Wanneer u een harde schijf aanschaft, moet u die voor gebruik normaliter eerst nog partitioneren en formatteren. Het is niet zo duidelijk om daarbij de optimale keuzes te maken. Tenzij u perfect weet wat de voor- en nadelen zijn van partitiestijlen als MBR en GPT, van concepten als dynamische schijv

1. Initialisatie

Hangt u een gloednieuwe harde schijf (als bijkomend opslagmedium) aan uw systeem - we houden het in deze cursus bij Windows-systemen en focussen ons op Windows 7 - dan zal die nog niet meteen opduiken in de Windows Verkenner. Immers, de Verkenner werkt op basis van logische volumes en die zijn op uw nieuwe schijf vooralsnog nergens te bespeuren. Die moet u namelijk eerst zelf nog aanbrengen, een proces dat in Windows 'schijf initialiseren' heet, maar doorgaans partitioneren wordt genoemd (hoewel u de schijf niet noodzakelijk in verschillende partities hoeft op te delen). De schijfinitialisatie kunt u gerust vanuit de module Schijfbeheer van Windows (7) zelf uitvoeren. U kunt die opstarten vanuit het Windows Configuratiescherm of via het commando diskmgmt.msc. Als het goed is, duikt automatisch een venstertje op met de melding dat u uw (nieuwe) schijf nog dient te initialiseren.

Even opfrissen ...

Hoe zat het ook alweer qua regels en mogelijkheden van bestandssystemen bij het partitioneren? In het artikel Regels voor het partitioneren van harde schijven hebben we het even handig voor u uitgelegd.

2. MBR

Bij het initialiseren van een harde schijf onder Windows 7 kunt u in principe uit twee partitiestijlen kiezen: MBR of GPT. De eerste gaat, in computertermen, al een eeuwigheid mee: al circa dertig jaar. Geleidelijk aan zijn de nadelen duidelijker geworden en is GPT ontwikkeld om de belangrijkste tekortkomingen van MBR weg te werken. Verderop meer over die voor- en nadelen: laten we eerst kort toelichten hoe het MBR-schema in elkaar steekt.

MBR staat voor master boot record, vrij vertaald als hoofdbootsector. Het komt erop neer dat de eerste fysieke sector van uw harde schijf voorbehouden wordt voor enerzijds een stukje opstartcode en anderzijds voor de hoofdpartitietabel. In deze tabel is plaats voor maximaal vier partitie-ingangen: drie primaire partities en één uitgebreide partitie. Deze laatste kunt u dan verder opdelen in een aantal 'logische stations'.

Wilt u uw schijf als MBR initialiseren, klik in het Windows Schijfbeheer dan onderaan links met de rechtermuisknop op de nog onbekende schijf en kies MBR. Even later verandert de indicatie in 'standaardschijf' en blijkt die over één niet-toegewezen partitie te beschikken.

©PXimport

Een schijf, meteen na een initialisatie met het MBR-partitioneringsschema.

MBR, fysiek bekeken

De MBR bevindt zich onveranderlijk op de eerste fysieke sector van uw harde schijf en heeft net als de andere sectoren een standaardgrootte van 512 bytes. Deze sector ligt echter buiten de eigenlijke partities en is dus niet zomaar met standaard I/O-functies van Windows bereikbaar. U kunt deze MBR echter wel benaderen met behulp van een zogenoemde fysieke schijf-editor. Een gratis tool voor Windows is HxD, die dubbelt als hex-editor, oftewel een tool waarmee u bestanden in binaire (hexadecimale) vorm kunt bekijken. De MBR krijgt u als volgt in beeld. Start HxD als administrator op, open het menu Extras en klik bij Fysische schijf op Harde schijf 1. Veiligheidshalve toont HxD u de sector in leesmodus, totdat u het vinkje verwijdert bij Open als alleen lezen, u doet dat echter geheel op eigen risico. De op twee na laatste 64 bytes van de MBR vormen samen de (4 x 16 bytes van) de hoofdpartitietabel.

©PXimport

MBR: nog altijd het meest gebruikte partitioneringsschema voor harde schijven!

