Oude spelletjes zijn steeds lastiger te spelen. De originele hardware is kapot en nieuwe computers kunnen de games niet zomaar draaien. Gelukkig is er een groep fanatiekelingen die hier al decennialang tegen strijdt door middel van emulatie. Maar is games emuleren legaal? Het is juridisch een grijs gebied.

Een emulator is een klein programmaatje waarmee een computer software kan afspelen die er oorspronkelijk niet voor bedoeld is. Een pc is hierdoor bijvoorbeeld in staat om oude games gemaakt voor de eerste PlayStation of Super Nintendo af te spelen. De emulatiesoftware maakt een speciale omgeving om je game in af te spelen, waarin de hardware van de originele spelcomputer wordt gesimuleerd. Deze virtuele apparatuur praat weer met je eigen hardware om die nagebootste verwerkingen uit te voeren.

Emulatie zorgt ervoor dat oude games nog jarenlang toegankelijk blijven. Want hoewel grote titels van bijvoorbeeld Nintendo en Sony af en toe heruitgaven en remakes krijgen, zijn er ook duizenden spellen die langzaam in de vergetelheid raken. Spellen gemaakt door bedrijven die inmiddels niet meer bestaan, waardoor er niemand is om ze op te vijzelen. Of games die net niet populair genoeg zijn om tijd te steken in een nieuwe editie. Door de bibliotheek van een gehele gameconsole in moderne software speelbaar te maken, zorgt een emulator ervoor dat die spellen toegankelijk blijven.

Low Level en High Level emulatie

Dat kan op twee verschillende manieren. Bij Low Level Emulation (LLE) wordt een-op-een nagebootst hoe de oude hardware functioneerde. Elk computersignaal wordt identiek gemaakt aan het origineel. Hierdoor is deze emulatiemethode verreweg het meest accuraat, maar ook het meest intensief. Zo heeft een oude Atari 2600 een processor waarvan jouw computer met gemak de handelingen kan emuleren en verwerken, omdat hij nog niet zo krachtig was. Maar de PlayStation 3 had flinke hardware die veel vergt om na te bootsen in een emulator.

High Level Emulation (HLE) is een slimmer en minder intensief alternatief. Hierbij wordt niet de exacte hardware van een oude gameconsole nagebootst, maar worden alleen functies nagemaakt. Een emulator vangt signalen van de game op en verwerkt deze op een manier die efficiënt is voor de computer die je op het moment gebruikt.

Hierdoor heb je geen gigantisch krachtige pc nodig om modernere games af te spelen, maar er is een keerzijde: games die hier gebruik van maken, kunnen soms nét iets anders dan het origineel worden afgebeeld. Muziek klinkt iets anders of beelden worden een klein beetje omgevormd. De purist zal daarom niet snel voor een HLE-emulator kiezen. Bij oude consoles wordt deze methode dan ook zelden toegepast.

©PXimport

Onderhouden door hobbyisten

Meestal worden emulatoren gemaakt door kleine groepen fanatieke nerds die in hun vrije uurtjes hun software langzaamaan verfijnen. Ze proberen de geschiedenis van hun favoriete hobby te beschermen: door een emulator te maken voor moderne apparaten, blijven oude games ook hierop speelbaar. De meeste emulatoren worden gratis en zonder advertenties uitgebracht. Fans kunnen geld doneren, zodat de makers een extra kop koffie kunnen betalen. Emulator-makers die proberen geld te verdienen, worden op online fora afgeschilderd als geldwolven die proberen te verdienen over de rug van spelcomputermakers.

Sommige emulatoren worden al jarenlang onderhouden. De populaire Super Nintendo-emulator SNES9X kwam bijvoorbeeld voort uit twee oude versies van ontwikkelaars Gary Henderson en Jerremy Koot, die midden jaren 90 al werden gemaakt. Hun gecombineerde versie verscheen in 1998 en wordt sindsdien nog steeds ontzettend vaak gebruikt. Zelf zijn ze minder betrokken bij het project: SNES9X wordt beheerd door een groep nieuwe ontwikkelaars.

