Microsoft heeft zich bij de komst van de nieuwe Windows Media Player ook neergelegd bij de macht van de grote getallen en toegegeven dat het mp3-formaat onuitroeibaar is. Rippen dus! Microsoft heeft altijd zwaar ingezet op het standaardiseren van het .wma-formaat. Wma (Windows Media Audio) was de gedoodverfde vervanger van het immens populaire mp3-formaat.

Microsoft heeft zich bij de komst van de nieuwe Windows Media Player ook neergelegd bij de macht van de grote getallen en toegegeven dat het mp3-formaat onuitroeibaar is. Rippen dus! Microsoft heeft altijd zwaar ingezet op het standaardiseren van het .wma-formaat. Wma (Windows Media Audio) was de gedoodverfde vervanger van het immens populaire mp3-formaat. Wma is helemaal klaar is voor drm (Digital Right Managment, ofwel digitaal rechtenbeheer en kopieerbeveiliging), een zaak die bij het grote publiek vooral een negatieve klank heeft. Tel daarbij op dat drm maar al te vaak voor problemen zorgt op mobiele apparatuur en dat een wma-bestand bij gelijke compressie net iets minder klinkt dan mp3 en het moge duidelijk zijn dat hier een verloren race gelopen is. Natuurlijk wordt wma nog altijd gebruikt door Microsoft en door vele online muziekwinkels. Maar de Media Player is tegenwoordig ook voorzien van een gratis module om mp3-bestanden te maken. Dat betekent dat deze software nu ook prima is in te zetten om bijvoorbeeld een paar cd's om te zetten naar mp3-bestanden voor bijvoorbeeld op uw portable mp3-speler. De installatie van de software krijgt wat specifieke aandacht omdat Microsoft steeds nadrukkelijke bezig is met het blokkeren van illegale Windows-versies.

Stap 1

[afbeelding0]Allereerst is het zaak om Windows Media Player 11 te downloaden en te installeren. Alleen dan krijgt u namelijk de beschikking over de ingebouwde mp3-encoder. Het kan eventueel ook in Media Player 10, maar dan moet u eerst een aparte encoder downloaden; veel te ingewikkeld allemaal. Media Player 11 beschikt immers over voldoende verbeteringen om hiermee aan de slag te gaan. Is ook meteen een mooie voorbereiding op Vista, want ook daarin zult u Media Player 11 aantreffen. Om Media Player 11 te downloaden gaat u naar deze pagina van Microsoft. Klik in de daarop geopende pagina op de link Windows Media Player 11 voor Windows XP.

Stap 2

[afbeelding0]Vrijwel alle optionele software van Microsoft, zoals de Media Player maar ook Internet Explorer 7, is tegenwoordig alleen nog te installeren op een legale versie van Windows XP. Voordat er ook maar iets gedownload kan worden, moet u eerst op de knop Continue klikken voor 'Validatie vereist'. Zodra u hierop klikt kunnen er twee dingen gebeuren (of een combinatie van beide). Er verschijnt een gele waarschuwingsbalk bovenaan de pagina, in dat geval klikt u daarop en geeft u in het contextmenu aan het ActiveX-element te willen installeren. Of er verschijnt een waarschuwingsvenster waarin u op Installeren moet klikken. Hebt u al eens een validatie uitgevoerd, dan vervalt de gele balk soms en verschijnt alleen het waarschuwingsvenster.

Stap 3

[afbeelding0]Als de controle op echtheid geslaagd is verschijnt er na even wachten een knop Downloaden. Klik hierop en bewaar het installatiebestand (bijvoorbeeld) op uw Bureaublad. Komt uw Windows niet door de legaliteitstest, dan beschikt u hoogstwaarschijnlijk over een niet legale versie. Weet u zeker dat u uw Windows keurig hebt betaald, dan is het tijd om contact met Microsoft op te nemen. Is uw Windows inderdaad van minder zuivere herkomst, dan hebt u dikke pech en valt er weinig te downloaden.

Stap 4

[afbeelding0]Dubbelklik op het net gedownloade installatiebestand en daarna in het venster Bestand openen - Beveiligingswaarschuwing op Uitvoeren. U moet dan wederom uw XP laten controleren op echtheid. Slimmeriken onder u die dus dachten het programma op een wél legale computer te downloaden en dan op een systeem met gekopieerde Windows XP te installeren, komen dan nu bedrogen uit. Klik op de knop Valideren, waarna de installatie verder standaard verloopt. Ofwel: net zo vaak op Volgende klikken als nodig.