3. GPT

Windows 7 biedt dus twee mogelijke partitiestijlen aan voor een harde schijf: MBR en GPT. De eerste stijl bevat wel een paar nadelen. Zo bevindt de MBR-sector zich altijd in de eerste fysieke sector van uw schijf: blijkt die beschadigd, dan is uw schijf onbruikbaar voor MBR. GPT, wat staat voor GUID (globally unique identifier) partition table, is beter bestand tegen corruptie. Zo worden er twee exemplaren van de GPT-header (plus partitietabel) opgeslagen. De partitiegegevens zijn bovendien met CRC (cyclic redundancy check) beschermd tegen logische corruptie. U hebt tevens kunnen lezen dat u bij MBR beperkt bent tot drie primaire en één uitgebreide partitie (weliswaar verder op te delen in logische stations). GPT blijkt een heel stuk guller: 128 partities. In de praktijk weliswaar 'beperkt' tot 124. Het is perfect mogelijk een MBR-schijf om te zetten naar GPT en omgekeerd, op voorwaarde althans dat u eerst alle bestaande partities verwijdert (en dus uiteraard eerst al uw data back-upt). Open de module voor schijfbeheer, rechtsklik op de schijf en selecteer Converteren naar GPT/MBR-schijf. De werkwijze in EaseUS Partition Master is vergelijkbaar: rechtsklik op de - partitieloze - schijf en kies Initialize to GPT/MBR, waarna u de operatie met Apply bevestigt. Of u opereert geheel vanaf de opdrachtregelprompt, met de volgende commando's (waarbij u x door de letter van de te converteren schijf vervangt):

diskpart

list disk

select disk x

convert gpt [of: convert mbr]

©PXimport

Links het MBR-schema, rechts GPT. Merk bij deze laatste de 'Protective MBR'-sector op: een dummy MBR voor oudere software. (bron: MSDN, Microsoft)

©PXimport

Een conversie van MBR naar GPT of omgekeerd: zó gebeurd (ook in EaseUS Partition Master).

4. GPT: grootte & compatibiliteit

Er is nog een belangrijk voordeel van GPT boven MBR: GPT kan met veel grotere schijfpartities overweg! U moet namelijk weten dat binnen de partitietabel van MBR het aantal sectoren als een 32bit-waarde wordt opgeslagen. Dat levert de volgende rekensom op: 232 x 512 bytes (de standaardgrootte van een fysieke sector) is circa 2,2 TB. Schaft u zich dus een schijf met een hogere capaciteit aan, dan zal Windows die met MBR niet in zijn totaliteit herkennen! Ter vergelijking: binnen Windows kan GPT een partitiegrootte tot 18 EB (exabyte) aan.

We horen u denken: niks dan voordelen aan GPT, waarom dan nog kiezen voor MBR? Eén reden kan alvast zijn: wilt u van zo'n GPT-schijf kunnen opstarten, dan moet u beschikken over de 64bit-versie van Windows Vista of 7 en moet uw systeem in principe UEFI-gebaseerd zijn (unified extensible firmware interface) en dus niet met het 'klassieke' BIOS zijn uitgerust. Windows XP 32 bit kan hoe dan ook niet met GPT overweg, tenzij met speciale software (zie kader 'XP doet toch mee!').

XP doet toch mee!

U verkiest met Windows XP (32 bit) te blijven werken, maar had er toch graag een dataschijf van bijvoorbeeld 3 TB aan gekoppeld? Dat kan, maar u zult merken dat Windows niet de totale schijfcapaciteit ter beschikking stelt. Dat valt echter op te lossen met een speciaal stuurprogramma: Paragon GPT Loader (kosten: vijftien euro). Het programma voorziet tevens in een module waarmee u de schijf naar GPT kunt omzetten en verder ook kunt partitioneren en formatteren, zoals u wilt. Dat lukte probleemloos op ons testsysteem.

Overigens voorziet Paragon ook in een oplossing om in Windows Vista en 7 (32 bit) toch van een schijf groter dan 2,2 TB te kunnen opstarten, zelfs als uw systeem BIOS-gebaseerd is. De tool heet Paragon Migrate to 3TB en is onderdeel van Drive Copy 11 Professional (kosten: dertig euro).

©PXimport

Een speciale systeemdriver laat ook Windows XP 32 bit een hogecapaciteitsschijf aanspreken.