Hetzelfde geldt voor de emulator Stella, waarmee oude Atari 2600-spellen afgespeeld kunnen worden. De eerste versie verscheen al in 1996 en werd gemaakt door Bradford W. Mott. Hij heeft het project inmiddels overgedragen aan Stephen Anthony, die er af en toe met een klein team aan knutselt. Dat is meer voor de vorm: in de vele jaren is Atari 2600-emulatie al nagenoeg geperfectioneerd.

Juridische klopjacht

De meeste ontwikkelaars proberen anoniem te blijven, vermoedelijk uit angst voor juridische maatregelen. In de Verenigde Staten stapte Sony bijvoorbeeld meermaals naar de rechter om de commerciële PlayStation-emulator Bleem uit de schappen te krijgen. De rechter oordeelde dat emulatie is toegestaan, mits gebruikers hun eigen gekochte games erop proberen af te spelen. De rechtszaak was desalniettemin genoeg om Bleem kapot te maken, omdat de verkoop tijdens de zaak tijdelijk werd verboden.

Toch kleeft er juridisch het één en ander aan emulatie. Want hoewel emulatoren worden gedoogd, worden de games die de software afspeelt vaak illegaal verworven. Dat komt deels door de manier waarop ze werden verkocht. Een oude PlayStation 1-disc kun je nog in een computer stoppen om hem legaal te emuleren, maar bijna niemand heeft apparatuur in huis om een Super Nintendo-cartridge op een pc af te spelen. In de praktijk worden die games, ook wel bekend als ‘roms’, daarom meestal illegaal gedownload.

Daarnaast heeft de Bleem-zaak het nog lastiger gemaakt om legaal je games te emuleren. Omdat emulatormakers de broncode van de originele consolemakers niet mogen gebruiken, vereisen veel emulatoren dat je de firmware van een spelcomputer zelf aanlevert. Ook deze is vaak alleen te vinden op schimmige downloadsites, waarbij het nog de vraag is of je die zomaar kunt downloaden zonder de copyrightwet te schenden. Die code is immers gelicenseerd door de oorspronkelijke fabrikanten.

Gedoogd

Kort samengevat: het wordt in veel gevallen gedoogd om games te emuleren, mits je ze zelf koopt en die versies ook afspeelt. Maar in de praktijk worden spellen vaak illegaal gedownload en dat is in strijd met de wet. Deze spellen vallen immers onder dezelfde wet die je verbiedt om illegaal een film of album te downloaden. Je mag zelfs niet een rom downloaden van een game die je zelf hebt gekocht, omdat dit strikt gezien een tweede kopie is.

In Nederland gaan gamebedrijven nooit de strijd aan tegen gamebedrijven, maar vechten ze wel tegen de verspreiding van roms. Nintendo stapte meermaals naar de rechter om de verkoop van R4-kaartjes voor de Nintendo DS te verbieden. Dit zijn cartridges waar je zelf games op kunt laden, zodat je gratis spellen illegaal kunt afspelen.

©PXimport

Leuk detail: Nintendo’s strijd tegen illegale games in Nederland speelt al decennialang. In 1994 huurde het Japanse bedrijf een stoomwals in Lelystad, waarmee ze 10.000 illegale kopietjes van Game Boy-spellen kapotmaakten. De pr-stunt pakte goed uit: foto’s stonden onder andere in Trouw, de Telegraaf en het Nederlands Dagblad.

Internationaal is Nintendo nog steeds de meest gehoorde tegenstander van illegale verspreiding van roms. Het bedrijf stuurde dreigende brieven naar websites zoals Emuparadise, dat sindsdien geen roms meer durft aan te bieden. In de afgelopen jaren kiezen steeds meer grote aanbieders op deze manier eieren voor hun geld.

