. Ik weet het niet meer. Het was in ieder geval flink zoeken.

Maar dan komt de grootste frustratie van de hedendaagse moderne console. Die krengen gaan na een paar jaar gewoon dood. Leuk hoor, je apparaat zo goedkoop mogelijk maken, maar ondertussen wordt de consument opgescheept met kwalitatief uitermate teleurstellende apparatuur. Mijn trouwe Supernes, Dreamcast, PS One, PS2 en zelfs mijn oude Xbox doen het nog steeds prima. De Xbox 360? Is al een keer vervangen. En de Playstation 3? Die is sinds kort overleden met als gevolg dat ik een nieuwe moest kopen.

Tuurlijk, ik had de PS3 ook kunnen laten repareren door Sony voor 149 euro, maar dan krijg ik een refurbished barrel terug wat nog geen eens mijn eigen PS3 is. Dus toen maar de 320 GB PS3 slim versie gekocht. Energiezuiniger, sneller en stiller. Stiekem een beetje een upgrade dus. Maar dan begint de volgende ellende. Sony vindt het nodig om de harde schijven met encryptie te koppelen aan de PS3. Het gevolg: als je PS3 dood gaat en je hebt geen backup gemaakt van je spellen op een FAT 32 usb stick - en wie staat daar nou bij stil bij een spelcomputer? - dan kun je fluiten naar je data en dus je savegames.

De harde schijf aansluiten op de pc levert een onleesbare harde schijf op. De harde schijf plaatsen in je nieuwe PS3 is ook geen optie. Het ID van het apparaat komt namelijk niet overeen met die van de schijf en dus vindt Sony het nodig om de schijf te formatteren. Het antwoord van Sony? "Tja, je had backups moeten maken van je oude PS3". Nee, dat gaat ook gemakkelijk wanneer mijn PS3 dood is! Lekker klantvriendelijk. Ik heb nu een stuk of zes games die ik niet meer zal aanraken, omdat ik niet al die weken speeltijd opnieuw ga investeren. Ik heb een leven naast het gamen. Ik ben niet gek!

Vroeger vond ik gamen op de pc irritant. Er was namelijk altijd wel gezeur met drivers of systeem instabiliteit. Maar sinds ik een pc als console heb ingericht met een minimum aan software behalve dan games, is het één van de fijnste consoles die ik ooit heb gehad. Is er iets niet goed meer? Even een onderdeel vervangen of upgraden. Nieuwe gamepc? Even de schijf overzetten en klaar. Niks gezeur met encryptie.

Tegenwoordig is de pc een stabieler platform geworden voor gaming dan de console. Natuurlijk is de pc ook niet perfect, maar met diensten als STEAM is er moeiteloos met elkaar samen te spelen, inclusief voicechat wat het gewoon doet. Vanaf nu, als ik moet kiezen tussen welke versie van een game ik wil, zal mijn voorkeur voortaan naar de pc uitgaan.

Vroeger riep ik altijd: "Ik ben een console-gamer, want een gamepad speelt veel fijner." Vanaf nu zeg ik: "Ik ben een gamepad-gamer op de pc". De console, welke dan ook, is niet meer mijn favoriet. Het is al erg genoeg dat de fabrikanten ons met ondeugdelijke hardware opschepen, maar het is gewoon ronduit schofterig dat met jouw data zo door Sony omgesprongen wordt.

PS:
Wat data overzetten van de Xbox 360 betreft. Dat ging zonder problemen via een speciaal kabeltje. Die moest ik dan wel weer kopen voor 15 euro, maar ik had tenminste al mijn savegames nog.

Gerard Sombroek - gefrustreerde console gamer en redacteur

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.