5. Dynamische schijf

Wanneer u de Windows-module voor schijfbeheer opent, is de kans groot dat u bij het fysieke schijfoverzicht, de indicatie Standaard ziet staan. In een programma als ­EaseUS Partition Master heet dat Basic. Met Windows 2000 heeft Microsoft echter het concept van een 'dynamische schijf' geïntroduceerd. Dit concept - dat overigens losstaat van de gekozen partitiestijl - biedt een aantal voordelen ten opzichte van een standaard- of basisschijf. U kunt er namelijk volumes mee creëren die verschillende fysieke schijven overspannen (spanned en striped volumes) en ook fout­tolerante volumes mogelijk maken (met name RAID1 en zelfs RAID5): een louter softwarematige RAID-implementatie dus. Dynamische schijven zijn ook minder corruptiegevoelig dan standaardschijven, gezien die zich van een database mét back-up bedienen om de informatie van de dynamische volumes op te slaan.

Een standaardschijf converteren naar een dynamisch exemplaar is niet moeilijk en u behoudt bovendien alle gegevens, hoewel we een back-up van uw data altijd aanraden. Rechtsklik in het Windows Schijfbeheer op de gewenste schijf en kies Schijf converteren naar dynamische schijf. De omgekeerde weg - terug naar een standaardschijf - kan eveneens, in principe ook zonder vrees voor dataverlies. In EaseUS Partition Master blijkt Convert to basic disk trouwens de enige mogelijke richting.

Het lijkt er dus wel op dat een dynamische schijf alleen maar voordelen biedt. Dat klopt eigenlijk wel, zolang u zich goed bewust bent van de potentiële nadelen: dynamische schijven laten zich bijvoorbeeld niet benaderen vanuit Windows XP Home of niet-Windows besturingssystemen. Ook laptops bieden geen ondersteuning.

©PXimport

RAID-functies dankzij dynamische schijven (hoewel een 'spanned volume' of JBOD - just a bunch of disks - niet fouttolerant is).

exFAT: bestandssysteem voor flashgeheugen

exFAT (extended FAT) is een bestandssysteem ontwikkeld door Microsoft en u vindt het terug vanaf Windows Vista SP1. Het is met name bedoeld voor flashgeheugen, omdat NTFS hier een te grote footprint achterlaat. Technisch heeft het behoorlijk veel weg van FAT32, maar er zijn enkele opvallende verbeteringen. Zo kan exFAT veel grotere bestanden (en clusters) aan, is het net als NTFS beter gewapend tegen bestandsinconsistenties en is het de bedoeling dat ook ACL (Acces Control List) wordt ondersteund. Geen onbelangrijke voordelen dus tegenover FAT32, maar mede gezien dat Microsoft octrooirechten zou bezitten op een aantal onderdelen van exFAT, zijn producenten buiten de Windows-wereld niet zo snel bereid exFAT te ondersteunen. Een uitzondering zijn alvast de snelle SDXC-geheugenkaartjes (secure digital extended capacity), de opvolger van de SD(HC)-kaart. Deze kaartjes gebruiken namelijk standaard exFAT, met een capaciteit tot 2 TB. Voorwaarde is natuurlijk dat ook uw camera met deze kaartjes overweg kan.

©PXimport

ExFAT: vooral nuttig voor flashgeheugen met hoge capaciteit.

6. Bestandssysteem

Hebt u eenmaal een schijf geïnitialiseerd, dan blijkt die nog niet bruikbaar: het Windows Schijfbeheer geeft aan dat het om 'niet-toegewezen ruimte' gaat. U dient binnen die ruimte namelijk eerst nog één of meer volumes te creëren: klik daarvoor die ruimte met de rechtermuisknop aan en kies Nieuw eenvoudig volume (we gaan er hier even vanuit dat u het bij een standaardschijf houdt). Allereerst duidt u binnen de beschikbare ruimte de gewenste grootte aan. Een beslissing die ook gevolgen kan hebben voor het bestandssysteem. Wanneer u bijvoorbeeld een volume groter dan 32 GB creëert, zal Windows in een volgend venster niet langer ook FAT32 aanbieden, maar alleen NTFS en exFAT (dit laatste alleen wanneer het niet om uw systeemschijf gaat). Wilt u absoluut FAT32 op een volume groter dan 32 GB, dan moet u een andere tool inzetten, zoals de gratis MiniTool Partition Wizard Home Edition. Hier klikt u met de rechtermuisknop op het volume en kiest u Create, waarna u uit diverse bestandssystemen kunt kiezen. Naast FAT(32) en NTFS (let wel: geen exFAT) is dat nog Ext2/3/4 en Linux Swap. Waarom u eventueel FAT32 zou overwegen, leest u zo meteen.