Stap 5

[afbeelding0]De eerste keer dat u Windows Media Player 11 start, moet het programma worden geconfigureerd. Selecteer daarvoor in de eerste stap van de configuratiewizard de optie Aangepaste instellingen en klik op Volgende. De eerste optie (Snelle instellingen) gaat weliswaar lekker snel, maar u loopt dan wel het risico uw privacy weg te geven. Vandaar onze keuze voor de tweede optie. Schakel vooral de optie bij (1) uit, daarmee voorkomt u dat de speler herkenbaar wordt en uw kijk- en luistergedrag in kaart kan worden gebracht. De optie bij (2) kunt u eventueel ingeschakeld laten, maar het is daarbij niet altijd even duidelijk welke informatie er naar Microsoft wordt verzonden. Wilt u op veilig spelen: uitzetten. Optie (3) is vooral voor uzelf van belang als er meerdere mensen gebruik maken van uw pc. Wilt u niet dat anderen zien waar u naar gekeken of geluisterd heb, schakel deze optie dan vooral uit. Klik dan twee keer op Volgende tot u in de laatste stap van de wizard bent beland.

Stap 6

[afbeelding0]In deze laatste stap van de configuratie kunt u aangeven welke bestanden automatisch geopend moeten worden met Media Player. Hebt u geen andere afspeelsoftware dan de Media Player geïnstalleerd, selecteer dan alle bestandstypen door te klikken op Alles selecteren. Gebruikt u echter een programma als Winamp voor het afspelen van uw mp3'tjes, zorg dan dat u het bestandsformaat MP3-audiobestand uitschakelt. Klaar? Klik dan op Voltooien en Media Player 11 start.

Stap 7

[afbeelding0]Nu is het dan tijd voor het doel van deze workshop: rippen van een audio-cd en direct omzetten naar afzonderlijke mp3-bestanden. Stop een muziek-cd in uw cd/dvd-speler of recorder en klik na even wachten op de knop Rippen. Klik dan nogmaals op deze knop, waarna een contextmenu opent. Klik daar onder Bestandsindeling op mp3. Overigens hebt u wellicht al gemerkt dat als uw pc met internet is verbonden, alle nummers inmiddels hoogstwaarschijnlijk de juiste titel hebben.

Stap 8

[afbeelding0]Klik wederom op de knop Rippen en beweeg uw muispijl naar Bitrate in het opengeklapte menu. U kunt nu uit een aantal verschillende bitrates kiezen. Daarbij geldt: hoe lager het hier genoemde getal, hoe kleiner het bestand maar ook hoe minder de geluidskwaliteit. Daarbij geldt overigens wel dat 128 kbps gelijk staat aan vrijwel cd-kwaliteit, terwijl de meeste mensen vanaf 192 kbps geen verschil meer horen met de cd. Wilt u zoveel mogelijk muziek meenemen op uw mp3-speler, dan is 128 kbps dus een prima keuze, gaat u voor kwaliteit dan is 192 kbps een prima compromis tussen kwaliteit en bestandsgrootte. Wij kiezen voor de laatste optie.

Stap 9

[afbeelding0]De standaardmap waarin Media Player de naar mp3-formaat geripte cd's plaatst, is Mijn documenten, Mijn muziek. U kunt deze keuze desgewenst aanpassen; klik daarvoor weer op de knop Rippen en klik in het bijbehorende menu op Meer opties. Op het tabblad Muziek rippen vindt u achter de genoemde standaardlocatie de knop Wijzigen; klik hierop en blader naar de map waar u de geripte cd's wilt bewaren. Dat kan bijvoorbeeld een schijfstation zijn met lekker veel vrije schijfruimte. Wilt u toch gebruik maken van de submap van Mijn documenten, vergeet dan niet deze map regelmatig te legen door de mp3'tjes op een cd te zetten. Anders krijgt u een wel heel grote map Mijn documenten.