Oude games zijn gewild

Inmiddels gebruiken zelfs de gamegiganten emulatie om een extra zakcentje te verdienen. In 2016 verscheen de NES Classic Mini, een kleine Nintendo-spelcomputer waarop 30 oude spellen staan geïnstalleerd. Intern is dit stiekem een computertje vergelijkbaar met een Raspberry Pi, die net als al zijn schimmige concurrenten emulatie gebruikt om spellen af te spelen.

De NES Classic Mini was razend populair, waardoor winkels constante tekorten hadden. Maanden later beloofde Nintendo een tweede lichting te maken, gevolgd door een SNES Classic Mini in 2017. Sony volgde dit voorbeeld met zijn PlayStation Classic in 2018, die na teleurstellende verkopen al snel in prijs daalde. En dit jaar verscheen nog de Mega Drive Mini, waarmee Sega de tijden doet herleven waarin het nog spelcomputers maakte en met Nintendo concurreerde.

Op Archive.org staat een verzameling van duizenden oude DOS-games. Die zijn dankzij speciale software gratis op de website te spelen en worden met toestemming van de originele makers aangeboden. Daarmee houdt de site een van de vroegste tijdperken van pc-gaming in stand.

Daarnaast brengen bedrijven nog geregeld nieuwe versies van hun oude games uit. In de praktijk zijn dit vaak niet totaal herontwikkelde titels, maar gaat het om oude roms die samen met een emulator zijn verpakt. Het moge duidelijk zijn: de grote gamereuzen proberen zich niet meer te verzetten tegen de opkomst van emulatie en doen zelfs pogingen om ervan te profiteren.

Tekst: Bastiaan Vroegop

De Netatmo Binnencamera Advance is een slimme beveiligingscamera voor in huis en heeft een adviesprijs van 330 euro. Het apparaat is echter al te koop voor zo'n 250 euro, zien we op de website. Hoe bevalt het product in de praktijk en is-ie dat geld waard?

In de basis is de Netatmo Binnencamera Advance een product volgens het Netatmo-boekje: het apparaat combineert geavanceerde beveiligingstechnologie met een sterke nadruk op privacy en gebruiksvriendelijkheid. Deze binnencamera gaat zelfs nog een stapje verder met de introductie van een mechanische privacysluiter. De implementatie van de sluiter is niet uniek, maar de toepassing wel.

Nu bestaan er wel meer beveiligingscamera’s die zo'n sluiter hebben. Die kun je soms via een schakelaar op het apparaat omzetten, en anders via de app. Een fysieke knop hiervoor is de meest veilige optie, aangezien die niet kan worden 'gehackt'. In het geval van deze Netatmo kunnen we de sluiter alleen via de app omhoog en omlaag doen. Dat kun je ook automatisch laten doen, bijvoorbeeld wanneer de camera een gezicht herkent. Dan schakelt de camera zichzelf als het ware uit op het moment dat je zelf binnen bent, waardoor er ook geen opnamen gemaakt (hoeven te) worden.

©Wesley Akkerman

De achterkant van het apparaat.

Meer gemoedsrust

Door de sluiter een automatische functie te geven, hoopt Netatmo meer gemoedsrust te kunnen bieden. Er zijn namelijk mensen die zich nog steeds zorgen maken om hun privacy en de opnamen die van hen gemaakt worden zodra ze ergens binnenstappen. Bij bedrijven en horecagelegenheden heb je daar weinig invloed op, maar bij jezelf, vrienden of familieleden thuis dus iets meer. Het systeem mag dan wel niets opnemen met de sluiter omlaag, maar technisch gezien kan die nog wel meeluisteren. De microfoon wordt namelijk niet afgedekt.

De automatische stand kun je op twee manieren activeren: via gezichtsherkenning en middels geofencing. Op basis van een geregistreerd gezicht of je locatie kan de camera de beeldopnamen dus uitschakelen. Nu kun je via de app 'handmatig' de sluiter openen op het moment dat je van huis gaat, maar ook dat kun je op basis van geofencing regelen. Zodra je het huis verlaat, gaat de sluiter omhoog en houdt de Netatmo Binnencamera Advance alles voor je in de gaten. Uit onze praktijktests blijkt dat allemaal prettig en snel te werken.