©PXimport

Een programma als Minitool Partition Wizard blijkt minder rigide in het aanbod van bestandssystemen dan Windows

7. FAT32

Het feit dat Windows 7 FAT32 niet meer aanbiedt voor volumes vanaf 32 GB is al een indicatie. Dit bestands­systeem is niet echt goed genoeg (op grotere volumes) en is te corruptiegevoelig. Alleen voor kleine volumes is het nog geschikt of als u de data per se moet kunnen benaderen vanaf een besturingssysteem of apparaat dat niet met NTFS (of exFAT) overweg kan. Te denken valt aan een wat oudere mediastreamer waarvoor u een harde schijf wilt formatteren.

De naam FAT komt van 'file allocation table' en verwijst naar de manier waarop het bestandssysteem de fysieke locatie van bestanden op de schijf bijhoudt. Dat gebeurt in een eenvoudige tabel die voor elk bestand de clusterreeks bijhoudt. Een cluster, oftewel 'allocation unit' is de kleinste hoeveelheid contigue (aan elkaar grenzende) schijfruimte die kan worden toegewezen aan één bestand en doorgaans bevat die verschillende (fysieke) sectoren. Op Microsoft.com leest u voor FAT16, FAT32, exFAT en NTFS de standaardgroottes van de clusters af, naargelang de volumegrootte. Stel, de clustergrootte op uw bestandssysteem is 16 KByte, dan neemt elk bestand minstens 16384 bytes in beslag, ook al is dat slechts 500 bytes groot.

Het cijfer in FAT32 verwijst naar het aantal bit dat de FAT-tabel gebruikt om naar een datacluster te verwijzen. Bij FAT32 zijn dat dus 4 bytes, oftewel 32 bits (hoewel er slechts 28 effectief worden ingezet). Bij het nog oudere FAT16 zijn dat dan logischerwijs 2 bytes. Wilt u de clustergrootte van een volume kennen, dan kan dat onder meer vanuit Minitool Partition Wizard: rechtsklik op het volume, kies Properties en open het tabblad File System Info. De commerciële variant van het programma laat u tevens toe de clustergrootte aan te passen.

©PXimport

De clustergrootte laat u doorgaans best op de standaardwaarde ingesteld.

8. NTFS

NTFS (toch ook al bijna twintig jaar oud) staat voor 'New Technology File System' en is, in zijn opeenvolgende versies, het standaard bestandssysteem van alle Windows-versies sinds Windows NT.

De voordelen van NTFS boven FAT(32) zijn legio. Zo gebruikt NTFS geen simpele tabel, maar een slimme database (mét back-up) voor de bestandshuishouding, de zogenoemde MFT (master file table). Een 'transactioneel logboek' minimaliseert het risico op inconsistenties in de bestandshuishouding. Anders dan bij de FAT-tabel ligt ook de locatie van de MFT niet vast, zodat die in geval van fysiek beschadigde sectoren bij het formatteren op een andere plaats terecht kan komen. Verder laat NTFS ook veel grotere volumes en bestanden toe dan FAT32: bij deze laatste is dat beperkt tot respectievelijk 2 TB en 4 GB.

Maar het zijn eigenlijk vooral de extra's die NTFS voor de gebruiker interessant kunnen maken. Zo kunt u data op een transparante manier laten comprimeren en versleutelen (roep het eigenschappenvenster van een bestand of map op en druk op de knop Geavanceerd op het tabblad Algemeen) en is het mogelijk limieten op het schijfgebruik in te stellen (selecteer Computer, roep het eigenschappenvenster van een volume op en open het tabblad Quotum). Met NTFS kunt u tevens heel specifieke machtigingen aan bestanden en mappen toekennen (via zogenoemde 'access control lists'): rechtsklik op een bestand, kies Eigenschappen, open het tabblad Beveiliging en u weet meteen wat we bedoelen. Een mooi overzicht van de belangrijkste eigenschappen van FAT, NTFS en exFAT vindt u op NTFS.com.