Stap 10

[afbeelding0]Als alle instellingen gemaakt zijn, klikt u weer op Rippen. Selecteer dan de optie {naam cd} gevolgd door de stationsletter van uw speler of recorder en dan het woord rippen. Het eigenlijke omzetten van een muziek-cd duurt niet heel erg lang, maar is wel afhankelijk van de snelheid van uw pc en de leescapaciteit van uw cd-speler of recorder. Vaak zijn branders net iets sneller en nauwkeuriger als het om rippen gaat, iets om in uw achterhoofd te houden.

Stap 11

[afbeelding0]Na het rippen vindt u de geproduceerde mp3-bestanden standaard in de map Mijn documenten, Mijn muziek. Deze map is wederom onderverdeeld in een aantal submappen, waar u bijvoorbeeld uw online aangekochte muziek vindt of andere geripte cd's. De mapnaam die Media Player 11verzint voor een geripte cd is meestal eerst de artiestennaam, in die map vindt u dan vervolgens nog een map met de naam van het album. En daar weer in staan de uiteindelijke mp3-bestanden. Keurig voorzien van de juiste tracknaam. Mits de cd overigens herkend is, zo niet dan zijn de bestanden voorzien van een nummer.

Stap 12

[afbeelding0]Voor het overhevelen van de mp3'tjes naar uw mp3-speler kunt u Media Player zelf gebruiken, of de bij de speler geleverde software. Veel mp3-spelers (behalve helaas de iPod) verschijnen simpelweg als schijfstation in Windows Verkenner. In dat geval sleept u gewoon de gewenste mp3-bestanden naar dit schijfstation. Ook steeds meer mobiele telefoons zijn in staat tot het opslaan van mp3-bestanden. In dat geval gebruikt u de bij de telefoon geleverde software.

Ellende

Het rippen van oudere cd's (zeg maar van vóór 2000) zal over het algemeen geen enkel probleem opleveren. Gaat er daarbij iets fout, dan is dat meestal de schuld van een vette vingerafdruk of een vervelende kras. De afgelopen jaren zijn er echter cd's op de markt verschenen die niet meer aan de internationale standaarden voor muziek-cd's voldoen. Dit alles onder het mom van kopieerbeveiligingen. Behalve dat veel van deze cd's niet of niet goed afspelen in gewone cd-spelers doen ze het meestal helemaal niet op de pc. U kunt veel ellende omzeilen door meteen na het sluiten van de lade van uw cd/dvd-speler in uw pc de Shift-toets een seconde of tien ingedrukt te houden. Daarmee voorkomt u in ieder geval dat er snel en stiekem virusachtige software wordt geïnstalleerd die het afspelen van kopieerbeveiligde cd's tegengaat. Lukt het dan nog altijd niet om de cd te rippen of zelfs af te spelen, dan kunt u uw pc als ripper afschrijven. Althans, het wordt dan allemaal wel heel ingewikkeld. Handiger is het dan om te kijken of de cd afspeelbaar is in een gewone stereo cd-speler. Is dat het geval, dan zijn er perspectieven, zeker als u een beetje geavanceerde geluidskaart in uw pc hebt zitten. Verbindt de huiskamerspeler dan via de (optische) digitale spdif-uitgang met de spdif-ingang van uw geluidskaart. Vervolgens kunt u met een gratis geluidsbewerker als Audacity de cd alsnog in digitale kwaliteit opnemen en omzetten naar mp3. Deze procedure is echter alweer een workshop op zich, maar het is bij erg beveiligde cd's vaak de enige uitweg. Let tijdens de aankoop van een cd ook goed op of er een kopieerbeveiliging aanwezig is; meestal wordt dit in kleine lettertjes op de achterkant vermeld. Weet u het niet zeker, vraag het dan na. Is een cd beveiligd, dan kunt u deze het best laten liggen omdat er maar al te vaak problemen tijdens het afspelen optreden.

Inloggen met enkel een wachtwoord blijft riskant. Steeds vaker stappen diensten daarom over op tweestapsverificatie of op volledig wachtwoordloos inloggen. In combinatie met een fysieke beveiligingssleutel leveren beide een nog robuustere bescherming op. Hoe werkt dit precies en wat zijn enkele concrete mogelijkheden?