©Wesley Akkerman

De binnencamera met het klepje dicht...

©Wesley Akkerman

...en vervolgens met het klepje open.

Veel mogelijkheden

Verder beschikt het systeem over allerlei zaken die we elders ook zien. Dat is geen kritiek, want het is alleen maar goed als er een soort basis van je persoonlijke beveiliging bestaat. De Advance beschikt over een kijkhoek van 130 graden, een 2K-resolutie en HDR-beeldkwaliteit. Daardoor film je niet alleen een groot deel van de omgeving, ook staat alles er haarscherp en kleurrijk op. Je kunt de Binnencamera Advance koppelen aan 2,4- en 5GHz-netwerken en kunt hem aan het stroomnet aansluiten via een stekker of de Power over Ethernet-kabel.

Je kunt hem op een kast neerzetten of aan de muur of het plafond bevestigen. Het product beschikt daarnaast over beam forming-technologie, waardoor mensen aan de andere kant goed verstaanbaar zijn. Dat is niet zozeer handig voor het kunnen verstaan van dieven, maar je zou een camera bij een baby of bejaarde in de kamer kunnen plaatsen en diegene kunnen verstaan of horen als er iets gebeurt. De audio klinkt goed verstaanbaar binnen de app, en aan de andere kant hebben we ook geen klachten ontvangen over de speakerkwaliteit.

©Wesley Akkerman

Meldingsmogelijkheden

Het is daarnaast de bedoeling dat de Netatmo Binnencamera Advance je zo min mogelijk stoort. De fabrikant probeert om die reden een minimum aan meldingen te versturen. Aanvankelijk viel dat nog best tegen, maar dat kwam doordat het apparaat nog niet alle gezichten in huis herkende. Toen we dat eenmaal hadden ingesteld, daalde het aantal notificaties dat we binnenkregen aanzienlijk. Daar moeten we bij vermelden dat het soms maar net aan de hoek van de camera ligt of hij je herkent of niet, maar binnen de app kun je zelf instellen wie wie is om het aantal meldingen terug te brengen.

Via de overzichtelijke en nette applicatie is het daarnaast verder mogelijk de notificaties op je voorkeuren in te stellen. Zo kun je zelf bepalen of je ook meldingen van huisdieren, onbekende gezichten of mensen in het algemeen wilt hebben. Je kunt bovendien de sluiter altijd handmatig omlaag zetten als je die meldingen zat bent. Tot slot is het mogelijk meldingen samen te voegen. Als een reeds bekend gezicht binnenkomt met een onbekend persoon, krijg je daar maar één melding van (in plaats van twee). Dat soort mogelijkheden kunnen we alleen maar waarderen.

Een andere functie die ons bevalt, is de opslag. Je slaat de beelden lokaal op, op een microSD-kaartje. Je krijgt er standaard een kaartje van 8 GB bij. Daardoor word je niet meteen op extra kosten gejaagd. Wat wel een beetje tegenvalt, is het gebrek aan een melding als je het kaartje verwijdert. Als iemand dus binnen is en die haalt de kaart eruit, dan weet je dat niet. Lijkt ons een enorme vergissing, maar ondertussen is het ook iets wat je mogelijk later kunt toevoegen als fabrikant. Daar hopen wij in elk geval op.

Netatmo Binnencamera Advance kopen?

Een gemakkelijke installatie, een overzichtelijke app en een grote nadruk op privacy: dat is wat de Netatmo Binnencamera Advance biedt. Het systeem laat weinig te wensen over als het gaat om die aspecten, evenals beeld- en audiokwaliteit. We missen wel een melding wanneer iemand de SD-kaart verwijdert en zouden een volgende keer een fysieke schakelaar voor de mechanische privacysluiter waarderen, maar dat betekent niet dat de Advance geen aanbeveling verdient. Want het product werkt heel goed, maar is wel flink aan de prijs.