Hebt u een volume (per abuis) met FAT32 geformatteerd, dan kunt u altijd nog overstappen naar NTFS, zonder dataverlies. Dat kan vanaf de opdrachtregel met het commando convert x: /FS:NTFS (vervang x: door de juiste volumeletter) of vanuit het contextmenu van de twee eerder genoemde tools (Mini­Tool Partition Wizard en EaseUS Partition Master).

©PXimport

Een conversie van FAT32 naar NTFS hoort een rimpelloze operatie te zijn.

Op naar ReFS

We zagen al aanzetten met het concept van dynamische schijven en - voor gebruikers van Windows Home Server - van Drive Extender. Dat idee heeft Microsoft nu verder uitgewerkt in Windows 8 met 'Storage Spaces'. Het komt erop neer dat uw data worden beschermd tegen het falen van een schijf doordat er kopieën op verschillende schijven kunnen worden bewaard. Bij een mislukte leespoging grijpt Storage Spaces dan automatisch naar een kopie terug en bij schrijffouten worden de gegevens aan een nieuwe en intacte locatie toegewezen. Storage Spaces werkt eigenlijk alleen maar bij mediafouten, het is bijvoorbeeld niet opgewassen tegen datacorruptie. Precies daarom werkt Microsoft aan een nieuw bestandssysteem, ReFS genoemd, dat in eerste instantie alleen in Windows Server 8 zal zitten, maar ongetwijfeld duikt het later ook in de desktopvarianten op. ReFS staat voor 'resilient file system'. Resilient betekent veerkrachtig en verwijst vooral naar de ingebouwde functies die dataverlies horen tegen te gaan. Daartoe werkt ReFS nauw samen met Storage Spaces. ReFS voorziet echter ook in controlemechanismen ('checksums' en 'integrity streams') en kan zo ook datacorruptie opvangen. Verder kan ReFS met veel grotere volumes en bestanden overweg dan NTFS, wat met name voor dataservers nuttig kan zijn.

©PXimport

"Storage Spaces in Windows 8 Consumer Preview: geen dataverlies meer bij schijffouten."

Bezit je veel audiobestanden van uiteenlopende artiesten? Het is dan een hele uitdaging om de boel enigszins netjes te ordenen. De gratis versie van MediaMonkey helpt je hierbij. Maak met dit Windows-programma een overzichtelijke muziekbibliotheek en speel je favoriete liedjes op de computer af.

Tip 1 Digitale jukebox

MediaMonkey is eigenlijk een digitale jukebox. Het programma ondersteunt nagenoeg alle gangbare audioformaten, zoals flac, ogg, wma, ape en natuurlijk mp3. Alle liedjes die je aan dit programma toevoegt, belanden in een overzichtelijke catalogus. Het maakt niet uit of je nou honderden, duizenden of honderdduizenden nummers toevoegt, want MediaMonkey ordent zorgvuldig alle bestanden.

Om MediaMonkey te downloaden, klik onder Standard Version op DOWNLOAD [versienummer]. Dubbelklik op het exe-bestand en selecteer de Nederlandse taal, waarna je bevestigt met OK. Je klikt nu telkens op Volgende om de installatie te doorlopen. Accepteer hierbij de licentieovereenkomst. Klik als laatste op Installeren / Voltooien.

Download de gratis Windows-versie van MediaMonkey naar je computer.

Tip 2 Liedjes toevoegen

Misschien heb je op de computer of NAS flink wat muziek opgeslagen. In de tijd dat downloaden voor eigen gebruik nog min of meer gedoogd werd, lagen de audiobestanden immers voor het oprapen. Wellicht kun je omstreden downloadnetwerken als Napster, Kazaa, LimeWire, bittorrent en usenet (nieuwsgroepen) nog herinneren. Daarnaast kun je natuurlijk ook kopieën van cd’s op de computer bewaren (zie tip 6).

MediaMonkey wil eerst weten waar jouw digitale audiocollectie zich bevindt. Hierbij selecteert het programma automatisch de standaard muziek- en video-map in Windows. Staan daar geen liedjes in, dan haal je de vinkjes voor deze bestandslocaties weg. Klik rechtsboven op LOCATIE TOEVOEGEN en kies Lokale opslag. Zodra je de juiste map met muziek hebt gevonden, zet je hier een vinkje voor. Je kunt zo meerdere bestandslocaties selecteren. Klik daarna op OK.