We hoeven je niet meer uit te leggen dat inloggen met alleen een wachtwoord niet veilig is, zeker niet als je hetzelfde eenvoudige wachtwoord bij meerdere diensten gebruikt. Een wachtwoordbeheerder als Bitwarden helpt je wel complexere en verschillende wachtwoorden te gebruiken, maar de zwakheden blijven: wachtwoorden kunnen via phishing worden onderschept, bij een datalek buitgemaakt of met brute-force achterhaald. Daarom winnen alternatieve loginmethodes aan populariteit. Denk aan tweestapsverificatie, waarbij je naast je wachtwoord nog een extra factor gebruikt, zoals een code of biometrie, en aan wachtwoordloos inloggen, een methode op basis van een cryptografisch sleutelpaar. Beide methoden verhogen de beveiliging, maar met een fysieke beveiligingssleutel kun je het nog veiliger maken.

Fysieke sleutel

Zo’n fysieke sleutel is een stukje hardware van doorgaans zo’n 4 cm lang en 2 cm breed, enkele mm dik en met een gewicht van circa 4 gram. Er bestaan ook wel kleinere sleutels in de vorm van een usb-c-dongel, die nauwelijks uitsteken uit de poort van een computer. Verderop bekijken we enkele concrete, uiteenlopende toepassingen, maar hoe werkt zo’n sleutel eigenlijk?

Wanneer je een sleutel voor het eerst koppelt aan een dienst of account, wordt er een cryptografisch sleutelpaar aangemaakt. De private sleutel blijft altijd veilig in een aparte chip van de beveiligingssleutel, terwijl de publieke sleutel naar de server van de betreffende dienst wordt doorgestuurd. Wanneer je vervolgens inlogt op de site, vraagt de server via je browser de sleutel om een cryptografische handtekening te zetten.

Veiligheid

De sleutel checkt daarbij welke domeinnaam in de browser actief is, bijvoorbeeld account.google.com, en zet de handtekening alleen als dit overeenkomt met het domein waarvoor je de sleutel eerder hebt geregistreerd. Daardoor is het systeem nagenoeg phishing-bestendig, in tegenstelling tot bijvoorbeeld sms- of OTP-codes. Zo’n code kun je immers ook op een valse site intypen, waarna een aanvaller deze meteen kan doorsturen naar de echte site. Bij wachtwoorden, sms en OTP bestaan bovendien gedeelde geheimen, zoals codes of hashes, die bij een datalek gestolen kunnen worden, terwijl er bij een fysieke sleutel zelfs bij een serverdatalek niets bruikbaars te halen valt. Een smartphone kan bovendien malware bevatten of gestolen worden, waardoor een aanvaller toegang kan forceren; een fysieke sleutel daarentegen bewaart de geheime sleutel veilig in een niet-uitleesbare chip.

Nadelen

Zo’n fysieke sleutel geldt dus als een van de veiligste methoden, al zijn er ook enkele praktische nadelen. Zo moet je de sleutel bij je hebben tijdens het inloggen en bij verlies of diefstal riskeer je buitengesloten te raken als je geen back-up hebt, bijvoorbeeld in de vorm van back-upcodes of een tweede, veilig bewaarde sleutel. Bovendien ondersteunen nog niet alle sites of diensten zo’n sleutel. Op onder meer www.kwikr.nl/f2sup en www.kwikr.nl/yubisup vind je wel lijsten met diensten die via een of ander protocol inloggen met een fysieke sleutel ondersteunen. Tot slot kost een sleutel ook wel iets: tussen de 30 en 80 euro, afhankelijk van de ondersteunde functies en standaarden.

Inloggen via 2FA

We weten nu hoe een sleutel eruitziet, hoe die werkt en waarom die zo veilig is. Dat volstaat om er zelf mee aan de slag te gaan, in verschillende scenario’s en met diverse protocollen. In dit artikel gebruiken we een YubiKey 5(C) NFC die ongeveer 65 euro kost, maar je kunt ook andere sleutels inzetten zolang ze de vereiste protocollen ondersteunen. Sleutels die enkel FIDO U2F en FIDO2 ondersteunen, zijn al verkrijgbaar vanaf 15 euro.

Laten we als voorbeeld starten met de sleutel als tweede factor bij een Facebook-account. Hiervoor volstaat een sleutel met FIDO U2F, al accepteren niet alle diensten U2F. Zo vereisen Apple en Microsoft in dit geval een FIDO2-sleutel.

