Slechts acht maanden na de introductie van de geheel vernieuwde MacBook Pro brengt Apple de opvolgers alweer op de markt. Het grote verschil? Intels nieuwere Kaby Lake-processors die in 2016 nog niet beschikbaar waren. Wij bekenen de nieuwe MacBook Pro 13-inch.

In 2016 introduceerde Apple voor het eerst sinds jaren weer echt vernieuwde MacBook Pro’s, dus een variant voorzien van een nieuwe vormgeving. Ten opzichte van de voorgangers werd de MacBook Pro nog dunner en kwam de notebook behalve in zilver ook in de kleur spacegrijs op de markt. Over de voor dit artikel geteste 2017-uitvoering van de MacBook Pro 13-inch met Touch Bar kunnen we kort zijn: die ziet er precies hetzelfde uit als de 2016-variant. Erg is dat niet, want de dunne aantrekkelijk vormgegeven behuizing weegt slechts 1,37 kg en dat is vrijwel hetzelfde als de MacBook Air die ooit toch het toonbeeld van de dunne en lichte laptop was.

©PXimport

Alleen usb-c: leven met verloopjes

Een opvallende keuze in 2016 was dat Apple drastisch snoeide in de aanwezige uitbreidingspoorten: de enige keuze werd usb-c voorzien van Intels Thunderbolt 3. Met deze poort moet je alles doen: apparatuur aansluiten, schermen aansluiten en de laptop opladen. Afhankelijk van de uitvoering is de 13inch-variant voorzien van twee of vier usb-c-aansluitingen. De geteste uitvoering is de variant met Touch Bar die voorzien is van vier usb-c-aansluitingen: twee links en twee rechts. Hoewel het er op lijkt dat usb-c de aansluiting van de toekomst is en er dankzij ondersteuning voor Thunderbolt 3 veel mogelijk is, zul je in de praktijk waarschijnlijk aan de slag moeten met verloopjes. Het is in ieder geval jammer dat Apple een simpel verloopje naar usb-a niet meelevert.

©PXimport

Prestaties

De variant die wij van Apple kregen is de variant met Touch Bar voorzien van een upgrade naar een ssd van 512 GB en kost 2249 euro. De standaarduitvoering met Touch Bar voorzien van een 256 GB ssd kost 1999 euro. De processor is een Intel Core i5-7267U met een standaardkloksnelheid van 3,1 GHz en een turbo tot 3,5 GHz. Dezelfde uitvoering vorig jaar had een Intel Core i5-6267U met een standaardkloksnelheid van 2,9 GHz en een turbo tot 3,3 GHz.

In Geekbench 4 zet de 2017-variant in de multicoretest een score neer die zo’n achttien procent sneller is dan vorig jaar. Dat is dus wat beter dan de toename van puur de kloksnelheid die zo’n zes procent bedraagt. Kaby Lake is dus wat efficiënter dan Skylake. In de praktijk is de MacBook Pro een soepel aanvoelende computer die geschikt is voor een groot aantal taken. Prettig is dat de laptop tijdens normale werkzaamheden onhoorbaar zijn werk doet, tijdens alledaagse taken als browsen of kantoortoepassingen hebben we de ventilator zelfs geen een keer gehoord. Apple speelt al enige jaren een voortrekkersrol op het gebied van ssd’s en ook het 512GB-exemplaar met als typenummer Apple SSD AP0512J is uitstekend. Een leessnelheid van 2254,3 en een schrijfsnelheid van 1820,0 MB/s maken indruk.

©PXimport

Apple beweert dat de laptop tien uur mee met gaan op de accu, wij kwamen op zo’n acht uur. Natuurlijk nog steeds niet slecht. Overigens heeft de geteste uitvoering een accu met een capaciteit van 49,2 Wh terwijl de variant zonder Touch Bar een accu met een capaciteit van 54,5 Wh heeft. Die goedkopere uitvoering heeft dus een accu die meer dan tien procent meer capaciteit heeft terwijl de Touch Bar niet hoeft te worden aangestuurd en de processor theoretisch iets zuiniger is. Oftewel: vermoedelijk haalt de goedkopere variant die tien uur wel.

