Google heeft een nieuwe versie uitgebracht van Picasa. Kan versie 3.5 van deze gratis fotobeheertool de strijd aan met betaalde pakketten?

Picasa 3.5 is beschikbaar voor zowel Windows, Mac OS X als Linux. Wij testen op Windows 7 de Engelse versie, omdat de Nederlandse vertaling alleen beschikbaar is voor versie 3.1. Als u het voor de eerste keer opstart, biedt Picasa aan om uw computer te doorzoeken op afbeeldingen. Zodra deze zoekactie is voltooid, kunt u aanvangen met het organiseren en bewerken van uw foto's.

De interface van Picasa is enigszins onoverzichtelijk. Het veelvoud aan mogelijkheden om uw foto's in te delen en te bewerken kan intimiderend overkomen als u Picasa voor de eerste keer gebruikt. Toch is het organiseren van foto's een peulenschil. U kunt afbeeldingen indelen in albums en voorzien van tags en onderschriften. Ook het e-mailen, printen en exporteren van foto's is mogelijk. Tevens bevat Picasa de mogelijkheid om een eenvoudig filmpje of een collage van uw afbeeldingen te maken. Vanuit Picasa kunt u tot slot ook direct bestanden uploaden naar Picasa Web Albums, Blogger of YouTube (als het om in Picasa gemaakte filmpjes gaat).

Nieuwe functies

Op elke afbeelding kunt u effecten en bewerkingen toepassen. Zo is het mogelijk om zowel handmatig als automatisch eigenschappen aan te passen, zoals helderheid, kleuren en schaduwen. Nieuw in versie 3.5 is de mogelijkheid tot gezichtsherkenning. In de webversie van Picasa was dit al langer mogelijk. Als Picasa op een foto een gezicht herkent, wordt de afbeelding onder de optie Unnamed people gezet. U kunt vervolgens eenvoudig onder de foto een naam typen. Daarna kunt u eenvoudig bladeren door alle foto's van een persoon, maar u kunt geavanceerder zoeken om bijvoorbeeld alle foto's met twee specifieke personen te vinden.
Ook de functie voor geotagging is verbeterd. U kon in eerdere versies van Picasa al een locatie toevoegen aan foto's door middel van de integratie met Google Earth. Nu is daar ook Google Maps aan toegevoegd. Als u de optie Places aanklikt, verschijnt aan de rechterkant van het scherm een kaart. Door eenvoudigweg een of meerdere afbeeldingen naar de kaart te slepen, kunt u een locatie aan de foto's toevoegen. Deze locatiedata worden lokaal opgeslagen, zodat u niet bezorgd hoeft te zijn over ongewilde pottenkijkers.

Integratie

Picasa is verregaand geïntegreerd met Google’s andere diensten. Rechtsboven in het applicatievenster vindt u een optie om in te loggen op Web Albums, dat verplicht is voor veel online functies. De integratie werkt goed, maar is minder geschikt voor gebruikers die wantrouwig staan tegenover het online zetten van hun gegevens. Picasa kan bijvoorbeeld contactgegevens uit uw Gmail-adresboek halen om aan uw foto’s te koppelen. Ook kunt u uw foto’s, locatiedata, persoonsnamen en nog veel meer persoonlijke gegevens uploaden naar de diverse diensten van Google.

Systeemeisen

Alle functies eisen wel hun tol van uw pc. Volgens de systeemeisen wil Picasa minimaal 256 MB geheugen, maar het springt er niet zuinig mee om. Beter is het om meer geheugen beschikbaar te hebben. De eisen voor de Windows-versie vermelden verder dat het programma compatibel is met Windows XP en Vista, maar ook met Windows 7 stuitten wij niet op problemen.

Als u iets wilt met foto's, is er een grote kans dat Picasa het kan. Qua functies doet het niet onder voor sommige betaalde pakketten.

PluspuntenMinpuntenConclusie

Picasa is een solide, gratis toepassing die goed integreert met andere diensten van Google. Helaas zitten sommige handige opties wel erg goed verborgen.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.