Meld je aan bij je Facebook-account via https://accountscenter.facebook.com. Ga in Accountinstellingen naar Wachtwoord en beveiliging. Open Tweestapsverificatie en selecteer je Facebook-account. Na het invullen van een verificatiecode via mail kies je de gewenste methode. Klik op Beveiligingssleutels en bevestig met Doorgaan. Na de controle van de beveiligingscode klik je op Beveiligingssleutel registreren. Selecteer Beveiligingssleutel, druk op Volgende en OK. Plaats de sleutel, raak deze even aan en klik opnieuw op OK. Bevestig ten slotte met je wachtwoord zodat de sleutel als tweede factor wordt toegevoegd.

2FA in Bitwarden

Zolang je nog met wachtwoorden werkt, is een wachtwoordbeheerder sterk aan te raden. Een degelijke en gratis te gebruiken tool is Bitwarden. We gaan ervan uit dat je deze hebt gedownload en geïnstalleerd (via www.kwikr.nl/bwpers; beschikbaar voor Windows, macOS en Linux) en dat je een Bitwarden-account hebt aangemaakt. Handig is ook de Bitwarden-browserextensie, die automatisch invullen en opslaan van wachtwoorden in je browser veel eenvoudiger maakt, maar daar gaan we hier niet verder op in. We bekijken hier namelijk vooral het koppelen van je fysieke sleutel aan je Bitwarden-account.

Meld je aan op https://vault.bitwarden.com. Open Instellingen en kies Beveiliging. Ga naar het tabblad Tweestapsaanmelding en klik op Beheren bij FIDO2 WebAuthn. Vul je Bitwarden-hoofdwachtwoord in en voer bij Naam een korte beschrijving van de sleutel in. Plaats je sleutel (via usb of NFC) en klik op Sleutel lezen. Als de sleutel om een pincode vraagt, vul je die in en raak je de sleutel kort aan. Bevestig met OK en klik op Opslaan zodat de sleutel wordt toegevoegd. Op dezelfde manier kun je ook een andere sleutel als reserve koppelen (zie ook verderop ‘10 Voorzorgsmaatregelen’). Bij het inloggen, ook via de Bitwarden-app, moet je nu naast je wachtwoord ook je sleutel gebruiken.

Inloggen met passkey

Steeds meer diensten ondersteunen wachtwoordloze aanmeldingen via toegangssleutels, oftewel passkeys. Wil je hiervoor je fysieke sleutel gebruiken, dan moet deze FIDO2/WebAuthn ondersteunen, waarbij de private sleutel van het cryptografische sleutelpaar op de sleutel zelf wordt bewaard. Om in te loggen hoef je de sleutel enkel te plaatsen of via NFC op je smartphone te gebruiken, als dit wordt ondersteund, en daarna te bevestigen met pincode en aanraaksensor. Kortom, je sleutel wordt je loginmiddel. We tonen dit met een Google-account.

Log in via https://myaccount.google.com. Ga naar Beveiliging en klik bij Inloggen bij Google op Tweestapsverificatie. Klik indien nodig op Tweestapsverificatie aanzetten. Voeg desgewenst een telefoonnummer toe en klik bij Toegangssleutels en beveiligingssleutels op Beveiligingssleutel toevoegen. Klik vervolgens op + Toegangssleutel maken en kies Ander apparaat gebruiken. Selecteer in het pop-upvenster Beveiligingssleutel. Druk op Volgende en daarna tweemaal op OK. Plaats nu de sleutel en voer de pincode in, of maak een nieuwe aan als de sleutel nieuw of gereset is. Bevestig met OK en raak de sleutel kort aan. De sleutel staat nu in de lijst met toegangssleutels in je Google-account.

Wanneer je je daarna bij Google afmeldt en opnieuw aanmeldt, zul je merken dat je je wachtwoord – op ondersteunde browsers en platformen – niet meer hoeft in te geven en met de sleutel kunt aanmelden. Google acht deze methode namelijk veilig genoeg. Wil je dit toch niet, open dan opnieuw Beveiliging, klik bij Inloggen bij Google op Wachtwoord overslaan als dat mogelijk is en schakel deze optie uit. Je sleutel fungeert dan enkel nog als tweede factor, waarvoor in principe FIDO U2F volstaat.

Passkey bij Microsoft

Bij veel diensten werkt het koppelen vergelijkbaar als bij Google. We tonen je wel kort hoe je een beveiligingssleutel inzet in een wachtwoordloze oplossing bij Microsoft, die hiervoor een wat eigenzinnige werkwijze en terminologie hanteert.