Naast lokale mappen voeg je net zo eenvoudig muziek van andere apparaten toe, zoals een NAS of pc. Kies in dat geval LOCATIE TOEVOEGEN / Netwerk of Mediaserver, waarna je de juiste map of server selecteert. Klik daarna op OK.

Via VOLGENDE / VOLGENDE / VOLTOOIEN importeert MediaMonkey alle nummers in de bibliotheek. Dit proces kan even duren. Klik tot slot op SLUITEN.

Geef aan in welke (netwerk)map de muziek staat opgeslagen.

Tip 3 Eerste blik

Het hoofdvenster van MediaMonkey opent eerst met een welkomstscherm. Klik linksboven op Home om je muziekcollectie te tonen. Als het goed is, zie je verschillende albumhoesjes. Met de standaardinstellingen staan de secties Artiesten en Albums op alfabetische volgorde gerangschikt. Klik achter een sectie op alles weergeven om een volledig overzicht te tonen. Gebruik als alternatief bovenaan de knoppen Alle bestanden, Albums en Genres om binnen jouw muziekverzameling te snuffelen. Via Home keer je op ieder moment weer terug naar het beginvenster.

Zeker in een omvangrijke collectie is het nog een hele kunst om dat ene liedje te vinden. Gelukkig heeft MediaMonkey een snelle zoekfunctie. Klik rechtsboven op het vergrootglas om het zoekveld te ontvouwen. Je hoeft maar een deel van een liedje, albumtitel of artiest te typen. Het programma laat namelijk meteen de bijbehorende resultaten zien. Klik voor een uitgebreidere zoekfunctie bovenaan op Naar Geavanceerd.

MediaMonkey maakt van alle muziek een overzichtelijke bibliotheek met albumhoesjes.

Tip 4 Muziek luisteren

Uiteraard wil je de muziek ook graag beluisteren. Als je op een albumhoesje klikt, komen de onderliggende nummers tevoorschijn. Afhankelijk van in welke sectie je zit, dien je mogelijk nogmaals op de afbeelding te klikken. Gebruik achter de albumtitel de afspeelknop om alle liedjes in chronologische volgorde af te spelen. Je hoort meteen geluid.

Je kunt de liedjes ook husselen. Klik in dat geval op het pictogram met de twee gekruiste pijlen en luister in willekeurige volgorde naar de nummers. Wil je een specifiek liedje van het album horen? Zweef dan met de muisaanwijzer boven een titel en klik daarna op de afspeelknop.

Achter ieder albumhoesje schuilen er meerdere nummers.

Tip 5 Afspeellijst maken

Je maakt in MediaMonkey eenvoudig een eigen afspeellijst. Daarmee luister je naar jouw favoriete nummers van verschillende artiesten. Klik in de menubalk op Bewerken / Nieuwe afspeellijst. Er verschijnt aan de rechterkant een nieuw deelvenster. Typ een relevante naam en bevestig met Enter.

Zoek nu een nummer dat je aan de lijst wilt toevoegen. Klik eerst op de naam van het liedje en sleep deze audiotrack met ingedrukte muisknop naar het rechterdeelvenster. Je kunt als alternatief ook met de rechtermuisknop op een nummer klikken. Navigeer vervolgens naar Verzenden naar / Afspeellijst en klik op de juiste naam. Je maakt zoveel favorietenlijstjes als je maar wilt. Alle afspeellijsten zijn in het linkermenu bereikbaar.

Geen zin om zelf een afspeellijst te maken? Laat MediaMonkey dit dan voor je doen. Ga naar Bewerken / Nieuwe Auto-Afspeellijst. Er verschijnt een nieuw venster waarin het programma volgens zelfgekozen criteria liedjes selecteert. Misschien wil je bijvoorbeeld alleen maar rockmuziek horen. Klik in dat geval op het plusteken en kies Genre. Je typt volgens bovengenoemd voorbeeld Rock, waarna je bevestigt met Enter. Uiteraard staat het je vrij om andere criteria te gebruiken. Geef de automatische afspeellijst tot slot een andere naam.

Voeg via het contextmenu goede nummers aan een afspeellijst toe.

Tip 6 Audio-cd’s rippen

Wil je een digitale kopie van een fysiek muziekalbum op de computer bewaren? Dan komt de ripfunctie van MediaMonkey goed van pas. Daarmee kopieer je de inhoud van een audio-cd naar de pc. Een voorwaarde is dat het systeem is voorzien van een (extern) cd/dvd-station.