Invoer

Net als vorig jaar maakt de MacBook Pro gebruik van Apples tweede generatie vlindermechanisme: de toetsen die opvallen door hun geringe hoogte die je slechts zo’n halve mm kunt indrukken. Ten opzichte van toetsen met meer travel is de weerstand wel wat hoger en voel je een redelijk duidelijke klik. Ben je gewend hard te tikken, dan maken de toetsen erg veel lawaai. Wat je er ook van mag denken, als je een moderne MacBook wilt hebben dan zul je aan het Butterfly-toetsenbord moeten. Het is even wennen, maar dan is er op zich prima mee te tikken. Maar het feit blijft dat iets meer travel eigenlijk wel prettig is en dat Apple dit type toetsenbord vooral lijkt te hebben bedacht om hun notebooks zo dun mogelijk te maken.

©PXimport

Boven het toetsenbord vind je de Touch Bar die de klassieke functietoetsen vervangt en contextafhankelijke functionaliteit biedt. Eigenlijk is er qua functionaliteit weinig veranderd en heel spectaculaire handige nieuwe mogelijkheden zijn we niet tegengekomen. Er zijn logischerwijs wel wat meer programma’s geschikt voor gebruik met de Touch Bar. De Touch Bar is fraai, maar we hebben het idee dat Apple er meer uit zou moeten kunnen halen en het blijft een beetje een gimmick. Je kunt meer over de werking lezen in de review van de MacBook Pro 15-inch 2016.

©PXimport

Ook opvallend, maar wederom hetzelfde als vorig jaar, is het enorme Force Touch-trackpad. Nog steeds oogt de trackpad gigantisch. Dat is handig voor het maken van gebaren, maar zelf hadden we met het vorige maatje al weinig problemen. In ieder geval heb je geen last van. Het is geen probleem om je palm tijdens het typen deels op de trackpad te laten rusten. Ook al bekend, maar wellicht leuk om nog even aan te stippen is dat je een Force Touch-trackpad fysiek nauwelijks indrukt terwijl dankzij een trilling toch de suggestie van een lekkere klik gewekt wordt. De sterkte van die ‘klik’ kun je bovendien instellen.

Fantastisch scherm

Uiteraard maakt ook in 2017 de MacBook Pro gebruik van een Retina-scherm in dezelfde verbeterde variant die in 2016 voor het eerst werd toegepast. De resolutie van het scherm is met 2560 x 1600 pixels gelijk aan die van eerdere 13 inch Retina-schermen, maar net als in 2016 is dit scherm geschikt is voor een brede kleurweergave (P3). Hiermee kan het scherm nog meer kleuren tonen en in combinatie met bijvoorbeeld geschikte foto’s zie je inderdaad verschil ten opzichte van oudere Retina-schermen. In de praktijk heb je wellicht niet zoveel aan brede kleurweergave, maar dan blijft het scherm gewoon een prima ips-paneel met goede inkijkhoeken en een uitstekende helderheid die veel andere laptops achter zich laat. Simpelweg een plaatje.

Conclusie

Apple heeft zijn MacBook Pro vorig jaar drastisch vernieuwd waardoor dit jaar de overstap van Intels Skylake- naar Kaby Lake-processors de enige verandering is. De MacBook Pro is hierdoor een stukje sneller geworden. Apple heeft het geheel in een aantrekkelijk dunne behuizing gevat en voorzien van een fantastisch scherm. Net als vorig jaar zorgt de geringe dikte wel voor wat concessies. Zo is het vlindertoetsenbord met zijn geringe toetsaanslag niet ieders favoriet en zul je dankzij usb-c vooralsnog met verloopjes aan de slag moeten. De prijs is een minpunt, want hoewel de MacBook Pro een indrukwekkende verschijning is, is de instapprijs van 1999 euro veel geld. Zeker als je bedenkt dat upgrades naar bijvoorbeeld 16 GB ram en een grotere ssd veel kosten. Maar dat neemt niet weg dat dit gewoon en prima laptop is.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.