Meld je aan via https://account.microsoft.comen open Beveiliging. Klik op Beheren hoe ik me aanmeld en kies Een methode voor aanmelden of verifiëren kiezen. Selecteer Gezicht, vingerafdruk, pincode of beveiligingssleutel en kies Beveiligingssleutel. Druk op Volgende en daarna tweemaal op OK, plaats de sleutel, voer desgevraagd de pincode in en raak de sleutel aan. Klik opnieuw op OK, geef de sleutel een naam en bevestig met Volgende en OK. De sleutel verschijnt nu in de lijst bij Een wachtwoordcode gebruiken (waar je hem ook kunt hernoemen of verwijderen). Je kunt de sleutel vanaf nu als tweede inlogfactor inzetten, ook op andere apparaten.

Wil je de sleutel volledig wachtwoordloos gebruiken, dan verplicht Microsoft je eerst de Microsoft Authenticator-app te installeren en hier via de plusknop je Microsoft-account toe te voegen. Klik daarna op je accountpagina in de rubriek Beveiliging op Inschakelen bij Account zonder wachtwoord en druk op Volgende. In de Authenticator-app verschijnt nu een melding die je bevestigt met Goedkeuren, waarna op de website wordt gemeld dat je wachtwoord is verwijderd. Voortaan kun je ook zonder wachtwoord inloggen, met je beveiligingssleutel.

Lokaal Windows-account

Het leek veelbelovend: open je in Windows de Instellingen en ga je naar Accounts / Aanmeldingsopties, dan zie je wellicht Beveiligingssleutel staan. Voor lokale of persoonlijke Microsoft-accounts werkt dit helaas niet. Dit blijkt enkel mogelijk bij zakelijke Active Directory- of Entra ID-accounts.

Heb je een compatibele Yubico-sleutel, zoals de YubiKey 5(C) NFC, dan kun je deze wel als tweede inlogfactor gebruiken voor een lokaal Windows-account. Hiervoor heb je de gratis tool Yubico Login for Windows nodig (www.kwikr.nl/yubilogin). Zorg wel dat je de gebruikersnaam en het wachtwoord van het lokale account kent. Installeer de tool en herstart Windows. Meld je daarna aan met je lokale account via de optie Yubico Login en start de app Login Configuration als administrator. Gemakshalve kun je Express configuration kiezen. Plaats de sleutel en volg de instructies (zie ook www.kwikr.nl/yubiwin). Bewaar de herstelcode zorgvuldig. Voor de gekozen gebruiker is voortaan naast gebruikersnaam en wachtwoord ook de beveiligingssleutel vereist.

Je kunt een YubiKey ook als tweede factor inzetten voor je Windows-login.

Inloggen met TOTP

Als je beveiligingssleutel ook OATH-TOTP ondersteunt (Initiative for Open AuTHentication - Time-based One-Time Password), kun je die gebruiken om een eenmalige code te genereren, net als met authenticator-apps van Google, Microsoft, Proton of Authy. Veel apps en diensten ondersteunen deze 2FA-methode.

We nemen Dropbox als voorbeeld. Meld je aan op www.dropbox.com, klik op je profielicoon rechtsboven, kies Instellingen en open het tabblad Beveiliging. Schakel Tweestapsverificatie in, selecteer Authenticatie-app en druk op Verzenden. Je ziet nu een QR-code en de bijbehorende geheime sleutel.

Download en installeer vervolgens de gratis app Yubico Authenticator (www.kwikr.nl/yubiauth). Start de app, plaats je beveiligingssleutel en open Accounts. Klik op Add account en kies Scan QR code als je een camera hebt, of voer de geheime code handmatig in bij Secret Key. Vul bij Issuer bijvoorbeeld Dropbox in en bij Account name het e-mailadres van je Dropbox-account. Bevestig met Save. In de app verschijnt een cijfercode die je op de Dropbox-site invult bij Bevestigingscode. Noteer de herstelcodes, bewaar ze goed en rond af met Voltooien.

Bij het aanmelden op Dropbox tik je eerst je wachtwoord in en daarna de actuele eenmalige code die je in Yubico Authenticator bij je Dropbox-account ziet.