Als je geen robotstofzuiger wil, maar je wil het jezelf wel gemakkelijk maken, dan kom je al snel uit op een nat-droogstofzuiger. Dat is een traditionele stofzuiger met een dweilfunctie. Omdat dit soort apparaten nog redelijk nieuw zijn, maken veel mensen dezelfde fouten.

Hoewel het technisch gezien mogelijk is een nat-droogstofzuiger op alle typen houtvloeren te gebruiken, is het toch af te raden als het gaat om onbewerkt of onafgewerkt hout. Dat komt doordat een onafgewerkte houten vloer geen beschermende afdichtingslaag heeft. Als die onbehandeld blijft, absorbeert het hout gemakkelijk water of vocht van een nat- en droogzuiger. Dat kan ervoor zorgen dat de vloer kromtrekt of na verloop van tijd zelfs splijt.

Verkeerde dingen opzuigen

Daarnaast is het belangrijk om te voorkomen dat je met een nat-droogstofzuiger dingen opzuigt waar het apparaat niet goed mee overweg kan. Denk aan grotere objecten die nog weleens op de vloer liggen, zoals hondenbrokken. Als je tegelijkertijd dweilt en stofzuigt, kan zo'n object klem komen te zitten bij de dweilkop, een filter of verderop in het systeem. Gebeurt dat regelmatig, dan is het verstandig om voortaan eerst even op te ruimen voordat je de stofzuiger aanzet.

In dezelfde lijn geldt: glasscherven of andere scherpe voorwerpen kun je beter eerst handmatig opvegen met een stoffer en blik. Ook gewone en robotstofzuigers zijn hier niet tegen bestand – de kans op schade aan interne onderdelen is groot. Vermijd bovendien altijd het opzuigen van brandbare vloeistoffen, want die kunnen bij contact met elektrische onderdelen ontbranden.

©Wesley Akkerman

Leeg de vuilwatertank regelmatig.

Tot slot nog even over het opzuigen van verf. Het kan verleidelijk zijn om verfspetters weg te halen met de dweilkop van bijvoorbeeld de Dreame H15 Pro, maar dat is echt geen goed idee. Zowel natte als droge verf kan het systeem verstoppen, waardoor vuil zich ophoopt en filters beschadigd raken. Kom je verf op de vloer tegen, pak dan liever een emmer met warm sop en een doek of spons. Daarmee voorkom je problemen én krijg je het meestal ook gewoon beter schoon.

Van modus wisselen en meer

Het is ook slim om de nat-droogstofzuiger af en toe in een andere modus te gebruiken, zodat hij altijd optimaal blijft presteren. Bij tests op de redactie gebruiken we standaard de automatische stand, waarbij het apparaat zelf de zuig- en dweilintensiteit aanpast aan de situatie. Maar schakel gerust de dweilfunctie eens uit als je alleen wat stof wilt verwijderen. Dat ontlast het systeem en kan de levensduur van het apparaat flink verlengen.

Besteed daarnaast voldoende aandacht aan het onderhoud van de verschillende onderdelen. Tijdens het gebruik zie je vaak vanzelf dat de vuilwatertank volloopt. Leeg deze regelmatig – bij voorkeur na elke schoonmaakbeurt – om te voorkomen dat de zuigkracht afneemt. Dweil je vaak, dan is dat nog belangrijker: je wilt natuurlijk voorkomen dat je bij het legen vervuild water morst.

Controleer ook regelmatig de staat van de filters. In sommige gevallen kun je dat zelfs via de app doen. Zit er te veel stof in, dan gaat dat ten koste van de zuigkracht. En tot slot: zet de nat-droogstofzuiger altijd netjes rechtop in het oplaadstation. Zo kan het systeem zichzelf opladen én onderhouden – denk aan het automatisch drogen van de borstel, wat nare geurtjes helpt voorkomen. Kleine moeite, groot effect!