De G Watch van LG is de eerste smartwatch die draait op Googles nieuwe Android Wear-besturingssysteem. Meestal gaat nieuwe techniek gepaard met de nodige kinderziektes, en dat is bij dit slimme horloge helaas niet anders.

LG richt zich duidelijk op de zogenoemde early adopters, de mensen die vooruit lopen op de massa. Dat is al te merken aan de Android-ondersteuning. Mensen met verouderde apparaten zoeken beter iets anders. Je tablet of telefoon moet namelijk minstens Android 4.3 hebben om verbinding te kunnen maken met het horloge. Een gemiste kans, want mensen met Android-apparaten (die eigenlijk nog niet zo heel oud zijn) vallen daarmee buiten de boot. Probeer je de bijbehorende app Android Wear toch te downloaden, dan krijg je op je oude mobieltje een melding dat het apparaat niet geschikt is.

Is Android Wear eenmaal gedownload, dan heb je toegang tot verschillende apps. Denk hierbij aan Google Maps, een nieuwsapplicatie van The Guardian, de mailapplicatie CloudMagic en Tinder.

Google Now wordt ook ondersteund. Deze techniek kun je gebruiken als digitale assistent: het houdt je middels informatiekaarten dagelijkse op de hoogte van tal van zaken. Het registreert bijvoorbeeld de route die je aflegt naar je werk, zodat Now je de volgende dag kan vertellen waar de files staan en hoe laat je dus moet vertrekken van huis. Google Now werkt verrassend goed in combinatie met het horloge. Het is jammer dat de software enkel in het Engels beschikbaar is.

Beperkt aantal apps

Het app-aanbod is nog redelijk beperkt en van dat aanbod is zeker niet alles interessant. Zo worden er veel alternatieven aangeboden op populaire apps (Talkray lijkt op WhatsApp, Text Me! heeft wat weg van Facebook Messenger), maar deze zijn enkel interessant wanneer andere personen die apps ook gebruiken. In dat opzicht zijn er nog weinig applicaties, die echt wat toevoegen aan je slimme horloge.

©PXimport

Het horloge is eenvoudig op te laden door het op het oplaadblok te leggen.

De apps werken voornamelijk als een notificatiemiddel. Alle sms'jes, mails of WhatsApp-berichten die je binnenkrijgt op je Android-telefoon, worden getoond op je horloge. Bij het luisteren naar muziek is het mogelijk om via je horloge nummers over te slaan of te pauzeren. Deze interactie werkt prima: je telefoon kun je vaker in je broekzak laten zitten.

De toekomst moet uitwijzen of het aanbod applicaties voldoende zal zijn om een smartwatch aan te schaffen, maar met de recente introductie van WhatsApp en de Facebook-app, worden er zeker stappen gezet.

Kinderziektes

Aan de techniek van de LG G Watch merk je dat het begrip smartwatch nog in de kinderschoenen staat. Zo is de accuduur bijvoorbeeld erg kort. Na een dag gebruiken, kun je het horloge eigenlijk alweer in de oplader steken. Het zou toch wel erg prettig zijn als een horloge wat langer mee zou gaan. We moeten immers al genoeg apparaten dagelijks opladen.

©PXimport

Er is een witte en zwarte uitvoering van het horloge beschikbaar.

Zo'n korte batterijduur is ook nog eens erg onhandig. Je wilt misschien een wekker instellen voor de volgende ochtend, maar dat wordt wat moeilijk als de accu op is. Het opladen zelf gaat wel heel gemakkelijk. Je legt het horloge eenvoudig op het oplaadblok en sluit deze aan op het stroomnet.

Een ander groot minpunt, waar in de toekomst ongetwijfeld een oplossing voor komt, is de helderheid van het scherm. Bij direct zonlicht valt het display nauwelijks af te lezen. Voor een horloge is dit natuurlijk een wel heel slechte eigenschap.

Niet moeders mooiste

Een horloge koop je ook om het uiterlijk. Deze moet er strak uitzien en als het even kan moet je er mee kunnen pronken. Helaas zie je die wensen niet in vervulling gaan bij de G Watch. Het design is ietwat saai en valt in het niet bij de Moto 360 van Motorola of de conceptafbeeldingen die we van Apple's iWatch voorbij zien komen. LG's G Watch komt gewoon ietwat goedkoop over, alsof LG een kleine iPod nano heeft gebruikt. In feite had je in dat opzicht in 2010 al een dergelijk horloge kunnen hebben.

LG's horloge wordt geleverd met een rubberen polsband, waarbij gekozen kan worden uit een witte of zwarte variant. Het blijft nog even de vraag of er in de toekomst andere bandjes beschikbaar komen. Het display spreekt niet erg tot de verbeelding, maar is gelukkig wel bestand tegen water en stof.

©PXimport

De LG G Watch is water- en stofdicht.

Conclusie

Het horloge voegt nog weinig toe aan je leven, vooral omdat er nog weinig interessante applicaties aanwezig zijn. Natuurlijk is het handig dat je tijdens het sporten exact kunt zien hoeveel calorieën je verbrandt of hoeveel kilometer je hebt gelopen, maar er zijn tal van goedkope fitness-trackers die je dat ook laten doen. De toekomst moet uitwijzen of er genoeg apps zijn om dit horloge aan te schaffen, maar mede door de hoge adviesprijs van bijna 200 euro krijg je op dit moment nog te weinig waar voor je geld.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.