Challenge/Response

Tot slot tonen we je nog de challenge-response-methode. Hierbij genereert een dienst of app een willekeurige wiskundige vraag (challenge) in de vorm van een bitreeks. Deze gaat naar je beveiligingssleutel, die de overeenkomstige cryptografische response berekent en terugstuurt. Als de codes overeenkomen, krijg je toegang. We lichten dit kort toe voor de gratis wachtwoordbeheerder KeePassXC (www.keepassxc.org; Windows, macOS, Linux) om een lokaal bewaarde wachtwoordkluis te openen.

Verschillende sleutels ondersteunen deze methode, waaronder de meeste YubiKeys. Download en installeer voor zo’n sleutel eerst de gratis YubiKey Manager (zie kader ‘Sleutelbeheer’). Start de app, ga naar Applications/OTP en klik op Configure bij een vrij slot. Kies Challenge-response, klik op Generate voor de geheime sleutel, zet eventueel een vinkje bij Require touch voor extra veiligheid en sluit af met Finish.

Open vervolgens KeePassXC en laad je database. Ga naar Database / Database beveiliging, kies Aanvullende bescherming toevoegen / Challenge-Response toevoegen, selecteer het juiste slot van je geplaatste sleutel en bevestig met OK. Voortaan is je wachtwoordkluis enkel toegankelijk met je wachtwoord en je beveiligingssleutel.

Sleutelbeheer

Beschik je over een beveiligingssleutel, dan zul je vroeg of laat de beheertool van de producent nodig hebben. Als voorbeeld nemen we de YubiKey Manager (www.kwikr.nl/yuman), die je het best als administrator opstart. Hiermee kun je functies of interfaces uitschakelen (OTP, FIDO U2F, FIDO2, OpenPGP, PIV en OATH), een pincode instellen of resetten voor FIDO2 of PIV, statische wachtwoorden of OTP-slots programmeren en certificaten beheren in PIV-modus (smartcardfunctie).

In de beheertool kun je ook specifieke protocollen uitschakelen, mocht je dat willen (hier: YubiKey Manager).

Voorzorgsmaatregelen

In het artikel hebben we al, ook tussen de regels door, enkele tips gegeven om (veiligheids)problemen te vermijden. We sommen ze kort nog even op.

Zo registreer je best altijd twee fysieke sleutels bij elke dienst, zodat je bij verlies of diefstal via de back-upsleutel toegang behoudt. Bewaar deze op een veilige plaats en test af en toe of de sleutel nog werkt. Activeer daarnaast bij elke dienst een alternatieve 2FA- of noodmethode, zoals TOTP-toegang via een authenticator-app, en druk back-upcodes af die je veilig bewaart. Zo kun je ook zonder sleutel nog aanmelden, al is dit wat minder robuust. Tot slot, ook al beschermt een beveiligingssleutel je technisch goed tegen phishing, blijf alert. Krijg je bijvoorbeeld een onverwachte vraag om de PIN-code van je sleutel in te voeren, wees dan op je hoede.

Tefal lanceert een compact model tosti-ijzer dat met allerlei extra platensets te gebruiken is voor allerlei gerechten: van panini's en wafels in allerlei vormen en maten tot aan donuts en madeleines. Is de Snack Collection echt zo veelzijdig? ID.nl ging ermee aan de slag.

Tafelgrills en tosti-apparaten zijn in bijna elk huishouden te vinden. Vaak gaat het om apparaten met een geribbelde grillplaat boven en onder, waar je je tosti tussen legt om die een paar minuten erna bruin en krokant uit te halen, met een lekker warme vulling. Het zijn eenvoudige apparaten die goed zijn in waarvoor ze ontwikkeld zijn. Meer dan je tosti erin maken kan vaak niet. Tefal komt nu met de compacte Snack Collection, een apparaat dat je koopt met twee bijgeleverde typen grillplaten en nog eens kunt uitbreiden door losse sets erbij te kopen.

©Saskia van Weert

Testexemplaar en meegeleverde platen

Ter review ontving de redactie een blauw testmodel, voorzien van twee grill/panini-platen (één boven, één onder in het apparaat) en twee platen om Brusselse wafels mee te maken. De Snack Collection is met zijn 28,5 centimeter breedte, 20,6 centimeter lengte en 34,5 centimeter hoogte een betrekkelijk klein apparaat dat makkelijk op te bergen is. Het snoer is aan de onderkant op te bergen, er zit een aan-uitknop aan de voorzijde, net als een vergrendeling om het ijzer op slot te zetten. Ook zit er een lampje aan de voorzijde dat groen oplicht als het apparaat is voorverwarmd. Hij heeft een vermogen van 700 watt en een maximale temperatuur van 230 graden. De temperatuur is niet handmatig in te stellen.