Doe eerst een muziek-cd in de lade van de optische drive. Na even wachten verschijnt in MediaMonkey vanzelf het venster Albumgegevens kiezen. Selecteer in het overzicht het juiste muziekalbum. Dat is belangrijk, want het programma koppelt zo de juiste eigenschappen aan elk liedje. Denk onder meer aan de artiest, de naam van het nummer en het genre. Maak een keuze en bevestig met OK.

Klik in de menubalk op Extra / Audio-CD rippen. De nummers van het album komen tevoorschijn. Standaard staan voor alle liedjes vinkjes. Als je een bepaald nummer niet op de computer wilt bewaren, haal je het desbetreffende vinkje weg.

Heb je alleen interesse in de grootste hits van een album? Verwijder voor de overige nummers dan de vinkjes.

Tip 7 Ripinstellingen

Voordat je de cd naar de computer kopieert, neem je eerst de instellingen door. Geef aan in welke map je de nummers wilt opslaan. Zodra je op CONFIGUREREN klikt, komt er een nieuw venster tevoorschijn. Ga via BLADEREN naar de gewenste map en bevestig met OK om deze opslaglocatie te selecteren. MediaMonkey plaatst elk geript album in een eigen submap. Sluit het venster met OK.

Met de huidige instellingen maakt het programma mp3’tjes. Je kunt desgewenst ook een ander audioformaat instellen. Klik dan eerst op MP3 en kies bijvoorbeeld WMA, WAV of FLAC. De twee laatstgenoemde bestandsformaten bieden over het algemeen een hogere audiokwaliteit. Daarentegen nemen de liedjes wel meer opslagruimte in beslag. Mp3 staat bekend om zijn acceptabele geluidskwaliteit en geringe bestandsomvang.

Bij sommige audioformaten kun je de kwaliteit aanpassen, zoals in het geval van ogg, wav, wma, aiff en flac. Klik dan achter de gekozen indeling op INSTELLINGEN. Een hogere waarde resulteert doorgaans in een betere geluidskwaliteit. Houd hierbij wel rekening met grotere bestanden en een langere ripduur. Maak een keuze en klik op OK. Bevestig nogmaals met OK om het ripproces te starten. Na afloop belanden de nummers vanzelf in de bibliotheek van MediaMonkey.

Bepaal in welke (sub)map je de geripte nummers wilt opslaan.

Tip 8 Schijfjes branden

De omgekeerde route werkt ook: niet rippen, maar brand een album naar een schijfje en speel deze cd vervolgens af op een cd-speler. Handig voor wie nog een klassieke audioset met goede speakers bezit. Overigens heb je voor dit klusje wel een (externe) cd-brander en leeg schijfje nodig.

Doe een beschrijfbare cd-r in de lade van de cd-brander. Je kunt hier normaal gesproken tachtig minuten muziek op kwijt. Klik nu met de rechtermuisknop op een albumhoes en kies Verzenden naar / Audio-CD (Branden). Belangrijk is dat in het kleine venster achter Schijf: de juiste cd-brander is geselecteerd. Klik op BRANDEN om het proces te starten. Na afloop hoor je een geluidssignaal en wordt de cd uitgeworpen. Overigens kun je deze opties eventueel uitvinken.

Je brandt desgewenst ook nummers van verschillende albums en artiesten op een cd. Het is dan handig om van jouw favoriete liedjes eerst even een afspeellijst te maken (zie tip 5). Je navigeert in het linkermenu daarna naar Afspeellijsten. Klik met de rechtermuisknop op de bewuste lijst en kies Verzenden naar / Audio-CD (Branden) / BRANDEN.

Brand een muziekalbum of afspeellijst eenvoudig naar een lege cd.

Tip 9 Metadata wijzigen

Elk digitaal opgeslagen liedje bevat metadata. Dit noemt men ook wel tags. Hierin staan allerlei gegevens, zoals de artiest(en), de naam van het nummer en het uitgiftejaar. Het is belangrijk dat alles klopt, want MediaMonkey deelt op basis van deze informatie zijn bibliotheek in. Bovendien bevindt zich in de metadata ook een hoesafbeelding.

