Naarmate online informatie steeds waardevoller wordt, is het steeds belangrijker dat wachtwoorden complex en vooral divers zijn. Maar met het aantal wachtwoorden dat we tegenwoordig moeten onthouden (Facebook, Twitter, Pinterest, noem maar op), is het wel heel verleidelijk om overal hetzelfde wachtwoord voor te gebruiken. Dat is natuurlijk super gevaarlijk, tenzij je het met een trucje doet.

Master Password

Wanneer we het woord ‘Master Password’ gebruiken, denk je ongetwijfeld aan programma’s als LastPass (waarmee je je wachtwoorden kunt opslaan op je computer), beschermd door één hoofdwachtwoord. Dat zijn hele handige applicaties, maar ze hebben wel het nadeel dat je de software (of de dienst) altijd bij je moet dragen en zonder software kom je dus nergens meer in.

©PXimport

Om wachtwoorden veilig te noteren heb je geen software als LastPass nodig.

Gelukkig is er ook een manier om hetzelfde trucje uit te voeren zonder software, ook met behulp van een Master Password. Het enige dat je hoeft te doen is een wachtwoord te bedenken dat je heel eenvoudig en altijd kunt herinneren, maar dat niet eenvoudig te raden is. Dus gebruik niet je pincode of je verjaardag, maar gewoon een woord dat je leuk vindt, zoals sinterklaas, rumcola, noem maar op. Dat is het wachtwoord dat je in je gedachten programmeert, dat is je Master Password.

Slave Password

Wanneer je het Master Password hebt bedacht, kun je de wachtwoorden gaan aanmaken voor de diensten die je wilt gebruiken. Iedere site en dienst heeft weer andere eisen met betrekking tot het wachtwoord, dat maakt het ook zo complex, maar dat is nu niet meer jouw probleem.

Bedenk een wachtwoord dat voldoet aan de specificaties van de websites, bijvoorbeeld W8woord! (maar dan iets creatiever dan dat…). Je kunt het zo complex maken als je wilt, je hoeft niet bang te zijn dat je het wachtwoord moet onthouden. Waarom niet? Omdat je het gewoon opschrijft op een papiertje dat je altijd bij je draagt.

Dat lijkt misschien onveilig, maar de werkelijkheid is anders. De wachtwoorden die op het papiertje staan zijn namelijk niet je complete wachtwoorden, maar de enige die dat weet ben jij. Want waar op het papiertje staat W8woord!, plaatste je bij het aanmaken in werkelijkheid je Master Password voor of na dit wachtwoord. In het geval van dit voorbeeld dus: sinterklaasW8woord! of rumcolaW8woord!

©PXimport

Schrijf de wachtwoorden op een papiertje, maar zonder de ‘sleutel’ die tussen je oren zit.

Alleen jij weet dat het wachtwoord dat je opschrijft niet het complete wachtwoord is, en dat het Master Password daar nog aan toegevoegd moet worden, hetgeen betekent dat je zonder risico al je wachtwoorden gewoon op kunt schrijven (want de sleutel zit in je hoofd en is nergens opgeslagen) én dat je de Slave Passwords zo complex kunt maken als je wilt, omdat je ze toch niet hoeft te onthouden, hetgeen de boel juist weer een stuk veiliger maakt.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.