©Saskia van Weert

Inhoud van de doos en wisselen van platen

In de machine zit al een set grillplaten. Verder vind je in de doos twee verpakkingen die nog het meest doen denken aan videobandhoezen van vroeger. Ze zijn van harde kunststof en gaan wat lastig open. De ene doos is uiteraard leeg, want daar zaten de panini-platen in, maar we vinden er wel een receptenboekje in. In de andere doos zit de uitbreiding; in ons testexemplaar zijn dat de wafelplaten. De platen zijn los te halen uit de machine via een knopje boven en onder, en de platen kunnen er op maar één manier in vastklikken. Je kunt ze dus niet verkeerd bevestigen. Ze mogen in de vaatwasser; de machine zelf uiteraard niet.

©Saskia van Weert

Gebruik en bediening

Zoals wel vaker bij dit type apparaten is de werking enorm simpel. Je bevestigt de gewenste platen in de machine, doet de stekker in het stopcontact en zet hem aan. Dan wacht je tot het groene lampje aangaat, open je de machine, doe je je gerecht erin, sluit je alles weer netjes en wacht je tot je eten klaar is. Eet smakelijk!

©Saskia van Weert

Test: tosti's

De bijgeleverde grill/panini-plaat is net wat te klein voor een reguliere tosti van boterhammen uit de supermarkt; het korstje steekt net wat boven de plaat uit. Maar dat bleek voor het resultaat niet uit te maken: alle geteste tosti’s kwamen prima uit de Tefal. Opwarmen duurde wel wat lang, ongeveer 4 minuten.

Lees ook: Gezonde tosti’s om de hele middag op door te gaan

Test: panini

De test met een panini had wat voeten in de aarde. De supermarkten in onze woonplaats verkochten geen panini-broodjes, maar een XL-shop in een andere plaats wel. Panini-broodjes zijn hoger dan normale afbakbroodjes en standaard voorzien van grillstrepen. Het deksel van de Snack Collection moest wel wat worden aangedrukt om de machine te kunnen sluiten met de vergrendeling, maar ook dat verliep verder prima.

Schoonmaken en opbergen 

De platen komen weer brandschoon uit de vaatwasser en klikken makkelijk vast in het apparaat. Door de betrekkelijk kleine afmetingen van dit keukenapparaat is het makkelijk op te bergen.

©Tefal

Uitbreidingssets (assortiment)

Dan de uitbreidingssets. Deze hebben we niet kunnen testen, maar zijn uiteraard te bekijken via de site van Tefal. Er is een aantal platen voor tosti’s in bijzondere vormen, zoals een schelpvorm of juist meteen als driehoek. Verder zijn er onder meer vormen voor bagels te verkrijgen. Tefal mikt duidelijk op een internationaal publiek, want er is ook een vorm voor madeleines (Franse zoete cakejes) verkrijgbaar.

Conclusie

De Tefal Snack Collection is een compact tosti-apparaat met verwisselbare platen, bedoeld voor wie met één toestel meerdere snacks wil maken. In de test leverde het apparaat nette resultaten op: tosti's kwamen goed uit de grill en panini's lukten eveneens prima na het sluiten met de vergrendeling. De platen klikken stevig vast, zijn uitneembaar en kunnen in de vaatwasser. Dankzij het kleine formaat en het opbergsysteem voor het snoer is het toestel eenvoudig weg te zetten. Het apparaat heeft een vermogen van 700 watt, een maximale temperatuur van 230 graden en een indicatielampje dat aangeeft wanneer voorverwarmen is voltooid.

Aandachtspunten: het grillvlak is aan de krappe kant voor standaardboterhammen, de opwarmtijd ligt rond de 4 minuten en de temperatuur is niet handmatig regelbaar. De uitbreidingsmogelijkheden zijn groot (onder meer wafels, donuts, madeleines en bagels), maar deze extra platen zijn in deze test niet inhoudelijk beoordeeld.

Per saldo is de Snack Collection een praktisch en ruimtebesparend apparaat voor de liefhebbers van tosti's die ook graag eens experimenteren met andere bereidingen.