Met name bij gedownloade bestanden klopt de metadata soms niet. Gelukkig herstel je eenvoudig een foutje. Klik in MediaMonkey met de rechtermuisknop op het bewuste liedje en kies Eigenschappen. Er verschijnt een venster met verschillende kenmerken. Pas naar eigen inzicht een of meerdere velden aan. Bij Score laat je eventueel ook nog jouw waardering voor het nummer blijken. Kies tussen een waarde van één tot vijf sterren.

Bij het tabblad Details staan nog meer kenmerken van het liedje. Die kun je eveneens allemaal wijzigen. Verder voeg je via Songteksten vrijblijvend een complete liedtekst toe. Kijk tot slot ook nog even bij Illustraties, want je kunt hier zo nodig een andere albumhoes selecteren. Klik op OK om eventuele wijzigingen op te slaan.

Controleer in de Eigenschappen of het liedje aan de juiste albumhoes is gekoppeld.

Tip 10 Automatisch taggen

Het aanpassen van metadata heet ook wel het taggen van muziek. MediaMonkey heeft hiervoor een slimme functie, want het programma wijst op jouw verzoek automatisch de juiste metadata aan alle nummers van een album toe.

Klik met rechts op een muziekalbum en kies Auto-labelen. Het programma gaat nu op zoek naar de correcte gegevens. Hebben liedjes bijvoorbeeld geen titels, dan probeert de software deze via een zogenoemde audiovingerafdruk te achterhalen. Door de huidige audiodata met dat van een database te vergelijken, komt MediaMonkey de juiste tags op het spoor. Er wordt zo nodig ook een verse albumhoes opgehaald. Vink de nummers aan waarvan je de metadata wilt aanpassen en bevestig met LABELEN EN DOORGAAN.

Wijs in één klap correcte tags aan alle liedjes van een muziekalbum toe.

Tip 11 Mediaserver

Tijdens de installatie activeert MediaMonkey op de achtergrond een mediaserver. Het voordeel hiervan is dat je met andere apparaten in je thuisnetwerk de muziekbibliotheek kunt benaderen. Denk onder andere aan een geschikte smart-tv, netwerkreceiver, wifi-speaker en soundbar. Je speelt de nummers op deze apparaten af.

Open maar eens met de afstandsbediening de bronlijst van een smart-tv en kies MediaMonkey Bibliotheek. Daarachter staat waarschijnlijk ook nog de naam van jouw computer vermeld. Je dient deze televisie nu toegang tot de muziekbibliotheek te geven. Klik in MediaMonkey op JA. Zodra je de bibliotheek op de smart-tv vernieuwt, heb je toegang tot alle albums en afspeellijsten.

Stream de nummers over je thuisnetwerk naar andere apparaten, zoals een smart-tv.

IJskoffie is populairder dan ooit. Om in te spelen op die trend lanceert L'OR de Barista Absolu: een nieuwe koffiemachine die niet alleen warme, maar ook gekoelde koffie zet. Samen met de speciale capsules zet je er thuis gewoon zelf een goede ijskoffie mee – mét smaak en cremalaag.

Gekoelde koffie met één druk op de knop

De Barista Absolu is de eerste koffiemachine van L'OR die speciaal is ontworpen met ijskoffie in gedachten. Een opvallend detail is de knop 'Enjoy Over Ice'. Die activeert een langzamere, zachte extractie van de koffie, zodat de smaken behouden blijven en niet verwateren door het ijs. Voeg zelf ijsklontjes toe aan het glas en je krijgt een koude koffie met een volle cremalaag en een verfrissende smaak.

Wie liever iets romigs of zoets drinkt, kan de basis eenvoudig aanvullen met melk, siroop of slagroom. Ook warme koffievarianten zijn mogelijk: van ristretto en espresso tot lungo of twee koppen tegelijk. Dankzij 19 bar pompdruk en geavanceerde extractietechnologie belooft de machine koffie met de intensiteit van een barista.

©L'OR

Tot 18 koffievariaties

De L'OR Barista Absolu is geschikt voor zowel standaard- als XXL-capsules van L'OR, waarmee je tot 18 verschillende koffievariaties kunt bereiden. Met de knop 'Intensity Boost' verhoog je de extractieduur voor een krachtiger kopje. De machine is beschikbaar in zwart, wit en grijs, met een adviesprijs van 129 euro.